Kwentong May Tiyanak na Pag-ibig

Sa isang mansyon kung saan ang bawat paghinga ay paalala ng nakaraan, at ang bawat utos ay parang sentensya ng kamatayan, isisilang ang isang kwentong magpapatunay na kahit ang pinakamadilim na hukay, hindi kayang lunukin ang liwanag ng isang bituin.

Ang tunog ng nabasag na pinggan ay tila isang bombang sumabog sa nakabibing katahimikan ng mansyon. Nanigas si Amihan sa kanyang kinatatayuan, nakatitig sa mga pira-pirasong porselana, habang ang hangin sa kanyang baga ay tila ninakaw. Alam niya kung sino ang darating. Si Senora Dalisay, na laging tila anghel sa harap ng asawang si Senor Luwalhati, ay ngayo’y walang emosyon, malamig, at mapanganib. Ngunit hindi ang basag na pinggan ang tinitingnan niya, kundi ang anim na taong gulang na si Bituin, na nakaupo sa sulok, sinisikap gawing mas maliit ang sarili. “Isang sumpa,” bulong ni Dalisay, ang boses ay may talim na parang patalim. “Isa kang buhay na sumpa, isang anino ng babaeng hindi na dapat pang nag-e-exist sa bahay na ito.” Nang makita ni Dalisay ang munting pag-alo ni Amihan sa bata, lalong nag-apoy ang galit. Ang utos ay dumating, pilit at nakakakilabot: “Mamayang gabi, gusto kong mawala na siya. Itao mo siya. Ibabaon mo siya sa hardin sa likod bahay.” Ang banta nito sa pamilya ni Amihan sa probinsya ay umalingawngaw sa kanyang isipan, mas malakas pa sa sarili niyang konsensya.

Hawak ang kamay ni Bituin at ang isang pala, dinala ni Amihan ang bata sa pinakamadilim na bahagi ng hardin, sa ilalim ng malaking puno ng akasya. Habang naghuhukay, bawat talim ng pala na lumulubog sa lupa ay parang tumatagos din sa kanyang puso. Ang segundo na tumalikod si Dalisay sa bintana ay naging bintana ng pagkakataon para kay Amihan. Mabilis niyang kinuha ang luma niyang cellphone at nag-type ng tatlong salita: “Tulong si Bituin sa Hardin.” Ipinadala niya ito sa numerong minsan lang niyang nakita: kay Hiraya, ang kapatid ng yumaong asawa ni Luwalhati. Matapos itago ang cellphone, umarte siyang tinatapos ang utos, tinabunan ang mga paa ni Bituin ng mga tuyong dahon, at nakiusap sa bata na tumakas kapag wala na siya. Pagkatapos, tumakbo si Amihan, tinahak ang dilim, at nagdasal na sana’y may nakarinig sa kanyang mensahe.

Sa malayong Lucena, natanggap ni Hiraya ang mahiwagang text. Tila isang malamig na kamay na humahaplos sa kanyang batok, alam niyang may hindi tama. Bituin, ang pamangkin niya, ay nasa panganib. Nagmaneho siya nang mabilis, halos liparin ang tatlong oras na biyahe. Pagdating sa mansyon, inakyat niya ang pader. Sinuyod niya ang madilim na hardin, hanggang sa makita niya ang bahaging tila bagong hukay, at doon, isang maliit na kamay ang nakausli. Ginamit niya ang sariling mga kamay upang hukayin ang lupa, at natagpuan si Bituin, maputla at nanginginig, ngunit buhay. Buhat ang bata, napuno ng galit ang kanyang puso, at nagtungo siya sa harap ng mansyon.

Pag-uwi ni Luwalhati mula Cebu, sinalubong siya ng naguguluhang bahay at naghihisteryang si Dalisay, na nagpanggap na biktima ng kidnapping ni Amihan, gamit ang isang pekeng ransom note. Pagdating ni Hiraya na karga-karga si Bituin, sinabi niyang natagpuan niya ang bata sa hardin, “nakalibing.” Tinawag ni Dalisay si Hiraya na sinungaling at kasabwat. Ngunit ang munting kilos ni Bituin—ang pagkubli ng mukha nito sa dibdib ni Hiraya at ang pagpapakita ng matinding takot kay Dalisay—ay hindi nakaligtas sa paningin ni Luwalhati.

Nang makita ni Amihan ang kanyang mukha sa balita bilang wanted na kidnapper, napuno siya ng determinasyon. Kumuha siya ng bagong SIM card at tinawagan si Hiraya, inamin ang lahat tungkol sa utos ni Dalisay. Ibinigay niya kay Hiraya ang tanging patunay na mayroon siya: isang voice recording kung saan maririnig ang matinis na boses ni Dalisay na sumisigaw kay Bituin: “Balang araw Mawawala ka rin sa mundo tulad ng nanay mo!”

Hinarap ni Hiraya sina Luwalhati at Dalisay, pinatugtog ang recording. Ngunit si Dalisay, sa kanyang perpektong pag-arte, ay umiyak at humingi ng tawad, sinabing ang galit ay bunga lamang ng stress at inggit sa “perpekto” nitong kapatid, si Selena. Si Luwalhati, na bulag sa pag-ibig at pagod nang harapin ang katotohanan, ay pinili ang kanyang asawa, at pinaalis si Hiraya, tinawag ang recording na peke.

Ngunit ang binhi ng duda ay naitanim na. Si Luwalhati, sa kagustuhang maglinis ng isip, nagtungo sa bodega. Doon, natagpuan niya ang lumang kahon ng ala-ala ni Selena. Sa loob ng photo album, sa huling pahina, nakita niya ang isang litrato ni Selena kasama ang kanyang nakababatang kapatid. Ang kanyang mundo ay gumuho: Si Dalisay ay kapatid ni Selena, at buong panahon nagpanggap ito!

Hinarap niya si Dalisay, hawak ang litrato na parang sentensya. Sa pagkakataong ito, hindi na nagtago si Dalisay. Sumiklab ang kanyang matinding inggit at sama ng loob: “Ako dapat iyon, Luwalhati! Ako dapat ang minahal mo! Pero hindi! Laging si Ate Selena ang perpekto, at ako ang anino!” Inamin niya na siya ang nag-utos kay Amihan upang burahin ang lahat ng bakas ni Selena sa mundo, at si Bituin ang huling bakas. Sa rurok ng pag-aaway, bumukas ang pinto, at pumasok sina Hiraya at ang mga pulis. Sa likod nila, nakatayo si Bituin. Nang makita ni Dalisay ang bata, sumugod siya, sumisigaw, “Ikaw! Dapat patay ka na!” Ngunit sa sandaling iyon, si Bituin, na matagal nang nanahimik, ay nagkaroon ng tapang. Itinuro niya si Dalisay at matatag na nagsalita: “Siya po! Sinaktan niya po ako!”

Hinanap si Dalisay. Habang dinadala siya papalabas, bumulong siya kay Luwalhati: “Sinira mo ang lahat, Luwalhati. Minahal kita, pero sinira mo ang lahat.” Naiwan si Luwalhati, lumuhod at nagmamakaawa ng tawad sa kanyang anak, ngunit si Bituin ay kumapit kay Hiraya. Ang tiwala ay nasira, at ang sugat ay napakalalim.

Lumipas ang maraming taon. Ang dating malungkot na lupain ay isa nang “Kanlungan ni Amihan”, isang ligtas na tahanan para sa mga batang inabuso at inabando, na itinatag ni Bituin, na ngayo’y isang binata. Si Amihan ay “Nanay Amy,” at si Hiraya ay nagsilbing ama. Si Luwalhati, na nagsisisi, ay tumutulong mula sa malayo. Sa bawat tawa at buhay na makikita sa Kanlungan, napatunayan na ang tunay na pamilya ay hindi nasusukat sa dugo, kundi sa pag-ibig, sakripisyo, at pag-aaruga. Sa isang bagong dating na bata, ngumiti si Bituin at inabot ang kanyang kamay: “Alam mo ba, ang mga bituin, mas maliwanag sila sa pinakamadilim na gabi.” Ang kwento ni Bituin ay hindi natapos sa hukay; doon ito nagsimula.