ANAK SA LABAS, PINALAYAS NG KAPATID SA AMA KAYA NAGING PALABOYPERO NANG MAG APPLY ANG KUYA NYA NG…

KABANATA 1
“Ang Anak na Pinagtabuyan”

Lumaki si Marco Alonzo sa isang lumang bahay sa gilid ng lungsod, isang lugar na halos lahat ay kilala ngunit walang sinuman ang tunay na tumutok sa kanya. Bata pa lamang siya nang malaman niyang siya ay anak sa labas, bunga ng isang lihim na relasyon ng kanyang ama. Sa murang edad, naramdaman na niya ang malamig na pagtanggap ng kapatid na lalaki, si Kenneth, na tila ba hindi matanggap ang kanyang pag-iral.

Isang araw, matapos ang isang mainit na pagtatalo sa pagitan ng kanilang ama at ni Kenneth, si Marco ay pinalayas sa bahay. “Hindi ka namin kailangan dito! Lumayas ka!” sigaw ng kapatid, sabay turo sa kanya. Napailing si Marco, bitbit ang kaunting damit, at walang direksyong nilakad ang kalye. Wala siyang kaalaman kung saan siya pupunta, ngunit alam niyang kailangan niyang mabuhay.

Dumating siya sa kalsada na walang planong patutunguhan, kumakalam ang sikmura, at walang ibang kasama kundi ang sarili niyang luha. Tinawag siyang “palaboy” ng mga taong nakakita sa kanya, at sa murang edad, natutunan niyang yakapin ang katauhan na inialok sa kanya ng mundo.

Habang naglalakad sa palengke, natutunan ni Marco kung paano makisama sa mas matitinding tao. Pinulot niya ang pagkakataon sa mga maliit na trabaho—paghugas ng plato sa karinderya, pamamalengke para sa kapitbahay, at paminsang pag-aalaga sa mga bata kapalit ng kaunting pera. Hindi ito sapat, ngunit ito ang tanging paraan para mabuhay.

Pagkalipas ng ilang buwan, dumating ang pagkakataon na mag-apply si Kenneth sa isang malaking kumpanya. Alam ni Marco na kung mapapasok ang kanyang kapatid, magiging mataas ang pamasahe, at marahil ay may kakayahan itong tulungan siya sa hinaharap. Ngunit para sa kanya noon, ang mundo ay walang puwang para sa anak na parang siya—isang palaboy na walang bahay, walang kapatid na tunay na nagmamalasakit, at walang ama na sumasalo sa kanyang luha.

Sa kabila ng lahat, isang apoy ang unti-unting sumiklab sa puso ni Marco. Hindi ito galit na susunugin ang iba; kundi determinasyon na patunayan na kahit siya ay pinabayaan at tinawag na palaboy, may kakayahan siyang bumangon, magtagumpay, at balang araw, harapin ang lahat ng nagtaboy sa kanya.

At sa unang hakbang ng kanyang bagong buhay, lumakad si Marco sa kalsada, dala ang kaunting pag-asa, at ang pangarap na maging higit pa sa isang “anak sa labas”—isang lalaki na kayang baguhin ang kapalaran niya at ipakita na kahit palihim siyang itinakwil, may puwang siya sa mundong ito.

Pagkalayas sa bahay ng ama, si Marco ay napilitang maglakad sa mga kalsada ng lungsod, bitbit ang kaunting damit at isang lumang bag. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang lungkot, gutom, at pangungulila. Ngunit sa kabila ng lahat, may kakaibang determinasyon sa kanyang mga mata—isang apoy na nagsasabing hindi siya mananatiling palaboy magpakailanman.

Sa unang pagkakataon, napadpad siya sa isang maliit na karinderya sa kanto, kung saan mayroong pinalad na may naghanap ng part-time helper. “Miss, kailangan namin ng matulunging lalaki para maghugas at maglinis,” sabi ng may-ari habang nakatingin kay Marco. Walang iniinda si Marco; nagpakilala siya at agad na tinanggap ang trabaho, kahit maliit ang sahod. Para sa kanya, ito ang unang hakbang upang makabangon at patunayan na kaya niyang mabuhay sa sariling sikap.

Habang nagtatrabaho, natutunan niyang magtipid at pahalagahan ang bawat sentimos na kanyang kinikita. Ang simpleng pagkain at malinis na lugar na dati ay hindi niya naranasan, ngayon ay nakakatulong para maitaguyod ang sarili. Sa bawat araw na lumilipas, lumalakas ang kanyang loob at unti-unting nawawala ang pakiramdam na siya ay walang halaga.

Ngunit hindi lahat ay naging madali. Sa kanyang bagong kapaligiran, may mga kasama sa trabaho na nanlilibak sa kanya dahil sa nakaraan. “Aba, palaboy ka pala dati, ha?” bulong ng isa habang nagtatrabaho. Ngunit sa halip na magalit o umiyak, ngumiti si Marco. Alam niyang hindi na siya ang batang iyon na madaling masaktan. “Hindi ko na iyon problema ko,” sambit niya sa sarili, habang patuloy sa trabaho.

Sa kabilang banda, unti-unti ring napansin ng may-ari at ng iba pang empleyado ang sipag at tiyaga ni Marco. Ang batang pinalayas at tinaguriang palaboy ay nagpakita ng disiplina, dedikasyon, at kakayahang matuto nang mabilis. Dito nagsimula ang respeto ng mga tao sa kanya—ang parehong respeto na matagal niyang hinahangad mula sa pamilya, ngunit hindi kailanman natanggap.

Habang lumilipas ang mga buwan, may panibagong oportunidad na dumating. Isang malaking kumpanya ang naghahanap ng trainee, at ang kanyang kuya, si Kenneth, ay mag-aapply. Alam ni Marco na kung makapasok ang kapatid, maaaring may paraan siyang makipag-ugnayan sa loob upang mapabuti rin ang kanyang sitwasyon. Ngunit higit pa rito, natutunan niyang hindi na kailangan ang tulong ng iba upang makausad—natutunan niyang sariling sikap ang pinakamahalagang puhunan.

At sa huli ng araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kalsada, pinagmamasdan ang paglubog ng araw sa lungsod, muling napagtanto ni Marco na kahit siya ay pinalayas, kahit siya ay tinawag na palaboy, may kapangyarihan siyang baguhin ang kanyang kwento. Isa siyang batang natutong bumangon, matuto, at magsikap—at ito lamang ang simula ng kanyang bagong buhay.