Tatay tinapon SA Dagat Dahil PABIGAT daw.. BIGLANG YUMAMAN at BUMALIK para MAGHIGANTI?!!

KABANATA 1: ANG AMA NA ITINAPON SA DAGAT

Sa isang maliit na baryo sa tabing-dagat, kilala si Mang Ruben bilang isa sa mga pinakamasipag ngunit pinakabagabag na ama. Hindi dahil wala siyang ginagawa, kundi dahil sa edad niyang singkuwenta’y siyam, madalas na siyang nanghihina at hirap kumilos dahil sa mga sakit na nakuha niya sa taong-taong pag-aahon ng huli sa dagat. Isang mangingisdang kay tagal nang nagtiis ng hirap, halos buong buhay ay ibinuhos niya upang maiangat ang buhay ng kanyang pamilya. Ngunit sa kasamaang-palad, ang mundo ay hindi naging mabuti sa kanya.

Sa loob ng kanilang barung-barong ay naroon ang anak niyang si Dante, ang manugang niyang si Rosella, at ang apo niyang si Jomar. Sa halip na pagmamahal, puro iritasyon at samâ ng loob ang ipinapakita ng mag-asawa kay Mang Ruben. Para sa kanila, pabigat na lamang ang matanda: hindi makakilos, hindi makapagtrabaho tulad ng dati, at hindi na makapagbigay ng pera para sa panggastos sa bahay. Araw-araw, tila naging pasanin ang presensya niya.

Isang gabi, matapos bumagsak ang ulan at lumakas ang hampas ng alon, narinig ni Mang Ruben ang pag-uusap nina Dante at Rosella sa kusina. Hindi siya lumapit, ngunit malinaw niyang maririnig ang bawat salitang sumugat sa puso niya.

“Dante, hanggang kailan pa natin aalagaan ang tatay mo?” inis na sabi ni Rosella. “Wala na siyang silbi. Tayo na lahat gumagawa. Tayo na lahat gumagastos.”

“Alam ko,” iritadong sagot ni Dante. “Pero ano gagawin natin? Wala naman tayong mapuntahan.”

“Meron,” malamig na bulong ni Rosella. “May paraan para mabawasan ang pabigat.”

Napatigil si Mang Ruben. Kumirot ang dibdib niya, hindi dahil sa sakit ng katawan, kundi sa nalalapit na pangamba. Hindi niya inakalang darating sa puntong pag-iisipan siyang alisin.

Kinabukasan, maaga pa lang ay pinilit siya ni Dante na sumama sa bangkang pangisda. Nakakunot ang noo ni Mang Ruben. “Anak, mahina ang pakiramdam ko. Baka hindi ko kayanin ang biyahe.”

“Konting tulong lang kailangan ko, Tay,” malamig na sagot ni Dante. “Sumama ka.”

Wala siyang nagawa. Kahit masakit ang tuhod, kahit masikip ang dibdib, sumunod siya. Habang papalayo sila sa baybayin, napansin ni Mang Ruben na kakaiba ang direksyon nila—hindi ito ang karaniwang lugar ng kanilang huli.

“Nak, parang masyadong malalim dito,” mahinahon niyang sabi, pinipilit maging kalmado. “Bakit tayo dito?”

Walang sagot si Dante.

Masama ang tingin ng anak.

Walang awa.

At puno ng galit na hindi niya maintindihan.

Biglang hinawakan ni Dante ang braso ng ama. “Tay… pasensya na. Wala na kaming pera. Wala na kaming makain. At… wala ka nang ambag.”

Nanlaki ang mata ni Mang Ruben. “Dante… anak, huwag mo—”

Isang malakas na tulak ang sumunod.

Tila bumagal ang mundo ni Mang Ruben habang nahuhulog siya sa malamig na alon. Narinig niya ang sigaw ng hangin, naramdaman ang bigat ng tubig na bumalot sa katawan niya, at ang huling nakita niya bago siya lamunin ng kadiliman ay ang bangkang unti-unting lumalayo… kasama ang anak niyang minsang ipinagmalaki niya sa buong baryo.

Sa gitna ng malawak at marahas na dagat, nagpumiglas si Mang Ruben. Kahit halos mawalan ng malay, kumapit siya sa isang lumulutang na kahoy, pinili ang mabuhay kahit pa sinuko na siya ng anak at mundo.

Sa isang hindi inaasahang pakikipagsapalaran, inanod siya sa isang maliit na isla kung saan siya natagpuang half-dead ng isang dayuhang negosyanteng nagngangalang Mr. Lee. Inalagaan siya nito, pinakain, pinalakas, at kalaunan ay inalok ng trabaho sa isa sa mga kumpanya nito.

Hindi inaakala ni Mang Ruben na mula sa pagiging dukha at itinapon sa dagat, mababago ang tadhana niya.

Sa loob ng limang taon, nagtrabaho siya nang buong puso, ginamit ang karunungang naipon mula sa buong buhay na pakikibaka at ang disiplina ng isang taong handang bumangon mula sa kamatayan. Sa hindi inaasahang pagkakataon, ginawa siyang business partner ni Mr. Lee at binigyan ng malaking bahagi sa kumpanya.

At sa isang iglap—ang dating itinakwil, ang dating “pabigat,” ang dating halos patayin—ay naging multi-milyonaryo.

Isang araw, habang nasa harap ng floor-to-ceiling window ng opisina sa Maynila, hawak ang listahan ng mga pangalan sa baryo, muling sumikip ang kanyang dibdib.

Hindi dahil sa sakit.

Kundi dahil sa alaala.

“Panahon na,” bulong ni Mang Ruben, malamig ang tinig. “Panahon na para bumalik.”

At doon nagsimula ang paglalakad ng isang taong minsang itinapon… ngunit ngayon ay babalik na may kapangyarihan, kayamanan, at apoy ng paghihiganting matagal niyang tiniis sa kanyang puso.

Lumipas ang limang taon—limang taon ng pananahimik, pagdurusa, at matinding pagsusumikap. Sa bawat araw na dumadaan, hindi makalimutan ni Mang Ruben ang malamig na tubig ng dagat, ang sigaw ng anak niyang si Dante, at ang sakit na dala ng pagtatakwil ng sariling dugo. Ngunit kasabay ng kirot ay ang marahang pagbuo ng bagong pagkatao: isang Ruben na matatag, mayaman, at hindi na kayang apihin ninuman.

Isang umaga, nagpasya siyang handa na siya. Suot ang puting barong na custom-made, pantalon na mamahalin, at sapatos na walang bahid ng luha o hirap, humarap siya sa salamin. Hindi na siya ang payat at kupas na mangingisda. Siya na ngayon si Ruben Navarro, co-owner ng isa sa pinakamalaking import-export company sa Southeast Asia.

Habang papunta siya sa elevator, napatingin ang lahat ng empleyado. May paggalang. May paghanga. At may mga hindi makapaniwalang ang lalaking ito, na tila ipinanganak na mayaman, ay minsang itinapon at iniwan para mamatay.

“Sir Ruben, naka-ayos na po ang sasakyan ninyo,” sabi ng kanyang personal assistant.

Tumango siya. “Pabalik na tayo sa San Isidro.”

May biglang kumislot sa dibdib niya. Matagal niyang pinigilan ang pagbabalik na ito, hindi dahil sa takot, kundi dahil ayaw niyang ang galit ang manguna. Gusto niya, oras na humarap siya sa mga taong minsang lumapastangan sa kanya, dala niya ang dignidad na ninakaw nila.

Pagdating niya sa baryo San Isidro, agad siyang bumaba sa mamahaling SUV. Napatingin ang mga tao. Parang nagdulot ng katahimikan ang kanyang presensya. Kilala nila ang logo ng sasakyan. Alam nila kung gaano kamahal ang suot niya. Ngunit walang nakapansin kung sino siya.

Hanggang may lumapit na matanda.

“Sir… turista po ba kayo? Baka naliligaw kayo,” tanong nito.

Ngumiti si Ruben, malamig ngunit magalang. “Hindi po ako turista. Tagarito ako.”

Nagtaka ang matanda. “Hindi ko po kayo matandaan.”

Napatingin si Ruben sa malayong bahagi ng baryo, sa lumang barung-barong na halos gumuho. Ang dati niyang tahanan.

“Ako si Ruben,” sagot niya. “Si Mang Ruben… na dati’y mangingisda.”

Parang umangat ang lahat ng buhok sa batok ng matanda.

“K–Kay Ruben? Ika’y… buhay?”

Nagsimula ang bulungan. Mula sa isang grupo ng kababaihan. Sinundan ng mga lalaking nag-aayos ng lambat. Hanggang sa halos kalahati ng baryo ay lumapit.

“Buhay si Mang Ruben!”

“Akala namin nalunod na!”

“Ikinuha ka pa ni Dante ng dasal sa simbahan!”

Napapikit si Ruben. Dasal? O konsensya?

Habang papalapit ang mga tao, hindi niya maiwasang mapansin ang mga bagong negosyo sa baryo—isang resort na pinapatakbo ng dayong mayamang pinakasalan daw ni Dante, isang tindahan ni Rosella, at malaking bahay sa gitna ng baryo na hindi pa niya nakikita noon.

Narinig niya ang isang batang umiiyak mula sa gilid. “Lola… bakit po sila nagsisigawan?”

“Dahil apo… ang taong matagal na nilang akala’y patay… ay muling bumalik.”

Mula sa malayo, may lumabas sa malaking bahay. Isang lalaking may asawa nang tiyan, naka-gold chain, at halatang may pera.

Si Dante.

Napatigil ito nang magtama ang kanilang mga mata.

Nanginig ang tuhod ni Dante.

“T-Tatay?” bulong nito, halos hindi marinig.

Hindi sumagot si Ruben.

Lumapit si Dante, parang hindi makapaniwala, ngunit imbes na yakap ang ibinigay niya, takot ang mabilis na pumasok sa kanyang mukha.

“P-Paano ka… paano ka nakaligtas?!”

“Hindi ko kailangang sagutin ang tanong na ‘yan,” malamig na sabi ni Ruben.

Muling bumalik sa alaala niya ang sandaling itinulak siya nito sa dagat.

“Ang gusto kong malaman,” dagdag ni Ruben, “ay bakit mo ginawa iyon.”

Nagsimula nang manginig si Dante. Naglabasan ang mga tao. Kahit si Rosella ay lumabas mula sa tindahan, at nang makita si Ruben, parang nawala ang kulay sa mukha niya.

“Tay… hindi ‘yon ang iniisip n’yo!” sigaw ni Rosella, nagmamadali. “A-aksidente ‘yon! Natumba lang kayo sa bangka!”

Tumawa si Ruben.

Isang mahinang tawa na mas masakit pa kaysa sigaw.

“Kung aksidente… bakit hindi ka tumalon para iligtas ako?”

Napayuko si Rosella.

“Kung aksidente… bakit nakangiti ka habang lumalayo ang bangka?”

At dito nagsimulang magbulungan ang mga tao.

“Tinangka nilang patayin si Mang Ruben?”

“Ginawa ba nila ‘yon sa sariling ama?”

“Huwag mong sabihing… para makuha ang bahay at lupa?”

Parehong hindi makagalaw ang mag-asawa.

Si Dante ay pawis na pawis, kahit malamig ang hangin ng dagat. “T-Tay… p-pera lang ‘yon. Akala namin… wala ka nang pag-asa. Wala kaming panggastos. Wala kaming mabigyang pagkain sa mga bata noon…”

“Anak…” putol ni Ruben, nanlalamig ang boses, “pera ang dahilan kaya mo ‘kong itinapon sa dagat?”

Tumulo ang luha ni Dante.

Pero huli na.

“Hindi mo alam,” dagdag ni Ruben, “na may nakakita sa inyo. May nag-report. At may ebidensya ako.”

Lalong bumigat ang hangin.

Hindi makatingin si Dante at Rosella.

“Ngayon,” sabi ni Ruben, tumalikod sa kanila, “bumalik ako hindi para pumatay.”

Napatingala ang lahat.

“Bumalik ako para kunin ang lahat ng inangkin n’yo… pati ang dignidad na ninakaw n’yo sa akin.”

At habang naglalakad si Ruben papalayo, tahimik ngunit matatag, alam ng lahat sa baryo—

Hindi pa tapos ang kwento.

Dahil ang paghihiganti…

Saka pa lamang nagsisimula.