Tinawag na BOBO ang Anak ng Bilyonaryo — Pero ang Kasambahay at 3 Sanggol ang Nagbago sa Kanya!

CHAPTER 1 — ANG BATANG PINAGTAWANAN NG BUONG MUNDO 

Sa buong kabataan ni Lucas De Gracia, ang kaisa-isang tagapagmana ng isa sa pinakamalalaking imperyo ng negosyo sa bansa, walang araw na hindi niya nadama ang bigat ng salitang pinakamalupit na naibato sa kanya: bobo. Lumaki siya sa isang mundo na puno ng karangyaan—mga mamahaling laruan, tutor mula sa abroad, private schools, at isang mansiyong may higit dalawampung kwarto—ngunit sa kabila ng lahat, wala siyang naranasang pagmamahal o pag-appreciate mula sa pinakamahalagang tao sa buhay niya: ang kanyang sariling ama. Si Don Marcelo De Gracia, isang bilyonaryong kilala sa lupit sa negosyo, ay lalong mas malupit sa loob ng bahay, at para sa kanya, si Lucas ay isang pagkakamaling hindi niya alam kung paano tatanggapin. Bata pa lang si Lucas ay tinatawag na siyang “mahina ang ulo,” “walang pag-asa,” at “hindi bagay maging tagapagmana.” Tuwing magkamali siya sa math drills, agad siyang sigawan; tuwing magkamali sa posture, tutulak ang tutor; tuwing may maling sagot, ipaparamdam ng ama na wala siyang saysay. Sa lahat ng ito, ipinangako ni Lucas sa sarili na balang araw, magbabago siya, gagaling siya, at mapapatunayan niya sa kanyang ama na hindi siya tanga—pero sa tuwing sinusubukan niyang magsikap, mas lalo siyang nagkakamali, dahil bawat pagsubok niya ay sinasabayan ng boses ng ama sa ulo niya: “Hindi mo kaya. Hindi ka tulad ng iba. Isa kang pagkukulang.” Kaya unti-unti, hindi lang siya nagkamali… nawalan siya ng pagnanais. Nawalan ng pagganyak. Nawalan ng sarili. At habang lumalaki, mas lalo siyang tumahimik, mas lalo siyang lumayô, mas lalo siyang nakubli sa mga mamahaling bagay na wala namang kahulugan. Ngunit ang pinakamasakit ay nang tumuntong siya ng labing-anim at sinubukan niyang kausapin ang ama tungkol sa nararamdaman niya—ang sagot ni Don Marcelo ay isang nakakainsultong halakhak at salitang, “Kung hindi ka bobo, bakit ka umiiyak?” Simula noon, hindi na siya nagbukas muli. Hanggang sa dumating ang araw na magbabago ng lahat—ang araw na makikilala niya ang tatlong sanggol at isang kasambahay na hindi takot sa kanya, hindi takot sa kanyang ama, at hindi takot sa label na ikinadena sa kanya ng buong buhay niya.

CHAPTER 2 — ANG KASAMBAHAY NA HINDI TAKOT SA ISANG LALAKING BASAG ANG LOOB 

Dumating si Mira sa mansiyon ng De Gracia sa araw na walang naghanda para sa kanya—isang araw na para bang itinakda ng tadhana ngunit tinanggihan ng mundo. Kung ang ibang kasambahay ay natatakot sa aura ni Lucas, si Mira ay tila walang pakialam; mula sa probinsiya, dala niya ang tapang ng babaeng lumaki sa hirap, at dala rin niya ang uri ng kabutihan at malasakit na hindi kayang bilhin ng kahit milyong pera. Sa unang araw pa lang, ipinasok siya ng mayordoma sa pakpak ng mansiyon kung saan nakatira si Lucas—at doon niya unang nakita ang lalaking binansagang “bobo” ng ama. Nakaupo ito sa gilid ng bintana, hindi tumitingin, walang emosyon sa mukha, at may hawak na mamahaling tablet na hindi man niya ginagamit. “Sir Lucas, ako po si Mira… ako na po ang assigned na mag-alaga sa inyo,” magalang ngunit matatag niyang wika. Walang sagot. Ngunit sa halip na umalis, naupo siya sa harap ng binata at nagpatuloy, “Sir, hindi ko po tinatanggap na tawagin n’yo ang sarili n’yong bobo. Hindi po ako nagpunta rito para panoorin kayong sirain ang sarili n’yo.” Napakunot ang noo ni Lucas—walang tao, kahit sino, kahit teacher, psychologist, o kahit ang yaya niya noong bata, ang nagsabing hindi siya bobo. Sa mansiyon na iyon, ang mga salita ay malamig, punit, at puro insulto. Ngayon, may isang taong hindi niya kilala ang biglang pumigil sa kanya na saktan ang sarili gamit ang salitang matagal nang nakatanim sa isip niya. Sa mga sumunod na araw, hindi nagbago ang ugali ni Lucas; suplado pa rin siya, hindi pa rin nagsasalita. Pero si Mira? Hindi siya napagod. Pinagmamasdan niya ang binata sa bawat pagkain, tinitiyak na hindi ito nalalapatan ng sama ng loob, at tuwing nahuhuli niyang sinusubukang sabihing “bobo ako,” agad niya itong tatapik sa balikat. “Hindi ka bobo,” ulit niya, “nasugatan ka lang.” Ito ang unang beses na hindi kinutya si Lucas. Ang unang beses na may nagtanong kung masakit ba talaga ang dibdib niya. At ang unang beses na may tumingin sa kanya na hindi siya minamaliit. Ngunit ang hindi niya alam, ang araw na magbubukas sa pinto ng pagbabago ay paparating—hindi sa pamamagitan ng salita, kundi sa pagdating ng mga sanggol na magpapabaliktad ng buhay niya.

CHAPTER 3 — ANG TATLONG SANGGOL NA GINAWANG TAO ANG PUSONG BASAG 

Isang umaga, habang si Mira ay nagwawalis ng hardin at si Lucas ay nakaupo sa terasa na nakayuko lang, may komosyong nagsimula sa labas ng mansiyon; ang mga guwardiya ay nag-uusap, tila gulat, at may hawak na maliit na basket na balot sa lumang kumot. Agad na lumapit si Mira at halos mapahinto ang paghinga niya nang makita ang laman: tatlong sanggol—dalawang babae at isang lalaki—na magkapit-kamay, nanginginig sa lamig, nanghihina sa gutom, at may iisang papel na nakalagay sa ibabaw ng kumot: “Hindi ko sila kayang buhayin. Pasensya na.” Nang marinig ni Lucas ang ingay at lumapit, hindi niya inaasahang tatamaan siya ng tanawing iyon; ang puso niyang sanay sa sakit ay biglang tumibok nang malakas, para bang may pintuang bumukas sa loob niya na matagal nang nakakandado. Hindi niya maintindihan ang sarili—bakit parang gusto niyang yakapin ang mga bata? Bakit parang may humihila sa kanya papalapit? At bakit, sa unang pagkakataon, may naramdaman siyang pag-aalala na hindi niya naramdaman kahit kailan para sa sarili niya? “Lucas,” sabi ni Mira habang buhat ang isang sanggol, “hawakan mo.” Napaatras siya. “Hindi ko kaya,” sagot niya, nanginginig. “Anong alam ko sa paghawak sa bata? Bobo nga ako—” “LUCAS!” malakas na sigaw ni Mira, na unang beses na gumulantang sa buong mansiyon. “Hindi mo kailangang maging matalino para magmahal.” At sa sandaling iyon, parang naantig ang buong pagkatao ni Lucas; unti-unti siyang lumapit. Inalalayan ni Mira ang kamay niya at inalagay ang maliit na sanggol sa bisig niya. Sa mismong oras na iyon, isang bagay ang nangyari na hindi niya inaasahan—ang sanggol ay ngumiti. Ngumiti habang nakatingin sa kanya. At sa unang pagkakataon sa buong buhay niya, may isang taong tumingin sa kanya na hindi naghahanap ng pagkakamali, hindi naghahanap ng kahinaan, hindi naghahanap ng reason para sabihing bobo siya… isang sanggol ang tumingin sa kanya na para bang sapat siya. Parang minamahal siya, kahit wala siyang nagawa. At doon niya naramdaman ang bagay na hindi naibigay ng ama niya, ng mundo niya, at ng sarili niya—liwanag. Sapagkat minsan, tatlong sanggol na walang malay ang may kakayahang gamutin ang sugat ng isang pusong matagal nang basag.

CHAPTER 4 — ANG LIHIM NA PAGBABAGO SA ISANG LALAKING MINAMALIIT NG MUNDO (Siêu Dài)

Simula nang lumitaw ang tatlong sanggol sa mansiyon, may hindi maipaliwanag na pagbabagong naganap kay Lucas—isang pagbabagong kahit siya mismo ay hindi niya maintindihan; dati, paggising niya sa umaga ang unang mararamdaman ay bigat sa dibdib, pakiramdam na walang silbi ang buhay, at takot na baka may sabihin na naman ang ama niyang “wala kang pag-asa,” pero mula nang hawakan niya ang sanggol na unang ngumiti sa kanya, parang may kumislap na kakaibang liwanag na kahit hindi niya ipakita, ay sumisindi sa kailaliman ng puso niya. Bawat araw, hindi niya namamalayang naghahanap siya ng dahilan para mapalapit sa tatlong sanggol—pipilitin niyang tumulong kay Mira maghanda ng gatas, tahimik na papatayo sa likod nito habang pinapalitan ang lampin, at minsan ay mahuhuling nakatitig lamang sa kanilang maliliit na kamay na parang nakakakita siya ng pag-asang hindi pa niya naramdaman kailanman. Ngunit ang pinakamalaking pagbabago ay hindi nakikita ng staff… kundi nararamdaman nila: hindi na siya sigaw nang sigaw, hindi na isinasara ang sarili sa kwarto buong araw, at hindi na siya naglalakad sa mansiyon na parang puno ng hiya at galit ang buong pagkatao niya. Sa halip, minsan ay makikita siyang nakayuko sa crib habang sinusubukang awitin ang isang himig kahit wala naman siyang gaanong maalalang lullaby. Minsan ay pipili siyang matulog sa sofa malapit sa nursery, para lamang marinig ang huni ng sanggol sa gabi. Minsan ay babalikan niya ang tanong ni Mira na “Hindi ka ba napapagod kakaisip na bobo ka?” at mararamdaman niyang, sa unang beses, hindi na ganoon kabigat ang sagot. Ngunit sa likod ng mga munting liwanag na iyon, may aninong dahan-dahang gumagapang: ang ama niyang si Don Marcelo, na napansin ang pagbabago at hindi natutuwa na ang anak niyang “walang pag-asa” ay biglang nagkakaroon ng lakas ng loob na hindi niya pinayagan. Sa isang gabing madilim at tahimik, narinig ni Lucas ang ama niyang kausap ang abogado, sinasabing ipapa-adopt ang mga sanggol dahil “walang dahilan para magkaroon ng mga bata sa mansiyon.” At doon nagsimula ang pangamba. Sapagkat alam ni Lucas: kung may isang taong kayang sirain ang anumang liwanag sa buhay niya… iyon ay ang mismong ama niya.

CHAPTER 5 — ANG PAGTUTOL NG AMA NA PAG-AARIIN NG ANAK ANG KANYANG SARILI 

Hindi kinaya ni Lucas ang narinig niyang plano ng ama—isang malamig, walang-emosyong desisyon na tatanggalin sa mansiyon ang tatlong sanggol na hindi pa man niya kinikilala bilang pamilya, ngunit sa loob-loob niya ay unti-unti nang nagiging bahagi ng pagkatao niya. Nang kinaumagahan, hinarap niya si Don Marcelo sa pinakamalaking opisina ng mansiyon, at ito ang unang beses na tumayo siya nang tuwid, hindi umiwas ng tingin, at hindi nagpatalo sa takot. “Hindi niyo sila pwedeng kunin,” sabi niya, halos nanginginig pero mariin. Tinalikuran siya ng ama at tumawa, isang mapanuyang halakhak na matagal nang sumisira sa puso ni Lucas. “Hindi mo anak ang mga ’yon. Ni hindi mo alam paano mag-alaga. Ni hindi mo kaya alagaan ang sarili mo.” Ngunit sa halip na umatras, lumapit si Lucas, at sa unang pagkakataon, hindi natakot sa lalaki na pumatay sa kanyang kumpiyansa mula pagkabata. “Hindi ko sila kayang pabayaan,” sagot niya, “at hindi mo puwedeng diktahan kung ano ang kaya kong mahalin.” Huminto si Don Marcelo. Unti-unti niyang ibinagsak ang tingin kay Lucas, sinusuri ang mukha ng anak na buong buhay niya ay tinuring niyang mahina, hangal, at walang kakayahang tumayo nang mag-isa. Ngunit ang Lucas na kaharap niya ngayon ay iba—hindi na yung batang umiiyak kapag sinigawan, hindi na yung binatang laging nakayuko na parang humihingi ng pahintulot para huminga—kundi isang lalaking may binubuo sa loob, isang lakas na hindi niya kayang kontrolin. “Hindi ako papayag,” malalim na sabi ni Don Marcelo. “Habang buhay mo, ako ang magdedesisyon. Hindi ikaw, Lucas.” At sa unang pagkakataon, lumabas mula sa bibig ni Lucas ang salitang hindi niya kailanman nasabi: “Hindi mo na ako pag-aari.” Sa sandaling iyon, natigilan ang buong mansiyon; ang mga kasambahay sa labas ng pinto ay hindi makapaniwala na ang lalaking noon ay walang lakas ng loob ay ngayo’y hayagang lumalaban. Ngunit hindi pa iyon ang pinakamatinding sandali—sapagkat nang bumalik si Lucas sa nursery, nakita niyang nagwawala si Mira, umiiyak habang karga ang tatlong sanggol… dahil may utos na raw na “isasama sila palabas ng mansiyon” kinabukasan. At doon nagsimula ang apoy sa loob ni Lucas—isang apoy ng galit, sakit, at tapang na sa unang beses, hindi niya hinayaan na lamunin siya… kundi pinili niyang gamitin upang gumawa ng desisyong hindi niya akalaing magagawa.

CHAPTER 6 — ANG DESISYON NA MAGBABAGO NG PAGKATAO NI LUCAS 

Sa gabing iyon, sa ilalim ng dilim na ang tanging ilaw ay mula sa lamp na mahina ang buga, nakaupo si Lucas sa tabi ni Mira at ng tatlong sanggol—at doon niya inamin ang katotohanan na matagal na niyang tinatakasan: hindi siya bobo; hindi siya mahina; nabuo lamang ang paniniwalang iyon dahil walang sinuman sa buhay niya ang naniniwala sa kanya. Ngunit ngayon, sa tatlong munting nilalang na walang malay, may tatlong pares ng matang nakatingin sa kanya nang may buong pagtitiwala—isang pagtitiwala na hindi niya kailanman natanggap mula sa sariling ama, isang pagtitiwala na hindi hinuhusgahan ang nakaraan niya. “Mira…” bulong ni Lucas, “hindi ako pwedeng magpahuli. Hindi ko sila pwedeng bitawan.” Niyakap ni Mira ang isa sa mga sanggol at tumingin sa kanya na may tapang na parang apoy. “Kung lalaban ka… lalaban ako kasama ka.” Sa sandaling iyon, tumayo si Lucas, pinasok ang opisina na hindi niya kailanman pinasok nang hindi nanginginig, at kinuha ang unang bagay na hindi niya inakalang magiging sandata niya: ang folder ng legal documents na minana pa niya mula sa yumaong ina—ang nag-iisang taong naniwala sa kanya noong bata siya. Sa folder na iyon nakalagay ang clause na hindi alam ng ama niya: kapag si Don Marcelo ay gumawa ng anumang aksyon na magpapahamak sa sinumang “dependent” na nasa pangangalaga ng tagapagmana, awtomatiko siyang mawawalan ng legal guardianship at decision-making power sa mansiyon. Walang nakakaalam nito—kahit ang ama niya—sapagkat itinago ito ng ina bago bawian ng buhay. At ngayong hawak ni Lucas ang dokumentong iyon, napagtanto niyang sa unang pagkakataon… may kapangyarihan siya. Hindi dahil sa pera, hindi dahil sa talento, kundi dahil sa paninindigan. Kinabukasan, habang pinipilit ni Don Marcelo na kunin ang tatlong sanggol, lumabas si Lucas sa hagdan, hawak ang folder, tuwid ang likod, at may boses na pinakamalakas sa buong buhay niya: “Hindi mo sila pwedeng kunin. At simula ngayon… hindi mo na rin ako pwedeng kontrolin.” At sa sandaling iyon, nagsimula ang tunay na laban—ang laban ng lalaking akala ng mundo ay walang mararating… ngunit ngayon ay tinutuhog ng tapang at pagmamahal ang bawat galaw ng kanyang kapalaran.

CHAPTER 7 — ANG PAGBANGON NG ISANG LALAKING MATAGAL NANG SINASAKTAN NG MUNDO 

Sa unang pagkakataon sa buong buhay niya, si Lucas ay hindi na umaatras, hindi na nagtatago, hindi na tumatakbo mula sa mga salita ng ama niya—bagkus, siya mismo ngayon ang humaharap, hawak ang dokumentong nagpapatunay na hindi siya kayang diktahan ni Don Marcelo kahit pa gaano kalaki ang yaman o kapangyarihan nito; nang ibaba niya ang folder sa mesa sa gitna ng mansiyon, lumutang ang katahimikang tila sumasakal sa buong paligid, sapagkat ang lahat ng kasambahay, guwardiya, at maging ang mga taong nakakita sa pagbangon niyang iyon ay hindi makapaniwalang ang dating tahimik, takot, at tila laging naka-yuko ay ngayon ay parang leon na handang lumaban para sa tatlong sanggol at para sa sarili niyang pagkatao. “Ano ang ibig sabihin nito, Lucas?” tanong ni Don Marcelo, ngunit hindi na ito ’yung tanong ng isang amang galit—kundi tanong ng isang taong nawalan ng kontrol sa unang pagkakataon; ngumiti si Lucas ng kaunti, hindi upang mang-insulto, kundi upang ipakita na sa wakas… may matapang na bahagi na sa kanyang kaluluwa. “Ang ibig sabihin nito,” sagot ni Lucas, “ay hindi mo pwedeng idispose ang tao na parang basura. Hindi mo pwedeng kunin ang mga sanggol. At hindi mo ako pwedeng alipinin.” Napalakas ang tawa ng ama niya, ngunit may halong kaba—hindi na kasi niya kilala ang anak niyang nasa harapan niya. Ngunit bago pa man makasagot si Don Marcelo, biglang humakbang si Mira papunta sa tabi ni Lucas, hawak ang tatlong sanggol, at ang simpleng presensya niya ay parang nagpapatibay pa lalo kay Lucas; para silang dalawang sundalong handang harapin ang isang emperador. “Sir,” sabi ni Mira kay Don Marcelo, “ang hindi niyo naiintindihan, hindi pera ang nagbago sa anak ninyo. Ang nagbago sa kanya ay pagmamahal na hindi niyo kailanman binigay.” Napaawang ang bibig ng bilyonaryo, hindi dahil sa insulto, kundi dahil sa katotohanang hindi niya kayang sagutin. At doon, sa mismong sandaling iyon, nagpasya si Lucas na hindi lamang protektahan ang mga sanggol—kundi protektahan ang sarili niyang karapatang mabuhay nang mayroon siyang halaga. At iyon ang simula ng pagbabalik ng isang Lucas na hindi pa kailanman nakita ng mundo: isang lalaking may sariling tinig.

CHAPTER 8 — ANG MUNDO NG BILYONARYO NA UNTI-UNTING GUMUGUHO 

Habang lumilipas ang araw, lalo lamang lumalakas ang loob ni Lucas; hindi niya inaasahan na kaya pala niyang gawin ang mga bagay na buong buhay niya ay pinaniwalaan niyang “hindi niya kaya”—inaasikaso niya ang tatlong sanggol, pinapalitan ang lampin, pinatutulog, at minsan ay kinakalong kahit inaantok siya, at sa bawat pagpupuyat, hindi niya nararamdaman ang dating bigat sa dibdib; sa halip, bawat ngiti ng sanggol ay parang tinutunaw ang lahat ng sugat na laman ng puso niya mula pagkabata, at unti-unti niyang na-realize na ang pag-aalaga sa mga bata ay hindi pagsubok sa talino ng isang tao—kundi pagsubok sa puso, at doon siya hindi kailanman kulang. Samantala, si Don Marcelo ay unti-unting nabubuwal sa sarili niyang takot: anong mangyayari kung mawala sa kanya ang anak na buong buhay niyang pinipilit kontrolin? Anong mangyayari kung lumaya si Lucas? Mas masakit pa rito, anong mangyayari kung mapuno ng pagmamahal ang anak niyang buong buhay niyang ginawang walang kwenta? Sa bawat araw na nakikitang mas lumalambot, mas lumalakas, at mas nagiging tao ang kanyang anak, lalo siyang nagagalit—hindi dahil mali ang nakikita niya, kundi dahil iyon ang patunay na mali siya mula simula. “Hindi puwedeng mahulog ang anak ko sa kahinaan,” sigaw niya sa kanyang lawyer. “Hindi puwedeng masira ang pangalan ko sa tatlong batang hindi ko kilala!” Ngunit ang lawyer ay hindi makatingin ng diretso; nalalaman niyang mali ang bilyonaryo, ngunit hindi siya makapagsalita. At sa gabing iyon, nagpasya si Don Marcelo na gumawa ng hakbang na hindi inaasahan ni Lucas: tatawagan niya ang Child Services upang kunin ang mga sanggol, gamit ang koneksyon niya at pera para ipakitang “hindi stable” ang mansiyon para sa mga bata. Ngunit hindi niya alam… nakikinig pala si Lucas sa likod ng pintuan. Pagkababa ni Don Marcelo ng telepono, tumakbo si Lucas papuntang nursery, hingal ang dibdib, galit ang kamay, at natatakpan ng luha ang mata. “Mira,” sabi niya habang nanginginig, “kinukuha nila ang mga bata bukas.” Niyakap ni Mira ang tatlong sanggol. “Lucas… hindi tayo papayag.” At sa gabing iyon, nagpasya sila: lalaban sila. Hindi lang para sa tatlong sanggol—kundi para kay Lucas, para sa pagkakataong una niyang nakita na maaari pa palang mabuo ang isang taong buong buhay sinira ng ama niya.

CHAPTER 9 — ANG UNANG LABAN PARA SA PAG-IBIG, HINDI PARA SA YAMAN 

Dumating ang araw na kinatatakutan nila: pumarada ang itim na SUV ng Child Services sa harap ng mansiyon, at kasunod nito ay dalawang opisyal na may blankong mukha, handang sundin ang utos na ipinadala ng abogadong binayaran ni Don Marcelo; ngunit hindi nila inaasahan ang tanawin na sumalubong sa kanila—hindi isang lalaking takot, hindi isang lalaking sumusuko, hindi isang lalaking walang lakas… kundi si Lucas, nakatayo sa harap ng grand staircase, hawak ang tatlong sanggol sa magkabilang braso, may determinasyong hindi pa niya ipinakita buong buhay niya. Sa tabi niya ay si Mira, matatag, kalmado, at hindi umatras kahit na ang kaharap nila ay opisyal ng gobyerno. “Nandito kami para kunin ang mga bata,” sabi ng officer. Taimtim ang titig ni Lucas bago siya sumagot, “Hindi niyo sila pwedeng kunin. Dahil sila ang dahilan kung bakit ako nagbago.” Napatingin ang officer sa mga dokumentong dala nila, ngunit bago pa man makapagsalita, inabot ni Mira ang folder ng ina ni Lucas—ang clause na nagpapatunay na hindi maaaring alisin ang sinumang dependent sa pangangalaga ng tagapagmana kung hindi mapapatunayan na napapabayaan sila. “At wala kayong makikitang kahit anong kapabayaan,” sabi ni Mira, “dahil si Lucas ang pinakamabuting taong kilala ko.” Sa sandaling iyon, lumitaw si Don Marcelo mula sa itaas, galit, nanginginig, at handang ipakita sa lahat ang kapangyarihan niya, ngunit bago pa man siya makapagsalita, lumingon si Lucas at, sa unang beses, hindi lang tumayo laban sa kanya—tinanggal niya sa ama ang boses nito. “Tama na. Hindi mo ako anak na puwedeng tapakan. Ako ang magpapasya sa buhay ko.” Natigilan ang buong mansiyon. Kahit ang officers ay hindi makakibo. Sapagkat hindi iyon basta pahayag—iyon ay ang unang beses na pinili ni Lucas ang sarili niya. At sa harap ng lahat, sa tingin ng sanggol na nasa kanyang bisig, nakita niya ang sarili—hindi bilang bobo, hindi bilang mahina, kundi bilang taong may puso, may tapang, at may kakayahang magmahal. At iyon ang araw na nagsimula ang laban na hindi na niya tatalikuran.

CHAPTER 10 — ANG PAGKALAS NG TANIKALA NG ISANG ANAK NA MATAGAL NANG BILANGGO 

Pagkatapos ng tensiyong naganap sa harap ng Child Services, hindi makapaniwala si Lucas sa tibok ng puso niya—matagal na itong mahina, wasak, at parang tinusok ng libo-libong salita ng ama niya, ngunit ngayong nakatayo siya sa harap ng mga opisyal, hawak ang tatlong sanggol at protektado ng batas na iniwan sa kanya ng ina, parang may isang buong bagyong sumabog mula sa loob niya na hindi nagpapabagsak, kundi nagpapalakas; natigilan si Don Marcelo sa itaas ng hagdanan, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa unang beses sa buong buhay niya, nakita niya ang isang Lucas na hindi niya kayang kontrolin—hindi na bata, hindi na kahinaan, kundi isang lalaking unti-unting ginising ng tatlong sanggol at ng kasambaháy na may pusong hindi mapapalitan. Habang inaabot ng officer ang mga dokumento pabalik kay Lucas, napabuntong-hininga ito at sinabi, “Ayon sa clause na nakasaad… wala kaming legal na basehan para kunin ang mga bata.” Ang mga kasambahay sa paligid ay napailing, hindi makapaniwala na ang binatang dati ay hindi kayang bitawan ang sariling takot ay ngayo’y kaya nang tumindig laban sa pinakamalakas na tao sa buhay niya. Si Mira ay napaluha, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pagkamangha—ngayon niya lang nakita nang malapitan kung paano nagbabago ang isang tao kapag natuto siyang magmahal at ipaglaban ang pagmamahal na iyon. “Sir… proud po ako sa inyo,” bulong niya habang tinatapik ang balikat ni Lucas. Ngunit sa likod ng lahat, isang bagay pa rin ang nakabibitin sa hangin—hindi pa tapos ang laban. Sapagkat may mga tanikala na hindi basta naghihiwalay ng isang sigaw, may mga sugat na hindi basta gumagaling ng isang tagumpay, at may mga ama na hindi basta tumatanggap ng pagkatalo. Nang bumalik si Don Marcelo sa opisina niya, hindi niya maiwasang isipin kung saan siya nagkamali—paano ang anak niyang buong buhay ay “wala nang pag-asa” ay biglang nagkaroon ng lakas ng loob na hindi niya maunawaan? At habang nakaupo siya sa upuang gawa sa mamahaling kahoy, isang pangungusap ang hindi niya matanggal sa isip: “Hindi mo ako pag-aari.” At doon niya napagtanto—hindi siya talo dahil natalo siya… talo siya dahil nawalan siya ng anak.

CHAPTER 11 — ANG MGA SANGGOL NA NAGBAGO NG TAKBO NG KAPALARAN 

Simula noong araw na ipinaglaban ni Lucas ang tatlong sanggol, naging iba ang takbo ng mansiyon—parang naging mas maliwanag ang bawat sulok, mas maaliwalas ang hangin, mas may kaluluwa ang lugar na dati ay parang sementeryo ng emosyon; ang nursery na dating tahimik at malamig ay naging punô ng tawa, iyak, at walang kapantay na lambing, at si Lucas, na buong buhay ay hindi nagkaroon ng pagkakataon na maging “normal,” ay biglang naging parang ama sa tatlong batang hindi niya kaano-ano. Araw-araw, gigising siya nang mas maaga kaysa dati, papasok sa nursery para tingnan kung natutulog pa ang mga bata, at tuwing makikita niyang kumikilos ang maliliit na kamay nila, may nararamdaman siyang pag-init sa dibdib na hindi niya kailanman naramdaman mula sa sariling pamilya. Hindi niya maintindihan kung paano nangyari, pero bawat tawa ng sanggol ay parang lumilinis ng sugat niya; bawat paghawak nila sa daliri niya ay parang nagpapaalala sa kanya na may saysay siyang tao; at bawat araw na kasama niya sila ay parang isang araw na binabalik ng langit ang pagkataong matagal nang kinitil ng ama niya. Unti-unti rin siyang natutong magtiwala kay Mira sa paraang hindi niya nagawa sa kahit sinong tao dati. “Lucas, ikaw na pong magpainit ng gatas,” utos ni Mira isang umaga, at sa halip na kabahan, ngumiti siya, nagkamot ng ulo, at sinubukang sundin habang nagmamadali ang tibok ng puso niya. “Mukha bang tama?” tanong niya. “Medyo… sobra lang ng konti, pero push!” tawa ni Mira. At doon, sa simpleng palitan ng biro, may nabubuong koneksyon na hindi nila napapansin—koneksyong may lambing, pagtitiwala, at pakiramdam na hindi sila dalawang taong pinagtagpo ng tsamba, kundi dalawang taong inilagay ng tadhana sa lugar kung saan sila kailangan. Ngunit sa kabila ng lahat ng masasayang sandali, alam nila—lalo na si Lucas—na may darating pang pagsubok na mas malala kaysa Child Services, mas delikado kaysa legal documents, at mas mabigat kaysa galit ng ama niya. Sapagkat may bilyonaryong sugatan ang ego, at kapag sugatan ang isang taong sanay makuha ang lahat… nagiging mapanganib ito.

CHAPTER 12 — ANG BAGYONG DARATING SA MANSYON 

Isang gabi, habang payapang natutulog ang tatlong sanggol at si Mira ay nakatulog sa rocking chair dahil sa pagod, nakaupo si Lucas sa veranda, tinitingnan ang malawak na hardin ng mansiyon, at doon niya naramdaman ang kakaibang tahimik—hindi katahimikang nagbibigay kapayapaan, kundi katahimikang parang senyales ng bagyong paparating; tunay ngang may mga sandaling ang katahimikan ay hindi kaibigan, kundi babala. Habang hawak niya ang maliit na gamit ng sanggol na natira sa unang araw ng pagkakatagpo nila—isang lumang pacifier—may boses na dumating sa likod niya. “Lucas,” sabi ng isang tinig. Napalingon siya… at naroon si Don Marcelo, nakasuot ng itim, matigas ang mukha, ngunit may kakaibang anino sa mata. “Hindi mo naiintindihan ang ginagawa mo,” sabi ng ama. “Hindi mo alam kung ano ang posibleng mawala.” Ngunit hindi na natakot si Lucas; hindi na siya ’yung batang umiiyak sa sulok ng mansiyon. “Alam ko,” sagot niya. “At kung kailangan kong mawala ang lahat… tatanggapin ko. Basta hindi mga bata.” Napapikit si Don Marcelo, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa sakit na hindi niya kayang harapin—paano kung mali siya? Paano kung buong buhay niya, sinira niya ang anak na dapat niya sanang binuo? “Lucas…” bulong niya, “…hindi ako nilikha para maging mabuting ama.” Ngumiti si Lucas, malungkot ngunit matatag. “Pero ako, nilikha ako ng mga sugat mo. At ayoko nang ipasa sa iba ’yon.” Hindi nakaimik si Don Marcelo. Sapagkat sa unang pagkakataon, anak niya ang nagtuturo sa kanya kung ano ang tama. Ngunit ang bagyo ay hindi lamang sa pagitan nilang dalawa—may paparating na mas malala: dahil kinabukasan, may lalabas na balita sa media tungkol sa “tatlong sanggol sa mansiyon ng De Gracia” at “ang tagapagmanang hindi stable ang pag-iisip,” isang smear campaign na malinaw na galing sa kaaway ng kanilang pamilya… o baka sa mismong ama niya. At iyon ang gigising kay Lucas sa pinakamalaking tanong: Hanggang saan siya lalaban para sa tatlong sanggol, para kay Mira, at para sa sarili niyang muling nabubuong pagkatao?