INIMBITAHAN NILA ANG PANGIT NA KAKLASE SA ALUMNI REUNION PARA PAGTAWANANPERO GULAT NA GULAT SILA PAG

.
.

PART 1: ANG PANGIT NA KAKLASE – MGA SUGAT NG NAKARAAN

High school. Panahon ng mga crush, barkada, at kalokohan. Pero para kay Stephen, ito ang naging pinakamadilim na yugto ng kanyang kabataan. Sa apat na taon ng pag-aaral, naging tampulan siya ng tukso at pangungutya. Moreno, payat, may malalaking salamin at braces, at dinagdagan pa ng tigyawat na tila walang katapusan. Sa tuwing papasok siya sa klase, halos lahat ay may nakahandang biro o insulto.

“Oy si Stephen, lagyan na ng ilaw baka magmukhang multo!” sigaw ni Brian, sabay tawa ng buong klase. Si Mark, leader ng mga bully, laging may paraan para gawing katawa-tawa ang bawat kilos ni Stephen. Kapag oral recitation, ginagaya ang boses niyang pilipit dahil sa braces. Kapag group work, ipinapasa sa kanya ang pinakamabigat na gawain.

Imbes na tumulong, nakikisakay pa sa tawanan ang iba. May ilang kaklase, sina Carol at Chris, na minsan ay nakikitawa pero may konsensya ring nararamdaman. Subalit hindi rin nila siya kayang ipagtanggol sa takot na sila naman ang pagtawanan.

Sa kabila ng sakit, pinipilit na lamang ni Stephen na manahimik. Alam niyang kung lalaban siya, mas lalo lamang siyang pagtatawanan. Kaya ang tanging sandigan niya ay ang kanyang mga pangarap. Madalas pagkatapos ng klase, tahimik siyang pupunta sa library. Doon siya nagbababad sa mga libro patungkol sa pagguho, disenyo, at arkitektura. Kahit walang nakakaalam, matagal na niyang pinangarap na maging arkitekto.

Lumipas ang apat na taon ng high school na halos araw-araw ay puno ng pang-api. Sa graduation, masaya ang lahat, may picturan at tawanan. Pero si Stephen, tahimik lamang na nakatayo sa gilid, hawak ang kanyang diploma na tila ito lamang ang natitirang sandata niya sa mundo. Habang nakikita niya sina Mark at Brian na nagtatawanan pa rin, sinasabi niya sa kanyang sarili, “Balang araw, hindi na ako ang Stephen na kilala nila ngayon. Balang araw, may ipapakita ako.”

Matapos ang graduation, humarap si Stephen sa panibagong hamon—ang kolehiyo. Iniisip niyang baka dito ay magbago na ang lahat. Iba’t ibang eskwelahan ang pinagmula ng mga estudyante, kaya’t baka walang makaalala sa bansag at pangungutya sa kanya noong high school. Ngunit hindi pala ganoon kadali. Sa unang linggo pa lamang, ramdam na niya ang bigat ng mababang kumpiyansa sa sarili. Habang ang iba’y mabilis na nagkakaroon ng barkada, siya ay madalas na mag-isa. Hindi dahil sa wala siyang gustong kaibiganin, kundi dahil sa palagay niya ay hindi siya sapat.

Ngunit sa kabila ng insecurities, sinubukan niyang magpursige. Pinili niyang mag-enroll sa kursong architecture, isang kursong nangangailangan ng dedikasyon at malikhaing isip. Dito niya nadama na may bagay pala siyang kayang ipagmalaki. Ang paguhit ng mga plano at disenyo ay nagbigay sa kanya ng kakaibang tuwa.

Isang araw, habang abala siya sa paggawa ng plate, nilapitan siya ng kanilang professor na si Sir Ramon. “Stephen, ikaw ba ang gumawa nito?” tanong ng guro. “Opo, sir,” sagot niya, halos hindi makatingin ng diretso. “Magaling. Huwag mong sayangin ang talento mo ha. Tandaan mo, hindi mahalaga kung ano ang itsura mo ngayon. Ang tunay na anyo ng tao ay makikita sa kanyang gawa at pagpupursige.”

Tumimo ang mga salitang iyon sa puso ni Stephen. Para siyang binigyan ng panibagong pag-asa. Na-realize niya, kung hindi man siya pinagpala sa pisikal na anyo, may pagkakataon pa rin siyang makilala sa larangan ng kanyang kakayahan.

Sa sumunod na mga buwan, nagsimula siyang unti-unting baguhin ang sarili. Nagsimulang mag-ehersisyo sa umaga, kahit simpleng jogging lamang. Pinilit niyang baguhin ang kanyang diet, bawas sa soft drinks at instant noodles. Inalagaan niya ang kanyang balat kahit sa murang paraan—sabon at tubig lang ngunit consistent. At higit sa lahat, sinubukan niyang maging mas confident sa pakikipag-usap.

May mga kaklase pa ring nagbibiro sa kanya, pero mas kakaunti na ang pumapansin. Unti-unti siyang nagkaroon ng mga kaibigan. Hindi dahil sa itsura, kundi dahil sa husay at pagiging tapat niya. May ilan na lumalapit upang magpatulong sa plates at tanda naman siyang tumulong kahit walang kapalit.

Ganun pa man, hindi naging madali ang lahat. Kapo siya sa pera dahil ordinaryo lamang ang hanapbuhay ng kanyang mga magulang. Madalas siyang maglakad pauwi para makatipid sa pamasahe. May mga araw na gutom siyang natutulog pero hindi niya iyon pinapakita.

Ang lahat ng pagod at sakripisyo ay itinataya niya para sa pangarap na balang araw ay maging arkitekto. Sa pagtatapos ng kanyang unang taon sa kolehiyo, muling naalala ni Stephen ang kanyang mga dating kaklase. Habang nakatingin sa sariling repleksyon sa salamin ng boarding house, bumulong siya, “Hindi pa ako nagbabago ng husto pero nagsisimula na. Hindi ko nahayaang diktahan ako ng nakaraan.”

At doon nagsimula ang tuloy-tuloy na laban niya para baguhin ang kanyang sarili sa loob at labas.

Pagpasok ng ikalawang taon sa kolehiyo, ramdam ni Stephen ang mabagal ngunit tiyak na resulta ng kanyang pagsisikap. Hindi man kapansin-pansin sa lahat, pero unti-unti niyang nakikita ang pagbabago sa kanyang sarili. Tuwing umaga bago pumasok sa klase, naglalaan siya ng oras para mag-jogging sa palibot ng campus. Sa una, hiningal siya kaagad. Ngunit paglipas ng mga linggo, naging mas magaan ang kanyang pakiramdam. Napansin niya ring unti-unti nang lumiliit ang kanyang tiyan at nabubuo ang hugis ng kanyang katawan.

Isang araw, may kaklaseng lumapit at nagsabi, “Oy, Stephen, parang pumapayat ka na ata ah. Nagwo-workout ka ba?” Napangiti siya at simpleng tumango lang. Noon niya lamang naramdaman na may ibang nakapansin ng kanyang pagbabago.

Bukod sa pisikal na aspeto, nagsimula rin siyang mag-invest sa kanyang sarili. Isang beses sa library, nakakita siya ng librong patungkol sa self-confidence at communication skills. Araw-araw niya itong binabasa at sinubukan ang mga simpleng tips tulad ng paglalakad ng tuwid, pagngiti, at pakikipagkamay ng may kumpiyansa.

Sa una, awkward at pilit. Ngunit kalaunan naging natural na sa kanya. Unti-unti ring gumanda ang kanyang balat, nabawasan ang kanyang tigyawat. Tinanggal rin niya ang kanyang braces matapos ang ilang taon. Kitang-kita na mas malinaw na siyang nakapagsasalita at ngumingiti.

Hindi lamang panlabas ang kanyang binago. Sa klase, naging mas aktibo siya sa recitation at group works. Kapag may project, siya ang kadalasang nagiging leader dahil sa galing niya sa pagguho at pagdedisenyo. Kahit hindi pa siya ganap na kilala, nagsisimula na siyang magkaroon ng respeto mula sa kanyang mga kaklase.

Ngunit hindi lahat ay madali. May mga gabi pa ring bumabalik ang kanyang mga insecurities. Minsan, habang nag-aaral mag-isa sa boarding house, naiisip niya ang mga panahong tinitignan siya ng mababa ng mga dating kaklase. Para bang may boses sa isip niya na nagsasabing kahit magbago ka pa, hindi ka nila tatanggapin.

Pero palagi ring sumasagi sa kanyang isipan ang mga sinabi noon ni Sir Ramon. “Ang tunay na anyo ng tao ay makikita sa kanyang gawa.” Kaya sa halip na panghinaan ng loob, ginawa niyang inspirasyon ang dating pangungutya.

Dumating ang huling taon sa kolehiyo. Para sa culminating project nila, nakilala si Stephen dahil sa kanyang kakaiba at malikhaing disenyo ng thesis. Ipinakita niya ang kombinasyon ng modernong arkitektura at makalumang kulturang Pilipino. Nabigla ang kanyang mga professor at pinuri siya sa harap ng klase. Doon niya unang naramdaman na hindi na siya si Stephen na pangit. Siya na si Stephen na may talento.

Pagkatapos ng graduation, mabilis niyang naipasa ang board exam para sa architecture. Isa itong malaking tagumpay para sa kanya at pati na rin sa kanyang pamilya. Habang hawak ang kanyang lisensya, naalala niya ang pangarap na binitawan niya noong high school: “Walang araw, may ipapakita rin ako. May maibubuga rin ako.” Ngayon, nagsimula na itong matupad.

Sa unang trabaho ni Stephen bilang junior architect, dama niya agad ang bigat ng responsibilidad. Mahirap at puno ng pressure. Kadalasan siya ang naiwang mag-overtime para tapusin ang mga plano at detalyeng hindi kayang hawakan ng iba. Ngunit hindi siya nagrereklamo. Sa isip niya, bawat dagdag na gawain ay pagkakataon upang matuto at mapatunayan ang kanyang sarili.

Mabilis napansin ng mga senior architect ang kanyang sipag at husay. May mga pagkakataon na ipinapakita niya ang kanyang sariling ideya sa disenyo at bagaman minsan binabago ito, hindi maitatanggi na may kakaibang galing sa kanyang mga plano. “Stephen, may potensyal ka,” madalas sabihin ng kanyang boss. Ang simpleng papuri ay nagsilbing gasolina ng kanyang pagpupursige.

Ilang taon ang lumipas at mas lalo pa siyang sumikat sa loob ng kumpanya. Dahil dito, nabigyan siya ng pagkakataon na makasali sa isang malaking proyekto—isang partnership sa isang architectural firm sa Australia.

Para sa marami, malaking hamon ito. Pero para kay Stephen, ito ang pagkakataon upang palawakin pa ang kanyang mundo.

PART 2: ANG REUNION – PAGBABAGO, PAGPAPATAWAD AT TAGUMPAY

Pagdating niya sa Australia, ibang-iba ang kapaligiran. Moderno, disiplinado, at puno ng mga taong may kanya-kanyang kultura. Noong una, nahirapan siyang makibagay. Iba ang accent ng mga ito, iba ang istilo ng trabaho. Ngunit gaya ng nakasanayan, hindi siya sumuko. Ginamit niya ang lahat ng natutunan sa Pilipinas at sinabay ang sarili sa mabilis na takbo ng industriya.

Minsan dumating sa kanya ang pagod at lungkot. Malayo kasi siya sa kanyang pamilya at walang sinumang kaibigan mula sa nakaraan ang naroon. Ngunit tuwing mararamdaman niya ito, binabalikan niya ang mga araw noong high school—ang pangungutya at pang-aasar sa kanya. Sa halip na manghina, lalo niyang pinanday ang kanyang sarili. Ang dating sakit ay ginawa niyang lakas.

Dahil sa sipag at galing, mabilis siyang nakilala sa kanilang opisina. Hindi nagtagal, isa na siya sa mga pinagkakatiwalaang architect sa kanilang team. Nagkaroon siya ng pagkakataong makapagdisenyo ng ilang gusali sa Sydney at pati na rin sa Melbourne. Doon lalo siyang nakilala.

Unti-unting nabuo ang kumpiyansa niya. Hindi na lamang sa trabaho kundi pati sa kanyang sarili. Sa panlabas, malayo na siya sa dating Stephen—mas matangkad, mas fit, mas maaliwalas ang mukha, at mas maayos magdamit. Ngunit higit sa lahat, nag-iba ang kanyang tindig. Ang dating nakayuko, ngayon ay tuwid na maglakad, may kumpiyansa at dignidad.

Isang gabi, habang nag-iisa siya sa kanyang apartment, nakatanggap siya ng email mula sa dati niyang kaklase. Invitation ito para sa kanilang 10-year high school reunion.

Sa unang pagbasa, natigilan siya. Bumalik lahat ng mga alaala—ang tawanan, pang-api, at pananakit ng damdamin. May halong kaba at takot na baka muling masaktan. Pero may bahid rin ng pagnanais na ipakita kung sino na siya ngayon.

“Handa na ako,” bulong niya sa sarili habang nakatingin sa kanyang repleksyon sa salamin. “Hindi na ako ang Stephen na dating pinagtatawanan nila.”

Pagdating ng ikasampung taon matapos silang magtapos ng high school, abala ang grupo ng dating mga kaklase ni Stephen sa paghahanda para sa reunion. Pinangunahan ito ni Mark na hindi pa rin nagbabago—mayabang at laging gusto siya ang bida. Habang nasa coffee shop kasama sina Brian, Rico, Grace, at Carol, pinag-uusapan nila ang mga iimbitahan.

“Parts, huwag niyong kakalimutan ha. Dapat may invitation si Stephen ha,” ani Mark na may pilyong ngiti.

“Ha? Para saan pa? Sigurado ka bang pupunta yon?” tanong ni Brian.

“Eh kung pupunta man o hindi, mas masaya pa rin na nandun siya. Alam niyo na. Dagdag aliw din,” sabay hagik ni Mark.

Tahimik lamang si Grace pero hindi rin niya maitago ang pag-alinlangan. “Kamusta na kaya siya ngayon? Nakatapos kaya yun ng pag-aaral?”

“Naku, kahit makatapos pa ‘yun, sa pleasing personality pa lang eh bagsak na kaagad sa kumpanya,” banat ni Rico na agad sinundan ng malakas na halakhakan.

Habang masayang pinag-uusapan ng iba ang reunion, nasa kabilang panig naman ng mundo si Stephen. Nakaupo siya sa kanyang apartment sa Australia, hawak ang imbitasyong ipinadala sa kanya. Matagal niyang tinitigan ang sobre, tila nakaramdam siya ng halo-halong emosyon—may kaba, may inis, pero higit sa lahat may pananabik.

“Reunion,” bulong niya. “Ito na siguro ang tamang panahon.”

Pinaghandaan niya ang araw na iyon. Nag-ayos siya ng kanyang leave sa trabaho, bumili ng maayos na kasuotan, at sinigurong nasa pinakamaganda siyang anyo. Hindi para ipagyabang, kundi para ipakita sa sarili na nalampasan na niya ang kanyang nakaraan.

Dumating ang gabi ng reunion. Puno ng tawanan at saya ang venue. May mga kaklase na may dalang pamilya, may ilan na nagkwento patungkol sa kanilang matagumpay na karera, at may iba namang nagbabalik-tanaw sa masayang alaala ng high school.

Ngunit sa kabila ng kasiyahan, hindi maikakaila na ang ilan ay naghihintay sa eksenang pinaplano nila—ang pagdating ni Stephen, lalo na si Mark na tila sabik na sabik sa magiging reaksyon ng lahat.

“Guys, imaginin niyo na lamang kung ano ang itsura ni Stephen ngayon. Siguradong hindi nagbago yon. Baka mas lalo pang lumala,” bulong ni Mark na ikinatawa nina Brian at Rico.

Ngunit biglang huminto ang kanilang tawanan nang may dumating na kotse sa tapat ng kanilang venue. Isang mamahaling sasakyan, makintab at elegante. Lahat ay napatingin, curious kung sino ang paparating.

Pagbukas ng pinto, bumaba ang isang binata—matangkad, makisig, at may presensya na parang artista. Tumahimik ang paligid. Hindi makapaniwala ang karamihan sa kanilang nakita.

“Kay sino yun? Classmate ba natin siya?” tanong ni Carol, nagtaka.

“Parang hindi eh,” sagot ni Brian, hindi makapaniwala.

Ngunit nang lumapit ang binata at ngumiti, doon lamang nila narinig ang mga salitang bumuo sa lahat ng hiwaga.

“Hello guys, late na ba ako?”

Natigilan si Mark, laki ang mga mata at halos hindi makapagsalita.

“Ikaw ba si Stephen?”

At sa unang pagkakataon, bumaliktad ang mundo ng mga bully. Halos sabay-sabay na napalingon ang lahat kay Stephen. Sa isang iklap, ang binatang dati nilang pinagtatawanan ay nagmistulang ibang tao. Malinis ang kanyang gupit, nakasuot ng simple ngunit mamahaling suit, at may tindig na parang propesyonal na sanay humarap sa maraming tao.

Ang kanyang ngiti, dati’y alangan at itinatago ng braces, pero ngayon ay maluwag at puno ng kumpiyansa. Tahimik ang buong hall, parang tumigil ang oras.

Si Carol ang unang bumawi mula sa pagkabigla. “Grabe, hindi ko siya nakilala. Ang gwapo niya,” mahina niyang bulong na narinig naman ng iba. Napanganga si Brian at napakamot ng batok, halatang hindi makapaniwala.

Si Mark naman ay pilit na pinapanatili ang kanyang kayabangan, ngunit bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat. “Tol, ikaw nga ba yan? Ikaw ba si Stephen?” tanong niya na halos pautal.

“Oo, ako nga,” sagot ni Stephen, may bahid ng tawa sa boses. “Pasensya na kung nahuli ako ah. Medyo natagalan kasi ang biyahe mula sa Australia.”

Parang may bomba na sumabog sa venue nang marinig nila yon. Australia. Halos sabay-sabay na reaksyon ng mga dating kaklase.

Nagkatinginan ang lahat, hindi makapaniwala na ang dating tampulan ng tukso na halos walang tumatangkilik noong high school ay ngayon isa nang matagumpay na arkitekto sa ibang bansa.

Habang kinakamayan ni Stephen ang kanyang mga dating kaklase, halatang marami ang napahiya lalo na sina Mark, Brian, at Rico na kanina lamang ay sabik pang pagtawanan siya.

Hindi nila akalain na haharap sila sa isang Stephen na higit na mas malayo na ang narating kesa sa kanila.

“Pare, ang laki na ng pinagbago mo,” ani Rico, hindi alam kung papuri ba o pangaatras ang kanyang tono.

“Salamat, pare,” sagot ni Stephen habang nakangiti. “Pero hindi lang naman ako ang nagbago. Sigurado ako lahat tayo ay may kanya-kanya ng kwento.”

Hindi nagtagal, unti-unting lumuwag ang tensyon. Marami ang nagsimulang magtanong patungkol sa trabaho ni Stephen—kung paano siyang nakapunta sa Australia at kung ano ang sikreto niya sa pagbabago.

Imbes na magmayabang, mahinahon niyang ikinwento ang kanyang paglalakbay. Kung paano siyang nagsimula bilang isang mahiyain na tinataboy, kung paano siyang nag-aral ng mabuti, at kung paanong ang dating kahinaan niya ay ginawa niyang inspirasyon.

Habang nagsasalita siya, marami ang tila natamaan. Si Grace na dati nakikitawa lang sa mga biro laban sa kanya, napayuko at napabulong sa sarili, “Dapat noon pa pinagtanggol ko na siya.” Si Carol naman hindi maiwasang humanga, hindi lamang sa panlabas na anyo ni Stephen kundi sa kanyang kababaang-loob sa kabila ng tagumpay.

Samantala, si Mark ay hindi mapakali. Alam niyang siya ang pinakamaraming kasalanan kay Stephen, ngunit kabaliktaran sa inaasahan niya na baka gantihan siya o ipahiya sa harapan ng lahat, ngumiti lamang si Stephen at inabot ang kanyang kamay. “Kamusta ka na, Mark? Ang tagal nating hindi nagkita.”

Nanginig ang kamay ni Mark habang tinatanggap iyon. At sa kanyang isipan, paulit-ulit na umuukit ang tanong: Paano nangyari ‘to? Paanong ang dati naming inapi, ngayon naigit pa sa amin?

Habang nagpapatuloy ang reunion, unti-unting nagbago ang ihip ng hangin. Ang kasiyahan na kanina’y puno ng yabang at kantsawan ay napalitan ng katahimikan at pagninilay. Ang lahat ay hindi pa rin makapaniwala—sa harap nila si Stephen, ang dating binatilyong tampulan ng tukso, ngayon ay isang matagumpay na arkitekto na galing pa sa Australia.

Sa gitna ng programa, inimbitahan ng MC si Stephen upang magsalita. Halos lahat ay nakatingin sa kanya, naghihintay ng mga salitang maaaring bumawi o magparusa sa mga nakaraan. Ngunit nang magsimula siyang magsalita, ang tinig niya ay may hinahon at puno ng kababaang-loob.

“Una sa lahat, natutuwa akong makita kayong muli. Sampung taon ang nakalipas, marami sa atin ang nagbago, marami rin ang nagtagumpay. Pero higit sa lahat, natutunan ko ang tunay na sukatan ng tao ay hindi ang itsura, hindi rin ang kayamanan, kundi ang paraan ng pagharap sa buhay.”

Tahimik ang lahat. Si Brian na dati laging mahirit, ngayon ay nakatungo lamang. Si Grace ay nakikinig ng mabuti, halatang tinatamaan ng bawat salita.

“Hindi ko rin itatago, mahirap ang pinagdaanan ko noon. Araw-araw iniisip kong wala akong halaga. Pero sa halip na sumuko, ginawa kong inspirasyon ang lahat ng pangungutya. Ginamit ko yun para patunayan, hindi sa inyo kundi sa sarili ko, na kaya kong baguhin ang aking kapalaran.”

Napatingin siya kay Mark at marahang ngumiti. “Alam niyo, kung hindi rin dahil sa inyo, baka hindi ko natutunang magsumikap ng ganito. Kaya sa halip na galit, pasasalamat ang nararamdaman ko ngayon.”

Nagulat ang lahat sa kanyang sinabi. Imbes na magiganti, pinili ni Stephen ang pagpapatawad. At sa mismong sandaling iyon, maraming puso ang nabuksan.

Tumayo si Mark, bakas ang hiya sa kanyang mukha. “Stephen, patawarin mo ako. Ako ang pinakamasama sa lahat. Dapat noon pa inintindi ko na lamang ang pakiramdam mo. Pero mas pinili kong pagtawanan ka.”

Huminga ng malalim si Stephen at pagkatapos ay tumango. “Matagal ko na kayong pinatawad, Mark. Ang mahalaga ay natuto tayo. Hindi pa huli ang lahat para baguhin ang ating mga sarili.”

Nagpalakpakan ang lahat, hindi dahil sa ganda ng talumpati kundi dahil sa aral na dala nito. Marami ang napaluha, lalo na ang mga tahimik lamang na saksi noon sa pang-api sa kanya.

Pagkatapos ng programa, lumapit si Carol at nagtanong, “Stephen, alam mo ba noon pa man ay mabait ka na. Siguro ngayon mas lalo lang kaming humanga dahil hindi mo kinalimutan kung sino ka.”

Ngumiti si Stephen at simple lamang ang sagot. “Kung anong meron ako ngayon, hindi dahil nagbago lamang ang itsura ko. Mas mahalaga na natutunan kong tanggapin ang sarili ko.”

Nagtapos ang gabi sa mainit na pagbati at pagyakap. Ang mga dating bully napahiya ngunit natuto. Ang mga dating nakikitawa nagising sa aral, at si Stephen sa wakas ay nakauwi hindi bilang tampulan ng tukso kundi bilang huwaran ng tapang, pagsisikap, at kabutihan.