Buntis na Iniwan… Pero Ang Doktor sa Ospital—Ang Kanyang Ex-Husband?! 😢💔

CHAPTER 1: Ang Pag-iwan sa Buntis

Umulan nang malakas nang gabing iniwan si Althea, isang limang buwang buntis, ng lalaking pinakamahal niya—si Darren. Nasa tapat sila ng lumang apartment, at ang mga patak ng ulan ay tumutulong parang musika ng pagtatapos.

“Tama na, Althea,” malamig na sabi ni Darren habang sinasara ang trunk ng kotse. “Hindi ko kayang panindigan ‘to. Hindi pa ako handa maging ama.”

Nanginig ang baba ni Althea. Hawak-hawak niya ang maliit na bag na may mga maternity vitamins at ultrasound picture ng kanilang anak.

“D-Darren… sabi mo mahal mo ako. Sabi mo excited ka sa baby natin…”

Naiirita si Darren at umiwas ng tingin. “Hindi ko ginusto ‘to. Hindi ko pinlano. Ayoko maipit. Gusto kong mabuhay nang malaya.”

Parang gumuho ang mundo ni Althea.

Niyakap niya ang tiyan, pinipigilan ang luha, pero kusa itong bumagsak.

“Hindi ako maniniwala… hindi ikaw ‘yan…”

Humarap si Darren, malamig na parang hindi sila nagmahalan ng apat na taon.

“Huling sasabihin ko, Althea. Ayoko maging parte ng buhay mo. Ayoko maging ama. Burahin mo na lang ako.”

At sa isang iglap, iniwan siya ni Darren—basang-basa, nanghihina, at may bitbit na sakit na mas mabigat pa sa ulan.

Ang Pagbagsak

Habang naglalakad pauwi si Althea, biglang nanikip ang kanyang tiyan. Kumirot nang malakas, halos mapaluhod siya sa kalsada.

“A-ano ‘to… huwag naman ngayon…”

Sumama pa ang pakiramdam, nahilo, at pinanghina siya ng lamig at pagod.

Mabilis siyang dinala ng isang concerned na kapitbahay sa pinakamalapit na ospital.

Pagdating niya roon, hindi na niya kaya pang magsalita. Dala ang kaba para sa sarili at sa baby.

“Miss, huminga ka nang malalim. Ilalagay ka namin sa emergency OB ward,” sabi ng nurse.

Naramdaman niyang tila lumiit ang mundo bago siya nawalan ng malay.

Pagmulat ng Mata… at Isang Hindi Inaakalang Mukha

Pagkagising ni Althea, maputi ang ilaw ng silid. Kumirot pa rin ang tiyan pero mas mahinahon.

Paglingon niya sa kaliwa, may nakatalikod na isang lalaking naka-white coat, kilala ang tindig, kilala ang boses…

“Stable na siya. But we need to monitor her carefully,” sabi nito.

Napatigil ang nurse. “Dok… sa tingin ko dapat kayong magpahinga. Emosyonal kayo.”

“Okay lang ako,” sagot ng lalaki, halatang pigil ang tono.

Dahan-dahan itong humarap.

At sa isang iglap—

Nanlaki ang mata ni Althea.

“N-Noah…?”

Ang doctor sa harap niya.

Ang nag-aalala.

Ang halos nanginginig ang kamay habang tinitingnan ang chart niya.

Ay walang iba kundi…

Ang ex-husband niyang si Dr. Noah Dela Vega.

At sa sandaling iyon, halos mahulog ang puso niya sa biglaang pagkabigla at takot.

“Noah… ikaw ang… doktor ko?”

Napatigil ang lalaki, tumingin nang diretso sa kanya, puno ng emosyon na matagal nang nakatago.

“At ikaw,” mahina niyang sagot, “ang babaeng hindi ko kailanman tinigilan sa puso ko.”

Naghalo ang kirot at ginhawa sa dibdib ni Althea.

Pero isa lang ang malinaw:

Ang pag-iwan sa kanya ay simula lang—hindi ang katapusan.

Nanlamig ang buong katawan ni Althea nang lumapit si Dr. Noah sa gilid ng kama. Hindi niya alam kung paano magsisimula, lalo’t ang lalaking ito ay minsang naging mundo niya—at minsan ding winasak ang puso niya.

Tahimik lang si Noah habang tinitingnan ang monitor. Pero bakas sa bawat galaw niya ang tensyong pilit niyang itinatago. Hindi iyon ang kilos ng isang ordinaryong doktor—iyon ang kilos ng isang lalaking may malalim pang koneksyon.

“Kamusta ang pakiramdam mo?” malumanay niyang tanong.

Tumikhim si Althea. “Ayos lang… medyo masakit lang ang tiyan.”

Tumango si Noah pero hindi umalis ang tingin sa kanya. Parang sinusuri siya mula sa distansya pero may halong pag-aalala.

“May spotting ka nang dumating. Mataas ang stress level mo. Kailangan mo ng pahinga… at ng taong hindi ka pababayaan,” mahina niyang sabi.

Parang tinadtad ng karayom ang puso ni Althea sa linyang iyon.

Ang Tanong na Hindi Maikaila

Lumapit si Noah nang mas malapit. Halos ilang pulgada na lang ang pagitan nila.

“Althea…” Kita ang pag-igting ng panga niya. “Buntis ka.”

Tumango siya. “Oo.”

Nagtagal ang tinginan nila. Wala man siyang sinasabi, malinaw ang nasa isip ni Noah: Kanino?

At bago pa siya makapagsalita, unti-unting nabasag ang buong katahimikan nang bitawan ni Noah ang pinakamahirap na tanong.

“‘Yung bata… sa’yo—”

Hindi na niya tinapos.

Hindi niya kailangan.

At dito bumigay ang boses ni Althea.

“Hindi sa’yo, Noah.”

Parang sinuntok si Noah sa sikmura.

Nalaglag ang kamay niya. Tumigas ang panga. Tumalikod siya saglit, pinipigil ang emosyon.

“Sinong ama?” tanong niya, boses mababa, puno ng bigat.

Pinisil ni Althea ang bedsheet.

“Si… Darren.”

Dahan-dahan siyang humarap muli. “Si Darren Cruz? ‘Yung… bagong boyfriend mo matapos tayong maghiwalay?”

Tahimik siya.

Napayuko si Noah, nanginginig ang kamao. “At iniwan ka niya. Buntis.”

Itinaas ni Althea ang tingin. “Hindi ko kailangan ng awa.”

Tumitig si Noah nang mariin, puno ng lungkot at galit. “Hindi kita naaawaan, Althea. Galit ako. Galit ako dahil—” Naputol siya. “Galit ako dahil wala ako sa tabi mo nang kailangan mo ako.”

Ang Hindi Napigilang Pag-amin

Umupo si Noah sa upuan sa tabi ng kama. Hindi na niya maitago ang lungkot na ilang taon niyang ikinubli.

“Pagod na akong magpanggap,” mahina niyang sabi. “Akala ko, kapag naghiwalay tayo, makakaya kong kalimutan ka. Pero ngayon na nandito ka, sugatan, mag-isa, buntis…” Nilunok niya ang panunuyo ng lalamunan. “Mas lalo kitang hindi kayang bitawan.”

Nanigas si Althea. “Noah, huwag.”

“Bakit?” tanong niya, halos pabulong. “Dahil may anak ka sa iba?”

“Dahil hindi ako pwedeng umasa ulit,” sagot niya, nanginginig ang boses. “Hindi ko kayanin kung mawawala ka pa.”

Sandaling natahimik si Noah. Humawak siya sa gilid ng kama pero hindi niya hinawakan si Althea—ayaw niyang pilitin.

“Hindi ako aalis,” pahayag niya, mariin. “At sa ayaw mo o gusto… hindi kita hahayaang mag-isa sa pagbubuntis na ‘to.”

Ang Kakatwang Huling Tanong

Bago lumabas ng silid, huminto si Noah sa pinto. Hindi siya lumingon, pero kita ang pag-alog ng balikat niya.

“Nang iwan ka niya…” mahina niyang tanong, “mahal mo pa ba siya?”

Hindi agad nakasagot si Althea.

At nang magsalita siya—

“Hindi ko alam.”

Ngunit ang totoo?

Si Noah ang mas kinatatakutan niyang mahal pa rin.