Nagwala ang dalagita at sinunog ang presinto matapos kunin ang motor niya dahil sa ₱5M na hingi!

Kabanata 1: Ang Motor na Pinaghirapan

Mainit ang hapon sa bayan ng San Gerardo, at sa kabila ng tirik ng araw ay rinig ang ugong ng mga motor sa kalsada. Isa sa mga pinakakilala sa lugar ang dalagitang si Riva Aragon, labimpitong taong gulang, masipag, matatag, at kilala sa pagtitinda ng milk tea sa tabing kalsada kasama ng kanyang ina. Hindi siya tulad ng ibang kabataan na umaasa sa magulang; bawat litro ng gatas, bawat baso ng yelo, bawat sangkap ng kanilang maliit na puhunan ay pinaghirapan niyang maipon. Sa loob ng halos dalawang taon, nag-ipon siya nang walang palya, hanggang sa tuluyang mabili ang bagay na pinangarap niya: ang kanyang matte black na motor na parang extension ng kanyang pagkatao.

Mahal niya ang motor na iyon. Hindi dahil sa yabang, kundi dahil iyon ang simbolo ng kanyang pagbangon. Iyon ang nagdadala sa kanya sa school, sa trabaho, at minsan pa nga’y sa paghatid ng delivery para dagdag kita. Sa bawat pag-andar nito, parang paulit-ulit niyang naririnig ang sarili niyang sinasabi: “Kaya ko. Hindi ako susuko.”

Ngunit isang araw, isang bagay ang tuluyang gumulo sa katahimikang iyon.

Pagkatapos ng mahabang araw sa klase, nakaparada si Riva sa tapat ng mini-park kung saan sila madalas tumambay ng mga kaibigan. Papauwi na sana siya nang biglang may dumating na dalawang pulis. Wala man lang paliwanag, kinuha na lang nila ang motor na parang may hinahabol na oras. Nang tumutol siya, isa lang ang sinagot sa kanya:

“Impound. May violation ka. Kung gusto mong makuha, maghanda ka ng limang milyon.”

Halos matawa si Riva noong una. Limang milyon? Para sa motor na secondhand? Kahit bagong bili ay hindi aabot sa kalahati no’n. Akala niya nagbibiro ang mga pulis, pero nang isulat mismo sa papel at lagyan ng pirma, doon siya nakaramdam ng kilabot na may ibang nangyayari.

“Sir… hindi ho tama ‘yan,” nanginginig niyang sabi.
Pero ang pulis, ngumisi lang.
“Kung ayaw mo, wag mo. Pero ‘yan ang kailangan para makuha mo ulit ‘yang motor mo.”

Para bang biglang nanlamig ang mundo. Parang naipit ang dibdib niya sa sobrang sakit at galit. Ubos na ubos siya sa pag-aaral, pagtatrabaho, pagtipid. At ngayon, sa isang iglap, kinuha lang? Ganun lang?

Nang gabing iyon, hindi siya nakaimik kahit tinatanong siya ng ina niya. Kinulong niya ang sarili sa kwarto, pilit na pinipigilan ang paghikbi. Isang motor lang daw sa mata ng iba, pero para sa batang gaya niya, iyon ang bunga ng sunod-sunod na sakripisyo. Hindi iyon luho—iyon ay dugo, pawis, at pagod.

Habang tumatagal, unti-unti siyang kinain ng takot, galit, at desperasyon. Ano bang laban ng isang dalagita sa mga naka-uniporme? Sino ba siyang magsumbong? Sino ba ang makikinig?

Ngunit sa kabila ng unti-unting panghihinang iyon, may isang bagay na hindi niya napigil: ang pag-apoy ng galit na hindi na niya kayang pigilan.

At nang sumapit ang susunod na araw, sa mismong harapan ng presinto kung saan dinala ang motor, unti-unting nabuo ang balitang yayanig sa buong bayan: isang dalagita ang nagwala, sumisigaw, umiiyak, desperadong humihingi ng hustisya. At nang hindi pa rin siya pinakinggan, nang ako’y parang wala siyang halaga—isang desisyon ang kusang lumitaw sa dulo ng kanyang nanginginig na kamay.

Isang desisyong ikinagulat ng lahat.