Mahirap na Waitress Nagdonate ng Dugo sa Lalaking Hindi niya kilala pero…

 “Regalo ng Puso”

I. Ang Waitress na Laging Nagmamadali

Sa gitna ng maingay na lungsod ng Maynila, may isang maliit na kainan sa tabi ng ospital na laging puno tuwing umaga. Doon nagtatrabaho si Lia, isang dalawampu’t dalawang taong gulang na waitress na halos hindi na nakakahinga sa dami ng ginagawa.

Bawat araw, bago pa sumikat ang araw, ginigising na siya ng alarm clock na halos kasing ingay ng jeep sa labas.

“Lia, anak, kumain ka muna,” paalala ng ina niyang si Aling Nena, habang nagsasaing sa maliit nilang kusina.

“Ma, sa kainan na lang po. Baka ma-late na naman ako. Bawal na akong magkamali, baka tanggalin na ‘ko ni Sir Mario,” sagot ni Lia, sabay buhol sa medyo kupas na apron na lagi niyang suot.

Mahirap ang buhay nila. Ang tatay niya ay pumanaw na dahil sa sakit sa puso, at si Lia na ang pangunahing kumakayod para sa gamot ng kanyang ina at sa pag-aaral ng nakakabata niyang kapatid na si Mico. Minimum lang ang sahod niya, minsan delayed pa, pero kapit lang siya dahil malapit ang kainan sa ospital at hindi na niya kailangang gumastos ng malaki sa pamasahe.

Sa kainan, sanay na si Lia sa samu’t saring ugali ng mga kostumer: may reklamador, may galante sa tip, may kuripot, at may mga mukhang pagod sa buhay. Pero kahit pagod siya, pinipili niyang ngumiti.

“Good morning po, Ma’am, Sir. Ano pong order ninyo?” iyon ang linyang paulit-ulit, parang kanta na nakapaskil na sa dila niya.

Ni minsan, hindi niya naisip na sa isang araw na parang karaniwan lang, magbabago ang buong takbo ng kanyang buhay.

II. Ang Gabi ng Malakas na Ulan

Isang gabi, malakas ang buhos ng ulan. Kumukurap-kurap ang ilaw sa kainan, at paunti-unti nang nauubos ang mga kostumer. Tiningnan ni Lia ang orasan—malapit na maghatinggabi. Sabik na siyang umuwi, pero hindi pa siya puwedeng umalis hangga’t hindi sinasara ng kasamahan niyang si Jessa ang cash register.

“Lia, ikaw na muna sa dulo ha, inaantok na ‘ko,” sabi ni Jessa, sabay hikab.

“Sige lang, ako na,” tugon ni Lia, sabay punas ng basang lamesa.

Nang biglang bumukas ang pinto, kasabay ng malakas na hangin at patak ng ulan, may pumasok na dalawang nurse na naka-uniform pa, parehong basang-basa.

“Miss, pa-kape nga. Yung sobrang tapang. May emergency sa ospital, kailangan naming magpuyat,” hingal na wika ng isang nurse.

Habang nagtitimpla ng kape, napakinggan ni Lia ang usapan nila.

“Grabe, yung pasyente sa Room 508, wala pa ring kamag-anak. ‘Di pa rin mahanap ng social worker. Kailangan na ng dugo agad,” sabi ng isa.

“Oo nga, AB positive pa naman. Ang hirap humanap nun. Kung wala pa ring donor, baka hindi na siya umabot hanggang bukas,” sagot ng kasama.

Napalingon si Lia. May kung anong kurot sa dibdib niya sa narinig. Hindi niya alam kung bakit, pero parang biglang bumigat ang paligid.

“Kuya, ate,” mahinang sabi niya, “pasyente po ninyo? Bata pa po ba siya?”

“Mga late twenties siguro, binata pa. Naaksidente. Wala siyang ID na malinaw, puro business card lang ng kung anu-anong kumpanya. Hindi namin alam kung alin ang sa kanya. Hanggang ngayon hindi pa natutunton ang pamilya. Habang tumatagal, lumalala ang kondisyon,” paliwanag ng nurse habang humihigop ng kape.

Saglit na natahimik si Lia. Naalala niya ang tatay niya, kung paanong hindi sila nakaipon para sa operasyon nito. Kung paanong huli na nang may nagmagandang loob na tumulong. Kung may mas maagang tumulong, baka buhay pa siya ngayon.

“AB positive po, sabi ninyo?” tanong ni Lia.

“Oo, bakit?”

“AB positive din po ako,” sagot niya, halos pabulong.

Nagkatinginan ang dalawang nurse.

“Talaga? Miss, ayaw ka naming pilitin, pero… malaking tulong kung makakapag-donate ka. Nasa tapat lang naman ang ospital. Pero medyo delikado ang panahon, ang lakas ng ulan…” nag-aalalang sabi ng isa.

Tumingin si Lia sa labas. Malakas ang ulan, may kidlat, at alam niyang wala siyang dalang payong. Alam din niyang may mahabang shift pa siya kinabukasan, at kailangan niyang maging malakas.

Pero naalala niya ang tatay niya, ang mga matang humihingi ng tulong na hindi dumating. At naalala niya ang salitang “wala nang oras”.

“Kuya, ate… tapusin ko lang ‘tong mesa, sabay na po ‘tayo sa ospital. Magdo-donate ako,” desisyon niya.

III. Sa Loob ng Ospital

Halos basang-basa si Lia nang tumawid sila papunta sa ospital. Mabango pa ang kape sa kamay ng mga nurse, pero ang dibdib ni Lia ay puno ng kaba.

Sa Blood Bank, mabilis ang proseso. Ininterview siya tungkol sa kalusugan, timbang, at lifestyle. Medyo nahihiya pa siya nang tanungin kung may tattoo o piercing, pero sinagot niya ng maayos.

“Miss Lia, salamat sa pagvolunteer ha. Sigurado ka ba? Medyo late na, tapos galing ka pa sa trabaho,” mabait na sabi ng medtech.

“Opo, okay lang po. Kung makakatulong…” tipid niyang tugon.

Habang unti-unting dumadaloy ang dugo mula sa kanyang braso papunta sa transparent na bag, tinitingnan lang niya ang kisame. Ramdam niya ang bahagyang hilo pero pinipigilan niya.

“Isipin mo na lang, may isang buhay na masasagip dahil dito,” bulong niya sa sarili.

Matapos siyang painumin ng juice at bigyan ng biscuit, inalok siya ng nurse na magpahinga muna.

“Gusto mo bang makita yung pasyente?” tanong nito.

Nagulat siya. “Ha? Pwede po ba ‘yon?”

“Sandali lang. Hindi pa siya gising pero… baka gusto mong makita kung para kanino mo ibinigay ang dugo mo.”

Nag-atubili siya, pero sa huli, tumango rin. Dinala siya sa Room 508.

IV. Ang Binatang Hinihingal sa Kamatayan

Tahimik ang kuwarto, tanging tunog lang ng makina at mahinang beep ang maririnig. Nakahiga sa kama ang isang lalaking halos kasing-edad niya, nakasuot ng hospital gown, may mga tubo at wire sa dibdib. Maputla ang mukha nito, at may benda sa gilid ng ulo.

Lumapit si Lia sa paanan ng kama, parang natatakot na baka magising ang pasyente at magtaka kung sino siya.

“Siya si Marco,” bulong ng nurse. “’Yan ang lalaking matutulungan ng dugo mo.”

Tinitigan ni Lia ang maputlang mukha ni Marco. Wala siyang maalalang nakita na ganitong lalaking sobrang tahimik, parang natutulog sa pagitan ng buhay at kamatayan. Para bang isang maling galaw lang ng tadhana, mawawala na siya.

“Kuya, ate… wala po talaga siyang kamag-anak na dumalaw?” tanong ni Lia.

“Kanina pa kami tawag nang tawag sa mga numero sa listahan ng personal belongings niya. Yung iba hindi sumasagot, yung iba, business line, mga sekretarya lang ang kausap namin. Wala pa ring dumarating,” sagot ng nurse.

Parang may kumurot sa puso ni Lia. Naisip niya, “Paano kung ako ‘yung nandyan? Paano kung si Mama o si Mico?”

Hindi niya namalayang lumapit pa siya nang konti at marahang bumulong, kahit alam niyang hindi siya maririnig ng binata.

“Hello, Marco,” mahinang aniya. “Hindi mo ako kilala, pero… sana gumaling ka. Magagamit mo pa ‘yang buhay mo. Sayang naman.”

Napailing siya sa sarili. “Ano ba ‘to, Lia,” bulong niya. “Nakikipag-usap ka sa tulog.”

Umalis siya sa kuwarto na may kakaibang bigat sa puso, hindi niya alam kung awa, kaba, o koneksiyong hindi niya maipaliwanag sa isang taong ngayon lang niya nakita.

V. Ang Muling Pagsikat ng Araw

Kinabukasan, nakabalik na si Lia sa trabaho. Medyo mahilo pa siya, pero pinilit niyang magpakatatag. Hindi niya sinabi sa manager na nagdonate siya ng dugo, baka pagalitan lang siya at sabihing pabigla-bigla siya sa desisyon.

Habang naglilinis siya ng mesa, may pumasok na dalawang lalaki na naka-itim na suit. Hindi sila mukhang ordinaryong kostumer—maayos ang tindig, mamahalin ang relo, at may dalang maliit na envelope.

“Good morning, Miss. Dito po ba nagta-trabaho si… Lia Santos?” tanong ng isa.

Napahinto si Lia. “Po? Ako po si Lia.”

Nagkatinginan ang dalawang lalaki, saka ngumiti nang magalang.

“Miss Santos, kami po ang representative ng Fortunato Holdings,” sabi ng isa, sabay abot ng calling card. “May gusto lang po sanang iparating sa inyo ang aming kliyente.”

Napakunot ang noo ni Lia. “Ah… ano po ‘yon? Baka po nagkakamali kayo ng tao. Hindi po ako nakakakilala ng kahit sinong may… Holdings.”

“Hindi po kami nagkakamali,” sagot ng isa. “Kayo po ba ang nag-donate ng AB positive blood kagabi, para sa pasyenteng si Marco Fortunato, sa Room 508?”

Parang tumigil ang mundo ni Lia. “Si… Marco?” ulit niya.

“Opo. Siya po ang anak ng may-ari ng Fortunato Holdings. Sa ngayon, siya ang CEO. Siya rin po ang pasyenteng muntik nang mamatay kagabi, kung hindi dahil sa inyo.”

Nanlamig ang kanyang mga kamay. Ang lalaking halos wala nang pulso kagabi, ang binatang nakita niyang natutulog sa pagitan ng buhay at kamatayan—isang bilyunaryo?

“B-bilyunaryo?” napa-utal siya.

Ngumiti ang lalaki sa suit. “Opo. At gusto po niyang personal kayong pasalamatan kapag mas maayos na ang kondisyon niya. Pero sa ngayon, ipinapabot niya muna ang maliit na pasasalamat na ito.”

Inabot nila sa kanya ang envelope. Mabigat ito, makapal. Napatingin si Lia sa manager niya na si Sir Mario, na biglang lumapit nang marinig ang salitang “CEO” at “bilyunaryo.”

“Ano ‘yan, Lia?” usisa nito, pilit na nakangiti.

“Sir, e… hindi ko po alam,” kinakabahang sagot ni Lia.

“Miss, sa inyo po talaga ito,” pagpupumilit ng lalaki. “Nakalagay po dito ang paunang pasasalamat ni Mr. Fortunato. Huwag po kayong mag-alala, legal po lahat ito. May kasamang dokumento.”

VI. Ang Sobre na Nagpabago ng Lahat

Nang makaalis ang mga lalaki, napuno ng bulungan ang kainan. May mga kasamahan si Lia na nagtanong:

“Grabe, Lia, ano ‘yun?”

“Baka regalo!”

“Baka cheque!”

“Baka summons sa korte,” biro ni Jessa, sabay tawa.

Pinuntahan siya ni Sir Mario.

“Lia, baka dapat mo nang buksan ‘yan. Pwede nating… este, pwede mong malaman kung anong laman.”

Ramdam ni Lia na curious din ito. Pero may kakaibang pakiramdam sa sikmura niya—halo ng kaba, tuwa, at takot.

Nagpasya siyang hindi muna buksan sa harap ng lahat. Matapos ang shift, umuwi siya nang mas maaga kaysa dati, sa wakas may dahilan para tumanggi sa overtime.

Sa maliit nilang bahay, sinalubong siya ni Mico.

“Ate! May pasalubong ka?” masiglang tanong nito.

“Mico naman, mukhang gutom na gutom lang ah,” biro ni Lia, pero halatang wala sa sarili.

Napansin ni Aling Nena ang hawak niyang envelope.

“Anak, ano ‘yan?”

“Ma… mahaba pong kuwento. Pero… buksan na po natin.”

Dahan-dahan niyang pinunit ang gilid ng sobre. Una niyang napansin ang isang liham, sulat-kamay at maayos ang pagkakasulat.

Miss Lia Santos,

Kung nababasa mo ito, ibig sabihin ay nagising ako nang may isa pang pagkakataon sa buhay. Hindi mo ako kilala, at hindi kita kilala, pero ibinigay mo sa’kin ang pinakamahalagang bagay na puwede mong ibigay—ang pagkakataong huminga ulit. Ang dugo mo ay hindi lang dugo; ito ang tulay sa pagitan ng buhay at kamatayan para sa’kin. Ang pera ay kaya kong kitain muli, pero ang buhay, hindi. Kaya hindi ko alam kung paano ko mababayaran ang ginawa mo. Nakasama sa sobre na ito ang maliit na pasasalamat ko. Alam kong hindi nito matutumbasan ang tapang at kabutihang-loob mo, pero sana ay makatulong ito sa mga pangarap mo at ng pamilya mo. Lubos na nagpapasalamat,

Marco Fortunato

Halos nanginginig ang kamay ni Lia habang binabasa ang liham.

“Anak… ano ‘yung ‘maliit na pasasalamat’ na sinasabi niya?” tanong ni Aling Nena.

Kinuha ni Lia ang kasunod na papel—isang legal-looking document mula sa isang malaking bangko. Nakasulat doon ang pangalan niya, at sa ibaba, ang nakalagay:

“Deposit Amount: PHP 5,000,000.00”

Napasinghap si Lia. “Ma… Mico… lima… limang milyon,” halos hindi siya makapaniwala.

“A-ano?! Limang milyon? Ate, ilang cellphone na ‘yun!” singit ni Mico, na agad namang sinaway ni Aling Nena.

“Magdasal ka muna, Mico,” sabi ng nanay nila, pero bakas sa mga mata ang luha at tuwa.

Parang nanlumo si Lia sa bigat ng numerong iyon. Sa buong buhay niya, hindi pa siya nakahawak ng ganoong kalaking pera, kahit sa panaginip. Ang pinakamalaki niyang naipon ay ilang libo na agad ding naglalaho sa bayarin.

“Bakit ganito kalaki?” bulong niya. “Isang bag lang naman ng dugo ‘yung binigay ko.”

Ngunit sa loob-loob niya, alam niyang hindi pera ang sukli sa nagawa niya. Ang binigay niya ay pag-asa—ang pag-asang maipagpatuloy ni Marco ang buhay niya.

VII. Paglalapit ng Dalawang Mundo

Makalipas ang isang linggo, nakatanggap si Lia ng tawag mula sa ospital. Gising na raw si Marco at gusto siyang makausap. Kinabahan siya, hindi alam kung dapat ba siyang mag-ayos nang bongga o magpanggap na normal lang.

“Ate, mag-make up ka naman kahit konti!” sigaw ni Mico.

“Hay naku, Mico, hindi ito date. Bumisita lang ako sa pasyente,” sabay irap ni Lia, pero hindi niya napigilang ayusin ang buhok at pilit na pinakinis ang gusot ng kanyang uniporme.

Sa ospital, sinalubong siya ng parehong nurse na nakausap niya noong gabing maulan.

“Miss Lia, buti nakapunta ka. Mas maayos na ang lagay ni Sir Marco, pero medyo mahina pa. Huwag ka lang masyadong magpaiyak sa kanya,” biro ng nurse.

Nang buksan ang pinto ng silid, nakita niya si Marco na nakaupo na ngayon, may suot na simpleng T-shirt at jogging pants, may benda pa rin sa ulo pero mas maaliwalas ang mukha. May bahagyang ngiti sa labi nito nang makita siya.

“Lia?” mahinang tawag nito.

Parang sumikip ang dibdib ni Lia. Hindi niya inakalang ganito ang impresyon sa kanya ng isang bilyunaryo—parang isang taong matagal nang hinihintay.

“Ah… hello, Marco. Kumusta ka na?” nauutal niyang tanong.

“Mas mabuti. Mas magaan… lalo na nang malaman kong may isang taong handang magbigay ng dugo para sa’kin kahit hindi ako kilala.” Tumingin ito nang diretso sa mga mata niya. “Ikaw lang ang nagvolunteer.”

Namula si Lia. “Wala ‘yon. Nandoon lang naman ako sa kainan. Tsamba lang na magkapareho tayo ng blood type.”

“Para sa’yo, ‘wala ‘yon.’ Para sa akin, buong buhay ko ‘yon,” seryosong sagot ni Marco.

Sandaling natahimik ang kuwarto. Tanging tunog lang ng aircon ang maririnig.

“May nabasa ka na bang liham ko?” tanong ni Marco.

“Opo. Sobra po ‘yon. Hindi ko nga alam kung tatanggapin ko ba talaga,” amin ni Lia, sabay hawak sa bag kung saan nakatago ang dokumento.

“Tanggapin mo. Hindi iyon kawalan sa akin, pero malaki ang maitutulong sa’yo. At kung sakaling mabawasan ang guilt ko sa lahat ng mga bagay na hindi ko nagawang tama sa buhay ko, bonus na lang ‘yon,” pabirong sabi ni Marco, pero may lungkot sa mata.

“Guilt?” usisa ni Lia.

Huminga nang malalim si Marco. “Matagal na akong abala sa negosyo. Walang oras sa pamilya, sa mga kaibigan, kahit sa sarili kong kalusugan. Lagi akong nagmamadali, parang wala nang bukas. Hanggang sa dumating yung araw na muntik na talagang wala nang bukas. Kung hindi ka dumaan sa buhay ko nang gabing ‘yon… hindi ko alam kung saan na ako.”

Dahan-dahang lumapit si Lia at naupo sa upuang malapit sa kama.

“Marco, hindi mo kailangang magpakumbaba nang ganyan. Tao lang tayo, nagkakamali. Ang mahalaga, binigyan ka pa ng pagkakataon. Siguro may plano pa sa’yo si Lord.”

Napangiti si Marco. “Ganyan ka ba lagi kausap? Parang… ang dali mong gawing magaan ang mabibigat na bagay.”

“Waitress po kasi ako. Sanay na po akong magpagaan ng loob ng gutom at pagod,” biro niya.

Natawa si Marco, unang beses mula nang maaksidente siya. At sa tawang iyon, may nabuo na namang hindi maipaliwanag na koneksiyon sa pagitan nila.

VIII. Ang Mga Regalong Hindi Pera

Sa sumunod na mga linggo, hindi natapos ang ugnayan nila. Madalas tawagan ni Marco si Lia, hindi tungkol sa pera o utang na loob, kundi simpleng kumustahan lang.

“Anong ulam sa kainan ngayon?” minsan tanong ni Marco.

“Adobong sobrang alat at sinigang na hindi maasim,” sagot ni Lia, sabay tawa.

“Magpapadala ako ng chef diyan,” biro ni Marco.

“Huwag na, baka magtaas ng presyo si Sir Mario.”

Habang tumatagal, mas nakikilala ni Lia si Marco—hindi bilang bilyunaryo, kundi bilang taong palangiti, may simpleng panlasa sa pagkain, at may hilig manood ng lumang pelikulang Pilipino sa gabi. Sa kabilang banda, unti-unti ring nalalaman ni Marco kung gaano kahirap ang pinagdaanan ni Lia: ang pagkamatay ng ama, ang pag-iwan ng ilang kamag-anak, at ang pagsasakripisyo ng sariling pangarap para makapagpatuloy sa pag-aaral si Mico.

Isang araw, habang nasa ospital pa si Marco para sa final check-up, kinausap siya nito nang mas seryoso.

“Lia, may ipagpapakiusap sana ako.”

“Naku, wag mo nang sabihin. Hindi na ako magdo-donate ulit ng dugo, ha. Baka maubusan na ‘ko,” biro niya.

Umiling si Marco, nakangiti. “Hindi ‘yon. Gusto ko sanang… tulungan kang mag-aral.”

Napakurap si Lia. “Ha? Mag-aral?”

“Oo. Alam kong tumigil ka sa pag-aaral ng kolehiyo dahil sa gastos. Babalik ka. Ako ang sasagot ng tuition, books, lahat. Gusto kong may maabot ka para sa sarili mo, hindi lang puro trabaho.”

“Marco… sobra-sobra na ‘tong binibigay mo,” halos naiiyak na sabi ni Lia. “Meron na ‘kong five milyon sa bangko, tapos pati pag-aaral ko…”

“Lia,” sagot ni Marco, “hindi pera ang binigay mo sa’kin. Buhay. At alam kong hindi mo ginawa ‘yon dahil may inaasahan kang kapalit. Kaya nga gusto kong ang maging ‘kapalit’ ay hindi lang materyal na bagay, kundi mga oportunidad. Isipin mo na lang, kung magiging nurse ka, ilang Marco pa ang masasalba mo.”

Napatahimik si Lia. Matagal na niyang pangarap na mag-aral ng nursing, pero lagi lang siyang napapailing at sinasabing, “Balang araw, kapag may pera.” Ngayon, ang “balang araw” ay biglang naging “ngayon na”.

IX. Pagsubok at Panibagong Simula

Hindi madali ang desisyong iyon. May mga taong nagsabi sa kaniya:

“Baka naman may kapalit ‘yan.”

“Baka pagsawaan ka lang niyan pag nakuha na ang loob mo.”

“Waitress lang tayo, Lia. Sila, ibang mundo.”

Pero sa bawat pangungutya, naaalala niya ang mga mata ni Marco—hindi mayabang, hindi nagmamaliit, kundi puno ng pasasalamat at pag-asang gusto rin nitong magbago bilang tao.

Sa huli, nag-enroll si Lia sa isang unibersidad na malapit pa rin sa ospital. Pinagsabay niya ang part-time na trabaho sa kainan at ang pag-aaral. Mahirap, puyat, pero iba ang sigla niya ngayon. May direksiyon.

Si Marco naman, bumalik sa kumpanya niya. Pero may malaking pagbabago sa pamamalakad niya. Mas pinahalagahan niya ang mga empleyado, nagbigay ng mas maayos na benepisyo, at nagsimula ng foundation para sa mga pasyenteng walang pambayad sa ospital—sa pangalan ng kanyang ama at ng isang taong nagligtas sa kanya: Lia Santos Blood Donor Program.

Nang makita iyon ni Lia sa balita, halos hindi siya makapaniwala.

“Marco naman,” text niya. “Bakit may pangalan ko pa?”

Sumagot si Marco:

“Kasi, Lia, kailangan nilang malaman na minsan, isang ordinaryong tao ang naging bayani ko. At kung nagawa mo, kayang gawin ng iba.”

X. Ang Tunay na Regalo

Lumipas ang dalawang taon. Nakapagtapos si Lia ng kursong Nursing, at isa sa mga pinakamalakas na pumalakpak sa graduation ceremony ay si Marco, kasama ang ina nitong si Señora Isabella, na personal ding nagpasalamat kay Lia.

“Anak, kung hindi dahil sa’yo, wala na sana ako at wala na rin ang anak ko,” may luha sa matang sabi ni Señora Isabella. “Pamilya mo na rin kami.”

Hindi alam ni Lia kung paano sasagot. Umakap na lang siya nang mahigpit.

Naging staff nurse si Lia sa ospital ding iyon kung saan niya unang nakilala si Marco. Minsan, dumadaan pa rin siya sa lumang kainan, at binibiro siya ni Sir Mario.

“O, Nurse Lia! Baka naman pwedeng pa-kape minsan diyan sa ospital,” sabi nito.

“Sir, kapag na-high blood kayo sa presyo ng ospital, huwag niyo akong sisihin,” biro niya pabalik.

Si Mico, sa tulong din ng scholarship mula sa foundation ni Marco, ay nakapag-aral ng engineering. Si Aling Nena, kahit may edad na, ay mas maayos na ang kalagayan dahil sa regular na pag-check up, gamot, at kaunting bakasyon na ngayon lang naranasan sa probinsya.

At si Marco at Lia? Hindi kailangang madaliin ang kuwento nila. Nagsimula sila bilang estranghero, nag-ugat sa dugo, at lumago sa pagkakaibigan. May mga bulong-bulong na baka sila na, may mga tingin na mas malalim kaysa salita, pero pareho nilang piniling huwag agad lagyan ng label.

Isang gabi, habang magkasabay silang naglalakad palabas ng ospital, tanaw ang mga ilaw ng lungsod, nagsalita si Marco.

“Naalala mo pa ba yung gabing umulan nang malakas?” tanong niya.

“Kung kailan ako muntik mahipan ng hangin sa gitna ng pedestrian lane para lang samahan yung dalawang nurse na yun?” sagot ni Lia, natatawa.

“Kung hindi ka lumabas ng kainan, hindi ka nag-donate, hindi tayo magkakilala,” sabi ni Marco. “Siguro, ibang tao ang kasama mong naglalakad ngayon.”

“Totoo. Siguro, ibang buhay na rin ang meron ako ngayon,” sagot ni Lia, sabay tingin sa kanya. “Pero alam mo, hindi ko pinagsisisihan. Kahit noong hindi ko pa alam na bilyunaryo ka.”

“Mas okay nga yata nung hindi mo alam,” natatawang sagot ni Marco. “At least, hindi mo tiningnan yung presyo ng dugo ko.”

Tumingala si Lia, minamasdan ang kalangitan na may iilang bituin kahit madumi ang hangin sa lungsod.

“Alam mo, Marco,” sabi niya, “sa totoo lang, hindi pera ang ‘regalo’ na nakuha ko noong kinabukasan.”

“Hindi? Eh ano?”

“Pag-asa,” sagot niya. “Pag-asang may dahilan pala lahat ng paghihirap namin. Na kahit mahirap ako, kahit waitress lang ako dati, may naibigay pala akong mahalaga sa isang tao. At dahil doon, binigyan din ako ng pagkakataon na baguhin ang buhay namin.”

Napangiti si Marco, at marahang inabot ang kamay niya.

“At sa akin,” sabi niya, “ang tunay na regalo ay ‘yung natutunan kong hindi kayang bilhin ng pera ang tapang at kabutihang-loob. Ikaw ang nagturo noon sa akin, Lia.”

Naglakad sila nang dahan-dahan, magkahawak ang kamay, hindi na kailangan ng maraming salita. Sa pagitan nila, may kuwentong nagsimula sa isang bag ng dugo, at nagtuloy sa isang buhay na puno ng bagong pangarap.

At sa dulo, napatunayan nilang dalawa:

Minsan, ang pinakamahalagang regalo ay hindi ibinibili—libre itong ibinibigay, galing sa puso.