🔥PART 2 –Nag-viral:Pulis-Undercover, Nagpanggap na Basurera! Ang Kwento ni Ria! 💥👮‍♀️🗑️

CHAPTER 2: Ang Mukha sa Likod ng Basura

Akala ni Ria tapos na ang lahat nang mahuli ang sindikato. Akala niya iyon na ang huling gabi na kailangan niyang itago sa ilalim ng maruming jacket, na kailangan niyang yumuko kapag tinatawanan, na kailangan niyang magpanggap na mahina. Pero hindi pala. Dahil sa oras na sumikat ang pangalan niya, nagsimula ring gumapang ang mga lihim na mas malalim pa sa inaakala niya.

Hindi niya inaasahan ang dami ng taong nagpakita ng suporta. Ngunit kasabay noon, may mga mata ring hindi natuwa—mga taong ayaw mabunyag ang katotohanan. May mga tumawag, nagbanta, may nagpadala ng sulat na may lamang bala. At ang pinaka nakakakilabot ay ang mensaheng natanggap niya isang madaling araw: “Hindi pa tapos. Hindi namin pinapatawad ang mga umaapak sa amin.”

Pero hindi siya natakot. Mas lalo lang siyang tumatag. Pinayuhan siya ng hepe na umiwas muna sa operasyon, magpahinga, at tumanggap ng commendation. Ngunit sa katahimikan ng presinto, hindi mapakali ang isip niya. Dahil may isang bagay na hindi sumasama sa raid—isang pangalang binanggit ng mga dokumento at narinig niya minsang sinabi ni Victor sa isa sa mga tauhan nito: “Kung hindi dahil kay Maestro, wala tayong galaw.”

Sino si Maestro?

Ang iba’t ibang rekord at impormasyon sa headquarters ay nagpapakita na si Victor ay hindi ang dulo. Isa lang siyang galamay. Ang utak ng lahat ay isang taong matagal nang nawawala, isang taong may koneksyon sa pulitika, negosyante, at ilang nasa kapangyarihan. Kung may natumba, may mas malaki pang lulubog sa dilim. At hindi mapalagay si Ria. Parang may tinig na nagsasabing hindi pa tapos ang laban.

Habang naglalakad siya pauwi isang gabi, napansin niyang parang may sumusunod sa kaniya. Mabilis niyang liniko ang daan, dumaan sa makipot na eskinita, pero naroon pa rin ang yabag. Nang lumingon siya, isang lalaking naka-itim ang humarang. Hindi niya kilala, pero kita sa tindig ang sanay sa laban, sanay sa pagpatay.

“Tama na ang pagpapanggap mo,” malamig nitong sabi.

Nagsimulang dumikit ang kamay niya sa ilalim ng jacket, kung saan nakatago ang maliit na baril. Pero bago pa siya makagalaw, nagsalita muli ang lalaki: “May mensahe si Maestro. Hindi ka dapat nakialam. Pero dahil nagawa mo na, may alok siya. Sumama ka sa amin. Ikaw ang magiging bagong mata ng grupo.”

Hindi nakaimik si Ria sa loob ng ilang segundo. Hindi niya inasahan ang ganitong pakiusap.

“At kung tatanggi ako?” matapang niyang sagot kahit kumikibot ang dibdib sa kaba.

Ngumiti ang lalaki. Ngiti na walang emosyon, parang sanay na sa dugo. “Kung tatanggi ka, hindi na aabot ang umaga.”

Sa isang iglap, sumiklab ang tensyon. Sinubukan siyang dakmain ng lalaki, pero mas mabilis si Ria. Tumalikod siya, sabay hatak ng baril. Pumutok ang tunog, kumawala ang echo sa madilim na eskinita. Hindi niya tinamaan ang lalaki—sadyang hindi niya iyon tinira para patayin. Pero sapat iyon para makataka siya at makatakbo pabalik sa presinto.

Kinabukasan, nakapalibot ang media sa kanya. Hindi dahil sa raid—kundi dahil sa tinangka umanong pag-atake sa kanya. At para bang mas lalo pang nagningas ang interes ng buong bansa sa kwento niya. Ngunit habang ang publiko ay humahanga, si Ria ay mas lalong kinikilabutan.

Dahil noong gabi ring iyon, nang bumalik siya sa apartment niya, may isang envelope na nakadikit sa pinto. Walang pangalan. Walang marka. Pagbukas niya, nakakita siya ng isang litrato. Siya. Bitbit ang kariton. At sa likod niya—ang lalaki. Nakatingin. Nakangiti.

At sa ilalim ng litrato, may isang pangungusap:
“Bantayan mo ang likod mo, Basurera.”

Hindi niya alintana ang gutom at pagod. Kahit nanginginig ang mga kamay niya, hindi siya umatras. Sa halip, nalinis ang isip niya sa isang malinaw na layunin: kung ayaw siyang tantanan ni Maestro, siya mismo ang hahanap dito.

Hindi na sapat ang undercover bilang basurera. Hindi na rin sapat ang simpleng ebidensya. Ang hinahabol niya ngayon ay isang anino—malaki, makapangyarihan, at kayang burahin ang buong dokumento ng pagkatao ng sinumang kukontra.

Kaya kahit pinipigilan siya ng kapwa pulis, kahit may nagbabanta sa buhay niya, kahit may mga mata sa bawat kanto na nagmamatyag… hindi siya umatras.

Dahil sa puso niya, may isang bagay na hindi kayang patayin ng takot—ang galit para sa mga taong inaapi, at ang pananahimik ng mga inosenteng walang boses.

At sa unang pagkakataon mula nang matapos ang raid, tumingin siya sa salamin at bumulong:
“Basurera man ako sa tingin nila… pero ako ang basura nilang hindi nila kayang tapakan.”

At doon nagsimula ang totoong pakikipaglaban ni Ria. Hindi na laban para sa baryo. Hindi na laban para sa operasyon. Laban na ito para sa buong lungsod—laban ng isang pulis laban sa halimaw na nasa likod ng kadiliman.

At sa likod ng salitang Maestro… may sikreto na kayang baguhin hindi lamang buhay niya—kundi ang buong bansa.