Inakalang babaeng ordinaryo, tinutukan ng baril ang tiwaling pulis matapos humingi ng milyon ransom!

Sa mata ng marami, si Alyssa Dizon ay pangkaraniwang babae—tahimik, simple, palaging nakayuko habang naglalakad. Nakasuot ng simpleng maong at puting t-shirt, at laging may lumang backpack. Wala siyang kotse, nakasakay lang sa jeep. Kapag nasa palengke, tawad ng tawad. Kapag nasa mga tindahan, laging mukhang pagod.

Pero ang hindi alam ng lahat—ang babaeng tinatawag nilang ordinaryo, ay may lihim.

Isang magaling na negotiator, dating miyembro ng isang elite task in the South, sanay sa baril, sanay sa taktika, at mas sanay sa mga kriminal na mas malinis ang damit kaysa konsensya.

Matagal na niyang iniwan ang mundo ng covert operations para tahimik na mamuhay, hanggang isang araw… may nangyari na gumising sa katahimikang iyon.

Ang Pagdukot sa Kaniyang Pamangkin

Hatinggabi nang makatanggap si Alyssa ng tawag mula sa kanyang kapatid na umiiyak:

“Ate, dinukot nila si Marco! May nagtawag… humihingi ng isang milyong piso! Ate, wala kaming ganun kalaki!”

Dumilim ang mukha ni Alyssa. Nanlamig ang kanyang mga kamay. Ang batang pinaka-matalino sa klase, mabait, at walang kasalanan—kinuha ng mga hayop na ang tingin sa buhay ng tao ay ** presyo** lamang.

“May sinabi ba sila kung sino sila?” tanong ni Alyssa.

“Wala… pero suot nila ang uniporme ng pulis.”

Doon nag-simula ang apoy sa ulo niya.

Hindi sindikato.

Mga pulis. Mga taong sworn to protect—but chose to abuse.

Ang Unang Contact

Sumunod na araw, may tumawag sa cellphone ng pamilya.

“Kung gusto niyong mabuhay ang bata, maghanda kayo ng ₱1,000,000. Walang pulis. Walang reklamo. May oras lang kayo hanggang bukas ng gabi.”

Pero imbes na umiyak, tahimik na nakinig si Alyssa. Hindi nila alam na nare-record niya ang tawag. Hindi nila alam, habang tumatakbo ang boses, gumagalaw ang isip niya.

Wika ng lalaki sa telepono:
“Ordinaryo naman kayo. Di kayo mayaman. Pero kilala namin ang ate mo—may savings. Maglabas ka ng pera, o bangkay ang makukuha mo.”

Malamig ang sagot ni Alyssa, hindi natatakot:

“Paano ko masisiguro na buhay pa ang pamangkin ko?”

Tumawa ang lalaki. “Hindi ikaw ang may karapatang magtanong, babae. Maghanda ka na lang. Bukas, alas-siyete ng gabi, kami ang kakontak sa’yo. Tandaan—isang milyon o bangkay.”

Pagkababa ng tawag, nagkatinginan ang pamilya. Nanginginig ang kapatid niya.

“Te… anong gagawin natin? Wala tayong pera!”

Ngumiti si Alyssa, pero hindi ang ngiting may takot.

“Kukunin ko siya. Hindi ko kayo iiwan. At hindi tayo magbabayad sa mga halimaw na ‘yan.”

Ang Pagtuklas sa Katotohanan

Gamit ang kanyang dating koneksyon sa mga private informants, sinimulan niyang hanapin ang mga taong nasa likod ng pagdukot. At ang pinaka-masakit—pinaka-mabigat na natutunan niya:

Hindi lang sila pulis.

Sila ang grupo ng mga tiwaling pulis na matagal nang nirereklamo sa lalawigan.
Walang kaso. Walang nakukulong.
Lahat takot magsalita.

Ang lider: SPO1 Danilo Vergara — kilala sa pangongotong at illegal na operasyon pero laging ligtas.

Ayon sa isang source:

“Wag kang makialam, Alyssa. Kapag kinalaban mo sila, parang kumalaban ng buong batalyon. Hindi ka mananalo.”

Ngunit sa mata ng babaeng ordinaryo…

Maliit lang ang mundo ng mga taong may kasalanan.
Hahabulin sila ng hustisya—o ng taong mas matapang kaysa sa kanila.

Ang Paghahanda

Kinahapunan, pumasok si Alyssa sa kanilang lumang bodega. Sa ilalim ng sahig na kahoy ay isang lumang metal case.

Pagbukas niya—nandoon:

Isang Glock 19, malinis, maingat na iningatan.
Isang combat knife.
Isang tactical radio.
At isang balang may naka-ukit na letra:

“Hustisya.”

Hindi siya dating ordinaryong babae.
Siya ay isang trained extraction operative.

At ang pinakamalaking pagkakamali ng mga tiwaling pulis ay inaakalang wala siyang laban.

Ang Unang Pagtulak ng Kapalaran

Dumating ang gabi ng ransom. Tumawag ang kidnappers:

“Dalhin mo ang pera sa lumang bilyaran sa tabing-gilid. Walang kasama. Walang pulis. Kapag may sumunod, tatapusin namin ang bata.”

Tahimik lang si Alyssa.
Pagkababa ng tawag… huminga siya nang malalim.

Hindi pera ang dala niya.

Baril. Recording. At galit na matagal nang tahimik.

Pagpasok niya sa madilim na bilyaran, may limang lalaking naka-uniporme. Iba-iba ang porma, pero pare-pareho ang ngisi—tila panalo sa laban.

“Nasaan ang pera?” tanong ng pinakamatanda.

Tumingin si Alyssa sa paligid.
Tiningnan silang isa-isa.

At doon niya binigkas ang mga salitang nagpatigil sa lahat:

“Hindi ako nagdala ng pera.
Nagpunta ako dito para kunin ang pamangkin ko.
At kung kailangan, ilalabas ko ang bawat bala para matapos ang kasamaan ninyo.”

Nagkatawanan ang mga pulis.

“Ano ka ba? Babae ka lang!”

Ngumiti si Alyssa.

Yun ang pinakamalaking pagkakamali nilang sabihin.

Dahan-dahan niyang itinaas ang kamay, tila susuko…
pero sa isang iglap—
isang baril ang lumitaw.

Mabilis. Matalim ang titig.

At sa unang pagkakataon…

ang mga tiwaling pulis na sanay manakot—
sila ngayon ang natutukan ng baril.