FRANCIS LEO MARCOS TINANGGALAN NG LISENSYA! BUONG PILIPINAS NAGULAT SA MGA DETALYENG LUMABAS!

Sa wakas, dumating na ang araw na matagal nang hinihintay ng marami—ang araw na tuluyang bumagsak ang ilusyon at ningning na pilit pinanghahawakan ni Francis Leo Marcos, ang lalaking nagpakilala bilang milyonaryo, trilyonaryo, philanthropist, tagapagligtas ng mahihirap, at kung anu-anong titulo na siya mismo ang nag-imbento. Ngunit ngayong linggo, hindi na headlines tungkol sa “Mayaman Challenge” o pag-a-attend niya sa kung anong hearing ang laman ng balita. Ang headline ngayon ay mas direkta, mas mabigat, at mas makabuluhan: “FRANCIS LEO MARCOS, TINANGGALAN NG LISENSYA AT PINATIGIL SA PAGPAPANGGAP DAHIL SA PAGLABAG NA NAGUGULAT SA LAHAT!” Sa isang dagok na tila gumising sa mga taong minsang naniwala sa kanyang pagkatao, tuluyan nang ibinaba ng mga awtoridad ang palad: wala na siyang karapatang gumamit ng lisensyang pinaghawak-hawakan niya, dahil ang lisensyang ito ay napatunayang ginagamit bilang sandata sa kanyang panlilinlang. At habang lumalabas ang mga dokumento, testimonya, at court records, mas malinaw kaysa kailanman na hindi lang pera ang nabudol ni FLM—kundi buong tiwala ng publiko na ginamit niyang entablado para sa kanyang personal na ambisyon.

Ayon sa opisyal na pahayag ng ahensya, tinanggalan si FLM ng lisensya dahil sa gross misrepresentation, falsification, fraudulent claims, at misuse of charitable authority. Sa simpleng salita: ginamit niya ang lisensyang iyon para sa panloloko. Hindi ito administrative violation lang. Hindi ito simpleng kwentong “paperwork error.” Ito ay malinaw na pattern ng pagsisinungaling, panggagamit, at pag-manipula na matagal nang isinisigaw ng mga dati niyang biktima. At ngayon, sa wakas, may opisyal nang dokumentong sumusuporta sa kanilang hinaing. Marami ang nagsasabing, “Dapat noon pa ito,” pero mas marami ang nagsasabing, “Buti nalang at nangyari—kahit huli.” Dahil sa loob ng mahabang panahon, ginamit ni FLM ang imahe niya bilang philanthropist upang makakalap ng pera, suporta, at pag-asa mula sa taumbayan, na karamihan ay mahihirap at madaling maniwala sa mga pangakong pampabago ng buhay.

Isa sa mga pinaka-shocking na bahagi ng imbestigasyon ay ang pagtuklas na ang mga dokumento ni FLM—mula sa educational background, business permits, hanggang sa philanthropic credentials—ay may mga discrepancy na hindi basta clerical error. Ilang lagda, ilang seals, ilang “certifications” ay napatunayang peke, gawa-gawa, o hindi umiiral sa talaan ng gobyerno. Hindi ito stylong biro. Hindi ito simpleng pagpapasikat. Ito ay sistematikong paglikha ng imahe upang lokohin ang publiko sa pag-aakalang siya ay isang taong may ambag, may kakayahan, at may karapatang tumulong. Ngunit ngayon, sa harap ng batas, malinaw na: wala siyang karapatang mag-operate ng kahit anong charity program, fundraising activity, o philanthropic drive. Sa madaling sabi, hindi na siya puwedeng magkunwaring tagapagligtas—dahil sa mata ng batas, siya mismo ang panganib.

Habang lumalabas ang ulat, mas lalong sumisidhi ang galit at pagkadismaya ng mga taong minsang naniwala sa kanya. Hindi lang ito tungkol sa pera; hindi lang ito tungkol sa pangalan; hindi lang ito tungkol sa status. Ito ay tungkol sa pag-asang ibinigay nila na ginamit pala bilang puhunan sa panloloko. Isang dating supporter ang nagsabi sa interview, “Kung tinanggalan na siya ng lisensya ngayon, ibig sabihin hindi niya dapat ginawa lahat ng yon sa simula pa lang. Maraming buhay ang naapektuhan dahil naniwala kami.” At hindi ito isolated case. Maraming OFWs, solo parents, at may sakit na lumapit kay FLM noon, naniniwalang tutulungan sila ng isang taong ipinakilalang milyonaryo na may pusong ginto. Pero imbes na tulong, natanggap nila ay pagkasira ng tiwala at oras.

Marami ring eksperto ang bumubuo ngayon ng mas malalim na pag-unawa kung bakit naging epektibo si Francis Leo Marcos sa pagkuha ng suporta ng publiko. Ayon sa ilang sociologists, nagtagumpay siya dahil binuo niya ang imahe ng isang “outsider hero”—isang taong hindi bahagi ng tradisyonal na sistema, kaya raw mas tunay at mas maaasahan. Dagdag pa rito ang kanyang signature sunglasses, confident speech patterns, at grandiose promises—isang perpektong formula para sa mga Pilipinong naghahanap ng pinaniniwalaang bayani sa panahon ng kaguluhan. Pero sa bawat “pangakong pangkalahatan,” may kasamang kondisyon: tiwala. At doon siya lumakas. At doon rin siya bumagsak.

Ang isa pang malaking dahilan ng pag-revoke ng lisensya ay ang mga natuklasang hindi awtorisadong pangongolekta niya ng pondo. Maraming “donation drives” niya ang hindi dumaan sa tamang proseso. Wala itong kaukulang permit mula sa DSWD o SEC, at ang mas masakit pa: wala ring sapat na tala kung saan napunta ang perang nalikom. Walang audited report, walang public record of disbursement, at walang malinaw na dokumentong nagpapatunay na ang pera ay tunay na napunta sa mga nangangailangan. Sa madaling salita: hindi charity ang naging operasyon—fundraising scam. Isa itong napakalaking pasabog sa mga sumuporta, lalo na iyong mga nagbigay ng hulog mula sa sariling sahod o ipon.

Pinakamalaking dagok para sa kanya ay nang ipakita ng mga imbestigador na ang ilang “act of generosity” niya ay scripted o staged. Ilang videos at donations daw ay hindi galing sa bulsa niya kundi galing sa mga taong naniniwalang ang pera nila ay para sa mahihirap—pero ginamit pala bilang props sa kanyang pagpapakitang-tao. Ang “propaganda-style generosity” na ito ay isa sa mga aspeto ng imbestigasyon na mas nagpabigat sa kaso niya. Hindi na ito simpleng pagpapakitang mayaman. Ito ay malinaw na panggagamit ng mahihirap para sa personal na branding.

Isa rin sa mga dahilan ng pagkabawi ng lisensya ay ang mga reklamo ng harassment at panggigipit na natanggap ng ilang women supporters na kumalas sa kanya. Ilan sa kanila ang nagsabing pinagbabanta sila kapag hindi na sila nagbibigay ng pera o suporta. May ilan ding tumestigo na pinapahiya sila online o pinagtutulungan ng kanyang loyal supporters. Dahil dito, idinagdag ng ahensya ang “ethical misconduct” sa listahan ng mga rason kung bakit siya hindi na dapat payagang mag-operate ng anumang programang hawig sa charity o public service.

Habang lumalabas ang mas malalim na detalye, isang pattern ang nagiging malinaw: ginamit ni FLM ang lisensya hindi bilang serbisyo, kundi bilang proteksyon laban sa pagdududa. Kapag may nagtanong, ipinapakita niya ang “certifications,” “licenses,” at “documents” na ngayon ay napatunayang kaduda-duda o hindi umiiral. Maraming netizen ang nagsasabing para siyang magician—kapag ipinakita niya ang papel, naniniwala ang tao. Pero ngayong hinubaran na siya ng ilusyon, wala nang natira kundi ang tanong: gaano karami ang nagtiwala sa dokumentong peke?

Sa kabila ng lahat ng pagkalat ng balitang ito, may iilang loyal supporters na patuloy na ipinagtatanggol si Francis Leo Marcos. Ayon sa kanila, biktima lamang siya ng sistemang gustong pabagsakin ang mga taong tumutulong sa mahihirap. Ngunit sa harap ng dami ng dokumentong inilabas ng gobyerno at testimonya ng mga dating sumuporta, mas lalong humihina ang narrative na ito. Kahit sinong objective na tagamasid ay makikitang hindi simpleng error ang nangyari. Ito ay paulit-ulit na pattern ng panlilinlang. At kung tutuusin, ang tunay na biktima dito ay hindi si FLM—kundi ang mga Pilipinong naniniwala sa kanya.

Ngayon, pinag-aaralan din ng mga awtoridad ang posibilidad ng pagsampa ng karagdagang kaso sa kanya. Maaaring lumawak pa ang saklaw ng imbestigasyon at isama hindi lang tungkol sa lisensya, kundi tungkol sa financial fraud, cyber harassment, at falsification of public documents. Kapag napatunayan, posibleng humarap si Francis Leo Marcos sa mas mabigat pang parusa kaysa sa pagkawala ng lisensya. At para sa marami, iyon ang nararapat—hindi dahil gusto nilang bumagsak ang isang tao, kundi dahil gusto nilang lumaban para sa katarungan.

Sa huli, ang pagkatanggal ng lisensya ni Francis Leo Marcos ay hindi katapusan ng kwento, kundi simula pa lang ng totoong paglilinis. Ito ang unang hakbang sa pag-alis ng ilusyon at pagpapakita ng katotohanan. Para sa mga Pilipinong naniwala, ito ay masakit. Para sa mga biktima, ito ay nakakapaso. Pero para sa batas, ito ay kailangan. Dahil walang taong dapat gamitin ang titulo, lisensya, o pangalan upang pagsamantalahan ang mga taong naghahanap ng pag-asa.

Kung may pinakamalaking aral dito, isang linya lang ito:
Hindi lahat ng nag-aalok ng tulong ay bayani. At hindi lahat ng may lisensya ay dapat pagkatiwalaan.