Nang binasa ni Aling Susing ito, unti-unting nanginig ang kanyang kamay, hindi sa takot kundi sa kilig. “Doc,” tawag niya sa labas ng pinto. “Bakit ako?”

“Kasi kayo ang pinakamarunong magtabi ng pwesto. Hindi lang upuan kundi puwang sa isip ng tao.”

At kung sakaling may rumingaga sa klinika sa isang mahapong tulad noon, maririnig nila pa rin ang pagbabakasakali ng mga bibig at bulong ng mga pagod. Pero may idadagdag na tunog sa tahimik na musika ng lugar. Ang kaluskos ng notebook na binubuklat, ang tapik sa bakal na hindi na kumalampag, at ang maliliit na higbi ng pasasalamat.

Minsan, may babaeng mapapatingin sa karatula at sabihing, “Sino si Tita Susing?” Sasagot ang nurse nakangiti, “Siya yung lola na pinabayaan nating nakatayo minsan, kaya ngayon lahat may mauupuan.”

At sa dulo ng lahat, ang tropeo na nasa gilid ng reception, hindi kumikintang sa gintong pintura kundi sa mga pangalang ipinaukit sa base. “Susing, Purok F, nagpakilala, tricycle ni Uno, batang santy.” Mga pangalan ng kabutihang walang espesyal na upuan kundi laging nakatayo, laging handang umalalay, laging handang magtabi para sa iba.

Kabanata 3: Ang Pagpapatuloy ng Mabuting Upuan

Lumipas ang tatlong linggo mula nang gawaran ng tropeo si Tita Susing. Sa maliit na klinika ng barangay, tila may bagong hininga ang bawat pagpasok ng tao. Ang mga bagong upuan ay may maliliit na sticker na nagsasabing:
“Donasyon ng Puso, Hindi ng Bulsa.”

Isang umaga, dumating ang isang grupo ng kabataan—mga estudyante ng barangay high school na bitbit ang mga kahon ng papel at pintura. Lumapit sila kay Doc Noel.
“Doc, pwede po bang mag-volunteer? Gusto po naming pinturahan yung lumang upuan at lagyan ng pangalan ni Tita Susing.”

Ngumiti si Doc. “Hindi lang pangalan niya, mga pangalan ninyong lahat. Kasi kung wala kayong tutulong, walang uupo nang maayos.”

Habang nagsusulat sa karton ang mga bata, dumating si Tita Susing, may dalang maliit na basket ng tinapay. “Para sa mga mag-aaral na mababait,” sabi niya, mahina pero puno ng pagmamalasakit.

“Lola, kayo po pala si Tita Susing!” sigaw ng isa. “Kayo po yung trending sa Facebook page ng Barangay Health Stories!”
Nagulat ang matanda. “Ha? Trending ako?” sabay tawa. “Eh di dapat magpaayos ako ng buhok!”

Ang Pagdalaw ni Mayor

Isang tanghali, dumating ang convoy ng barangay van. Bumaba si Mayor Liza, nakangiti, may kasamang staff.
“Nasaan si Ma’am Susing?” tanong niya.
Tahimik ang lahat. Nakatayo si Tita Susing, medyo nag-aalangan.
“Ma’am, ako po si Susing.”
Lumapit si Mayor at niyakap siya. “Kayo pala ‘yung dahilan kung bakit nagkaroon ng ‘Seat Fund Project’ sa buong distrito! Lahat ng health centers gagayahin ito.”

Nagpalakpakan ang lahat.
Dinala ni Mayor ang malaking tarp: “Tita Susing Initiative – Upuan Para sa Lahat.”

“Simula ngayon,” sabi ni Mayor Liza, “bawat senior citizen na gustong mag-volunteer, tutulungan naming mag-organisa. Hindi lang upuan, pati mga bentilador, first-aid kits, at libreng checkup days.”

Tumulo ang luha ni Doc Noel. “Tita, galing n’yong magpaikot ng mundo gamit lang ang baryang tinahi n’yo.”

Ang Di Inaakalang Bisita

Kinabukasan, habang nag-aayos si Tita Susing ng donation box, may dumating na lalaki, naka-helmet, may dalang bouquet ng bulaklak.
“Lola Susing?” tanong niya.
“Opo, ako nga.”
Tinanggal ng lalaki ang helmet. “Ako po yung binata noon… yung hindi kayo pinaupo.”

Tahimik saglit.
“Anak…” ngumiti si Tita Susing. “Baka naman bulaklak ‘yan para sa akin ha, hindi sa upuan?”
Tumawa ang lalaki, nangingilid ang luha. “Para sa inyo po, Lola. Dahil kayo po ang nagturo sa akin ng leksyon na hindi tinuturo sa eskwelahan—ang marunong maupo para sa iba.”

Simula noon, araw-araw na siyang nagvo-volunteer sa clinic tuwing hapon. Siya na ang nag-aayos ng pila, siya rin ang nagbubukas ng donation box. Tinawag siya ng lahat na “apo ni Tita Susing.”

Ang Bagong Pangarap

Minsan, habang naglilinis ng mga resibo, tinanong ni Doc Noel, “Tita, anong susunod n’yong proyekto?”
Ngumiti ang matanda. “Doc, gusto ko namang magpatayo ng maliit na silong para sa mga pasyenteng walang payong. ‘Shade fund’ naman siguro ngayon.”

Nagtinginan sila, natawa. Pero kinabukasan, may dumating nang donasyon—tatlong payong, dalawang tolda, at isang roll ng trapal.
“Galing kay Uno, yung tricycle driver,” sabi ng nurse. “Sabi niya, ‘Para di mabasa ang mga pasahero ni Tita Susing.’”

Unti-unti, sa maliit na barangay clinic, nabuo ang isang himala na hindi sinulat ng gobyerno kundi ng kabutihan ng mga ordinaryong tao.

Ang Pagtatapos (O Simula)

Isang hapon, habang papalubog ang araw, nakaupo si Tita Susing sa isa sa mga upuan na dati ay pangarap lamang. Sa tabi niya, may batang babae na kumakain ng pandesal.
“Lola, bakit po may nakasulat na ‘Seat Fund’ sa kahon?”
Sumulyap si Susing sa bata. “Diyan nagsimula lahat, apo. Sa kahon ng baryang may kasamang puso.”

Ngumiti ang bata. “Lola, paglaki ko, gusto ko ring mag-donate.”
“Hindi mo kailangang lumaki para tumulong,” sagot ni Susing. “Kailangan mo lang umupo… at marinig ang pagod ng iba.”

At sa bawat klinika na may bagong upuan, may maliit na plake na nakasulat:

“Sa bawat taong tumayo para sa kabutihan, may isang Tita Susing na nagpaalala kung paano umupo nang may dangal.”