Pinahiya at Binasted ng Dalagang Anak ng Mayor ang Manliligaw Dahil Isa Lang Itong Tricycle Driver..

CHAPTER 1: ANG PAGKAKATAPON NG ISANG PANGARAP

Mainit ang sikat ng araw sa bayan ng San Marcelo, isang lugar na kilala sa katahimikan ngunit puno ng mga taong may kanya-kanyang pangarap sa buhay. Sa kanto ng plaza, may isang tricycle na kapansin-pansin sa linis at ayos nito—kulay asul, makintab, at may nakasulat pang “Para sa Pangarap” sa gilid. Pagmamay-ari ito ni Rico, isang 24-anyos na tricycle driver na kilala sa pagiging masipag, mabait, at palangiti kahit gaano kahirap ang araw.

Araw-araw, maaga siyang nagigising para magsimula ng pasada. Hindi lamang dahil kailangan niyang kumita para sa nanay niyang may sakit, kundi dahil may isang dahilan siyang hindi niya maalis sa isip—si Clarisse, ang dalagang anak ng mayor.

Si Clarisse, 22 anyos, maganda, matalino, at sosyal. Kilala ang pamilya nila sa yaman at impluwensya sa buong bayan. Kapag dumadaan siya sa plaza, halos lahat napapatingin—hindi lang dahil sa ganda niya kundi pati sa tikas ng sa-sakyan na sinusundo sa kanya: isang puting SUV na pag-aari ng pamilya.

At si Rico? Isa lang siyang tricycle driver na wala ni katiting na koneksyon sa mundo ni Clarisse. Pero mahal niya ito. Matagal na.

Hindi man sila nag-uusap nang matagal, lagi siyang nagpapasahe kay Rico tuwing late siya sa school noon. At doon unti-unting nabuo ang damdamin ng lalaki.

Ngunit ngayong araw na ito… nagpasya si Rico.

Aamin na siya.

Bitbit ang maliit na bouquet ng wildflowers na siya mismo ang pumitas sa bukid, tumayo siya sa harap ng gate ng munisipyo. Pawis na pawis, hindi dahil sa init kundi dahil sa kaba. Hinintay niya si Clarisse, at nang lumabas ito, tila tumigil ang oras para kay Rico.

“Nandito ka? May kailangan ka?” malamig na tanong ni Clarisse, nakataas ang kilay.

Nagtipid si Rico ng hininga bago nagsalita. “Clarisse… may gusto sana akong sabihin. Matagal ko nang tinatago, pero ngayon ko lang naglakas loob.”

“Ha? Ano na naman ’yan?” halatang naiirita ang dalaga.

“Clarisse… gusto kita,” diretso niyang sabi habang nanginginig ang boses. “Hindi ko hinihingi na suklian mo ako agad… pero sana, bigyan mo ako ng pagkakata—”

Hindi pa siya natatapos, tumawa si Clarisse. Malakas. Mapanlait.

“HAHAHA! Ikaw? SERYOSO KA?” isang halakhak na may halong pangungutya.

Napatingin ang mga tao sa paligid.

“Rico naman… tricycle driver ka lang. Anak ako ng mayor. Alam mo ba kung gaano kalayo ang mundo natin? Hindi kita type, at HINDI KO KAYANG LIGAWAN NG ISANG KATULAD MO,” madiin niyang sambit.

“Ano bang iniisip mo? Na baka sakaling maawa ako? Na baka mapansin kita dahil may bulaklak ka?”

Tinulak niya ang bouquet na hawak ni Rico kaya nalaglag iyon sa lupa.

“Hindi ako tumatanggap ng ligaw sa mahihirap. Huwag mong sirain ang araw ko.”

Para siyang sinampal ng libo-libong beses. Nanlamig ang buong katawan ni Rico. Hindi niya akalaing mas masasakit pala ang salitang naririnig kaysa sa anumang sugat sa balat.

Tahimik siyang yumuko, pinulot ang bulaklak, at marahang nagbow. “Pasensya na… hindi ko sinasadya na istorbohin ka.”

Ngunit bago pa siya makalakad, narinig niya ang huling salita ni Clarisse—isang salita na parang tumusok sa puso niya.

“Rico, tandaan mo ’to: hindi ako papatol sa taong walang mararating.”

Parang biglang lumabo ang paligid. Isang saglit lang pero parang gumuguho ang mundo niya. Ngunit sa dulo, may isang apoy na unti-unting nabuhay sa dibdib niya—masakit, ngunit matatag.

Habang papalayo, nagpasya siya sa sarili:

“Hindi ako mananatiling ganito habambuhay. Balang araw… hindi lang ako basta tricycle driver sa paningin nila.”

At doon nagsimula ang kwentong magbabago sa buhay ni Rico—ang kwentong magpapatunay na ang taong minamaliit, minsan sila ang nagiging dahilan para ang mundo ay magulat.**

Pag-uwi mula sa munisipyo, mabigat ang bawat hakbang ni Rico. Pakiramdam niya, bawat pagsipol ng hangin ay paalala ng sinabi ni Clarisse—ang pagtawa, ang pangungutya, at ang salitang “wala kang mararating.” Paulit-ulit iyon sa isip niya, parang sirang plakang hindi tumitigil.

Pagdating sa bahay, sinalubong siya ng ina niyang si Aling Rosa, na nakahiga sa papag dahil sa sakit. “Anak? Ba’t parang problemado ka? Wala ka bang kita ngayon?” mahina nitong tanong.

Napangiti si Rico, pilit ngunit puno ng malasakit. “Okay lang po, ’Nay. Pagod lang po. Magluluto na rin ako.”

Hindi niya kayang sabihin ang totoo. Ayaw niyang isipin ng ina na nagdudurog ang puso niya dahil sa isang babae. Bata pa lang siya, pinalaki siyang matatag. Pero ngayong gabi… hindi sapat ang tibay.

Habang nagluluto ng lugaw, tumulo ang luha niya sa kawali. Tahimik, mabilis, hindi mapigil. Hindi dahil sa rejection lang—kundi dahil sa sakit ng pagiging minamaliit.

Pagkatapos kumain, lumabas siya ng bahay at umupo sa gilid ng tricycle niya. Tinitigan ang bulaklak na nabagsak kanina, pinulot niya at inilagay sa kahon na nakatago sa ilalim ng upuan. Parsela ng alaala na ayaw niyang itapon, kahit masakit.

“Hindi ako papatol sa taong walang mararating.”
Tumama ang salitang iyon sa puso niya, pero imbes na bumagsak, may nabuo na bagong pangako sa loob niya.

“Sige. Hindi ngayon. Pero balang araw… bibigyan ko ng dahilan ang mundo para hindi na ako maliitin.”

Kinabukasan, nagpasada muli si Rico. Hindi man kasing gaan ng dati ang loob niya, pinilit niyang ngumiti sa mga pasahero. Habang tumatakbo ang tricycle niya sa kalsada, may iba siyang napansin—ang dami palang problemang hindi niya binibigyan ng pansin dati: sira ang daan, kulang ang waiting shed, at maraming estudyanteng nahihirapang sumakay. Doon nagsimulang kumislap ang ideya.

“Kung gagawa ako ng pagbabago, dito ko sisimulan… sa bayan natin.”

Pagdating ng gabi, pumunta siya sa tindahan ng kaibigang si Toto, isang dating mechanic na matagal na ring sumusubaybay sa buhay niya. “Tol, mukhang maraming iniisip ah?” tanong ni Toto habang nag-aayos ng motor.

Kinuwento ni Rico ang nangyari—ang panlalait, ang pagtawa, ang rejection.

“Tol… hindi masama maging tricycle driver. Pero mali yung sinabi niya. Hindi ibig sabihin nun na hanggang d’yan ka na,” sagot ni Toto.

“Pero alam mo, Rico… may kakayahan kang lumago. Hindi mo lang nakikita pa.”

Umupo sila sa gilid ng tindahan, at doon sinabi ni Rico ang balak niya.

“Gusto kong magsimulang mag-ipon. Mag-aral sa TESDA. Humanap ng mas magandang trabaho. Ayusin ang buhay natin ni ’Nay. At balang araw… babalik ako hindi para ipamukha sa kanila. Gusto ko lang patunayan sa sarili ko na kaya ko.”

Napangiti si Toto. “Ayos yan, tol. Laban lang. Walang yumaman sa pag-aalinlangan.”

Simula noon, nagbago ang rutina ni Rico:
— Nagpapasada sa umaga
— Nag-aaral sa TESDA sa hapon
— Nagtratrabaho bilang helper sa vulcanizing shop sa gabi
— Umuuwi ng madaling araw para alagaan ang ina

Pagod? Sobra.
Pero sa bawat pagod, nandun yung apoy—yung panalangin na balang araw, may magbabago.

Habang tumatagal, napansin ng mga tao ang pagbabago sa kanya: mas determinado, masipag, at may tinatakbo. At sa bawat gabing tumitingin siya sa bituin, inuulit niya ang pangako:

“Hindi ako mananatili sa tingin nila.”

Samantala, si Clarisse, na tila walang pakialam kahapon, ay nagsimulang makakita ng kakaibang usap-usapan sa social media.
“Si Rico? Nag-aaral na raw sa TESDA.”
“Sabi ni Toto, ang sipag n’un.”
“Palagay ko, may mararating ’yan.”

Ngunit sa ngayon, hindi pa iyon mahalaga.
Ang mahalaga—kilala na ni Rico ang sarili niya.
At hindi niya hahayaang diktahan iyon ng kahit sino.

Sa katahimikan ng gabi, habang nakasandal sa tricycle niya, bumulong siya sa sarili:

“Simula pa lang ito.”

Lumipas ang ilang buwan, at tahimik ngunit tuluy-tuloy ang pagbabago sa buhay ni Rico. Sa bawat umagang nagsisimula ang mundong mag-ingay, gising na siya—naka-uniform pang TESDA, bitbit ang bag na puno ng libro, at dala ang parehong lumang determinasyong mas matibay pa sa bakal na inaayos niya sa trabaho. Ang dating tricycle driver na laging pagod ay unti-unting naging lalaking puno ng layunin.

Hindi ito madali. Minsan, halos nakakatulog siya habang nagwe-welding. Minsan, halos manghina siya sa gutom dahil inuuna ang gamot ng ina kaysa pagkain niya. Pero sa tuwing napapagod siya, naaalala niya ang isang boses na minsan tumaga sa puso niya—ang pangungutya ni Clarisse, ang pagtawa ng mga kaibigan nito, ang salitang “wala kang mararating.”

Sa halip na magpahina, iyon ang naging gasolina ng puso niya.

Dito nagbago ang lahat.

Minsang nag-duty siya sa vulcanizing shop, dumating ang isang malaking kumpanya ng konstruksyon para magpagawa ng gulong ng kanilang mga truck. Napansin ng supervisor na mahusay ang trabaho ni Rico—mabilis, maingat, at halatang alam ang ginagawa.

“Anong pangalan mo?” tanong ng supervisor.

“Rico po.”

“May NC2 ka na ba sa automotive?”

“Opo. Kinuha ko po habang nagpapasada ng tricycle.”

Napataas ang kilay ng supervisor. “Gusto mo ba ng trabaho?”

Napatigil si Rico. “Ha? A-ah… opo. Gusto ko po.”

“At kung magtuloy-tuloy ang performance mo, baka ma-recommend kita sa main office naming nasa Manila.”

Parang may kidlat na tumama sa dibdib niya. Hindi siya makapaniwala.

Pag-uwi niya, halos lumilipad ang puso niya. Hindi nagtagal, nalaman ng mga kapitbahay ang magandang balita, at lahat sila ay proud kay Rico. Maging ang mga dati’y tumatawa sa kanya, ngayon ay nakatingin nang may respeto.

Ngunit hindi rito nagtatapos ang pagbabago.

Habang papalapit ang araw ng unang araw niya sa kumpanya, mas lalo niyang sinipagan ang pagpasada para may pambili sila ng bagong mga kagamitan ni Aling Rosa. Dahil dito, mas marami pang tao ang nakakakilala sa kanya. Minsan, may pasahero siyang nagulat:

“Uy, ikaw yung si Rico sa TESDA, ’di ba? Ang sipag mo raw.”

At minsan, mismong guro niya sa TESDA ang lumapit.

“Rico, may potensyal ka. Pagbutihin mo lang. Hindi ka lang basta magiging mekaniko—pwede kang maging engineer kung gugustuhin mo.”

Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, naniwala rin si Rico sa sarili niya.

Samantala—sa kabilang dulo ng bayan—si Clarisse ay abala sa pagiging anak ng mayor. Magarang kotse, magandang bahay, sosyal na barkada. Pero sa gitna ng lahat ng iyon, pansin ng mga kaibigan niya na madalas siyang tulala.

“Girl, bakit parang wala ka sa mood?” tanong ni Camille.

“Kahapon kasi, dumaan ako sa bayan… nakita ko si Rico,” sagot ni Clarisse.

“Ha? Yung tricycle boy? Hahaha! Bakit mo naman iniisip ’yun?”

“Hindi, kasi… iba na siya. Parang ang composed niya. Tapos ang daming taong nakikipagkamay sa kanya. Hindi ko alam… may kakaiba.”

Napahinto si Camille at tumawa. “Don’t tell me nagsisisi ka? Girl, mayor’s daughter ka, tapos—”

“Hindi ah!” mabilis na sagot ni Clarisse, pero halata sa mukha ang pag-aalinlangan.

Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi niya alam kung bakit bumabalik-balik sa isip niya ang lalaking minsan niyang pinahiya. Hindi niya makalimutan ang tingin nito—hindi galit, hindi galit na galit… kundi malungkot pero determinado. Hindi tulad ng ibang manliligaw na umaasa pa rin kahit binasted niya—si Rico ay tumalikod nang hindi lumilingon.

At iyon ang hindi niya maipaliwanag kung bakit kumukurot sa sarili niyang konsensya.

Isang buwan ang lumipas, at opisyal nang nagsimula sa kumpanya si Rico. Naging paborito siya ng supervisor at madalas siyang ipinapasa sa mas malalaking projects. Kapag may nasisirang engine, siya ang unang tinatawag. Kapag may hindi ma-troubleshoot, siya ang binibida.

Unti-unting lumalawak ang tingin niya sa mundo.

Minsang umuwi siya sa bayan dahil may meeting ang kumpanya sa LGU, nagulat siya nang tawagin siya ng sekretarya:

“Sir Rico? Kayo po ba yung representative ng construction company para sa project proposal?”

“Ah—opo.”

At doon nagsimula ang hindi inaasahan.

Ang unang lalaking nakaharap niya sa loob ng opisina ay walang iba kundi si Mayor… ang ama ni Clarisse.

At sa likod ng opisina, habang binubuklat ang mga dokumento, biglang pumasok ang dalagang matagal niyang iniwasang maalala.

Si Clarisse.

Nanlaki ang mata nito. Tumigil sa paghinga. Napasinghap.

Hindi dahil sa hiya.

Hindi dahil sa kaba.

Kundi dahil sa hindi niya inaasahang makikita:

Si Rico—hindi na tricycle driver.

Kundi representative ng major construction company, naka-long sleeves, maayos ang postura, at may kumpiyansa na hindi niya kailanman nakita noon.

Parang biglang huminto ang mundo.

At sa unang pagkakataon…

Hindi na si Rico ang naiilang.
Si Clarisse na.