(PART 2:)Sinipa ang kariton, sinaktan ang dangal—ngunit tingnan ang nangyari pagkatapos!

KABANATA 2: ANG PAGBABA NG HIMALA SA KALYE

Nang makita ni Mang Celso ang lalaking lumapit sa kanya, parang may isang malamig na hangin ang dumaan sa kanyang puso. Hindi siya makapaniwala na may isang tao na hindi natatakot sa galit ni PO3 Allan, isang taong tila ba walang takot na pumagitna sa pagitan ng kabutihan at kasamaan.

“Sir,” mahinahon ngunit matatag na sabi ng lalaki, “huwag na po nating hayaang masira ang araw na ito dahil lamang sa galit at pagmamadali. Baka pwedeng mag-usap tayo nang mahinahon.” Ang kanyang mga mata ay mapagmasid, puno ng malasakit at pakikiisa.

Napalingon si Allan, nag-aalangan. Ang galit niya ay hindi na maitatanggi, ngunit sa harap niya’y may isang taong hindi sumusuko sa hamon. Ang lalaking iyon ay nagbigay sa kanya ng isang kakaibang pakiramdam—isang uri ng hamon na hindi niya agad mapipigilan.

“Anong pakialam mo diyan?” galit na tanong ni Allan. “Ako ang nagmamando rito. At kung gusto mong makialam, mas maganda kung maglakad ka na lang sa kabilang dako!”

Ngunit hindi sumuko ang lalaki. Lumapit pa siya kay Mang Celso, at inabot ang isang maliit na panyo. “Heto po, magpahinga kayo. Hindi po tayo dapat magpatulan ng ganyang klase ng tao,” anito. “Kung may hinanakit man kayo, mas mainam na harapin natin ito nang may respeto.”

Naiwang nag-iisip si Allan, habang nakatingin sa lalaking nag-aalay ng tulong. Sa isang iglap, naramdaman niya ang isang kakaibang panghihina—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pagtanggap na maaaring mali siya, na maaaring ang kanyang galit ay isang bagay na kailangang baguhin.

“Pasensya na po,” mahinang sabi ni Allan, bahagyang bumaba ang ulo. “Hindi ko sinasadyang masaktan kayo, o ang kariton ninyo.” Ang kanyang boses ay may bahid ng pagsisisi, isang bagay na hindi niya karaniwang nararamdaman.

Habang nagtutulungan si Mang Celso at ang lalaking nakatayo sa tabi, nagsimulang bumaba ang tensyon sa lugar. Ang mga tao na nanonood ay nagsimulang mag-isip. Marahil ay may pag-asa pa sa mga taong katulad ni Allan—mga taong may galit, ngunit may puso ring naghahanap ng pagbabago.

“Salamat po,” sabi ni Mang Celso, isang ngiti na may halong pasasalamat. “Hindi ko po inaasahan, pero napakalaking tulong po nito sa akin.”

“Walang anuman,” sagot ng lalaki. “Basta’t lagi nating alalahanin na ang tunay na lakas ay nagmumula sa kabutihang loob, hindi sa puwersa o galit.”

Sa mga sandaling iyon, may isang maliit na pagbabago ang naganap sa kalsada. Hindi man ito ang pinakamalaking laban, ngunit isang hakbang patungo sa pagkilala na ang tunay na dangal ay nakasalalay hindi sa pera, kapangyarihan, o pagtitimpi, kundi sa pagpapakita ng kabutihan sa bawat pagkakataon.

Pagkatapos, tumango ang lalaki, at nagsimula siyang lumakad palayo, ngunit hindi siya nag-iisa. Kasabay niya ang isang grupo ng mga taong naniniwala na kahit sa gitna ng kadiliman, may liwanag pa rin na maaaring magsilbing gabay.

Si Mang Celso, sa kabila ng mga sugat sa kanyang dangal, ay napangiti. Hindi niya alam kung sino ang lalaking iyon, ngunit alam niyang may isang bagong aral siyang natutunan: Ang tunay na kapangyarihan ay nagsisimula sa maliit na hakbang—muling pagbibigay ng respeto, at ang pagtanggap na kahit ang isang kariton na sinipa ay maaaring magsimula ng isang pagbabago na magpapalaya sa mas malaking mga kaluluwa.

At sa kalsadang iyon, sa gitna ng ingay, nagkaroon ng isang tahimik na sigla—isang paalala na ang kabutihan ay maaaring umusbong kahit sa pinakasimpleng paraan.