NILARO KO ANG MANLOLOKO: KUWENTO NG ISANG 62 ANYOS NA EXPAT NA GINAWANG CASE FILE ANG PUSO NIYA SA THAILAND

Bago ang lahat, isipin mo muna ito: hindi ito iyong tipikal na kuwento ng matandang foreigner na nauto ng batang bar girl sa Thailand at umuwing luhaan, wasak ang bank account at puso; ito ang kuwento ng isang lalaking sanay maghuli ng manloloko, na tumanda sa pagbubungkal ng kasinungalingan, at nang dumating ang araw na siya naman ang ginawa nilang target, imbes na umatras, naisip niyang, “Sige, laruin natin ‘to.” Ako si David Keller, 62 anyos, galing Johannesburg, South Africa — dating corporate investigator, divorce survivor, maagang nag-retire na may tinatawag kong “komportableng ipon,” at ito ang kuwento kung paano ako napunta sa Chiang Mai para takasan ang gulo, pero nauwi sa mas magulo: isang laro ng power, kontrol, hustisya, at paghihiganti laban sa isang babaeng akala niya kaya niyang gawing biktima, pero hindi niya alam na sanay na akong gumawa ng case file sa mga kagaya niya, kahit pa ang kapalit ay makita ko rin kung gaano ako kalamig at kasama sa paraan ko magmahal.

Nagsimula ang lahat noong Martes ng hapon, buwan ng Marso, nung unang beses akong lumapag sa Chiang Mai, sa gitna ng tinatawag nilang burning season kung saan para kang humihinga ng usok imbes na hangin at naglalaho ang mga bundok sa likod ng kulay-abong ulap ng abo; hindi iyon yung postcard version ng Thailand na nakikita sa Instagram, walang kulay turkesa na dagat o golden sunset sa beach, pero okay lang sa’kin, kasi hindi ako pumunta roon para sa postcard, pumunta ako para sa praktikalidad: mas mababang gastos, mas tahimik na buhay, mas kaunting posibilidad na may tututok ng baril sa mukha ko sa harap mismo ng bahay ko gaya ng ilang beses nang muntik mangyari sa Johannesburg kung saan dalawang beses na na-break-in ang bahay ko sa loob lang ng 18 buwan, at nung pangalawang beses, pati alahas ng yumaong ina ko at laptop ko kinuha nila, at nang dumating ang security company halos 40 minuto na ang lumipas, nagkibit-balikat lang sila at sinabing “swerte ka pang buhay ka,” kaya noong 61 anyos na ako, bagong hiwalay, at mas malaki pa ang binabayaran ko sa private security kaysa mortgage, napatingin ako sa calculator ng buhay ko at na-realize kong hindi na nag-a-add up ang math.

Tatlong dekada at mahigit akong naging corporate investigator, karamihan sa insurance fraud, pero paminsan-minsan sumasabit din sa corporate espionage kapag nagiging interesting ang kaso, at naging magaling ako sa trabaho ko dahil may isang bagay akong lubos na naiintindihan tungkol sa tao: lahat nagsisinungaling, pero karamihan sobrang pangit magsinungaling; may mga tells sila, mga pattern, maliliit na inconsistency sa kilos, salita, at timing na lumalabas kung sapat ang pasensya mong manood, at sa tagal ko sa industriyang iyon, nasanay akong panoorin ang mga tao na parang CCTV na may kasamang spreadsheet sa utak, at oo, sinabi ng ex-wife ko na iyon daw ang sumira sa kasal namin, kasi hindi ko raw kayang i-“off” ang utak investigator ko, pati relasyon namin ginawa kong parang case file, at nung nagsimula siyang mag-overtime tuwing tatlong gabi sa isang linggo, biglang laging naka-silent ang phone, hindi ko na kinailangang mag-hire ng private detective; nag-document lang ako, naghintay, sinigurong sapat ang ebidensya para sa divorce settlement na hindi ako lalabas na talo, at hindi ako proud doon, pero hindi rin ako nahihiya — ganun lang talaga ako, sistematikong tao na mas komportable sa facts kaysa feelings.

Pagkatapos ma-finalize ang divorce at maibenta ang bahay, nagsimula na akong tumingin ng bagong direksyon: Australia? Masyadong mahal. Portugal? Oo, maganda ang tax benefits, pero parang kailangan mong magdala ng abogado at santo sa bawat government office para lang matapos ang papel. Hanggang sa may dating kasamahan akong nagbanggit ng Thailand — nag-retire daw siya sa Hua Hin dalawang taon na ang nakalipas at panay ang post niya sa Facebook ng beach sunset at pad thai na 60 baht lang, habang ang gastos sa araw-araw ay halos ikatlong bahagi lang ng ginagasta ko sa South Africa, mas maayos at mas mura ang healthcare, at pinakamahalaga, kaya kong mabuhay nang komportable nang hindi laging nakatingin sa gate kung may nakaabang na masamang balita; kaya tatlong buwan akong nag-research bago ko binili ang tiket, sumali ako sa lahat ng expat groups na makita ko: “Thailand Expats Forum,” “Chiang Mai Buddies,” “Retire Cheap Asia,” at doon ako nag-lurk, nagbabasa ng libo-libong post tungkol sa visa runs, kung saan makakabili ng masarap na keso, kung anong ospital ang tumatanggap ng foreign insurance, pero higit sa lahat, binasa ko yung warning stories — at napakarami nun.

May mga istorya ng mga bar girl na biglang naubos ang laman ng bank account ng mga matandang foreigner, mga “asawa” na naglaho matapos ipangalan sa kanila ang lupa, mga “kaibigang lokal” na naging business partner tapos biglang naging multo, at paulit-ulit ang pattern: emerhensya dito, “may sakit si nanay” doon, “may problema sa pulis” mamaya, “once in a lifetime investment” kinabukasan, at kahit iba-iba ang detalye, iisa ang skeletal structure: vulnerability + trust = talo ka; karamihan sa mga lalaking nagkukuwento roon tunog tunay na nagulat, parang hindi pumapasok sa utak nila na na-scam sila — naniwala talaga sila na yung babaeng 30 years younger than them ay “in love,” naniwala silang totoo ang business deal, at binalewala nila ang lahat ng red flags dahil mas gusto nilang paniwalaan ang panaginip kaysa protektahan ang sarili nila, kaya binasa ko lahat iyon na para bang case files, hinahanap ang patterns, binubuo ang mental database ko ng tactics at technique, at bago pa lumapag ang eroplano sa Chiang Mai, pakiramdam ko mas marami pa akong alam tungkol sa Thai romance scam kaysa sa kalahati ng private investigators sa Bangkok.

Ang plano ko, simple lang: huwag makipag-date, huwag maging tanga, huwag maging headline sa “Expat Warning” post; gusto ko lang mamuhay nang tahimik, mag-renta ng maliit pero maayos, mag-motor sa paligid, kumain ng street food, matulog nang walang kaba sa seguridad — at umubra ang planong iyon nang mga anim na linggo, kasi nung nakalipat na ako sa maliit na one-bedroom condo malapit sa Old City, bumili ng second-hand na motor, natutunan ang basic na ruta papunta sa gym na 200 baht lang kada buwan, nagbuo ako ng routine: umaga nasa gym, hapon nag-i-explore ng kalsada, gabi nagbabasa o nanonood sa laptop, at habang dahan-dahan akong natututong magsalita ng Thai sa pakikipagkuwentuhan sa mga tindera at motorcycle taxi drivers, hindi ko maitatangging may bumabalik na pakiramdam — lonely ako, oo, inaasahan ko yun logically, pero iba pa rin pag ramdam mo na talaga sa madaling araw na walang tutunog na kilalang boses sa bahay.

Wala na ako sa bansang pinanganakan at kinalakihan ko, ang mga anak ko nasa Cape Town at hindi naman talaga kami kailanman naging malapit, kahit bago pa ang hiwalayan, at oo, may expat community sa Chiang Mai pero karamihan sa mga nakikilala ko tuwing coffee meetups dalawa lang ang vibe: yung mga galit at bitter sa pinanggalingan nilang bansa at ‘yung desperadong kumbinsihin ang sarili nilang tama ang desisyong umalis, at hindi ako belong sa alinman sa dalawang kategoryang iyon; doon, sa gitna ng isang Sabado ng umaga sa isang coffee shop sa Nimman, nagsimula ang kwento ko kay Ploy — sa Graph Table, isang hipster na kapehan na punô ng digital nomads, Thai university students, at overpriced latte na parang mas mahal pa sa street food na kinain ko kahapon, pumunta ako roon kasi sarado yung usual kong kapehan dahil sa paghahanda para sa Songkran at kailangan kong magbayad ng ilang bills online gamit ang Wi-Fi, at doon ko siya unang nakita: naka-MacBook na puno ng stickers, nakaputing cotton na maluwag, naka-jeans, nakapusod ang buhok sa isang casual ponytail, hindi yung tipikal na “pang-bar” na ganda, mas understated, mas disente sa unang tingin.

Nag-angat siya ng tingin nung lumapit ako sa table, binigyan ako ng magalang na ngiti, tapos balik tik-tak sa keyboard, at hindi ko iyon masyadong inisip; um-order ako ng kape, binuksan ang laptop, at nagsimulang magtrabaho, hanggang sa mga dalawampung minuto ang nakalipas, tumingin siya ulit at nagtanong kung may charger daw ba ako para sa iPhone niya kasi namatay na raw yung kanya at kailangan niyang tumawag; meron ako, siyempre, sanay akong laging may backup, kaya inabot ko, nagpasalamat siya sa fluent na English, halos walang accent, tumawag, tapos ibinalik ang charger na may kasamang isa pang ngiti — at ayon sa matagal ko nang alam sa mundo ng cons, doon ko dapat nakita ang unang red flag: isang magandang Thai na nasa twenties, in a trendy coffee shop, hindi basta-basta lilapit sa foreigner na 60 plus para lang manghingi ng charger kung zero ang intensyon, pero aaminin ko, smooth ang approach niya, natural, walang pilit, parang totoong coincidence.

Ang pangalawang “coincidence” ang nag-seal sa suspicion ko: tatlong araw ang nakalipas, bumalik ako sa parehong coffee shop at nandoon ulit siya, at ngayong pagkakatao’y hindi lang siya ngumiti — kumaway siya na parang matagal na kaming magkakilala at nagbiro ng “my charger savior!” bago magtanong kung pwede raw ba siyang maki-share ng table kasi puno raw ang lugar, kahit apat na mesa ang bakante; pumayag ako, hindi dahil interesado ako romantically, kundi dahil curious ako kung hanggang saan niya dadalhin ang playbook niya, kaya nagkuwentuhan kami nang halos kalahating oras: ipinakilala niya ang sarili niyang si Ploy, digital marketer daw, gumagawa ng social media content para sa iba’t ibang clients, nag-aral daw sa Chiang Mai University, taga-Udon Thani ang pamilya pero anim na taon nang nakatira sa Chiang Mai, at ako naman, binigay ko ang standard na sagot: galing South Africa, retired, gusto ng mas tahimik na buhay, at gaya ng isang magaling na hustler, magaling siya magtanong pero laging hanggang ligtas na level — hindi nang-uusisa ng sobra, hindi nagbabanggit ng pera o problema sa pamilya, puro travel, pagkain, at kaunting biro lang, at nang umalis siya matapos sabihin na baka magkita ulit, casual ang dating, tunay kung ordinaryo kang lalaki, pero investigator ang utak ko, kaya alam kong may script.

Pag-uwi ko nung gabing iyon, ginawa ko ang natural sa tulad kong hindi marunong ma-relax kapag may misteryo: nag-investigate ako, tinype ko ang “Ploy Seraporn Chiang Mai” at ilang variation sa Facebook at Instagram at mabilis ko siyang nahanap; maluwag ang privacy settings, siguro sinadya, punô ng larawan sa mga sosyal na restaurant, beach resort, shopping trip sa Bangkok, barkadang Thai, at oo, may ilang larawan kasama ang mga foreigner na lalaki pero laging cropped o angled nang hindi mo alam kung kaibigan, karelasyon, o client — kung may con siyang pinapatakbo, maayos ang cover story, walang lumitaw sa reverse image search na escort ads o scam report, curated ang Instagram feed niya: coffee, sunset, quotes, aesthetic shots, mga 4,000 followers, sakto para sa pseudo-influencer pero hindi siya nagpo-post ng sponsored stuff, kaya naisip ko: kung manloloko siya, tahimik, walang yabang, at hindi halatang hustler.

Sa susunod na dalawang linggo, apat pang beses kaming nagkita sa Graph Table — lagi raw “chance,” pero sa mundo ng probability, dumating sa punto na halatang hindi na iyon simpleng tsamba; bawat encounter, pahaba nang pahaba ang usapan, paunti-unti niyang tinatanong ang mga tanong na alam kong papunta sa profiling: “Married ka ba?” Sabi ko, “Divorced.” “May anak?” May dalawa, pero nasa South Africa, at hindi kami close. “Na-mi-miss mo ba ang home?” Minsan, sagot ko, pero gusto kong mag-build ng bagong buhay dito; siya naman, nagkuwento ng cheating ex-boyfriend, pumanaw na ama, mahal ang Chiang Mai pero parang “stuck” at gusto niyang mag-travel pero hirap sa pera bilang freelancer — at doon ko narinig ang unang maliit na hook, yung soft probe, yung tipong “Hindi ako nanghihingi, nagshe-share lang ako ng struggle” at iaasa sa’yo kung tutuklaw ka; hindi ako tumuklaw, tumango lang ako at sinabing mahirap mag-freelance kahit saan, at doon ko nakita — oo, nakita ko talaga — yung micro-expression sa mukha niya, ‘yung ilang split-second na recalibration bago ulit siya ngumiti at baguhin ang topic, parang nag-a-adjust ng script.

Pagdating ng ika-apat na linggo, nag-level up na from kape to dinner: nag-suggest siya ng maliit na Thai place malapit sa night bazaar na “hindi raw alam ng turista,” at totoo nga, tucked-in sa maliit na eskinita, puro lokal ang customers, plastic stools, wobbly table, masarap na larb at som tam, at habang kumakain kami, nagkuwento siya tungkol sa ginagawa niyang Instagram ads para sa isang hotel chain, vague ang detalye kapag tinitiktikan ko ng kaunti — anong hotel chain? “Maliit lang, di mo alam.” Paano nakuha ang contract? “Through a friend.” Ano ang engagement rate? “Uy, sobra naman professional ang tanong mo ha para sa retiree.” Natawa kami pareho, pero sa loob-loob ko, nagti-tick marks na ang utak ko; nang dumating ang bill, agad kong binayaran, siya nagprotesta nang konti na may halong “next time ako naman,” na alam kong hindi mangyayari pero kailangan niya iyon para kumpletuhin ang illusion ng pagiging “independent,” at sa paglalakad pa-back sa motor namin, marahan niyang isinabit ang braso niya sa braso ko, anino ng physical intimacy na sinusukat kung lalayo ba ako o magle-lean in; hindi ko ginawa pareho, naglakad lang ako nang diretso, at maya-maya, binitiwan niya yung braso ko na parang wala lang.

Pagdating ko sa bahay nung gabing iyon, nakaupo ako sa harap ng laptop habang pinagmamasdan ang listahan ng mga chat, mga oras, mga tingin, at na-realize ko na nasa crossroads na ako: pwede akong maglakad palayo, tulad ng gagawin ng “healthy” na tao— baguhin ang coffee shop, i-block ang number niya, mawala na lang na parang hindi kami nagkakilala, tapusin ang lahat nang wala akong talo, o pwede kong gawin yung bagay na unti-unti nang nabubuo sa isip ko mula nung pangalawa naming pagkikita — hayaan ko siyang takbuhin ang buong script niya sa’kin, dokumentuhin ang bawat galaw, i-build ang kaso, at sa dulo ipakita sa kanya kung ano ang itsura ng manloloko kapag ang target ay isang taong 30 taon nang nagtatrabaho sa paghuli ng mga kagaya niya; hindi pera ang habol ko — hindi ako milyonaryo, pero kaya kong mawala ang ilang libong dolyar nang hindi guguho ang mundo ko — iba ang hinahanap ko, validation siguro, o ego trip, o kung ano man yung sumiksik sa akin simula nung hiwalayan, simula nang lumayas ako sa South Africa para “magpahinga” pero hindi ko naman kayang patayin ang utak investigator ko.

Kaya kinaumagahan, imbes na mag-low profile, nag-text ako kay Ploy: “Coffee this weekend?” Sumagot siya halos within minutes, willing and available, at mula noon, pareho na kaming naglaro: ang kaibahan lang, akala niya kasi siya lang ang marunong ng laro; sa susunod na tatlong buwan, naging eksaktong imahe ako ng gusto niyang target: mabait, magalang, may konting lungkot sa mata, may pera pero hindi flashy, at unti-unting nagbubukas ng personal na detalye — coffee naging regular dinner, dinner naging day trip sa mga temple at waterfalls, tumatawag siya “just to chat” sa mga oras na alam niyang mag-isa ako, biglang humihina ang English kapag may kailangan siyang pabor, sinadya man o hindi, tapos biglang nagiging fluent kapag mas malalim ang usapan, parang switch na kaya niyang i-on at off depende sa sitwasyon, at ako, sinadya kong ipakilala si “David na may pension,” yung lalaking may nakitang bank balance sa screen “accidentally” habang nagbabayad via app, yung lalaking may perang sapat para mamuhay nang hindi nagwo-work pero walang pamilya rito, disconnected sa mga anak, naghahanap ng bagong “bilog” ng tao.

Eksaktong anim na linggo ang lumipas bago dumating ang unang request — hindi direct, siyempre, maselan ang mga kagaya niya; nasa isang medyo mas sosyal kaming restaurant, cloth napkins at may wine glasses pa, at pansin ko na mas tahimik siya kaysa usual, may lungkot sa mata, may malalim na buntong-hininga, at sa wakas, nag-open up: “Na-ospital daw ang nanay niya sa Udon Thani, nadulas, nabalian ng balakang, at kailangan daw mag-deposit ng 20,000 baht ang pamilya bago operahan, meron daw siyang parte pero kulang, at delayed daw ang bayad ng mga clients niya ngayong buwan kaya hindi niya alam kung saan kukunin yung kulang.” Hindi siya nanghingi, ha — maingat siya, mas pinili niyang magkuwento ng problema, binibigyan ako ng pagkakataong ako mismo ang mag-alok, at siyempre alam kong test iyon: 20,000 baht, roughly $600, tama ang laki for a “test payment” — hindi sobrang liit na parang hindi mahalaga, hindi sobrang laki na magdududa ang mark kung totoong emergency; kaya tahimik akong uminom ng tubig, binilang ang seconds sa isip ko, hayaan siyang umupo sa katahimikan ng 30 segundo habang nagkukunwang nag-iisip ako, bago ako ngumiti at sabihing, “Siyempre tutulungan kita, pamilya mo ‘yan, bayaran mo na lang ako pag na-release na yung bayad ng clients mo,” at ang ginhawang nakita ko sa mukha niya parang genuine — kaya nga mahirap minsan ang mag-imbestiga pag emotions ang involved, kasi hindi lahat ng emosyon ay garantiya ng katotohanan.

Habang yakap niya ako, umiiyak nang kaunti, nagpapasalamat na “you saved my family,” iniisip niyang nakabingo na siya, habang ako naman, naka-smile at nag-a-assure na okay lang, pero sa loob-loob ko, naka-screenshot na yung transaction sa phone — may time, date, at amount, naka-backup na ang buong text thread sa cloud, at sa laptop ko, may bagong spreadsheet na nagsisimula: column para sa date, reason, amount, status, at isang column para sa “truth,” kasi three days after kong i-transfer ang 20,000 baht, dumating ang unang report ni Sai — oo, sa puntong iyon, nag-hire na ako ng private investigator sa Chiang Mai, nahanap ko sa contact ng dati kong kasamahan sa Johannesburg na nagtrabaho sa Bangkok noon, retired Thai police daw na nagngangalang Sai, halos walang English pero may translator akong nakilala, at gaya ng kahit sinong ex-cop na biglang naging private, marunong sa tahimik na trabaho basta tama ang bayad mo; sa report niya, simple lang ang nakalagay: buhay at malusog ang nanay ni Ploy, nakatira sa modest na bahay sa Udon Thani, walang hospital record, walang nabali, walang surgery — meron lang mga litrato niya na nagpapakain ng manok sa bakuran habang nagkukuwentuhan sa mga kapitbahay.

Hindi ako nagalit, hindi ako nasaktan, wala akong naramdaman kundi confirmation — check, hindi totoo ang nanay na nabalian; dalawang linggo matapos nun, dumating ang “pangalawang emergency”: may “kapatid” daw siyang nasangkot sa motorbike accident, may kasong kinahaharap, kailangan ng 15,000 baht para sa abogado o baka makulong daw ulit, at siyempre, hindi siya nanghingi nang direkta, nagkuwento lang na “stressed siya, hindi niya alam gagawin;” naulit ang script: konting katahimikan, kunwaring pag-aatubili, tapos “hindi ko matiis na nakikita kang nag-aalala,” transfer na naman, hawak-kamay, luha, “iba ka sa ibang lalaki,” at makalipas lang ang ilang araw, may update si Sai: wala siyang kapatid, only child siya, talagang magaling ang utak niya sa gawa-gawang karakter pero mas magaling ang dokumento.

Habang lumalaki ang amounts — mula 30,000 naging 50,000, tapos 75,000 baht at pataas — lumalalim din ang pagka-intimate ng script niya: bigla niyang babanggitin na nahuhuli siya sa renta dahil late ang mga clients, may “business opportunity” daw na kailangan lang daw ng “konting seed capital,” may “lola” daw na na-ospital, may “visa fee” daw sa isang seminar abroad na makakatulong sa career niya, at sa bawat request, ginagaya ko ang ideal na mark: may kaunting pag-aalala sa pera, pero laging nauuwi sa “Sige, tutulungan kita,” habang sa kabilang tab sa laptop ko, dagdag na naman sa spreadsheet at may kapalit na report si Sai: walang business opportunity, hindi siya behind sa rent, walang lola, walang visa, walang seminar — pero may isang detalye sa report na iyon na mas tumama sa akin kaysa sa alinmang kasinungalingan tungkol sa pera: may boyfriend si Ploy.

Sa mga litrato ni Sai, hindi ako ang lalaking nakasakay sa motor habang nakaakap si Ploy mula sa likuran — isang Thai na lalaki na nagngangalang Krit, 31 anyos, nagtatrabaho sa isang IT company sa lungsod, apat na taon nang magkasama, nakatira sa maliit na apartment sa Old City na malayo sa coffee shop na pinupuntahan namin, nakikitang magkasamang kumakain sa market, nagtatawanan sa harap ng 7-Eleven, nagki-kiss nang walang pag-iingat sa paligid, parang totoong magkasintahan — kasi totoo nga sila, at ayon sa source ni Sai, alam ni Krit ang ginagawa ni Ploy, alam niyang may mga foreigner itong binibigyan ng “pagmamahal” kapalit ng pera, at okay lang sa kanya, kasi doon sila kumukuha ng pambili ng bagong motor, bagong phone, bakasyon sa beach — doon ako mas nanghina, hindi dahil naniwala akong mahal ako ni Ploy, pero aaminin ko, kahit alam mong scam, minsan gusto mo ring paniwalaang kahit kakarampot, may parte ng connection niyong totoo, na siguro kahit konting porsiyento, gusto ka rin niya kausap, pero nung nakita ko yung mga larawan nila, na-realize kong wala akong special card sa deck niya, pareho lang ako sa lahat ng “iba pang foreigner sa lista.”

Doon ko napagdesisyunan na bilisan na ang laro; tinawagan ko si Sai at sinabing huwag lang mag-focus kay Ploy at sa nanay niya, i-trace din kung may iba pa siyang pinapatakbo — at doon lumabas ang dalawang bagong pangalan: si Klaus, isang German engineer na nakatira sa Bangkok at madalas pumunta sa Chiang Mai twice a month for business, at si Peter, isang British na English teacher sa Phayao na nakilala niya raw online at nagpapadala na ng pera buwan-buwan habang pinagpaplanuhan ang paglipat sa Chiang Mai para sa “future” nila; pinagawa ko kay Sai ang full dossier: magkano na ang napapadalang pera ng bawat isa, anong kwento ang binigay sa kanila, anong bank accounts ang ginagamit, pati chat logs na nakuha niya mula sa isang phone repair shop na nag-back up ng data bago linisin ang screen ni Ploy — at nang hawak ko na ang buong file, kumpleto sa litrato, transactions, scripts at timeline, napaisip ako: pwede ko itong dalhin sa pulis, pero alam kong sa Thailand, maraming ganitong kasong hindi uubra, lalo na’t hindi naman nagbabantang physical harm, kaya mas naisip ko na iba ang court na tatakbuhan ko — ang court of public opinion ng expats.

Sa gitna ng pagbanat ko sa spreadsheet, patuloy pa rin akong “boyfriend” sa script ni Ploy; mas nagiging clingy siya, mas madalas mag-text ng “I miss you,” mas madalas maghawak-kamay sa public, minsan hinalikan pa ako sa pisngi sa harap ng kapehan pagkatapos kong i-transfer ang 40,000 baht para sa sinasabing “tax problem” niya, at isang gabi, nagpasya siyang mag-stay over sa condo ko — hindi dahil sa pag-ibig, pero dahil parte iyon ng game: magbibigay siya ng pakiramdam na “seryoso” na, pero hindi pa masked consummated para may maiiwan pa rin siyang bait na hinahabol mo; natulog siya sa kama ko, nakatalikod sa’kin, humihinga nang mahinahon, at ako, gising, nakatingin sa kisame, at hindi ko mahanap sa sarili ko ang normal na dapat maramdaman sa ganitong sitwasyon — walang attraction, walang tenderness, walang galit, parang puro lamig na lang ng araw-araw na pagtrato ko sa kanya bilang suspek, hindi bilang tao.

Kinabukasan, nagkape siya sa kusina ko na parang asawa, nagsabing “I think I’m falling in love with you, David,” at walang kaabog-abog na binitawan ang linyang “I see our future together,” at sa tindi ng irony, nasabi ko rin ang linyang “I feel the same way,” kahit ang totoo, ang future na nakikita ko ay isang PDF file na magpapatumba sa structure ng career niya bilang scammer; dumating ang Biyernes ng gabi noong Oktubre, siyam na buwan na ako sa Thailand at umabot na sa 183,000 baht — mga 5,500 dollars — ang total na nilabas ko sa kanya, at doon ko na pinakawalan ang operation: hindi ko siya kinompronta nang personal, kasi alam kong magiging messy at baka mauwi pa sa kung anong drama sa pulis, kaya sa halip, in-email ko si Klaus at si Peter, sabay-sabay, gamit ang hiwa-hiwalay na thread; naka-attach ang buong dossier: litrato ni Ploy kasama sila, kasama ako, mga bank transfer, chat screenshots na umuulit ang script, at sa ilalim, simple lang ang mensahe: “You’re not the only one.”

Habang sila ang humaharap kay Ploy, ako naman, may ginawa na para sa mas malaking audience: nag-post ako sa lahat ng malalaki at active na Thailand expat forums at Facebook groups ng isang mahaba at detalyadong “case study” — walang pangalan, walang mukha, walang direct identifier, pero punô ng detalyeng sapat para ma-recognize ng sinumang nakasalamuha niya ang pattern: paano siya pumipili ng target, paano siya bumubuo ng trust, ano ang progression ng mga kuwentong “may sakit si nanay,” “may problema sa kapatid,” “may opportunity,” at ano ang mga red flags na dapat bantayan, at finrame ko ito bilang educational piece, parang public service announcement, hindi personal vendetta; sa loob ng 24 oras, higit 300 shares na ang post, samu’t saring comment ng “Pareho sa nangyari sa’kin ‘to ah” at may dalawang lalaking nag-PM sa akin na hindi ko kilala, nagsabing pareho nga ang style, pareho ang detalye, at napadalhan daw nila ng malaking halaga ang isang babaeng ganito rin ang galaw.

Ayon sa update na natanggap ko kalaunan, hinarap ni Klaus si Ploy sa isang restaurant sa Bangkok kung saan sinasabi niya sa kanya na may “client meeting” siya — dumating si Ploy na nakaayos, dala ang ngiting sanay sa charming, pero sinalubong siya ni Klaus ng print-out ng chat logs at litrato nila ng ibang foreigner, nag-away sila sa harap ng maraming tao, may sigawan, may iyakan, at umalis siyang umiiyak pero wala na siyang magagawa, kasi hindi na siya pwedeng humirit ng “all lies” sa harap ng mismong ebidensyang hawak sa mesa; si Peter naman, na planong mag-propose sa kanya kinabukasan, napunta sa presinto sa Phayao para mag-file ng report gamit ang ebidensya na ibinigay ko, at oo, wala masyadong aksyon ang pulis, pero may paper trail na at hindi na kayang burahin iyon; sa panig ko, ilang beses siyang tumawag — pito, walo, siyam — hindi ko sinagot, nagpadala siya ng sunod-sunod na text mula “I don’t understand” hanggang “They lie about me” hanggang “Someone is destroying my name,” at sa huli, “I need your help, I need money for lawyer, please, I trust you,” at docile akong naghintay bago mag-reply nang isang beses lang: sinend ko sa kanya ang PDF ng spreadsheet ko — kumpleto ang listahan ng lahat ng binigay ko, petsa, dahilan, at katotohanan ayon kay Sai, may kasamang montage ng mga litrato niya kasama si Krit, kasama sina Klaus at Peter, at sa ilalim, isang linyang Tagalog sa English na parehong nakasugat: “I know exactly who you are.” Pagkatapos nun, ni-block ko siya sa lahat.

Sa mga sumunod na linggo, nag-report si Sai na napilitan si Ploy na umalis sa Nimman dahil masyado nang maraming expats ang nakakakilala sa style ng kuwento niya, kahit wala silang litrato, at unti-unti, sa dami ng nag-share ng case study ko, nakilala ng community na may ganitong klaseng pattern at nagsimulang umiwas sa sinumang bumabati ng “charger savior” sa coffee shop; nasira rin ang relasyon nila ni Krit — oo, sabi ni Sai, okay lang daw kay Krit na may scam habang may pera, pero nung nag-collapse ang income at wala nang maibigay si Ploy, hindi ramdam ang “pag-ibig” niya, kaya lumamig siya at iniwan niya ito, napabalik si Ploy sa Udon Thani saglit, tapos lumipat naman sa Phuket, naghahanap ng bagong lugar kung saan wala pang nakakaalam ng playbook niya, at siyempre, somewhere sa loob ko, dapat siguro may naramdaman akong triumpo: nakilala ko ang threat, inimbestigahan, idinokumento, at tinumba; naprotektahan ko ang future victims, napatunayang hindi lahat ng matandang foreigner ay easy mark.

Pero ang totoo, isang gabi habang umiinom ako ng murang whisky sa condo ko, nakatitig sa city lights ng Chiang Mai, na-realize kong kakaiba ang nararamdaman ko: hindi ako masaya, hindi rin ako galit, parang may hollow space lang sa loob, parang nag-win ako sa chess match pero walang nanonood at wala namang premyo; hindi ko naman talaga kailangang makipaglaro — mula pa lang sa pangalawang kape, kaya ko nang lumayo, zero loss, kaso pinili kong gamitin ang skill set ko — decades of paranoia, analysis, at cold strategy — para wasakin ang hanapbuhay ng isang 28 anyos na babaeng natutong maghiwalay ng pera at puso ng mga lalaking katulad ko; hindi siya biktima, malinaw iyon, siya ang pumili ng landas ng kasinungalingan at panloloko, pero hindi rin ako hero; nagdala ako ng nuclear bomb sa bar fight, at hindi ko alam kung ano ang sinasabi nun hindi lang tungkol sa kanya, kundi tungkol sa akin.

Lumipat ako ngayon sa ibang neighborhood, malapit sa university, mas mababa ang rent, mas marami ang estudyante at retired academics na nakikilala ko sa bagong coffee shop na medyo tahimik, at doon ko nakilala si Lei, 52, may-ari ng maliit na restaurant, divorced din, may grown kids din, at tuwing isang beses sa isang linggo, nagdi-dinner kami at nagkukuwentuhan ng hindi masyadong analitikal; alam niyang maingat ako, at aaminin ko, maingat din siya, kaya mabagal ang takbo — pwedeng mauwi sa totoong relasyon, pwedeng simpleng companionship lang habang tumatanda kami, at unti-unti kong tinatanggap na okay lang iyon, okay lang yung hindi ko alam ang ending, na hindi ko kailangang i-Google ang background niya, i-check ang social media niya, at i-hire si Sai para lang makatulog nang payapa.

Pero kahit anong pilit kong isara ang file sa isip ko, may isang tab na ayaw magsara — si Ploy, hindi bilang “suspek,” kundi bilang taong hindi ko na siguro muling makikita; isang araw, sa huling report ni Sai, nagpadala siya ng lumang litrato ni Ploy, mga dalawang taon bago kami nagkakilala: nasa isang beach siya, naka-shorts at white shirt, nakatawa, walang guard sa mata, walang kalkulasyon sa ngiti, parang batang naniniwala pa sa mundo, at hindi ko maiwasang magtanong: ano ang nangyari sa pagitan ng larawang iyon at ng babaeng nakilala ko sa Graph Table? Saang punto siya natutong tingnan ang mga foreigner bilang walking ATM imbes na tao? Ilan pang David, Klaus, at Peter ang dinaanan niya bago niya napagtanto na mas madali ang buhay kung gagawin niyang script ang emosyon ng iba? At sa kaka-loob ko sa tanong na iyon, napagtanto kong baka ako rin, sa kaka-develop ko ng case ko laban sa kanya, ay mas lalo ko pa siyang tinulak papalayo sa kahit anong posibilidad na magbago.

Iniisip ko rin yung mga ibang lalaki — yung hindi kagaya ko na mula umpisa pa lang alam nang may scam; yung mga naniwalang totoo ang “I’m falling in love with you,” yung ginastos ang ipon nila sa pangarap na magka-future sa Thailand kasama siya, yung tumawag sa kanya tuwing gabi at naniwalang sila ang “only one,” at sa dulo, bukod sa pera, puso ang nadurog; sa isang banda, hindi nila nakita ang red flags, pero sa kabilang banda, naranasan nila yung hindi ko: nakapaniwala sila sa panaginip, kahit sandali, at ako? Ako yung laging tama, laging panalo sa laban, pero kapag mag-isa sa gabi, tanong ko sa sarili ko: sino ba talaga ang mas talo — yung naloko, pero naniwalang minahal sila kahit sandali, o yung kagaya ko na laging naka-armor, laging handa sa digmaan, pero hindi na maramdaman kung kailan pa ba tunay ang connection?

At siguro, iyon ang pinakamahirap tanggapin sa lahat: sa poging patunayan na hindi ako biktima, baka nakalimutan kong tao pa rin ako.