BABAENG PANGIT, NAGPA RETOKE NG MUKHA PARA MAKAPAGHIGANTI SA ASAWA AT KABIT NITO! NAGIMBAL SYA NG

KABANATA 1: ANG MUKHANG SINIRA NG PAGTATAKSIL

Sa salamin ng maliit at madilim na silid, matagal na nakatitig si Mara sa sariling repleksyon. Hindi niya mabilang kung ilang beses na niyang tinanong ang sarili kung saan ba siya nagkulang. Ang mukha niyang puno ng peklat ng nakaraan—hindi man pisikal, ngunit bakas sa bawat linya ng kanyang balat ang mga salitang matagal na niyang naririnig: pangit, walang dating, hindi ka kaakit-akit. Sa loob ng maraming taon, tinanggap niya iyon bilang kapalaran, lalo na nang marinig niya mismo mula sa bibig ng lalaking pinakasalan niya ang pinakamasakit na katotohanan.

Tahimik ang bahay, ngunit ang katahimikang iyon ay mas masakit pa kaysa sigawan. Ilang oras pa lamang ang nakalipas nang mahuli niya ang asawa niyang si Adrian, yakap ang ibang babae sa mismong kwarto nilang mag-asawa. Hindi na niya kailangan ng paliwanag; sapat na ang tinginan nilang tatlo upang maintindihan ang lahat. Ang kabit ay bata, maganda, makinis ang balat—lahat ng bagay na wala siya. At sa isang iglap, gumuho ang mundong pilit niyang binuo sa kabila ng kanyang kakulangan.

“Hindi mo ako masisisi,” malamig na sabi ni Adrian noon, na parang siya pa ang biktima. “Alam mo naman simula pa lang… hindi ka talaga kaaya-aya.” Ang mga salitang iyon ay parang kutsilyong paulit-ulit na isinaksak sa puso ni Mara. Hindi siya umiyak sa harap nila. Tahimik lang siyang tumalikod at umalis, dala ang dignidad na matagal nang tinapakan.

Sa gabing iyon, doon siya nagsimulang magbago. Hindi dahil gusto niyang maging katanggap-tanggap sa mundo, kundi dahil may apoy na biglang sumiklab sa kanyang dibdib—isang galit na hindi na niya kayang pigilan. Sa unang pagkakataon, hindi awa ang naramdaman niya sa sarili, kundi determinasyon. Kung ang mundo ay humusga base sa mukha, gagamitin niya ang parehong pamantayan upang maghiganti.

Kinabukasan, naglakad si Mara papasok sa isang kilalang klinika ng cosmetic surgery. Nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit matatag ang kanyang mga mata. Habang kinakausap siya ng doktor, malinaw ang kanyang hinihiling—hindi lamang pagbabago ng mukha, kundi isang ganap na bagong pagkatao. “Gusto kong burahin ang babaeng ito,” sabi niya habang itinuturo ang sariling repleksyon. “At ipanganak muli.”

Habang nilalagdaan niya ang mga papeles, pumasok sa kanyang isipan ang imahe ng asawang tumalikod sa kanya at ng babaeng umagaw sa kanyang buhay. Sa bawat pirma, parang unti-unti niyang inaalis ang dating si Mara—ang babaeng laging nagpaparaya, laging nakayuko, laging tahimik. Hindi niya alam kung anong mukha ang sasalubong sa kanya paglabas ng operating room, ngunit alam niya ang isang bagay: hindi na siya babalik bilang biktima.

Sa araw ng operasyon, habang hinihila siya ng mga nars papasok, pumikit si Mara at ngumiti—isang ngiting puno ng sakit, galit, at pangako. Ang pangakong ito ay hindi matatapos sa pagbabago ng anyo. Ito ay simula ng isang maingat at malamig na paghihiganti. At kapag dumating ang araw na muling haharap siya sa mga taong nanakit sa kanya, hindi na siya ang babaeng minamaliit nila—siya ang multong babangon upang gimbalín ang kanilang perpektong kasinungalingan.

Nagising si Mara sa malamig na liwanag ng silid-recovery. Mabigat ang ulo niya, at ang mukha’y balot ng benda—parang lihim na hinihintay ang tamang oras upang ibunyag. Sa unang mga oras, tanging kirot at pagkalito ang kasama niya. Ngunit sa likod ng sakit, may kakaibang katahimikan—isang pakiramdam na may natapos na yugto at may bagong nagsisimula.

Lumipas ang mga araw na puno ng paghihintay. Araw-araw, unti-unting inaalis ang mga benda, unti-unting hinahayaan ang balat na maghilom. Hindi pa niya agad hinaharap ang salamin. Takot? Oo. Ngunit higit doon, may paggalang siya sa sandaling iyon—na parang banal na ritwal ng pagbubunyag. Sa bawat gabi, inuulit niya sa sarili ang dahilan kung bakit niya ito ginawa: hindi para magmakaawa sa mundo, kundi para bawiin ang sarili niyang kapangyarihan.

Nang dumating ang araw ng unang pagtingin, huminga siya nang malalim. Dahan-dahan niyang itinaas ang salamin. At doon—isang babaeng hindi niya kilala ang tumingin pabalik. Mas malinaw ang mga mata, mas balanse ang mga linya ng mukha, at may tikas na hindi niya kailanman nakita noon. Hindi iyon perpekto, ngunit totoo. At sa unang pagkakataon, ngumiti si Mara na walang bahid ng paghingi ng tawad.

Kasabay ng bagong mukha, sinimulan niya ang bagong pangalan. Pinili niya ang Mila—maikli, matalim, at madaling tandaan. Binura niya ang mga lumang account, iniwan ang mga lugar na puno ng alaala, at lumipat sa isang lungsod kung saan walang nakakakilala sa kanya. Doon, nagsimula siyang mag-aral muli—hindi lang ng anyo, kundi ng asal, galaw, at boses. Hindi siya nagkunwari; hinubog niya ang sarili niyang kumpiyansa na matagal nang nakatago.

Samantala, sa mundong iniwan niya, patuloy ang buhay nina Adrian at ng kabit. Sa social media, perpekto ang larawan: bakasyon, ngiti, at mga salitang puno ng pangakong peke. Hindi nila alam na sa likod ng mga larawang iyon, may matang tahimik na nagmamasid. Hindi galit ang nangingibabaw kay Mila—kundi lamig. Ang uri ng lamig na marunong maghintay.

Sa bagong lungsod, nagtrabaho siya sa isang event firm—isang larangang may koneksyon sa mga taong may impluwensya. Doon niya natutunan ang sining ng pagpasok at pag-alis, ng pakikinig kaysa pagsasalita, at ng pag-iwan ng marka nang hindi nagpapakilala. Unti-unti, napapansin siya—hindi dahil sa mukha lang, kundi dahil sa talino at disiplina. At sa bawat tagumpay, mas tumitibay ang pundasyon ng planong matagal niyang binubuo.

Isang gabi, habang iniisa-isa niya ang mga imbitasyon sa isang malaking charity gala, tumigil ang kanyang daliri sa isang pamilyar na pangalan: Adrian. Sponsor. Kasama ang “partner.” Napangiti si Mila—hindi ng masaya, kundi ng handa. Hindi ito biglaang paghaharap; ito ang tamang oras.

Isinara niya ang laptop at tumingin sa salamin. Ang babaeng nandoon ay hindi na humihingi ng pagmamahal. Siya ang kontrol. At sa susunod na kabanata ng kanilang buhay, siya ang magiging salamin na magbabalik sa kanila ng lahat ng ginawa nila—hindi sa sigaw, hindi sa luha, kundi sa katahimikang mas masakit pa sa anumang parusa.