Isang pahayag lang ni Emma Tiglao ang nagpasiklab sa apoy—at ang dating kinikikilalang glamor at kinang ng Miss Universe 2025 ay biglang nabahiran ng kontrobersiya. Pero ano nga ba talaga ang ‘bad experience’ na ibinunyag niya?

EMMA TIGLAO IBINUNYAG ANG ESKANDALO NA NANGYARI SA MISS UNIVERSE 2025 — ANG KANIYANG BAD EXPERIENCE NA NAGPAKALAT NG KONTROBERSIYA

Sa isang industriya kung saan ang ngiti, elegance, at glamor ang nagsisilbing unang maskara ng bawat kandidata, bihirang-bihira ang pagkakataong may isang beauty queen na maglalakas-loob magsalita tungkol sa mga hindi magandang pangyayaring naganap sa likod ng entablado. Kaya naman nang magsalita si Emma Tiglao, isa sa mga pinaka-respetadong personalidad sa mundo ng pageantry, ay tila nayanig ang buong komunidad. Ang Miss Universe 2025—isang event na dapat sana ay puno ng sigla, kislap, at pagdiriwang ng ganda at talino ng kababaihan—ay biglang nabahiran ng intriga nang i-reveal niya na mayroon siyang hindi magandang karanasang hindi niya na kayang manahimik tungkol dito. Sa isang interview na mabilis na nag-viral, ang bawat salitang binitiwan niya ay parang patak ng gasolina sa apoy; nagliyab ang internet, nagtaasan ang kilay ng fans, at nagkaroon ng panibagong usapin tungkol sa transparency, fairness, at professionalism sa mundo ng Miss Universe.

Ayon kay Emma, hindi niya intensyon na sirain ang pageant o ang organisasyon; subalit ang tunay na intensyon niya ay ilantad ang katotohanang matagal nang itinatago sa likod ng mga flashy lights at red carpets. Ang tono ng kanyang boses sa interview ay hindi agresibo, pero puno ng disappointment, pagod, at frustrasyon. Inamin niyang nasaksihan niya mismo ang ilang pangyayaring hindi naaayon sa values ng kompetisyon. Hindi siya nagbigay ng pangalan, ngunit sapat ang detalye upang maintindihan ng publiko na may nangyaring hindi makatarungan, hindi propesyonal, at higit sa lahat—nakakasira sa integridad ng isa sa pinakabantog na beauty competitions sa buong mundo.

Ang isa sa mga pinaka-pinag-usapan sa kanyang revelations ay ang diumano’y hindi patas na treatment sa ilang kandidata, kung saan may mga binibigyang “special access” at “special privileges” na malinaw na nagpapakita ng bias. Ibinahagi ni Emma kung paano may ilang delegates na tila binibigyan ng mas magandang oras para sa rehearsals, exclusive time sa organizers, at minsan pa’y VIP-level treatment na hindi nararanasan ng ibang kalahok. Bagamat karaniwan nang may mga kandidatang mas pinapansin dahil mas sikat o mas mataas ang following, ibang level raw ang kanyang nakita—isang uri ng favoritism na tila ipinapakitang hindi pantay ang laban bago pa man magsimula ang pageant.

Hindi pa doon natatapos ang lahat; ikinuwento rin niya na may mga rehearsals kung saan nagkakagulo ang schedule at nagiging chaotic ang management dahil hindi pantay ang pag-handle ng staff sa contestants. May mga pagkakataong ang ilang kandidata ay pinauuna, may mga pinapabayaan, at may mga halatang sinusuyo. Ayon kay Emma, bilang isang dating beauty queen na dumaan na sa lahat ng hirap at pressure ng pageantry, nakakalungkot para sa kanya na makita ang ganitong treatment lalo na sa mga first-timers na todo ang paghahanda at sakripisyo para sa kompetisyon. Dama ng publiko ang bigat ng kanyang salita nang sabihin niyang, “Hindi dapat ganito. Hindi ito ang pageant culture na ipinaglaban natin.”

May nabanggit din si Emma tungkol sa diumano’y backstage incidents na hindi katanggap-tanggap—sikat na isyu na may kinalaman sa mahigpit na grupo ng mga handlers na parang may sariling mundo. Ikinuwento niyang may mga contestants na umiiyak, nalilito, at nagkakaroon ng emotional breakdown dahil pakiramdam nila ay hindi sila pantay na tinatrato. Ang ilan ay nai-stress dahil sa mali-maling instructions at kulang-kulang na preparations. At ang mas nakakalungkot pa, may mga nagrereklamo raw ngunit walang nakikinig. Ang backstage raw ay hindi glamor—kundi isang pressure cooker na puno ng tensyon, pag-aaway, at pagdating ng ilang “VIP handlers” na tila mas mataas pa kaysa sa official staff.

Kasama rin sa kanyang ibinunyag ang tungkol sa technical issues na halos ikasira ng performance ng ilang kandidata. Isa sa mga pinakamatunog ay nang mangyari ang lighting malfunction at sound delay sa preliminary competition. Ayon kay Emma, bagamat maaaring normal ang technical issues sa malalaking event, ang masakit dito ay kung paano ito hinandle. May ilang kandidata raw na nabigyan ng pagkakataong ulitin ang performance, habang ang iba naman ay hindi man lamang inalok ng second chance kahit halatang nasira ang kanilang overall presentation dahil sa problema. Ang unfairness ng nasabing pangyayari ay nagdulot ng napakaraming heartbroken fans lalo na nang makita nilang ang ilan sa mga consistent frontrunners ay biglang bumaba ang ranking dahil lamang sa technical mishaps.

Isa pa sa mga pinalakpakan ngunit siyang nagpasakit din sa pananahimik ng pageant world ay nang sabihin ni Emma na may ilang judges raw ang masyadong vocal backstage—isang bagay na dapat ay hindi nangyayari. May mga komento raw na naririnig ng ilang staff at contestants na hindi dapat naririnig, tulad ng pag-favor sa isang partikular na delegate, pag-discredit sa iba, at pagbanggit ng personal preferences na hindi naman dapat mahalaga sa judging criteria. Ang ganitong klaseng leakage, ayon kay Emma, ay hindi lamang unprofessional kundi winawasak ang moral ng ibang contestants na nagtrabaho nang maayos at naghanda nang matindi.

Habang mas lumalalim ang mga ibinunyag niya, lumalakas naman ang reaksyon ng fans. Ang Miss Universe ay hindi lamang beauty pageant—ito ay institusyon. Ito ay pangarap ng libo-libong kababaihan, at isang cultural icon para sa maraming bansa, kabilang ang Pilipinas. Kaya naman ang anumang isyung sumisira sa fairness nito ay nagdudulot ng matinding disappointment sa mga manonood, lalo na sa mga Pilipinong may malalim na pagmamahal at respeto sa pageantry. Maraming netizens ang nagpahayag ng kanilang pagkadismaya: “Nakakalungkot kung totoo,” “Sayang ang pinaghirapan ng candidates,” “Sana maimbestigahan ito.” Ngunit marami rin ang pumuri kay Emma dahil sa kanyang tapang at honesty, dahil hindi madaling magsalita laban sa isang napakalaking organisasyon.

Sa kabilang banda, hindi naman puro negatibo ang kanyang kuwento. Inamin niyang may mga staff pa rin na naging professional, may mga kandidatang naging mabait at supportive sa isa’t isa, at may ilang parte ng event na naging world-class pa rin. Ngunit ang punto ni Emma—at ito ang masakit para sa marami—ay hindi sapat ang magagandang parte para takpan ang mga isyung hindi dapat nangyari. Kung ang isang beauty pageant ay nagtataguyod ng empowerment at integrity, dapat itong magsilbi bilang huwaran. Ngunit sa pagkakataong ito, ayon sa kanya, maraming mga pangyayaring taliwas sa layunin at halaga ng Miss Universe organization.

Sa huli, ang ibinunyag ni Emma Tiglao ay hindi lamang tsismis; ito ay reflection ng mas malalim na usapin: na ang isang event na kasing laki at kasing sikat ng Miss Universe ay kailangan ding suriin, baguhin, at pagandahin. Ang pagiging glamorous ay hindi dapat nagtatago ng mga problema. Ang pagiging world-class ay hindi dapat nagtatago ng favoritism. At higit sa lahat, ang pagiging “most prestigious pageant in the world” ay hindi dapat nagtatago ng mga contestant experiences na taliwas sa principles ng fairness at equality.

Kung ang mga salitang ibinahagi ni Emma ay magsisilbing spark ng pagbabago, marahil ito ang pinakamagandang bunga ng kanyang kontrobersiyal na pag-amin. Dahil para sa kanya, hindi mahalaga ang ingay—ang mahalaga ay ang katotohanan. At sa bawat pag-angat ng boses ng isang beauty queen, mas nagiging malinaw ang panawagan ng fans: Gusto namin ng transparency. Gusto namin ng fairness. At higit sa lahat, gusto namin ng Miss Universe na hindi lamang maganda sa harap, kundi maganda rin sa likod ng entablado.