JUSKO po! REYNA SUMAMA SA MATANDA.. GULAT SIYA Ng Matagpuan SA loob Ang kanyang Mga litrato ….

Kabanata 1: Ang Misteryosong Lihim

Sa isang matahimik na barangay, isang batang babae na nagngangalang Reyna ang nakatira kasama ang kanyang matandang lola. Palagi siyang masayahin at puno ng tanong, ngunit may isang lihim na nagkukubli sa kanyang puso na hanggang ngayon ay hindi pa niya nalalaman ang buong katotohanan. Isang araw, habang naglalaro siya sa lumang kwarto ng lola, napansin niya ang isang lumang kahon na nakatago sa ilalim ng isang aparador.

Dahil sa kanyang kuryosidad, nilapitan niya ang kahon at binuksan ito. Sa loob, nakatagpo siya ng mga lumang litrato—mga larawan na puno ng mga taong hindi niya kilala at mga eksena na malayo sa kanyang karaniwang nakikita. Nabilib at nabahala si Reyna habang tinitingnan ang mga larawan, ngunit hindi niya maiwasan ang makaramdam ng kakaibang pakiramdam na may isang bagay na nakatago sa mga ito.

Biglang pumasok ang matandang lalaki na tila gulat na gulat nang makita si Reyna na nakaupo sa harap ng mga litrato. Nakatingin siya nang matagal at may halong kaba, sapagkat alam niya na maaaring nalaman na ni Reyna ang isang lihim na matagal nang nakabaon sa kanilang pamilya. “Reyna, wag mong galawin ang mga bagay na ‘yan,” sabi ng matanda nang may poot at takot sa mata.

Ngunit huli na, napansin ni Reyna ang isang larawan na nagdulot sa kanya ng matinding gulat—isang larawan ng isang babae na kamukha niya, na nakasuot ng isang espesyal na kwintas na nakasuot sa leeg. Ang larawan ay may nakasulat na isang lihim na nakalawit sa ilalim nito: isang pangalan at isang petsa na nagsasabing may isang malalim na kasaysayan ang kanilang pamilya na hanggang ngayon ay nananatiling isang misteryo.

Sa kanyang puso, nagsimula nang mag-alab ang kuryosidad at ang tanong kung sino nga ba siya talaga. Sa paglubog ng araw, napuno siya ng tanong na hindi niya masagot, at isang lihim ang nagsimulang bumalot sa kanyang buhay. Nais niyang malaman ang buong katotohanan, kahit na alam niyang maaaring may kapalit itong kaharap.

Hindi makapaniwala si Reina nang marinig niya ang alok ng matandang lalaki na ihahatid daw siya nito pauwi. Gabi na kasi, at halos wala nang jeep na dumaraan sa kalyeng iyon. Dahil sa pagod at kaba, napilitan siyang sumama—pero may kutob siyang may mali. Tahimik ang matanda, tila nagmamasid sa bawat galaw niya habang naglalakad sila papunta sa lumang bahay nito na animo’y nilamon na ng panahon.

Pagdating nila sa loob, unang bumungad kay Reina ang amoy ng lumang kahoy at alikabok, para bang matagal nang walang ibang taong tumira roon. Pinagbuksan siya ng ilaw ng matanda at inanyayahang maupo, ngunit hindi mapakali ang dalaga. May kung anong malamig na pakiramdam na gumapang sa batok niya.

“Sandali lang, hija. May ipapakita ako sa ’yo,” sabi ng matanda, sabay lakad papunta sa isang pintong bahagyang nakasara.

Hindi alam ni Reina kung bakit parang ang bigat ng hangin. Para bang may humihila sa kaniyang loob upang sabihing tumakbo na siya. Pero bago pa siya makagalaw, bumalik ang matanda at binuksan ang pinto.

“Dito,” wika nito, sabay turo sa loob.

Hindi man gusto, unti-unting lumapit si Reina. At nang sumilip siya sa kuwarto—

Nanigas ang buong katawan niya.

Hindi lang basta kuwarto ang nasa loob. Para itong altar. At nakapaskil sa dingding, nakalagay sa estante, ipinaskil sa salamin, nakadikit sa mga kahon—ay mga litrato niya.

Litrato niya noong high school. Litrato niya noong nagtitinda siya sa palengke. Litrato niya noong naglalakad pauwi. May kuha pa siya habang natutulog sa jeep. At ang pinakakinilabutan siya—may litrato siya mula sa araw na ito… habang nakaupo sa hintayan ng jeep, bago pa siya lapitan ng matanda.

“Maganda ka talaga, hija,” anas ng matanda sa likuran niya. “Matagal na kitang pinapanood.”

Napaupo si Reina sa takot, nanginginig ang mga kamay. Hindi niya alam kung iiyak ba siya o tatakbo. Ang tanging tumatakbo sa isip niya ay isang tanong: Paano nakakuha ng ganito karaming litrato ang matandang ito—at bakit?

At nang unti-unting humakbang ang matanda palapit, doon niya napagtanto:

Hindi siya ligtas.

Nanlalamig ang buong katawan ni Reina habang unti-unting lumalapit ang matandang lalaki. Hindi na niya marinig ang sariling paghinga—ang tanging naririnig niya ay ang mabagal na yabag nito sa lumang sahig na animo’y pinapatagal ang bawat segundo ng takot niyang nararamdaman. Nanginginig ang tuhod niya, at pakiramdam niya ay mawawalan na siya ng malay anumang sandali.

“Huwag kang matakot, hija…” mahinang sabi ng matanda, ngunit lalong kumunot ang noo ni Reina. Ang boses nito ay tila pilit pinakakalma siya, ngunit may kung anong panginginig na hindi niya maipaliwanag—isang panginginig na nagtatago ng matinding pagnanasa o pagkabaliw.

“B-Bakit po… bakit n’yo po ’to ginagawa?” halos pabulong na tanong ni Reina, hindi makatingin sa mga litrato niya na nakasabit pa rin sa dingding.

Ngumiti ang matanda—isang ngiting hindi pangkaraniwan, hindi inosente, hindi kaaya-aya. Para itong ngiti ng isang taong matagal nang nabalot ng diperensiya ang isipan.

“Ikaw ang nagpapaalala sa akin kay Lira,” wika nito, saka marahang ipinatong ang isang kulubot na kamay sa isang lumang larawan. “Ang aking anak… ang aking nawawalang anak.”

Napakunot ang noo ni Reina. Hindi niya kilala ang anak na iyon. Wala siyang alam sa buhay ng matanda. Pero bago pa siya makapagtanong, itinuloy nito ang pagsasalita.

“Dati, ganito rin kalalaki ang ngiti niya. Ganyan din ang lakad. Pati ang buhok, pati ang tinig…” Tumingin ang matanda diretso sa mga mata niya, at doon tumayo ang balahibo ni Reina. “Ikaw ang larawan ng anak kong ilang taon ko nang hinahanap.”

“Pero… hindi ko po kayo kilala,” mabilis na sagot ni Reina, nanginginig ang boses.

Lumapit pa ang matanda, halos ilang pulgada na lamang ang pagitan nila.

“Iyon ang sabi mo,” bulong nito. “Pero ang puso ko, alam ang katotohanan. At hindi ko hahayaang mawala ka ulit.”

Para bang may sumabog na alarma sa utak ni Reina. Hindi na siya nagdalawang-isip. Mabilis siyang umatras, hinablot ang bag, at tumakbo palabas ng kuwarto. Narinig niya ang sigaw ng matanda—isang malalim at desperadong sigaw na tila nagwawala ang kaluluwa nito.

“REINA! HUWAG KA NAMANG UMIWAS! ANAK KITA!”

Hindi na niya nilingon. Binuksan niya ang pintuan ng lumang bahay at halos madapa sa pagmamadali. Nanginginig, hingal na hingal, halos mawalan ng boses sa sobrang kaba.

Pero bago siya tuluyang makatakas, sa gilid ng kanyang paningin ay nakita niya ang isang bagay na lalong nagpatigil sa puso niya.

Isang larawan.

Larawan niya—pero kuha iyon noong bata pa siya, nasa edad walo o siyam.

At sa likod nito, nakasulat ang isang pangalan:

“Lira.”

Nanlamig si Reina.

May posibilidad bang… totoo ang sinasabi ng matanda?

O mas lalo lang siyang ibinabaon sa isang bitag na hindi niya maintindihan?