JINKEE PACQUIAO, NAPAIYAK AT HINDI MAPAKALI SA MAKAPIGIL-HININGANG LABAN NG ANAK NA SI JIMUEL PACQUIAO — ANG PUSO NG ISANG INA SA GITNA NG RING NA PUNO NG PANGARAP AT PANGANIB

Sa bawat laban ni Manny Pacquiao noong kasagsagan ng kanyang boxing career, palaging kasama sa larawan ang kanyang asawa—si Jinkee Pacquiao—nakaupo sa ringside, nagdarasal, nanginginig ang kamay, at madalas ay pumipikit sa bawat suntok ng asawa. Ang mundo’y sanay nang makita siyang emosyonal, hindi dahil sa takot sa sarili, kundi dahil sa pangambang baka masaktan ang taong pinakamamahal niya. Ngunit ngayong sina Manny at ang kanyang panahon sa ring ay unti-unting lumimlay, akala ng marami na natapos na rin ang kaba ni Jinkee. Ngunit ngayong sumunod ang anak nilang si Jimuel sa yapak ng kanyang ama, muling bumalik ang mga araw na ang bawat round ay parang isang libong tibok ng puso—isang kaba na mas matindi pa pala kapag anak mo na ang nasa ring.

Sa pinakabagong laban ni Jimuel Pacquiao, hindi lamang nanood ang publiko ng isang batang boksingerong may ambisyon. Nakapanood din sila ng buhay na buhay na reaksyon mula kay Jinkee—isang inang nalulunod sa emosyon, takot, pangamba, at sobrang pagmamahal. Sa bawat suntok na tinatanggap at ibinabato ni Jimuel, naroon si Jinkee, halos hindi makahinga, nanginginig ang tuhod, paminsan-minsang napapaluha, at tila ba sa bawat segundo ay hinihila siya ng kaba sa dalawang direksyon: ang suportahan ang anak niyang gustong magtagumpay, at ang protektahan ang anak niyang baka masaktan.

Hindi madali ang maging ina ng isang boksingero, lalo na kung ang boksingerong iyon ay anak mo. Kung si Manny noon ay world champion na kayang ipagtanggol ang sarili sa isang stage na kilala na niya, si Jimuel naman ay nasa yugto pa lamang ng kanyang pag-akyat. Marami pang kailangang patunayan, marami pang laban, maraming pagdurugo, at maraming pagsubok. At sa bawat pagsubok na iyon, ang puso ni Jinkee ay sumusubok ding maging matatag.

Sa mismong araw ng laban, kitang-kita sa backstage footage na hindi mapakali si Jinkee. Habang nagtatape si Jimuel ng gloves, nakaupo lamang siya sa gilid, nakayuko, at paulit-ulit na nagdarasal. Hindi niya binubuksan ang camera, hindi siya nagpo-post ng masasayang IG stories tulad ng ibang araw. Tahimik lamang siya, marahan ang paghinga, at sa bawat sandaling titingnan niya ang anak, may halong kaba at pagmamalaki sa mata niya. Hindi niya kailangang magsalita—kitang-kita ang bigat na dala ng isang inang may anak na papasok sa ring kung saan bawat suntok ay tunay at bawat tama ay may kapalit.

Pagdating sa walkout ng mga boksingero, palakpakan ang crowd. Si Jimuel, may hawak na malaking pangarap sa dibdib, ay seryosong nakatingin sa ring. Sa likod niya, tahimik na naglalakad si Manny, suot ang kanyang trademark calmness. Ngunit ang camera ay agad tumutok kay Jinkee na nasa ringside—mahigpit ang kapit sa scarf na hawak niya, para bang iyon ang tanging nagbibigay lakas sa kanya.

At nang umakyat na sa ring si Jimuel, parang huminto ang buong arena para sa kanya. Narinig ng lahat ang boses ng announcer, ang huwisyo ng referee, at ang unang tunog ng bell. Ngunit para kay Jinkee, lahat ng ingay ay parang nag-fade. Ang naririnig lamang niya ay ang sariling tibok ng kanyang puso.

Sa unang round pa lang, naging agresibo ang kalaban ni Jimuel. Mabilis ang jab, matigas ang combinations, at hindi ito natatakot umatake. Mahusay ang depensa ni Jimuel ngunit ilang beses siyang natamaan sa cheek at sa ribs. Sa bawat tama, napapaangat si Jinkee mula sa upuan niya, para bang gusto niyang takpan ng sariling kamay ang mukha ng anak. Minsan napapapikit siya, minsan napapasigaw ng mahina, at minsan, napapaluha ng hindi niya namamalayan.

Sa kalagitnaan ng fight, isang malakas na hook ang dumapo sa panga ni Jimuel at napaatras ito. Tumayo si Manny mula sa likuran ng coach’s area, kitang-kita ang pag-aalala sa mga mata. Ngunit mas nag-iba ang eksena nang tumutok ang camera kay Jinkee—naglaho ang kanyang composed look, napahawak siya sa dibdib, at tila ba muntik nang maiyak sa mismong ringside. Hindi niya mapigilan ang sarili—ito ay anak niya. Ito ay batang minsan niyang tinuruan maglakad, minasahista ng likod kapag may lagnat, pinagpuyatan noong sanggol pa. Ngayon, humaharap ito sa tunay na panganib.

Ngunit sa gitna ng lahat ng iyon, pinilit ni Jinkee na manatiling matatag. Alam niyang hindi niya maaaring pakitaan ng takot ang anak, dahil kailangan ni Jimuel ang buong suporta nila. Kaya kahit nanginginig ang kanyang mga kamay, pinipilit niyang ngumiti tuwing nagtatama si Jimuel ng magagandang suntok. Sa tuwing nakakapasok ng magandang counter ang anak niya, napapatingin siya sa langit na may halong pagpasalamat at pag-asa. Para bang sinasabi niya, “Kaya mo ’yan, anak. Hindi kita iiwan.”

Sa huling round ng laban, mas naging emosyonal ang atmosphere. Parehong pagod ang mga boksingero, ngunit pareho ring determinado. Si Jimuel, kahit may mga sugat na sa mukha at medyo nangingitim ang gilid ng mata, ay hindi sumusuko. Sa ringside, makikita si Manny na nagbibigay ng tactical gestures, ngunit si Jinkee naman, literal na nakatayo na sa gilid ng upuan, hawak ang dalawang kamay na para bang nananalangin sa bawat galaw ng anak.

At dito pumasok ang isa sa pinaka-dramatikong sandali: isang tight exchange ng suntok. Parehong sumuntok ang dalawang boksingero nang sabay, at parehong tumama. Ngunit sa pagkakataong iyon, mas malinaw ang tama ni Jimuel. Napaatras ang kalaban, bumagal ang footwork, at bumaba ang depensa. Dito naghiyawan ang crowd, at dito rin tumili si Jinkee—isang tili ng pag-asa, hindi ng takot. Ang tili na iyon ang nagpakita kung gaano kalalim ang pagmamahal ng isang ina.

Nang tumunog ang huling bell, parehong pagod ang mga boksingero, parehong hingal, at parehong ginawa ang lahat para manalo. Sa decision round, halos hindi makahinga si Jinkee. Nakapikit siya, mahigpit ang kapit sa kamay ni Manny, at para bang ayaw niyang marinig ang hatol. Nang iangat ng referee ang kamay ni Jimuel bilang panalo, tuluyan nang bumuhos ang kanyang luha. Hindi iyak ng takot. Hindi iyak ng pangamba. Ito ay iyak ng pagkalunod sa tuwa—iyak ng matinding relief na tapos na ang laban at ligtas ang anak niya.

Agad siyang lumapit sa ring side, at nang bumaba si Jimuel, agad niya itong niyakap ng sobrang higpit, parang bumalik sila sa panahon na hawak niya ito bilang sanggol. Hindi niya alintana ang pawis, dugo, at pagod—isa lamang ang mahalaga: buhay ang anak niya, at nagawa nito ang buong makakaya nito. Ang yakap ni Jinkee ay hindi lamang pagbati. Ito ay yakap ng pasasalamat, yakap ng pride, at yakap ng isang pusong halos sumabog dahil sa kaba ngunit muling nabuo dahil sa tagumpay.

Sa interview pagkatapos ng laban, tinanong si Jinkee tungkol sa kanyang nararamdaman. Hindi siya agad nakapagsalita. Ilang segundo muna siyang nagpunas ng luha, huminga nang malalim, at saka bumulong ng:
“Hindi madali maging ina ng boksingero. Hindi talaga. Pero proud ako sa anak ko. Proud ako sa puso niya.”

Sa mga susunod pang araw, nag-viral ang footage ng reaksyon niya. Marami ang nagkomento na iyon ang pinaka-purong reaksyon nila mula kay Jinkee sa mahabang panahon. Hindi iyon branded content, hindi iyon pang-vlog, hindi iyon pang-fashion shoot. Iyon ay puso niya, hubad sa luho at makeup—isang pusong nanay na natakot, nagdasal, at umiyak para sa ikabubuti ng anak niya.

Para kay Jimuel, ang tagumpay na iyon ay hindi lamang para sa kanyang pangalan o sa legacy ng ama. Ito ay tagumpay para sa pamilya niya—lalo na sa kaniyang ina na sa bawat laban ay mas sumasaktan kaysa sa kanya kapag siya ay nadadapa. At para kay Jinkee, ang araw na iyon ay isang paalala na kahit gaano kabigat ang buhay ng isang asawa ng boxing legend, mas mabigat pa rin ang buhay ng isang ina ng isang batang nagsisimula pa lang sa mundo ng boxing.

Sa dulo ng lahat, isang bagay ang malinaw: hindi man alam ni Jinkee kung ano ang naghihintay sa career ni Jimuel—manalo man ito sa mas matataas na laban o hindi—isang bagay lang ang pinanghahawakan niya. Na sa bawat laban at bawat suntok, nandoon siya. Hindi siya mawawala. Hindi siya bibitaw. At kahit paulit-ulit pang kabahan ang puso niya, pipiliin niya ito, dahil iyon ang buhay ng isang ina na ang anak ay boksingero.