CLINT ESCAMIS: WALANG PAGSISISI SA KANYANG HULING NCAA SEASON — KAHIT MASAKIT ANG PAGTATAPOS

Sa larangan ng college basketball, may mga atletang sumusulpot at may mga atletang pumapaitaas nang tuloy-tuloy hanggang maging mukha ng kanilang eskwelahan. Ngunit may iilan—bihirang-bihira—na nagiging simbolo hindi lang ng talento kundi ng determinasyon, grit, at puso. At sa NCAA, isa sa mga pangalang iyon ay si Clint Escamis. Ngunit tulad ng lahat ng kwento, dumarating ang punto kung saan kailangan harapin ang dulo—at para kay Escamis, dumating ito nga’y mas maaga at mas masakit kaysa sa inaasahan. Gayunpaman, nang humarap siya sa media matapos ang kanilang huling laro, malinaw ang kanyang sagot: wala siyang pinagsisisihan.

Sa unang tingin, mahirap paniwalaan. Ang huling season ni Escamis sa NCAA ay hindi fairy-tale ending. Walang championship celebration, walang hero finish, walang highlight reel na pang-closing chapter. Sa halip, puno ito ng injury concerns, inconsistent team performance, at heartbreak matapos ang maagang pag-exit ng Mapua Cardinals mula sa contention. Sa mata ng karamihan, ito ang tinatawag na “woeful swan song”—isang huling kabanata na masakit, mabigat, at hindi naaayon sa inaasahan ng isang star player na tulad niya.

Ngunit para kay Escamis, ang chapter na iyon, gaano man kahirap, ay isa pa ring bahagi ng kanyang pag-unlad, hindi bilang atleta lamang, kundi bilang tao.

Nang tanungin siya tungkol sa kanyang nararamdaman sa pagtatapos ng season, simple ang sagot niya. Hindi raw ito ang kwentong minsan niyang pinangarap, ngunit ito ang kwentong kailangan niyang yakapin. At higit sa lahat, hindi raw niya ito ipagpapalit para sa kahit ano. Para sa kanya, bawat sugat, bawat luha, bawat pagod, bawat talo—lahat ay naging daan para maging mas matatag siya. Kung may panghihinayang man, hindi iyon tungkol sa kanyang sarili. Ang tanging masakit sa kanya ay hindi niya nabigyan ang koponan ng mas magandang huling season.

Habang tumatakbo ang season, marami ang napansin sa kanyang laro—na tila mas mababa ang explosiveness, na tila nababawasan ang bilis, at minsan, parang hirap sa finishing. At kalaunan nga, inamin niya na may mga iniindang injuries siya. Ngunit hindi niya ito ginawang dahilan. Sa halip, itinuring niya itong hamon, isa pang laban na kailangan niyang harapin nang may tapang.

Hindi madaling maging star player. Sa bawat laro, nasa balikat niya ang expectations, nasa mga mata ng fans ang ina-asam na highlights, at nasa puso ng team ang pagtitiwalang kaya niyang magdala. Ngunit sa huling season na ito, binigyan siya ng realidad na kahit ang pinakamahuhusay, may limitasyon. Ngunit dito siya lalong humanga ang community sa kanya—naglaro siya kahit masakit. Tumindig siya kahit hirap. Pinili niyang lumaban kahit ramdam niyang hindi siya nasa 100%.

Sa mundo ng sports, natural ang kwentong may injury, may setback, at may pangakong pagbabalik. Ngunit kakaiba ang pagharap ni Escamis dito. Hindi siya nagreklamo, hindi siya naghagis ng dahilan, at hindi rin niya itinuro sa iba ang sisi. Sa halip, tinanggap niya na parte ito ng journey. At nang tanungin siya kung ano ang pinakanatutunan niya sa lahat ng ito, sinabi niyang mas nakilala niya ang sarili niya—hindi sa panahon ng panalo, kundi sa panahon ng pagkatalo.

Para sa mga kritiko, maaaring tingnan ang kanyang huling season bilang underwhelming. Ngunit para sa mga tunay na nakakakilala sa laro, alam nilang hindi statistics ang sukatan ng legacy. Ang leadership niya—on and off the court—ang nagdala sa Mapua sa posisyong hindi basta nabubura. Sa loob ng ilang taon, naging sandigan siya ng koponan. Siya ang bumuo ng kultura ng competitiveness at resilience. Siya ang naging puwersa sa likod ng kanilang pinakamalalaking panalo at pinakamahihirap na paghihirap.

Kaya kahit masakit ang pagtatapos, hindi ito pagkawala. Ito ay pag-alis na may dignidad at may buong puso.

Sa mga nakaraang season, nakilala si Escamis bilang isa sa pinakamahuhusay na two-way guards ng NCAA. Kilala siya sa kanyang tough defense, fearless drives, at clutch mentality. Ngunit sa likod ng lahat ng iyon, naroon ang kanyang pagiging lider. Hindi siya maingay, hindi siya showy—pero sa bawat huddle, sa bawat practice, sa bawat timeout, siya ang inaasahan. Kaya’t kahit hindi nagmaterialize ang championship dream, naiwan naman niya ang legacy na hindi basta-basta maaabot.

May mga nagsasabing sayang. May mga nagsasabing dapat mas maaga siyang nagpahinga o nag-recover. May nagsasabing dapat ibang sistema ang ginamit ng team. Ngunit para sa kanya, walang dapat ikasisi. Inilaban niya ang bawat laro. Inilaban niya ang bawat possession. Inilaban niya ang Mapua—hanggang dulo.

Sa isang bahagi ng interview, sinabi niya na hindi lahat ng kwento ay tungkol sa panalo. Minsan, ang kwento ay tungkol sa pagtanggap. Minsan, tungkol sa pakikipaglaban. At minsan, tungkol sa pagbitaw nang may kapayapaan. At iyon ang ginawa niya. Sa kabila ng panghihinayang ng fans, ipinakita niya na kaya niyang tanggapin ang dulo nang may tapang at pasasalamat.

Sa Mapua community, walang duda na siya ay mananatiling bahagi ng kanilang kasaysayan. Hindi lamang dahil sa kanyang galing sa laro, kundi dahil sa kanyang karakter—ang karakter ng isang tunay na Cardinal. Maraming batang atleta ang titingin sa kanya bilang inspirasyon. Maraming estudyante ang makakakita sa kanya bilang modelo ng commitment at dedikasyon. At higit sa lahat, maraming hindi kailanman makakalimot sa kanyang huling salita: wala siyang regrets.

Ngayon, bagong yugto ang naghihintay kay Escamis. Maraming tanong: tutuloy ba siya sa pro league? Magpapahinga ba muna? Ano ang susunod na kabanata? Ngunit anuman ang pipiliin niya, malinaw na hindi niya iniiwan ang NCAA bilang talunan. Iiwan niya ito bilang mandirigmang hindi sumuko.

Sa mga darating na taon, balikan man natin ang huling season niya, maaaring masakit pa rin. Ngunit may isang bagay na magiging malinaw: ang kwento ni Clint Escamis ay hindi tungkol sa trophy na hindi nakuha. Ito ay tungkol sa taong tumindig, lumaban, nagbigay ng lahat, at umalis nang may taas-noo.

At sa huli, ang walang pagsisisi ay hindi dahil perfect ang lahat. Kundi dahil alam niyang sa bawat hakbang, hindi siya nagkulang.