Hindi alam ni Althea na sa gabing iyon, habang nanginginig siyang nagtatago sa likod ng sofa para protektahan ang batang inaalagaan niya, may mga matang nakamasid sa bawat galaw niya—mga matang sanay sa negosyo, ngunit ngayon ay nakasaksi ng kabayanihan. Ang lalaking iyon, na akala niyang nasa ibang bansa, ay siya palang may-ari ng mansyon. Ang CEO na nagmamay-ari ng lahat… kabilang na ang kanyang puso.

I. Ang Simpleng Kasambahay

Si Althea Ramos, 24 taong gulang, ay galing sa maliit na baryo sa Quezon. Ika-apat sa limang magkakapatid, nakapagtapos siya ng high school ngunit hindi nakapag-kolehiyo dahil sa kakulangan ng pera. Nang mamatay ang kanilang ama sa aksidente sa konstruksiyon, napilitan siyang magtrabaho bilang kasambahay sa Maynila upang matulungan ang kanyang ina at mga kapatid.

Sa tulong ng isang agency, natanggap siya sa Villa De Narvaez, isang mala-palasyong tahanan sa Forbes Park. Ang pamilya ay kilalang may-ari ng malaking kompanya ng real estate — DN Group Holdings, pinamumunuan ni Mr. Damian Narvaez, isang bilyonaryong CEO na bihirang umuwi sa bansa dahil sa mga negosasyon sa abroad. Sa bahay, tanging ang kanyang anak na si Nathan, walong taong gulang, at ang lola nitong si Doña Celia, ang naroroon.

“Magaan lang naman ang trabaho mo rito,” sabi ni Doña Celia noong unang araw ni Althea. “Bantayan mo lang si Nathan, siguraduhing maayos siya. At huwag kang mangialam sa mga kuwartong naka-lock.”

Ngumiti lang si Althea. Sanay na siya sa mga paalalang ganoon. Pero sa unang gabi pa lang, napansin niyang kakaiba ang katahimikan ng mansyon. Parang may mga hakbang na umaalingawngaw sa hallway kahit wala namang tao. At si Nathan, madalas nagigising sa gitna ng gabi, umiiyak habang paulit-ulit na sinasabi:
“May mga lalaki sa labas, Ate Thea…”

II. Ang Gabi ng Panloloob

Ika-28 ng Nobyembre. Hatinggabi.

Habang natutulog si Nathan sa kwarto, narinig ni Althea ang mahinang tunog ng bakal na tila pinipilit buksan. Mula sa kusina, may aninong dumaan—tatlong lalaki, nakamaskara, may mga flashlight at baril. Kinilabutan siya.

Mabilis niyang pinatay ang ilaw sa hallway at itinakbo si Nathan patungo sa walk-in closet ng silid.
“Shhh… huwag kang lilikha ng ingay,” bulong niya.
“Pero Ate Thea…”
“Tahimik ka lang. Ligtas tayo rito.”

Naramdaman niyang lumalakas ang kabog ng dibdib niya. Narinig niya ang pagbukas ng pinto. Isa sa mga magnanakaw, sumigaw:
“Hanapin n’yo ang bata! Nandito lang daw ‘yung anak ni Narvaez! Malaking halaga ang kapalit n’un!”

Hindi lamang panloloob ang pakay — kidnapping.

Napatingala si Althea. Kung mahuli nila si Nathan, tapos na ang lahat. Wala siyang sandata, wala siyang kasama. Ang tanging meron siya ay tapang at pagmamahal sa batang ilang buwan pa lang niyang inaalagaan, ngunit itinuring na niyang kapatid.

Dahan-dahan siyang lumabas ng closet, kinuha ang baseball bat na laruang gamit ni Nathan. Huminga siya nang malalim. Nang bumukas muli ang pinto, sinaksak niya ng bat ang kamay ng lalaki.
“AHHH!” sigaw ng magnanakaw.
Agad niyang sinunggaban ang baril at itinapon sa ilalim ng kama.
Isa pang lalaki ang pumasok, ngunit tinamaan ito ng lampshade na inihagis ni Althea.
“Tumakbo ka, Nathan!” sigaw niya.
Pero hindi tumakbo ang bata—sa halip, niyakap siya sa likod, umiiyak. “Ate Thea, huwag mo akong iwan!”

Tumigil ang mundo. Isang putok ang umalingawngaw.
Sumambulat ang salamin ng bintana.
Narinig ni Althea ang sigaw ng isang lalaki sa labas:
“Police! Nobody move!”

III. Ang Lalaki sa Itaas ng Hagdan

Pagmulat ni Althea, nasa ospital na siya. May benda sa braso, at nasa tabi ng kama si Nathan, tulog, ngunit ligtas. Sa gilid ng silid, nakatayo ang isang lalaking nakaputing polo, may hawak na cellphone, at nakatingin sa kanya.

Matangkad, matikas, malamig ang awra pero hindi nakakatakot. Nang magtama ang kanilang mga mata, may kakaibang kuryente.

“Miss Ramos?” malamig ngunit magalang na tanong nito.
“O-opo. Sino po kayo?”
“I’m Damian Narvaez.”
“Si… si Sir Damian?” halos hindi makapaniwala si Althea.
“CEO ng DN Holdings,” tugon ng lalaki. “At ama ni Nathan.”

Napatayo si Althea kahit may sakit pa ang balikat. “Pasensya na po, Sir. Ginawa ko lang po ang—”
“Ang iniligtas ang anak ko,” putol ni Damian, mahina pero matindi. “At kung hindi dahil sa ‘yo, baka wala na siya ngayon.”

Tahimik ang ospital sa sandaling iyon, ngunit tila sumigaw ang mga mata ni Damian ng pasasalamat at paghanga.
“Salamat, Miss Ramos. Utang ko sa’yo ang buhay ng anak ko.”

IV. Ang Imbitasyon

Matapos ang insidente, sinampahan ng kaso ang mga nahuling magnanakaw. Lumabas sa imbestigasyon na dating driver at dalawang kasamahan sa lumang security agency ng pamilya Narvaez ang mga ito—nakatanggap umano ng impormasyon mula sa loob na wala si Damian at madaling pasukin ang bahay.

Pagkalabas ni Althea sa ospital, inakala niyang matatapos na roon ang lahat. Pero isang linggo matapos ang pangyayari, isang kotse ang huminto sa tapat ng boarding house na inuupahan niya.

“Miss Althea Ramos?” tanong ng lalaking nakaitim na suit.
“Opo?”
“Pinapatawag kayo ni Mr. Narvaez. Personal.”

Kinabahan siya. Pagdating sa mansyon, sinalubong siya ng amoy ng mamahaling kahoy at mga chandelier na parang bituin. Sa dulo ng hallway, si Damian, nakaupo, may laptop sa harap at kape sa tabi.

“Umupo ka,” wika nito.
Tahimik si Althea.
“May utang ako sa’yo,” sabi ni Damian. “Hindi ko kayang tumbasan ‘yon ng pera lang.”
“Sir, hindi ko po ginawa ‘yon para sa kapalit—”
“Alam ko. Kaya nga kakaiba ka.”

Tumingin siya sa laptop. “May hawak akong foundation project para sa mga batang nangangailangan. Kailangan ko ng sekretarya—taong mapagkakatiwalaan, marunong sa bata, at may tapang. Gusto kong ikaw ‘yon.”

“Sir, ako po? Pero… kasambahay lang ako.”
Ngumiti si Damian sa unang pagkakataon. “Noong gabi ng panloloob, hindi kasambahay ang nakita ko. Isang babae na handang isakripisyo ang sarili para sa iba. ‘Yan ang tipo ng tao na gusto kong makatrabaho.”

V. Mula sa Kasambahay Hanggang sa Kumpiyansa

Lumipas ang mga buwan. Si Althea, mula sa pagiging kasambahay, ay naging personal assistant ni Damian. Tinuruan siya nito kung paano mag-manage ng files, sumagot sa business calls, at humarap sa mga partner ng kompanya. Mabilis siyang natuto, ngunit higit pa roon—naging malapit siya kay Nathan, at unti-unting lumapit din si Damian.

Madalas silang magkausap sa veranda tuwing gabi, habang iniinom ni Damian ang kanyang wine at si Althea nama’y kape.
“Bakit ka laging tahimik?” tanong ni Damian minsan.
“Sanay lang po akong makinig,” sagot niya.
“Siguro kaya mo rin narinig ‘yung panganib nung gabi ng panloloob,” wika nito, nakangiti.
“Siguro po,” sagot ni Althea, “pero minsan, ‘yung tahimik… may tinatago rin.”

Isang ngiti ang namutawi sa labi ni Damian. “Gaya ko?”
Hindi sumagot si Althea, pero sa loob niya, alam niyang totoo iyon.

VI. Ang Lihim ng CEO

Isang hapon, habang nasa opisina si Althea, aksidente niyang nabuksan ang isang lumang folder sa laptop ni Damian—isang dokumento ng kompanyang “DN Charity Foundation.” Sa listahan ng mga sponsor, napansin niya ang ilang pangalan na peke, may parehong address at account number.

“Hindi pwedeng totoo ‘to,” bulong niya.
Hindi niya sinasadya, pero natuklasan niya ang malakihang money laundering gamit ang foundation. At sa ibaba ng dokumento—isang pirma: Celia Narvaez.

Ang lola ni Nathan.

VII. Ang Labanan ng Katotohanan

Nang gabing iyon, tinawag siya ni Damian. “Thea, may gusto akong sabihin,” wika nito. “May pupuntahan akong meeting sa board bukas. May problema sa mga pondo ng foundation. Pero bago ko ayusin ‘yon, gusto kong marinig mo ‘to…”

Ngunit bago pa man siya makapagsalita, pumasok si Doña Celia.
“Damian, tigilan mo na ‘yang babae. Huwag mong kalimutan, siya lang ‘yan—isang kasambahay!”

Tumayo si Althea. “Ma’am, hindi ko po gustong maging hadlang—”
“Tumahimik ka!” singhal ng matanda. “Wala kang alam sa mundong ginagalawan namin!”
Ngunit bago pa tuluyang mapahiya si Althea, nagsalita si Damian, matatag:
“Ma, siya ang dahilan kung bakit buhay ang anak ko. At kung may pagkukulang man sa pondo ng foundation, hindi siya ang may kasalanan.”

“Anong ibig mong sabihin?”
“Ibig kong sabihin, alam ko na. Lahat ng perang nawala… ikaw ang kumuha, Ma.”

Natigilan si Doña Celia. “Paano mo nalaman?”
“Hindi mo kailangang umamin. May kopya ako ng bank transfer mo. Ginamit mo ang pangalan ng mga ‘donor’ na peke para ilipat sa sarili mong account.”

Napatulala ang matanda. “Ginawa ko lang ‘yon para sa pamilya mo!”
“Hindi mo kailangang sirain ang pangalan ng ama ko para lang sa pera,” matigas na sagot ni Damian.
Tahimik si Althea, nakamasid lang. Ngunit sa loob niya, ramdam niya ang bigat ng pamilya ni Damian—isang giyera ng dugo at dangal.

VIII. Ang Pag-atake sa Conference

Kinabukasan, sa araw ng press conference, nagpunta si Althea kasama si Damian at Nathan. Ipapahayag ni Damian ang buong katotohanan at ang pagbabalik ng pondo sa mga charity project. Ngunit bago pa siya makapagsimula ng talumpati, sumabog ang isang ingay sa labas—isang sasakyang tumigil, dalawang armadong lalaki ang bumaba.

“Get the kid!” sigaw ng isa.

Muling nagbalik sa isip ni Althea ang gabing iyon. Agad niyang niyakap si Nathan at itinakbo sa emergency exit. Sumunod si Damian, sumisigaw ng “Thea! Dito!”
Ngunit pinutukan ng isa sa mga lalaki ang kisame, at bumagsak ang mga tao sa sahig.

Nagtago si Althea sa likod ng pader, pinrotektahan si Nathan sa sariling katawan. Tumakbo si Damian papunta sa kanila, ngunit natamaan siya sa balikat.
“Sir!” sigaw ni Althea.
“Tumakbo kayo!”
“Hindi kita iiwan!” Napaiyak siya, ngunit sa halip na tumakas, kinuha niya ang metal bar sa gilid at hinampas ang bintana. “Daan ‘to! Nathan, alis!”

Nang makalabas sila, dumating ang security. Nahuli ang mga lalaki — mga dating tauhan ni Doña Celia na gustong “maningil” matapos makulong ang matanda sa kaso ng korapsyon.

Pagkatapos ng lahat, nagtamo si Damian ng sugat ngunit ligtas.

IX. Pag-amin at Pagtubos

Isang linggo matapos ang insidente, nagpunta si Damian sa bahay ni Althea. Hindi na siya CEO na suot ang mamahaling suit—naka-simpleng t-shirt at jeans lang, hawak ang isang rosas.

“Thea,” sabi niya, “ang mga negosyo ko, kayang kong muling itayo. Pero ‘yung buhay na binigay mo sa anak ko—at sa akin—hindi ko mababayaran.”

“Sir, wag n’yo na pong isipin ‘yon. Ginawa ko lang po ang tama.”

Ngumiti si Damian. “Hindi mo ako kailangang tawaging Sir. Damian lang. O kung gusto mo, ‘Damian na minahal mo.’”

Namula si Althea. “Sir—este—Damian, hindi naman po—”
“Alam ko. Pero ako, sigurado. Lahat ng takot ko, lahat ng ingay sa paligid, tumahimik nang dumating ka. Kung tatanggihan mo man ako, ayos lang. Pero sana, hayaan mong sabihing mahal kita.”

Tahimik ang paligid. Ang mga ibon sa hardin, tila nakikinig. Sa unang pagkakataon, ngumiti si Althea nang malaya.
“Damian,” mahina niyang sagot, “matagal na akong nagmahal ng mga taong hindi ko dapat mahalin. Pero sa ‘yo… natutunan kong huwag matakot.”

Lumapit si Damian, hinawakan ang kamay niya. “Kaya mo ba akong patawarin kung minsan, masyado akong CEO at kulang sa tao?”
Ngumiti si Althea. “Kaya ko. Basta huwag mo akong tatawaging kasambahay. Isa na akong sekretarya mo ngayon.”
“Hindi,” sabi ni Damian. “Simula ngayon… ikaw ang may-ari ng puso ko.”

X. Epilogo: Ang Mansyon ng Alaala

Lumipas ang tatlong taon.

Ang dating kasambahay na si Althea Ramos ay ngayon ang Project Director ng DN Foundation — binago ni Damian ang sistema, ginawang transparent, at ipinangalan ang bagong gusali sa kanya: Thea Child Center for Hope.

Si Nathan, masigla at matalino, madalas pa ring yakapin si Althea tuwing umaga. “Mama Thea,” tawag niya, dahil ikinasal na rin sina Damian at Althea isang taon pagkatapos ng lahat ng pangyayari.

Sa harap ng kanilang bahay, nakatayo ang lumang sofa na minsang pinagtataguan nila noong gabing iyon. Sa tabi nito, nakasulat sa isang plake:

“Ang tapang ay hindi nasusukat sa yaman, kundi sa pusong handang magligtas kahit walang kapalit.”

At tuwing gabi, bago matulog si Althea, lagi niyang naaalala ang mga salitang sinabi ni Damian nang una silang magkita sa ospital:

“Iniligtas mo ang anak ko, pero sa totoo lang… ikaw rin ang nagligtas sa akin.”