Isang Amang Janitor ang Nagpatunay na Ang Tunay na Halaga ng Tao ay Hindi Nakasulat sa Uniporme, Kundi sa Pusong Handang Magbigay ng Liwanag sa Kadiliman.

Sa gitna ng kislap at marmol ng mataas na gusali ng Helios Group, kung saan ang mga CEO ay nagpapalitan ng milyon-milyong desisyon, nagkukubli ang isang kuwento ng himala. Si Antonio Santos, isang janitor na may magaspang na kamay ngunit may kaluluwa ng isang piyanista, ay matagal nang nagpapalamig sa kanyang nakaraan. Pinatay ng isang trahedya ang kanyang pangarap at iniwan siyang nalulunod sa tahimik na paglilinis at pagmo-mop. Gabi-gabi, tanging ang tunog ng kanyang balde at ng kanyang pag-iisa ang umaalingawngaw, hanggang sa marinig niya ang tunog ng isang wasak, ngunit punong-puno ng pag-asa, na Claire de Lune. Ang tunog ay nagmumula kay Angelica, isang bulag na batang babae na nag-iisa sa silid ng musika, anak ng matagumpay na CEO na si Morena Reyz, na mas abala sa boardroom kaysa sa anak. Dahan-dahang nagturo si Antonio—hindi lang ng mga nota, kundi kung paano “maramdaman” ang pagitan ng mga tekla; kung paanong ang musika ay higit pa sa nakikita ng mata, ito ay tunog ng kapayapaan at damdamin. Sa pamamagitan ni Angelica, natagpuan ni Antonio ang kanyang dahilan, at sa pamamagitan ni Antonio, natagpuan ni Angelica ang kanyang boses. Ngunit ang kanilang sikretong duet ay naputol nang mahuli sila ni Richard, ang malamig at striktong manager, na nagtanggal kay Antonio dahil sa paglabag sa “alituntunin ng kumpanya,” idiniin na ang isang janitor ay dapat manatili sa kanyang lugar. Umuwi si Antonio na bigo, ngunit ang pag-iyak ni Angelica at ang kanyang bulong na, “Akala ko iniwan mo na rin ako, parang si Papa,” ang nagpatulak kay Antonio na bumalik, handang isugal ang lahat para sa huling pagkakataon. Ang pagbabalik na iyon, isang kilos ng purong pagmamahal, ay nasaksihan ni Morena Reyz na noon ay biglang nakaalala kung gaano katagal na niyang hindi naririnig ang tunay na tawa ng kanyang anak, at kung gaano kagaling ang pagtugtog ni Angelica, na itinuro ng lalaking hinusgahan sa kanyang uniporme. Sa isang dramatikong meeting kinabukasan, kung saan nagtipon ang lahat mula sa manager hanggang sa janitor, binulgar ni Morena ang pangyayari, idineklara na ang halaga ng isang tao ay hindi nasusukat sa titulo o suweldo, kundi sa kanilang puso at decency. Sa huli, pinatawan niya ng parusa si Richard at itinalaga si Antonio Santos, ang dating janitor, bilang bagong Music Director ng Helios Foundation, upang pamunuan ang isang programa sa musika para sa mga disabled na bata. Isang taon ang lumipas, sa isang grand concert, ginabayan ni Antonio si Angelica sa isang orihinal na piyesa, “Mga Bagay na Hindi Natin Nakikita,” at sa dulo ng pagtatanghal, isinuot ni Angelica sa pulsuhan ni Antonio ang kanyang pilak na pulseras, na may nakaukit na “Narito kasama ng iyong puso,” pinatutunayan na ang tunay na pag-ibig at redemption ay matatagpuan sa paghilom ng musika, na nagbigay liwanag sa lahat ng pader at puso na naging bulag.