Iniwan sila ng mga anak na minsang pinangakuan ng ‘babalik kami.’ Sa gitna ng katahimikan ng bundok, sa isang sirang bahay na halos gumuho na, nanatili ang dalawang pusong kumakapit sa pag-ibig at pag-asa. Wala silang yaman, wala silang kasama, ngunit sa bawat araw ng pagtanda, natutunan nilang gawing paraiso ang tahanang nilimutan na ng iba.

Si Mang Isko at Aling Rosa ay mag-asawang higit limampung taon nang magkasama. Noon, puno ng sigla ang kanilang buhay sa baryo — tatlong anak, masayang tahanan, at mga pangarap na magpapabuti ng kanilang bukas. Ngunit nang tumanda sila, unti-unting nawala ang ingay ng bahay. Ang kanilang mga anak ay umalis, nagpunta sa Maynila para magtrabaho, at kalaunan ay bihira nang tumawag o magpadala ng balita. Naiwan ang mag-asawa sa lumang bahay sa gilid ng bundok, na unti-unti nang nasisira sa katagalan ng panahon.

Sa halip na magreklamo o malugmok sa kalungkutan, nagpasya si Mang Isko na ayusin ang tahanan gamit ang kakaunting natitirang lakas. “Hindi natin kailangang umalis, Rosa,” sabi niya habang pinupunasan ang pawis. “Dito tayo nagsimula, dito rin tayo tatanda.” Tumango lamang si Aling Rosa, hawak ang lumang paso ng halaman na ibinigay pa sa kanya ng panganay nilang anak bago ito umalis.

Araw-araw, gumigising sila bago sumikat ang araw. Si Mang Isko, nag-aayos ng bubong gamit ang mga luma’t kalawangin na yero, habang si Aling Rosa naman ay nagtatanim ng mga bulaklak sa paligid ng bahay. Unti-unti, ang dating sirang tahanan ay nagbagong-anyo — tinubuan ng mga halaman, napalibutan ng kulay berde, at tila naging paraisong nasa gitna ng kalikasan. Ang mga ibon ay laging bumabalik tuwing umaga, at ang hangin ay nagdadala ng katahimikan na puno ng kapayapaan.

Isang araw, may dumaan na hiker sa bundok at napansin ang maliit na bahay. “Tao po!” sigaw ng lalaki. Lumabas si Aling Rosa, nakangiti at may hawak na tasa ng kape. “Pasensya na, anak, wala kaming gatas, pero mainit ‘to.” Tinanggap ng lalaki at napangiti, napansin niyang maganda at maayos ang paligid. “Ang ganda dito, parang ibang mundo,” sabi niya. Sagot ni Mang Isko, “Siguro kasi dito, hindi namin tinapon ang pagmamahal.”

Pagkalipas ng ilang linggo, bumalik ang hiker, dala ang camera at mga pagkain. Ibinahagi niya sa social media ang larawan ng mag-asawa at ng kanilang tahanan sa bundok. Hindi nagtagal, kumalat ito online. Maraming netizens ang naantig sa kanilang kuwento — ang mga taong walang halos pera, ngunit may pusong marunong tumanggap, magpasalamat, at magmahal sa kabila ng lahat.

At isang araw, dumating ang tatlong taong matagal na nilang hindi nakita — ang kanilang mga anak. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, muling napuno ng tawanan ang lumang bahay. Niyakap nila ang kanilang mga magulang, at habang umiiyak, sinabi ng panganay, “Ma, Pa… ang ganda ng bahay niyo. Ang ganda ng paraiso niyo.”

Ngumiti si Mang Isko, pinisil ang kamay ng asawa, at mahina niyang sabi, “Hindi ito bahay, anak. Ito ang puso namin — kahit gaano kasira, basta magkasama kami, buo pa rin.”

Habang lumulubog ang araw sa likod ng bundok, ang liwanag ng dapithapon ay tumama sa lumang bubong ng bahay. Sa bawat pagaspas ng hangin at pagawit ng mga ibon, tila sinasabi ng kalikasan na ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa ginto, kundi sa kapayapaan ng loob at init ng pagmamahalan.