Dalawang Pink na Linya: Ang Pinakamasakit na Kasinungalingang Binigay sa Isang Ama na Matagal Nang Uhaw sa Pagmamahal

Dalawang Pink na Linya

“Welcome back sa TIT Tales.” – kung video ito, marahil ‘yan ang unang maririnig mo. Pero ngayon, hayaan mong ikuwento ko sa’yo nang buo, dahan–dahan, kung paano isang lalaki na akala niya tapos na ang buhay pamilya niya, biglang binigyan ng ikalawang pagkakataon… at kung paano mismo ‘yung pangakong ikalawang pagkakataon ang bumasag sa kaniya.

Ako si Trevor, 52 anyos, quantity surveyor mula Johannesburg. Tatlong dekada akong nagtrabaho sa construction – hindi ako engineer na designer ng mga magagarang gusali, ako ‘yung taong nasa likod ng mga numero. Ilang cubic meter ng kongkreto, ilang tonelada ng bakal, magkano ang gastos sa bawat pader, bawat poste, bawat slab. Trabaho ko siguraduhin na hindi naloloko ang kliyente, hindi nanlalamang ang contractor, at walang lumalampas sa budget. Maayos ang sahod, sapat para sa bahay sa Randburg na may maliit na pool na halos hindi ko rin naman nagagamit, sasakyan, at ilang ipon para sa pagtanda. Sa papel, maayos ang buhay. Pero sa loob, unti–unti na akong nauubos.

Maaga akong nag-asawa, 26 taon lang ako noon, kay Linda, taga-HR sa isang kumpanya. Pareho kaming may pangarap: bahay, kotse, at higit sa lahat – mga anak. Ilang taon kaming nag-try. Fertility treatments, mga espesyalistang doktor, test na test, tableta, injection, schedule – lahat. Bawat buwan na dadaan na wala pa ring good news, parang gabi na unti–unting humahaba at hindi na sumisikat ‘yung araw. Dumating din sa punto na hindi na namin kayang mag-usap tungkol doon. Humaba ang katahimikan sa pagitan namin, at ang tanging bagay na pinagsasaluhan namin ay mortgage at kape sa umaga.

Pagsapit ko ng 48, ang kasal namin ni Linda parang dalawang estrangherong nakatira sa iisang bahay. Walang sigawan, walang third party, walang malaking eskandalo. Nagising na lang kaming pareho isang araw na mas masaya kaming hindi na magkasama. Sa dulo, siya ang nag-stay sa bahay sa Randburg, ako lumipat sa flat na malapit sa Sandton, dala ang pensyon at kaunting ipon. Fair? Oo. Masakit? Hindi ko agad inamin, pero oo. Hindi dahil sa pagkawala ng bahay, kundi dahil sa tahimik na pagkamatay ng pangarap na maging ama.

Sumunod na mga taon, para akong multo sa sarili kong buhay. Gigising, papasok sa trabaho, uuwi, bubuksan ang TV, kakain ng takeaway, iinom ng ilang beer, matutulog. Ulit. Minsan titingin ako sa salamin sa banyo at iisipin, “Ganito na lang ba ‘to hanggang mamatay ako?” Mga kaibigan ko, busy sa mga anak – sports day, birthday party, family braai – mga eksenang pang poster ng normal na buhay na lagi kong gusto pero hindi kailanman nagkatotoo.

Isang gabi, hindi ako makatulog. Nakahiga ako sa kama, cellphone sa kamay, walang direksiyong nag-i-scroll sa YouTube. Doon ko unang nakita ang thumbnail: “Retire Early in Thailand on $1,500 a Month”. Click. Lalaki sa video, nakatayo sa balkonahe ng condo, likod niya dagat, malamlam ang boses pero masaya: mura ang pagkain, mababait ang mga tao, ang pension niya tatlong beses ang halaga kumpara sa gastos niya araw–araw. Nang matapos, pinanood ko pa ‘yung susunod. At ‘yung susunod. Hanggang hindi ko na namalayan – gabing–gabi na, pero puso ko gising na gising.

Nagsimula akong magkwenta, parang nasa trabaho lang ako pero ako mismo ‘yung “project”. Tiningnan ko ang pension ko, ang ipon ko, ang buwanang gastos sa South Africa – kuryente na laging nawawala, security, insurance, pagkain, gasolina. Tapos inihambing ko sa sinasabi nilang gastos sa Thailand. At unti–unti kong na-realize: sa Joburg, nabubuhay lang ako para magbayad ng bills. Sa Thailand, puwede pa akong mabuhay para sa sarili ko.

Hindi ako padalos–dalos. O akala ko gano’n. Anim na buwan akong nagbasa ng forums, grupo sa Facebook, blog post ng mga expat. Chiang Mai. Pattaya. Hua Hin. Kung saan mura, saan delikado, paano ang visa, magkano ang renta, alin ang iwasan. Puro payo, puro kuwento. May mga success story, pero mas marami ang babala: huwag magpakaloko sa babae, huwag ilalagay sa pangalan ng iba ang lupa, huwag basta magpapadala ng pera sa “may sakit na nanay”.

Sa dami ng nabasa ko, isang pangalan paulit-ulit: Pattaya. Sa iba, paraiso. Sa iba, lungsod ng tukso. Sa akin, noong panahong ‘yon, isa siyang salitang naglalaman ng posibilidad – mainit na hangin, dagat, panibagong simula. Nag-book ako ng two-week holiday. “Trial run,” sabi ko sa sarili ko. Kung hindi ko magustuhan, babalik ako sa dati. Wala namang mawawala.

Paglapag ko sa Suvarnabhumi, parang may kung anong sumipa sa dibdib ko. ‘Yung hangin palabas ng airport – makapal, maalinsangan, amoy usok, pagkain, at dagat na hindi pa nakikita – iba sa kilalang kilala kong lamig at alikabok ng Joburg. Sa biyahe papuntang Pattaya, sumiksik sa akin ‘yung tanong na matagal ko nang tinatago: “Puwede bang magsimula ulit ang isang 50-anyos na lalaki? O naloko lang ako ng mga video?”

Tumira ako sa hotel malapit sa Jomtien Beach. Unang umaga, nagising ako nang 5am. Jetlag, oo, pero may kakaiba. Bumaba ako, naglakad papuntang dagat. ‘Yung langit, kulay kahel at rosas, ang buhangin mainit kahit maaga pa, may ilang Thai na nag-e-exercise, naglalakad, nagme-meditate. Tumayo lang ako roon, nakatingin sa tubig na unti–unting kumikinang habang tumataas ang araw. At unang beses sa matagal na panahon, may boses sa loob ko na nagsabing, “Buhay ka pa.”

Sa loob ng sampung araw, ginalugad ko ang siyudad – Beach Road, mga sois, mga kanto, street food, murang beer, mga bar na may masasayang ilaw, mga expat na parang sanay na sa buhay roon. May nakilala akong kababayan, si Kobus mula Pretoria. Matagal na siya sa Pattaya, parang lokal na. Siya ang nagdala sa akin sa mga lugar na hindi nakikita sa vlogs – kung saan maganda ang tirahan, kung paano umiwas sa gulo, sino ang matinong visa agent, sino ang lasenggong scammer.

“Boet,” sabi niya habang umiinom kami sa isang bar na nakaharap sa dagat, “kung kaya ng pera mo, huwag ka nang bumalik. Mas gugustuhin kong tumanda dito kaysa mamatay sa traffic at load shedding sa Saffrica.”

Sa ika–sampung araw, natagpuan ko ang condo. Tenth floor, overlooking Jomtien. Maliit pero malinis, may gym, may pool, may view ng dagat. 12,000 baht isang buwan. Sa Randburg, ni maid’s quarters, hindi ko marerentahan sa ganung presyo. Tiningnan ko ang balkonahe, ang maliit na kusina, ang kama. Isip ko, “Puwede na akong tumanda dito.”

Pagbalik ko sa Johannesburg, iba na ang tingin ko sa lahat. ‘Yung traffic sa M1, mas mabigat. ‘Yung ilaw ng gusali sa Sandton, mas malamig. ‘Yung flat ko, parang masikip na kahon na wala nang laman. Sinabi ko sa boss ko na magre-resign ako sa loob ng ilang buwan. Binenta ko karamihan ng gamit ko. Kinausap ko ang anak kong babae sa Cape Town. Tinapangan ko ang boses ko habang sinasabi: “Lilipat ako sa Thailand.”

“Tay, hindi ka marunong ng Thai. Paano kung may mangyari sa’yo? Paano kung magkasakit ka?” tanong niya, halatang pinipigilan ang luha.

“Makakahanap ako ng paraan,” sagot ko. “Hihingi ako ng tulong kung kailangan. Tatawag ako sa’yo linggo–linggo.”

Umiling siya, pero ramdam kong doon sa ilalim ng galit at kaba, alam niyang matagal na akong wala kahit pisikal pa akong nasa South Africa. Ang totoo, mas nawala ako sa sarili ko kaysa sa kanila.

Tatlong buwan matapos noon, nakabalik na ako sa Thailand – hindi na turista, kundi isang lalaking nagdala ng buong buhay niya sa dalawang maleta. 50 anyos, pero feeling 25 – hindi dahil sa katawan, kundi dahil sa ideya na puwede pa palang magsimula kapag akala mo tapos ka na.

Unang mga buwan sa Pattaya, kay sarap. Gigising ako nang maaga, magtitimpla ng kape, tatayo sa balkonahe, titingin sa dagat na parang paalala na hindi pa ako huli para sa mundo. Maglalakad ako sa beach, mag-aalmusal sa murang karinderya, babalik para magbasa, mag-gym, magsulat sa notebook ng mga plano. Sa gabi, minsan lalabas ako kasama ang ibang expat – mga South African, Brit, Aussie. Iisa ang tono ng usapan: “Best decision ever, boet.”

Wala sa plano ang magkaroon ng relasyon. Tapos na ako sa ganyang klase ng sakit. Ang gusto ko lang: katahimikan, simpleng buhay, biyahe paminsan–minsan. Okay na sana ako sa gano’ng set-up. Hanggang isang gabi, kumain ako sa maliit na restaurant malapit sa beach at muntik nang sumuko sa hiya dahil sa sobrang sablay kong Thai.

Nandoon siya. Si Ploy. At sa isang simpleng pagsalin niya ng order ko sa Thai, nagsimula ang kuwento na babasag sa puso kong matagal ko nang akalang patay na.

Ang Baby na Hindi Umiiral

Gabing ‘yon sa maliit na restaurant, nagpipilit akong umorder gamit ang ilang Thai words na nakuha ko sa YouTube. “Pad kapaw… kai? Krap?” sabay turo sa random na linya sa menu. Nalilito na ‘yung waitress, paulit–ulit na “Ha?” at awkward na ngiti lang ang naibabalik sa akin. Nagsisimula na akong mabilaukan sa hiya nang biglang may boses mula sa likod ko: “You want pad krapao gai, right? Spicy chicken with basil.”

Paglingon ko, nandoon siya – maliit, mahinhin pero may lakas ng presensya. Haba ng buhok, simpleng suot, at ‘yung ngiti na parang sanay nang pagaanin ang kaba ng ibang tao. Tumawa ako. “Oo, ‘yun nga siguro,” sagot ko. Binaling niya sa Thai ‘yung order, ang bilis, ang linaw, at ngumiti sa akin na parang wala lang ‘yung kabobohan ko.

Nagpasalamat ako at alok na bilhan siya ng inumin bilang pasasalamat. “Okay,” sabi niya, walang arte. Doon ko nalaman ang pangalan niya – Ploy, 34 anyos, taga-Udon Thani, limang taon nang nagtatrabaho sa Pattaya bilang spa therapist. Nagpadala siya ng pera buwan–buwan sa pamilya para sa bukid at sa mga magulang na tumatanda na. Sa paraan ng pagkukuwento niya, walang drama. Parang para sa kaniya, normal lang ang magsakripisyo.

Ako naman, nagbukas ng kaunti. Sinabi ko kung sino ako, saan ako galing, kung bakit ako narito. Hindi ko agad sinabi ang lahat, pero sapat para maramdaman niyang hindi ako simpleng turista na naghahanap lang ng barkada. Nakatitig siya habang nagkukuwento ako – ‘yung tingin na hindi nakatingin sa relo, hindi nakaabang sa ibang tao. Sa dulo, sabi niya, “You are brave. Many people want to leave but they stay. You go. That is brave.”

Pag-uwi ko ng gabing ‘yon, dalawa lang ang laman ng isip ko: ang lasa ng pad krapao na halos patraydor sa anghang pero masarap… at ang ngiti ni Ploy. Dalawang araw kong binalanse kung magme-message ako sa Line ID na binigay niya. Sa pangatlong araw, nag-type ako ng simpleng “Hi, this is Trevor, from the restaurant,” sabay send. Hindi ko in-expect na sasagot siya. Ilang segundo lang, “Hello, T-Rac, how are you?”

Mula roon, sunod–sunod na ang meet up. Dinner sa beachside karinderya, sabay lakad sa baybayin. Ice cream sa gabi habang nag-aagawan ang tugtog ng mga bar at ingay ng motorbike. Minsan, tahimik lang kaming magkasabay – siya nagkukuwento tungkol sa bukid nila sa Isan, kung paano siya unang napadpad sa Pattaya dahil sa trabaho sa spa. Ako naman, nagkukuwento tungkol sa Joburg, traffic, security complex, load shedding. Sa lahat ng iyon, pinakamatindi ‘yung pakiramdam na – may nakikinig. Hindi dahil may kailangan, kundi dahil interesado.

Pagkalipas ng ilang linggo, mas madalas na siyang nasa condo ko kaysa sa maliit niyang inuupahan. Una, overnight lang. Tapos naging dalawa, tatlong gabi, hanggang halos hindi na siya umuuwi. Dinala niya nang paisa–isa ang mga gamit niya – ilang damit, toiletries, maliit na Buddha na inilagay niya sa sulok ng sala. Hindi ko napansin kung kailan eksaktong nagsimulang magmukhang “sa amin” imbes na “sa akin” ang condo. Ang alam ko lang, mas gusto ko nang may naririnig akong kaluskos sa kusina sa umaga kaysa tahimik na ref at electric kettle.

Tinawag niya akong “T-rak” – darling. Sa unang beses, napangiti ako nang sobra. Sa tuwing maririnig ko ‘yun, para akong ginagawang totoo ulit ng mundo. Matagal na akong walang tawag na may lambing mula sa kahit sino. Mga taon na ang binilang mula noong may babaeng nag-text sa akin para kumustahin kung kumain na ba ako. Kay Ploy, normal lang iyon – maikli, simple, pero tumatama.

Unti–unti, bumukas din siya sa akin. Kuwento niya ang magulang niyang tumatanda na sa bukid, ang tatay niyang may sakit sa likod, ang inang may mataas na presyon. Kuwento niya kung paano siya lumuwas, nagtrabaho sa spa, nakaranas ng mga bastos na customer na kinailangan niyang tiisin para sa dagdag na tip. Pero sa gitna noon, maririnig mo ‘yung tawa niya – ‘yung tawang palaban, hindi api.

Nang minsang magkuwento siya na kailangan daw ng nanay niya ng gamot, kusa akong nag-alok. “Magpapadala ako,” sabi ko, halos automatic. Tumanggi siya sa una – sabi niya, ayaw niyang isipin ko na ginagamit niya ako. Pero pinilit ko, at sa huli tinanggap niya. 5,000 baht. Sa conversion ng utak kong quantity surveyor, hindi gano’n kaliit. Pero para sa ideya na natutulungan ko ang pamilya niya – at indirectly, siya – parang ang gaan-gaan.

Sumunod ang iba pang tulong – kaunting pera para sa bukid, para sa bayad sa utang, para sa check-up ng nanay. Lahat may kuwento, lahat may luha sa dulo, lahat may yakap at “You so kind, T-rak. You are different from other men.” At sa bawat salitang ‘yon, parang may kumakaskas sa sugat sa loob ko at ginagawang mas madali ang paghinga.

Pagkalipas ng anim na buwan, isang umaga sa balkonahe, nagbago ang lahat. Nasa labas kami, ako may hawak na kape, siya tahimik. Napansin kong hindi siya kumakain, tahimik na nakatingin kung saan. Tanong ko, “Are you okay?” Tumingin siya sa akin, puno ng luha ‘yung mata. Hinawakan niya kamay ko. “Trevor… I have something to tell you… I am pregnant.”

Umangat ang mundo ko. Para akong tinamaan ng malambot pero malakas na alon. Hindi ako nakapagsalita ilang segundo. Nakita kong natatakot siya, parang handa sa dalawang posibleng sagot: galit o paglayo. Wala akong naibigay doon. Tumayo ako, niyakap siya, at sa utak ko iisang linya lang paulit–ulit: “Magiging tatay na ako.”

Sa edad na 52, akala ko tapos na ang kuwento kong ‘yan. Akala ko, wala nang child’s first steps, walang daddy sa school event, walang maliit na kamay na kakapit sa kamay kong malaki. Kaya nang sabihin niyang buntis siya, parang nagbukas ulit ‘yung libro na matagal ko nang isinara.

Tumuloy ang gabi na punong-puno ng plano. Doon kami sa kama, nakahiga, nag-iisip ng pangalan ng baby. Kung lalaki, Liam, Joshua, o kung anong pangalan na kayang bigkasin ng both English at Thai. Kung babae, gusto niya Aria o Molly. Nag-uusap kami tungkol sa bahay sa probinsiya – “house up country,” sabi niya – somewhere malapit sa Udon Thani, malapit sa magulang niya. Garden, duyan, rice field sa malayo, tahimik na buhay kasama ang bata. Ini-imagine ko na tinuturuan ko siyang mag-kick ng rugby ball, kahit hindi iyon sport sa Thailand. Ini-imagine ko siyang tatawag sa akin na “Dad,” “Papa,” o kahit anong tawag, basta sa akin.

Pinakita niya ulit sa akin ‘yung pregnancy test. Dalawang malinaw na pink na linya. Kinuha ko ‘yung phone ko, kinuhanan ko ng litrato, ni-zoom in, at halos sambahin ko ‘yung dalawang guhit na ‘yon. Sinend ko ang picture sa anak kong babae sa Cape Town. Maya-maya, nagreply siya: “That’s great, Dad. But please… take it slow.” Binasa ko, pero hindi ko pinakinggan. Sa sobrang saya, wala nang puwang ang pag-aalinlangan. Ayokong pakinggan ang kahit anong boses na puwedeng sumira sa ilusyon naming dalawa ni Ploy.

Mga sumunod na linggo, nabalot ng idea ng “baby” ang buhay ko. Google dito, basa doon – prenatal care sa Thailand, magkano ang gastos, anong hospital, paano ang dual citizenship, anong apelido, anong apelyido, anong visa. Naglista pa ako sa notebook – estimated cost per month, doctor visit, vitamins, delivery. Ganito ang utak ko bilang quantity surveyor: lahat sinusukat, lahat inaayos.

Pero habang lumalalim ang plano sa papel, may ibang nagbabago sa realidad. Napansin kong mas matagal na siyang natutulog. Mas madalas siyang nakahiga, nakatalikod, hawak ang cellphone. “I am tired, baby make me tired,” sabi niya. Natural, sabi ko sa sarili ko, first trimester, normal ‘yan. Kaya ako na ang naglilinis, namamalengke, nagluluto.

Pero hindi lang iyon. Dumalas ang panahong parang nasa ibang mundo siya. Sa dinner, naka-sandal siya sa upuan, hawak ang phone, tumatawa sa mga chat na hindi niya ipinapakita. Kapag tinatanong ko, “Who are you talking to?”, pumapaimbabaw ang sagot na, “Just friend, T-rak, don’t worry.”

Unti–unti, dumalang ang ginagawa naming sabay. Wala nang beach walk, wala nang mahabang usapan bago matulog. Sa gabi, tatabi siya sa kama, pero parang may invisible na pader sa gitna. I-eextend ko kamay ko para haplusin ang tiyan niya, tatawa akong kausap ang “baby,” at madalas sagot niya, “Don’t. I feel weird. Not now.”

Dahil desperado akong maniwala na okay kami, sinisi ko sa hormones. Sinabi ko sa sarili ko: “Maraming nababasang ganito, nag-iiba ugali ng buntis, nagiging iritable, nagwo-withdraw, normal lang.” Kaya tumahimik ako. Tumahimik ako kahit may boses sa loob na sumisigaw: “May mali.”

Kasabay noon, lumalaki ang halagang lumalabas sa bank account ko. Kailangan daw ng private doctor – mas maayos, mas malinis, marunong mag-English. 15,000 baht. Kailangan daw ng pera para sa rice farm – may utang, may kailangang pambayad. 10,000 baht. Kailangan daw ng maternity clothes, vitamins, “special food for baby.” Binigay ko pati debit card. “Get what you need,” sabi ko. Kaya ‘yung lungsod sa numbers head ko, tinigil ko munang kalkulahin. Sadyang hindi ko tiningnan. Kasi bawat turok ng pera palabas, ang kapalit sa utak ko: “Ito ang gastos para sa pangarap mong maging ama.”

Pero kahit gano’n, hindi bumalik ang init. Hindi bumalik ang lambing. Naging parang border guard ‘yung phone niya, laging nasa kamay, laging harang sa pagitan namin. At kahit sobrang gusto kong maging bulag, hindi panghabambuhay makakatulog ang konsensiya.

Isang Huwebes ng hapon, doon tuluyang bumigay ang ilusyon. Nasa market si Ploy, bumili raw ng prutas, mangga, sticky rice – buntis cravings, ‘ika niya. Naalala kong matagal ko nang hindi nililinis ang banyo, kaya nagpasya akong mag-scrub ng tiles at sink. Sa simpleng pag-angat ko ng maliit na basurahan, nakita ko ‘yun: pregnancy test, hindi ‘yung pinakita niya sa akin noon. Iba ang brand. Iba ang itsura. At higit sa lahat, malinaw: isang linya lang.

Pagkatapos ng Dalawang Linya

Nakatayo ako sa gitna ng banyo, basang-basa ang kamay sa sabon, hawak ang plastic bag ng basura na parang may granada sa loob. Tinitigan ko ‘yung test. Isang linya – negative. Para akong biglang nabingi. Nagpatak ang gripo, umuugong ang exhaust fan, pero lahat ng tunog lumabo. Ang natira lang ay kumakabog na puso ko at ‘yung tanong na pilit kong binabara: “Bakit may negative test sa bahay ng babaeng sinasabing buntis sa anak mo?”

Sa simula, nilabanan ko. “Siguro luma ‘to,” sabi ko sa utak ko. “Baka ito ‘yung unang test na ginawa niya, bago pa lumabas ‘yung positive. Baka nag-double check lang siya. Baka… baka…” Ang problema, masyadong malinaw ang plastikar – walang dumi ng old tissue, walang vintage look, mukhang bagong gamit. At ‘yung utak kong sanay sa ebidensya at numero, ayaw makuntento sa “baka.”

Iniwan ko muna ‘yung basurahan sa gilid. Pumunta ako sa kwarto namin, bukas ang drawer niya, closet, bag. Hindi ko gustong gawin, pero ginawa ko. Bumungad ang tatlong box ng pregnancy test, ibang brand, naka-sealed, hindi pa nagagamit. Lahat naman ay negative sa picture sa kahon. Kinuha ko ang cellphone ko, binuksan ang litrato ng ipinakita niyang test sa akin noong unang may “good news.” Ibang brand. Ibang kulay ng kahon. Ibang lahat.

Umupo ako sa gilid ng kama, hawak ang test na galing sa basurahan sa isang kamay, hawak ang phone sa kabila, at hinayaan kong buhusan ako ng dalawang posibleng kuwento:

Una, ‘yung gusto kong paniwalaan: nagka-miscarriage siya. Hindi niya alam kung paano sasabihin sa akin. Sumubok ulit mag-test, lumabas na negative, pero hindi niya kayang harapin ang lungkot ko kaya nanahimik.

Pangalawa, ‘yung pilit kumakatok sa konsensiya ko: hindi siya nabuntis kahit kailan. Ang pinakita niyang test noong una, hindi kaniya.

Pagdating niya, nasa sofa na ako, tahimik, may iisang test na nakapatong sa mesa. Negative. Narinig ko ang pagbukas ng pinto, ‘yung masiglang “T-rak, I buy mango for you!” Sabay sabog ng plastik sa sahig nang makita niya ang nasa harap ko. Para kaming dalawang aktor na pareho nang alam ang ending pero pinipilit pang mag-improvise.

“What is this?” tanong ko, kalmado pero mabigat.

Hindi siya agad nakasagot. Nakatitig lang siya sa test, parang biglang nag-freeze ang mundo. ‘Yung ngiting dala niya mula sa market, nabura. Nabura rin ‘yung persona niyang sweet, at ang natira ay takot.

Muli akong nagtanong, mas mabagal: “Ploy… ano ito?”

Tumakbo ang luha. Mabilis. Malakas ang hagulgol. Umabot sa point na halos hindi ko na maintindihan ‘yung sinasabi niya – puro halo ng Thai at English, “I don’t know, I don’t know, you stress me, bad for baby…” sabi niya, paulit–ulit.

Kinuha ko ang phone, pinakita ko ang litrato ng test na pinaniwalaan ko noon. “Different brand,” sabi ko, sabay turo sa test na nasa mesa. “This is new. This is different. So tell me… why?”

Huminto siya sa pag-iyak parang may switch. Bigla siyang tumigil, huminga nang malalim, at unti–unting tumigas ‘yung mukha niya. Mula sa takot, naging reklamo. “You go through my things?” tanong niya, malamig. “You don’t trust me?”

“Accident lang,” sagot ko. “I found it in the bin. I wasn’t spying. But now I need the truth.”

Para siyang may sariling script. Imbes na sagutin ang tanong, naglakad siya papunta sa kwarto, sinimulang mag-empake. Mabilis. Halatang sanay.

Sumunod ako. “Saan ka pupunta?”

Hindi sumagot. Nag-ayos ng damit, naglagay sa bag. Sa tono ng kilos niya, parang ako pa ang mali. Sa boses ko, ramdam ko ang desperasyon. “Ploy… are you pregnant? Totoo ba ‘yung sinabi mo?”

Huminto siya sandali, tiningnan ako sa mata. Sa dalawang segundo na ‘yon, nakita ko ang totoo – hindi siya buntis, at alam niya na alam ko. Pero imbes na umamin nang maamo, pinili niyang umatake. “You think I lie?” sigaw niya. “You think I trick you? What kind of man are you?”

“Gusto ko lang ng sagot,” sabi ko. “Just the truth. That’s all.”

Tumawa siya. Hindi ‘yung tawa na mahal ko noon, kundi ‘yung tawang puno ng paghamak. “There is no baby, Trevor,” sabi niya. “There never was. I used test from my friend. She pregnant. Not me. I never pregnant.”

Parang may humugot ng tadyang at baga ko sabay. Hawak ko ‘yung door frame, kasi kung hindi, baka bumagsak ako. Hindi ko mahanap ‘yung boses ko. Si Ploy, tuloy sa pag-empake, parang ordinaryong araw lang.

“Why?” tanong ko, halos pabulong. “Bakit mo ginawa?”

Huminto siya, tumingin ulit sa akin, at sa wakas, lumabas ang pinaka-hubad na version ng totoo. “Because you want to believe,” sagot niya. “Because lonely old man always want to believe. You are so easy, Trevor. You give me money, you give me everything. I just give you story. That’s all. Just story.”

Story. Kuwento. Fantasya. Ikinuwento niya sa akin ang buhay na gusto ko – at ibinenta niya iyon kapalit ng pera. At masakit tanggapin na ako mismo ang nagligpit ng red carpet para sa scam na ‘yon.

May tumawag sa phone niya, Thai. Ilang saglit lang, may huminto nang motorbike sa labas. Dala ang bag, dumaan siya sa tabi ko na parang pader lang ako. Wala nang yakap, wala nang “T-rak.” Puro galit at pagod sa mukha. Lumabas siya. Sinara ang pinto.

Lumabas ako sa balkonahe, napatingin sa gilid ng kalsada. Nakita ko siyang sumakay sa likod ng lalaking hindi ko kilala. Yumakap siya sa baywang nito, at sa isang iglap, nawala na sila sa trapiko, parang hindi naging parte ng buhay ko ang huling anim na buwan.

Sa gabing ‘yon, naupo ako sa dilim ng sala, TV naka-off, aircon umaandar pero hindi ko ramdam ang lamig. Ang condo na dati, parang tahanan na, naging crime scene. Ang mga dingding, parang saksi sa lahat ng “I love you” na binigkas ko sa maling tao.

Kinabukasan, pinilit kong maging praktikal. Binuksan ko ang banking app ko, sinunod-sunod ang transactions. 5,000… 10,000… 15,000… hospital fees na hindi nag-exist, gamot para sa baby na hindi umiiral, utang sa bukid na hindi ko alam kung totoo. Halos 80,000 baht sa loob lang ng dalawang buwan. Para sa pension ko, malaking kagat iyon. Hindi ako bibigay sa gutom, pero ibig sabihin noon: bawas pagkain sa restaurant, bawas beer, bawas lakad, bawas luho.

Sinabihan ko si Johan, kababayang South African na nakilala ko sa gym. Nakinig siya, tahimik. “Ja, boet,” sabi niya sa huli, “narinig ko na ‘yan. Fake pregnancy. Hindi pangkaraniwan, pero nangyayari. May kakilala akong Durban guy, mas malala pa pinagdaanan. Nagpa-baby shower pa bago nalaman na wala palang baby.”

Sabi niya, “You got off light, china. At least wala siyang bahay sa pangalan niya, at hindi ka na-extend sa marriage. Mas masakit kung gano’n.”

Pero sa loob ko, hindi “light” ang pakiramdam. Parang tinanggalan ako ng baga, hindi ng wallet. Puwedeng kumita ulit ng pera. Pero ‘yung tiwalang nawasak, ‘yung pangarap na pinunit, ‘yung ideya na puwede pa pala akong maging tatay – iyon ang hindi basta nababawi.

Puwede sana akong umuwi na lang sa South Africa. Magbabalik sa Joburg, sabihin sa anak ko, “Tama ka, anak, mali ako.” Magpapakasino at si kuya naming tanga sa kuwento sa braai night, “Ay, si Trevor, naloko sa fake pregnancy sa Thailand.” Pero hindi ko magawa. Kasi kahit napuno na ng sakit ang lungsod sa baybayin, mahal ko pa rin ang bansang ‘to. Hindi ‘yung fantasy Thailand ng mga vlog, kundi ‘yung totoong Thailand – ‘yung init, ‘yung pagkain, ‘yung ingay, ‘yung simpleng araw na hindi sinisimulan sa takot sa carjacking.

Kaya imbes na umuwi, lumipat ako. Iniwan ko ang Pattaya, ang condo, ang lahat ng alaala doon.

Nagpunta ako sa Chiang Mai. Mas malamig, mas tahimik, mas maraming templo kaysa bar. Sa unang umaga sa maliit na bahay na nirentahan ko roon, nagising ako sa tunog ng ibon, hindi sa bass ng nightclub. Nagkape ako sa maliit na porch, tinitingnan ang bundok sa malayo, at unang beses matapos ang nangyari kay Ploy, nakahinga ako nang hindi sumasakit ang dibdib.

Doon unti–unting naghilom ang sugat – hindi dahil nakalimutan ko ang kuwento, kundi dahil natuto akong tanggapin na hindi Thailand ang sumira sa akin. Ako ang hindi nag-ayos ng wasak na bahagi ko bago ko ibinigay ang puso ko sa kung sino man.

At iyan ang puso ng kuwento ni Trevor. Hindi lang ito kuwento ng fake pregnancy. Kuwento ito ng isang lalaki na matagal nang gutom sa pamilya, sa pagiging ama, sa pakiramdam na may nangangailangan sa kaniya – at kung paanong gutom na ‘yan ang ginamit laban sa kaniya.

Sa bawat lalaking nag-iisip, “Hindi ako mauuto, hindi ako mangyayari sa akin ‘yan,” ang sagot ko simpleng-simple: hindi ikaw ang nagdedesisyon kung kailan ka magiging mahina. Madalas, darating ‘yan sa oras na matagal ka nang tuyo sa loob. At doon, kahit ikaw pa ang pinakamatalinong quantity surveyor, aakalain mong dalawang pink na linya ang sagot sa lahat ng kulang sa’yo sa buhay.

Pero minsan… kuwento lang pala iyon. At hindi lahat ng kuwento, kahit gaano kaganda, totoo.