Sa gitna ng kayamanan at kapangyarihan, minsan ay nakalilimutan nating bumalik sa pinanggalingan. Pero isang gabi, habang nakasakay sa kanyang mamahaling kotse, nakita ng isang bilyonaryo ang babaeng matagal na niyang nakalimutan — dating kasambahay, ngayon ay payat, marumi, at yakap-yakap ang batang gutom sa tabi ng basurahan. Ngunit nang lumapit siya, isang lihim ang nabunyag na yayanig sa kanyang buong pagkatao.

Si Don Sebastian Villareal ay isang kilalang negosyante, isang bilyonaryong sanay sa karangyaan — limang kotse, tatlong bahay, at libu-libong empleyado. Ngunit sa kabila ng lahat, may bahagi ng kanyang nakaraan na pilit niyang inilibing: ang mga panahong wala pa siyang pera, at may mga taong tumulong sa kanya nang walang hinihinging kapalit. Isa sa mga iyon ay si Maria, ang kasambahay na minsang nag-alaga sa kanya noong siya’y nagsisimula pa lang.

Isang gabing maulan, habang pauwi si Don Sebastian mula sa business meeting, nadaanan niya ang isang eskinita sa Maynila na puno ng basura. Sa gilid ng kalsada, may nakita siyang babae, basang-basa, at may kargang batang payat na tila wala pang apat na taon. Sa unang tingin, parang isa lang sa maraming pulubi sa lungsod. Ngunit nang magtama ang kanilang mga mata, parang tumigil ang oras — dahil ang babaeng iyon ay pamilyar. “Maria?” mahinang sabi ni Don Sebastian.

Nagulat ang babae, tila nahihiya pang tumingin. “Sir… Don Sebastian?” nanginginig na tugon niya. Agad siyang bumaba ng kotse, at tinakpan ng coat ang babae at ang bata. “Anong nangyari sa’yo? Nasaan ang pamilya mo?” Ngunit sa halip na sumagot, napaiyak si Maria, mahigpit na niyakap ang anak, at paulit-ulit na sinabing, “Patawarin n’yo ako.”

Dinala sila ni Don Sebastian sa kanyang mansyon. Ipinakain, pinapaliguan, at pinahinga. Habang tulog ang bata, lumapit si Maria sa kanya. “Sir… may kailangan kayong malaman.” Umupo si Don Sebastian, nagtataka, at doon lumabas ang katotohanan na hindi niya kailanman inasahan.

Ayon kay Maria, ilang taon matapos siyang umalis bilang kasambahay, nabuntis siya — at ang ama ng bata ay si Don Sebastian mismo. Noon daw ay gabing lasing siya at nasaktan dahil iniwan siya ng nobya. Pinilit niyang kalimutan ang nangyari, ngunit para kay Maria, iyon ang gabing nagbunga ng buhay na ngayon ay kanyang anak. “Hindi ko po kailanman hiningi ang tulong ninyo,” sabi ni Maria, “ang gusto ko lang ay mabuhay siya, kahit mahirap.”

Natigilan si Don Sebastian. Hindi siya makapaniwala. Lumapit siya sa natutulog na bata, at nang makita niya ito nang malapitan, para siyang tinamaan ng kidlat — dahil ang mukha ng bata ay kopyang-kopya niya noong kabataan. Umagos ang luha sa kanyang mga mata. “Diyos ko… anak ko pala siya.”

Simula noon, nagbago ang lahat. Ipinagamot ni Don Sebastian si Maria at ang bata, binigyan sila ng tahanan, at unti-unting itinama ang mga pagkukulang ng nakaraan. Ngunit higit pa sa pera o tulong, ang pinakamalaking ginawa niya ay ang pagyakap sa responsibilidad — hindi bilang bilyonaryo, kundi bilang tao, bilang ama.

Lumipas ang mga buwan, at makikita na si Don Sebastian na naglalaro kasama ang bata sa hardin, habang si Maria ay nakangiting pinagmamasdan sila mula sa bintana. Sa mga panahong iyon, natutunan niyang ang tunay na kayamanan ay hindi nasa mga bangko o negosyo, kundi sa mga taong marunong magpatawad at magmahal.

At minsan, sa gitna ng gabi, tinitingnan niya ang bata at tahimik na sinasabi sa sarili, “Salamat, Maria. Dahil sa’yo, muling natuto ang isang tulad kong bilyonaryo kung paano maging tao.”