Iniwan niya ang anak niyang may ngiti sa labi at kinabukasang puno ng pangarap. Ngunit nang siya’y bumalik mula sa mahabang biyahe, ang batang minsang pinangakuan ng lahat ay ngayo’y lumalapit sa mga kapitbahay, nagmamakaawa ng kaunting tinapay. At sa likod ng gutom at luha ng kanyang anak, natagpuan niya ang lihim na babago sa buong buhay niya.

Ang Kuwento: “Ang Pagbabalik ni Don Alejandro”

Si Don Alejandro Vergara ay isa sa pinakamayamang negosyante sa bansa—isang taong sanay sa karangyaan at abala sa negosyo. Sa loob ng dalawang taon, naglakbay siya sa ibang bansa para palawakin ang kanyang imperyo. Bago siya umalis, iniwan niya ang kanyang anak na si Isabella, walong taong gulang, sa pangangalaga ng kanyang asawa, si Lucinda.

Sa bawat tawag ni Alejandro, naririnig niya ang masayang tinig ni Isabella. “Papa, I miss you! When are you coming home?” Lagi niyang sinasagot: “Soon, anak. When everything is ready.” Hindi niya alam, ang salitang “soon” ay magiging huling pag-asa ng isang batang unti-unting nawawala sa liwanag.

Pagbalik niya sa bansa, halos hindi siya makapaniwala sa nakita. Ang dating mansyon ay tila abandonado—marumi, madilim, at puno ng katahimikan. Ang mga kasambahay ay wala na, at ang gate ay halos kalawangin. Nang lumapit siya sa pinto, napansin niya ang isang batang payat, marumi, at may luha sa pisngi.

“Isabella?” mahina niyang sabi.
Napalingon ang bata, dala ang isang lumang mangkok ng kanin na bigay ng kapitbahay. “Papa?”

Sa sandaling iyon, tumigil ang mundo ni Don Alejandro. Lumuhod siya at niyakap ang anak, habang ang puso niya ay bumigat sa sakit at pagsisisi.

Ang Katotohanan sa Likod ng Lahat

Nalaman niya mula sa mga kapitbahay na iniwan sila ni Lucinda—tumakas ito kasama ang sekretarya ng kumpanya, bitbit ang malaking halaga ng pera. Naiwan si Isabella sa bahay, walang pagkain, walang kasambahay, at walang tulong. Ang tanging dahilan kung bakit siya nabuhay ay ang kabaitan ng mga kapitbahay na nag-abot ng tinapay at tubig araw-araw.

Nang marinig ni Don Alejandro ang kuwento, napaluha siya. Isang bilyonaryong may lahat ng pera sa mundo, ngunit hindi napansin na ang pinakamahalagang kayamanan niya ay nagugutom sa sariling tahanan.

Ang Bagong Simula

Mula sa araw na iyon, nagbago si Don Alejandro. Ibinenta niya ang ilan sa kanyang negosyo, at ginugol ang oras sa anak. Itinatag niya ang isang foundation para sa mga batang inabandona ng magulang—pinangalanan niya itong “Project Isabella.”

Isang araw, habang magkahawak-kamay silang naglalakad sa park, tinanong ni Isabella:

“Papa, are you still rich?”
Ngumiti si Don Alejandro, at sagot niya:
“Yes, anak. Because now, I have you.”

Moral ng Kuwento:

Ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa pera, negosyo, o mansyon. Ito ay nasusukat sa oras, pagmamahal, at presensiya mo sa mga taong pinakamahalaga sa’yo.