Maling Akala: Ang Thai na Manunulak na Nag-isip na Matutukso Niya Ako!

Si Derek Vanderway ay hindi yung tipong lalaking makikita mong lasing sa Chang beer sa Walking Street habang may nakasabit na dalawampung taong gulang sa braso niya. Hindi siya yung klasikong “farang tanga” na pinagtatawanan sa mga expat forum. At higit sa lahat, hindi siya naniniwala na puwede siyang maloko.

’Yan ang unang kasinungalingan sa kuwento niya.

Dalawang taon niyang pinuno ang sarili ng “kaalaman” bago siya lumipad patungong Thailand. Dalawang taon ng videos, artikulo, Reddit, Facebook group, expat forum, “10 signs she is scamming you,” “Never do THIS in Thailand,” “How not to be an ATM.” Para bang bawat gabi sa Johannesburg, habang ang lungsod ay nakabalot sa alon ng takot, krimen at maagang dilim, dahan-dahan niyang binubuo sa isip ang bersyong Thai ng sarili niyang kaligtasan.

Ang totoo: tumatakbo siya. Hindi mula sa pulis, hindi mula sa utang, hindi mula sa gulo—kundi mula sa kawalan.

Bahagi 1 – Johannesburg, Emptiness at YouTube University

Sa apat na kuwartong bahay sa Sandton, madalas marinig ni Derek ang sariling yapak kaysa sa kahit anong boses ng tao. Ang tunog ng aircon, ang mahinang hum ng ref, ang huni ng electric fence sa bakod—iyon ang naging musika ng araw-araw niya. Dating may mga boses doon: tawa ni Linda, kaluskos ng mga anak, TV na nakabukas sa rugby. Ngayon, puro echo na lang.

Ang diborsyo nila ni Linda ay hindi parang mga nasa pelikula—walang sabunutan, walang sumisigaw ng “You ruined my life!”, walang pinggan na lumilipad. Natapos iyon sa gitna ng tsaa at biscuit, sa opisina ng abogado, sa pagitan ng Pilates class ni Linda at Zoom meeting ni Derek. Isang pirma. Isang buntong-hininga. Isang “I guess this is it.” Tapos.

Ang mga anak nila, si Michael at Sarah, ay kuwento ng tagumpay na napaghandaan nila mula pa noong bata pa ang mga ito: mahusay sa eskuwela, may magandang trabaho, naka-base sa ibang siyudad, ibang bansa. Independent. Successful. At, siyempre, malayo.

Tumatawag sila sa birthday, Pasko, minsan kapag may gusto lang i-share. Walang sama ng loob si Derek. Alam niyang ganito talaga kapag lumaki ang mga batang sanay sa sariling paa. Pero may isang gabi na biglang sumagi sa isip niya: “Kung mamatay kaya ako bukas, ilang araw bago may makapansin?”

Sa ganoong klase ng gabi niya unang binuksan ang YouTube at hinayaan ang algorithm na akitin siya.

Una, mga video tungkol sa “Retiring Cheap in Asia.” Saka “Cost of Living in Thailand vs South Africa.” Tapos “Why I left the West for Good.” At, siyempre, mga vlog ng matatandang foreigner na nakaupo sa balkonahe, may tasa ng kape sa kamay, nagsasabing: “Best decision I ever made.”

Hindi agad babae ang naisip ni Derek. Una, practical siya: visa, gastos, safety, healthcare. Pero hindi mo puwedeng pagkaila—kapag tuloy-tuloy kang nanonood ng “Life in Thailand,” laging may lalabas na thumbnail ng isang matandang lalaki at ng isang batang babaeng nakangiti, nakaakap sa kaniya. At kung limang taon kang nasa kasal na parang roommate arrangement lang, hindi puwedeng hindi kumirot ang loob mo.

Pero si Derek, iba raw. Hindi siya lalabas sa bansa nang walang plano. Kaya naglista siya.

Walang bar girls.

Walang nightlife girls.

Walang babaeng ang trabaho ay “pagbenta ng pantasya sa foreigner.”

Walang maglalagay ng property sa pangalan ng iba.

Walang pautang.

Walang “sick Buffalo,” “sick mother,” “sick cousin,” “sick dog.”

Kung may checklist laban sa pagiging tanga, meron siya. At mahal na mahal niya ang checklist na ’yon, parang santo.

Bahagi 2 – Paglapag sa Lupain ng Ngiti

Nang lumapag ang eroplano sa Suvarnabhumi, sumalubong kay Derek ang halimuyak ng mainit na hangin na amoy jet fuel, pawis, at street food. Alas-onse ng gabi pero parang hapon sa init. Sa unang lakad pa lang niya palabas, para siyang binunot mula sa lumang, tuyot na world ng Johannesburg at itinapon sa riot ng kulay at ingay.

Pattaya—Paya sa dila niya—ay hindi katulad ng nakikita niya sa screen. Oo, may neon, may motorbike, may beer bar. Pero may tahimik din: mga side street kung saan may naglalaba sa labas, mga matandang nagtitinda ng prutas, mga batang naglalaro sa gilid ng kalsada. Pinili niya ang condo niya sa isang mas tahimik na area, may pool, gym, security, at Wi-Fi. Lahat nakaayos. Lahat planado.

Sa unang buwan, halos textbook ang kilos niya: hanap ng kapehan na may malakas na Wi-Fi, tanghali sa market para mag-practice ng Thai, iwas sa mga bar na may kumakaway at sumisigaw ng “Hello, handsome.” Hindi siya pumupunta sa Walking Street. Hindi siya umuupo sa mga bar kung saan ang bawat ngiti ay may presyo. Mayabang sa sarili niyang isip: “I’m not like those guys.”

May isang problema lang—tahimik pa rin. Mas tahimik, sa ibang paraan.

Ang condo, kahit maganda, ay parang bersyon 2.0 lang ng bahay niya sa Johannesburg: mas maliit, mas bago, mas mainit, pero pareho ang laman—siya at ang echo.

Hanggang sumakit nang husto ang likod niya.

Bahagi 3 – Ang Massage Shop ni Sam at ang Illusion ng “Authentic Thailand”

Nakasulat lang sa isang simpleng karatula sa isang kanto ng Naklua: “Traditional Thai Massage”. Walang LED, walang neon, walang babaeng naka-makeup na kumakaway sa sidewalk. Buksan ang pinto, at lalanghapin mo ang amoy ng langis, liniment, at konting insenso. Sa loob, mga banig na asul, isang maliit na altar na may bulaklak at kandila, at tatlong babaeng seryosong nagmamasahe ng mga customer.

Ito ang klaseng lugar na gusto ni Derek. “Real Thailand,” sabi niya sa sarili. Hindi yung “hello sexy man” Thailand na laging tinatakot siya sa mga YouTube warning.

Ang matandang babae sa front desk, siguro mga 60 na, ang nag-asikaso sa kaniya. Nakita ang kilos niya, ang hawak niyang balakang, at nagkaintindihan na sila kahit kulang sa salita: masakit ang likod.

“Two hundred baht,” sabi ng matanda. Walang tawaran. Walang acting. Walang “for you special price.”

Sumulpot si Sam: late 30s, simple, naka-brown na uniporme pang-massage, nakapusod ang buhok, walang pulang lipstick, walang pilikmata na parang pang-club.

Hindi siya ngumiti nang malandi. Hindi siya nagtanong: “Where you from?” sa tono na parang rehearsed. Tumango lang, itinuro ang banig, at nag-umpisa.

At doon nalusaw ang unang layer ng depensa ni Derek.

Ang mga kamay ni Sam ay parang kombinasyon ng martilyo at himala. Binuntun-buntun ang likod niya, inakyat, binaon ang siko sa mga litid na matagal nang matigas, pinisil ang kalamnan na para bang binubunot sa lumang kahon. Masakit. Totoong masakit. Pero sabay nung sakit, may pakiramdam na may inaayos. May lumuluwag. May naibabalik sa lugar.

Nang matapos ang isang oras, pakiramdam ni Derek mas matangkad siya nang isang pulgada.

Nagbayad siya ng 200 baht. Nag-tip siya ng 200 pa. Nagulat si Sam. Simpleng tango, maikling “khob khun ka,” tapos balik na siya sa susunod na customer. Hindi man lang siya nagtanong ng number niya. Hindi nag-“you come back tomorrow?” nang may halong lambing.

Paglabas ni Derek, ang yabang niya sa isip: “Ayun. Totoo ’to. Hindi ako ginawang ATM. Wala siyang hiningi. Wala siyang drama. Eto ang tunay na Thailand.”

At sa susunod na linggo, bumalik siya. At sa susunod. At sa susunod.

Sa tatlong buwan na iyon, gano’n lang ang cycle: masahe, tip, tahimik na paghanga. Si Sam, professional. Si Derek, professional din daw. Walang personalan. Walang landian.

Hanggang isang Huwebes, nang matapos ang masahe, habang isinusoot niya ang sapatos, biglang nagsalita si Sam sa maingat na Ingles:

“Coffee… you want… coffee?”

’Yun ang unang crack sa pader.

Bahagi 4 – Kape, Katahimikan, at Kung Paano Tumatunog ang Pag-iisa

Sa isip ni Derek, dapat ang sagot: “No, thank you.”

’Yan ang sagot ng lalaking nagbasa ng lahat ng warning sa internet. ’Yan ang sagot ng lalaking dalawang taon naghanda. Pero hindi iyon ang lalaking nakaupo sa banig ng massage shop na ‘yon. Ang nakaupo roon ay isang lalaking apatnapu’t anim na taong gulang, may dalawang anak na malayo, isang ex-wife na naka-move on na, at isang condo na kahit gaano kaganda ay tahimik pa rin sa gabi.

“Yes, sure. Coffee is good,” sabi niya. At doon na nagsimula ang tuluyang pagbagsak.

Sa maliit na kapehan na plastik ang upuan at sobrang tamis ng Thai iced tea, nakaupo silang dalawa sa ilalim ng kupas na payong. Si Sam ang umorder, mabilis na Thai, tapos sila’y naghintay. Maingay ang kalsada, usok ang motorbike, aso tumatahol sa gilid, radio na may kantang hindi niya kilala. Pero sa mismong mesa nila, may kakaibang katahimikan—yung uri ng katahimikang punô ng mga salitang hindi alam kung paano sasabihin.

Tinatanong siya ni Sam nang dahan-dahan: “Where you from?” “How long you stay Thailand?” “You like Pattaya?”

Si Derek sumasagot din nang maingat, sinasala ang impormasyon, ayaw maging bukás na bukás pero ayaw ring maging malamig. South Africa, IT consultant, ilang buwan na sa Thailand, oo, gusto niya rito. Hindi niya sinabi agad ang tungkol sa diborsyo. Hindi niya sinabi agad ang tungkol sa emptiness. Pero bawat sagot, may kasama laging mahinang buntong-hininga na hindi niya napapansin.

Nang ilabas ni Sam ang phone niya at ipakita ang litrato ng anak niya—lalaking mga katorse, naka-uniporme sa eskuwela, nakangiti nang pilit sa harap ng isang simpleng bahay sa probinsya—may kumalabit sa loob ni Derek na hindi kayang basahin ng kahit anong forum.

“Son,” sabi ni Sam, may halong pride at pagod sa boses. “He stay with my mother. I work send money.”

Hindi humingi si Sam ng kahit ano. Wala siyang linyang “school, very expensive” o “no money for food.” Wala sa script ng “sick buffalo.” Ang ginawa lang niya: nag-share. Isang litrato. Isang maikling kuwento. Isang patak ng katotohanan, o kung anuman ang tingin ni Derek na katotohanan iyon.

Nagkape sila. Umuwi si Sam pabalik sa trabaho. Naglakad pauwi si Derek, may kakaibang gaan sa dibdib. Simple lang ang nangyari, pero may linyang tumawid. Mula customer–therapist tungo sa “baka kaibigan?”

Sa susunod na linggo, kape ulit. Pagkalipas, naging dinner. Pagkalipas pa, naging lakad sa beach. Hanggang sa isang gabi, umulan nang malakas, wala nang taxi, at ang pinakamadaling solusyon ay:

“Stay with me tonight. Tomorrow I take you work.”

Hindi iyon eksplosibong romansa. Walang biglang halikan sa ulan. Walang dramatic na violins. Bagkus, mabagal, dahan-dahan, parang drip ng gripo na hindi mo pinapansin hanggang mapuno ang timba.

Nang tumuloy si Sam sa condo niya nang isang gabi, tapos dalawang gabi sa susunod na linggo, tapos tatlong sunod-sunod, hindi nagising si Derek sa katotohanang unti-unti nang lumilipat ang bigat ng buhay niya sa presensya ng babaeng iyon. Ang alam lang niya: hindi na ganong tahimik ang condo. At matagal na siyang hindi gano’n kakalma kapag may katabi sa kama.

Bahagi 5 – Ang Unang “Pera” at Kung Paano Ginagawang Sandata ang Pagiging Matalino

Sa mga forum, laging ganito ang sinasabi:

“The first time she asks for money, that’s your red flag.”

Ang problema, bihira nilang sabihin na minsan, hindi “ask” ang ginagawa—minsan, ipinaparamdam lang.

Nang unang beses na nabanggit ni Sam ang salitang “money,” hindi iyon tungkol sa sarili niya. Nasa kama sila noon, gabi, pagod galing sa trabaho si Sam, tapos nabasa niya ang isang mensahe sa Line mula sa nanay niya. Tahimik niya itong tiningnan, tapos napabuntong-hininga.

“Problem?” tanong ni Derek.

“Son…” mahina ang boses ni Sam. “He need new glasses. School… they say must. My mother… no money now. I think I work more. Maybe go back cleaning hotel morning.”

Hindi siya tumingin kay Derek nang sabihin ito. Hindi niya sinabing “please help me.” Hindi siya naglatag ng eksaktong halaga. Nagkwento lang. Para bang nakikipag-usap hindi sa ATM, kundi sa kasalo sa problema.

Pero si Derek, sanay sa mga warning. Nagsimulang tumakbo ang training niya sa utak: “Aha, eto na ’yun. Dito babagsak ang mga tanga.” At kasabay nito, may isa pang boses na mas mahina pero mas totoo: “Andito ka na rin. May pera ka. Bakit hindi?”

“Magkano?” tanong niya.

“Four thousand baht,” sagot ni Sam, halos pabulong, parang nahihiyang banggitin. Mga $100. Hindi kalakihan para sa kaniya. Malaking pera para sa anak nitong nakangiti sa litrato.

“I’ll send,” sabi ni Derek. “For him.”

Tatlong beses tumanggi si Sam, kunwari. “No, no, I can pay, I work more.” Pero bawat pagtanggi, parang rehearsed na maliit na hakbang patungo sa pagpapahintulot niyang tulungan siya. At sa bawat “No, no,” lalong lumalakas ang boses ng ego ni Derek:

“Kita mo? Hindi niya hinihingi. Hindi siya katulad ng iba. Siya ang totoo.”

Nag-transfer siya ng 4,000 baht. Nagpasalamat si Sam nang umiiyak nang kaunti, may halong hiya at tuwa. Kinabukasan, pinakita niya kay Derek ang litrato ng anak na may suot nang salamin, naka-thumbs up. Nakalagay sa caption sa Thai ang hindi naintindihan ni Derek, pero ang puso niya ang nagsalin: “Salamat, Papa ng remote.”

Doon nagsimulang magdugtong ang dalawang pangangailangan: ang pangangailangan ni Sam sa pera—and higit pa roon, sa security—at ang pangangailangan ni Derek na maging ibang klase ng lalaki, hindi tulad ng mga “tanga sa forum.”

Ang problema: parehong pangangailangan na iyon, puwedeng gawing negosyo.

Bahagi 6 – Dahan-dahang Pagkalubog

Ang lahat ng sumunod ay halos textbook kung babasahin mo after the fact. Pero habang nangyayari, parang natural lang, parang tubig na unti-unting tumataas habang nakatayo ka, init ng shower na hindi mo namalayang naging kumukulo.

Pagkaraan ng unang 4,000 baht, may 6,000 para sa gamot ng nanay. May 3,000 para sa battery ng motor. May 5,000 para sa books ng anak. Laging may ebidensya: picture ng resibo, screenshot ng Line, litrato ng bubong, litrato ng bike. At laging may pattern: hindi siya humihingi diretso. Idinadaan niya sa kwento, sa buntong-hininga, sa pagod.

Si Derek, sa bawat beses na “siya na ang nag-aalok,” lalong napapatunayan sa sarili:

“Hindi niya ako niloloko. Hindi siya humihingi. Siya nga ang nahihiya. Ako mismo ang nagvo-volunteer. I’m in control.”

Habang palalim nang palalim ang involvement niya kay Sam, palayo naman nang palayo ang mundo niya sa ibang tao. Hindi na siya sumasama sa mga coffee meetup ng expats; puro reklamo raw, puro bitter. Hindi na siya nagpi-pitch ng bagong client; sapat na raw ang perang pumapasok. Mas madalas siyang nasa kama, sa beach, sa gabi na may beer sa tabi at katawan ni Sam sa kabila, nanonood ng Thai soap opera na hindi niya naiintindihan pero pumupuno sa kwarto ng tunog na dati’y wala.

Sa loob-loob niya, panalo siya. Nakahanap siya ng babae na:

hindi bar girl,

may totoong trabaho,

may totoong pamilya,

hindi humihingi,

hindi naglulustay sa gadgets.

Lahat ng red flag sa listahan niya—wala. Kaya pakiramdam niya, green light lahat.

Hindi niya napansin: ang listahan mismo ang naging bitag.

Bahagi 7 – Ang “Surgery” at Ang Apog ng Pagiging Tagapagligtas

Dumating ang “emergency” nang Disyembre, tamang-tama sa high season, tamang-tama sa panahon na maraming turistang dumadagsa, maraming tip, maraming kwento ng romansa at scam sa hangin.

Umuwi si Sam isang gabi, namumugto ang mata, at may hawak na papel.

“Mother…” sabi niya, pinapakita ang medical document na puro Thai. “Doctor say… surgery soon. Private hospital fast… but very expensive. Public… long wait. Three months, maybe more. She in pain.”

May mga salitang tumama kay Derek: mother, pain, long wait, expensive, surgery. Kahit hindi niya maintindihan ang nakasulat sa papel, sapat na ang emosyon sa mukha ni Sam para sumalo sa lahat.

“Magkano?” tanong niya, kahit alam niya na ang susunod na salita.

“Twenty thousand baht,” sagot ni Sam, halos pabulong. Tapos mabilis na nagdagdag: “It’s okay, I find money. I borrow. I work more. I don’t want to ask you.”

Dito pinakamaraming kasinungalingan ang nagbanggaan:

Kasinungalingan ni Sam na may surgery.

Kasinungalingan ni Derek na “wala siyang ego” sa pagiging tagapagligtas.

Kasinungalingan ng mga forum na kapag alam mo na ang warning signs, safe ka na.

Nag-transfer si Derek ng 20,000 baht. Sa gabing iyon, sa higaan, halos pabulong na nagpasalamat si Sam, mahigpit ang yakap, punô ng linyang gusto marinig ng isang lalaking matagal nang hindi kailangan ng kahit sino:

“You are good man. I don’t know why I so lucky to meet you.”

Sa ilalim ng aircon, habang humuhuni ang lungsod sa labas at may mahinang tugtog mula sa Walking Street sa malayo, nakahiga si Derek na may pakiramdam na—sa wakas—may kwenta uli ang pagkabuhay niya.

Hindi niya alam, iyon na ang huling gabi na matutulog siyang hindi pa tuluyang sirang-sira ang tiwala niya sa sarili.

Bahagi 8 – Isang Notipikasyon, Isang Litrato, at Isang Katotohanang Hindi na Mabubura

Ang mga kuwento tungkol sa pagkakatuklas ng pagtataksil ay kadalasan dramatiko: nahuling magkasama, may nakitang mensahe, may tsismis. Sa kaso ni Derek, nagsimula iyon sa simpleng reflex: liwanag mula sa isang phone sa kitchen counter.

Nasa condo sila, tanghali, naka-charge ang cellphone ni Sam sa kusina habang naliligo siya. Nakaupo si Derek, nag-aayos ng email, nang biglang lumiwanag ang screen. Isang Facebook notification. At bago pa niya mapigilan ang sarili, tumingin ang mata niya.

Isang litrato si Sam, naka-red bikini, nakayakap at nakikipaghalik sa isang lalaking hindi siya. Background: puting buhangin, malinaw na dagat—hindi Pattaya, hindi Jomtien. Caption: puro Thai, pero may tatlong pulang puso.

Nag-freeze ang utak niya. Mahigit tatlumpung segundo, nakatitig lang siya sa screen habang dahan-dahang namamatay ang backlight. Parang camera shot sa pelikula kung saan dahan-dahang lumalapit ang zoom sa mukha ng lalaki habang nauupos ang mundong alam niya.

Kinuhang marahan ni Derek ang phone. Alam niya ang passcode: birthday ng anak ni Sam. Hindi niya kailanman ginamit iyon dati. Hindi niya “hobby” ang maghalungkat. Hindi siya insecure, ’di ba?

Ngayon, wala nang pakialam ang mga label na iyon. Binuksan niya.

Ang Facebook account na ’yon, hindi iyon yung pinakita ni Sam dati. Iba ang pangalan: Narissa. Iba ang profile pic. Iba ang mundo. At sa mundo ng profile na iyon, si Sam ay hindi simpleng masahistang tahimik na may anak sa probinsya, kundi isang babaeng parang may seasonal package: iba’t ibang foreigner sa iba’t ibang buwan, iba’t ibang beach sa iba’t ibang litrato, iba’t ibang “love” sa bawat caption.

May litrato siya kasama ang isang German sa Hua Hin—exactong araw na sinabi niyang nasa probinsya siya, inaalagaan ang nanay. May litrato siya kasama ang isang Briton tatlong buwan bago iyon. May Aussie bago pa iyon. At pagkatapos ng gap—si Derek.

Ang mga mensahe sa Messenger, ang mga chat sa Thai na may halong English na “my farang so kind,” “he send money,” “easy money,” sinimulan nang kalmutin ang composure niya. Hindi niya maintindihan lahat ng salita, pero sapat na ang pattern: screenshots ng transfer, halaga, pangalan ng lalaki, tawanan sa dulo.

Parang biglang bumalik sa kanya lahat ng video na napanood na niya tungkol sa “don’t fall in love in Thailand,” pero this time, siya na ang bida sa cautionary tale.

Bumukas ang pinto ng banyo. Lumabas si Sam, naka-tuwalya, basa ang buhok, naka-ngiti, at nagbibiro tungkol sa pagkain. Hawak pa rin ni Derek ang phone.

Nang magtagpo ang mga mata nila, biglang nawala ang ngiti. Sa tatlong segundong iyon, pareho nilang alam: tapos na ang laro.

Bahagi 9 – Ang Pagbagsak ng Performance at ang Tunay na Mukha ni Sam

Nang ipakita ni Derek ang screen ng telepono—ang litrato ni Sam na nakikipaghalikan sa lalaking hindi niya kilala—may tatlong segundong katahimikan na parang may sabay na humigop ng hangin sa buong mundo. Huminto si Sam, nakahawak sa tuwalya, tumutulo pa ang tubig mula sa buhok niya papunta sa sahig. Walang luha sa una. Walang shock. Wala ring denial.
Parang sandaling tinimbang niya ang sitwasyon, nag-compute, nag-analyze ng damage.

At saka niya sinabi ang tatlong salitang ni hindi nag-angat ng tono:

“Let me explain.”

Kung ibang babae iyon, baka may sigaw, drama, pagtakbo. Pero hindi si Sam. Hindi si Sam na marunong mag-perform, sanay mag-compose ng emosyon sa harap ng iba’t ibang lalaki sa iba’t ibang beach sa iba’t ibang buwan.

“Explain what?” sagot ni Derek. Hindi siya sumigaw. Hindi niya kayang sumigaw. Masyadong malalim ang sugat. Mas malalim kaysa sa galit—parang kalamnan na nawala ang pakiramdam.

Umupo si Sam sa sofa, nakadikit pa sa balat ang dampi ng tubig mula sa shower. Tahimik na nagsimula:

“Cousin,” sabi niya, tinuturo ang lalaking kahalikan sa litrato. “He is cousin.”

Hindi gumalaw ang mukha ni Derek.

“Old photos,” dagdag niya. “Before I meet you.”

Hindi rin kumurap si Derek.

“Someone steal my pictures. Make fake account. Not me.”

At saka doon pumasok ang luha. On cue. May panginginig sa boses, may pilit na sakit sa mga mata. Kung hindi nakita ni Derek ang buong behind-the-scenes earlier, baka naniwala na naman siya. Pero ngayon? Parang nanonood ng pelikulang dati alam niyang totoo, pero ngayon alam niyang scripted pala.

“Sam,” sabi ni Derek, “stop.”

Napatigil ang babae. Tumingin sa kaniya. Nakita niya sa mata ni Sam ang sandaling realization na: “Hindi na gumagana ang script number 3.”

Tumayo siya. Kumuha ng damit. Isinuot ang jeans. Ang galaw—mula marahan at kahabag-habag—ay naging mabilis at may halong inis.

“You don’t understand anything,” sabi niya, halos pasigaw, halos galit, pero hindi galit dahil nasaktan niya si Derek—galit dahil nahuli siya.

“Then help me understand,” sagot ni Derek, mas kalmado pa sa tubig sa gabi. “Explain Hua Hin. Explain the German man. Explain the last three months.”

Doon siya tumawa. Hindi yung tawang minahal ni Derek noon, kundi yung tawang puno ng pagod, pait, at parang sinasabi: “Tangina, isa ka rin palang kagaya nila.”

Bahagi 10 – Ang Monologo ng Isang Babaeng Sanay Makipaglaban sa Buhay

“You want truth? Okay, truth.”

Dinampot ni Sam ang isang bag na nasa ilalim ng kama. Hindi alam ni Derek na nandoon iyon. Buksan, saka sunod-sunod na salpak ng mga damit sa loob.

“I work two jobs,” sabi niya. “Massage, cleaning hotel. I send money to my son, to my mother. I live in room small like cage. You think massage pay enough? You think life easy?”

Hindi sumagot si Derek.

“You think farang like you come here and save me?” sabay tawa niya, mas mapait pa kaysa kanina. “No. Life not like that.”

Huminto siya sandali. Huminga. Nagbago ang boses, naging mas matigas.

“You pay dinner. You pay movie. You pay for glasses. You give money when I need. I stay with you. I sleep with you. I make you happy. That is not scam. That is… exchange.”

Parang pinukpok ang dibdib ni Derek ng mabigat na martilyo.

“I thought it was real,” bulong niya.

At doon, tumigil si Sam sa pagbabalot ng damit. Tumingin sa kaniya. Tumigil ang galaw. Ang susunod na sinabi niya ay walang luha, walang acting, walang lambing:

“It was real. But not free.”

Hindi niya sinabi iyon nang masama. Hindi rin niya sinabi nang may pagmamahal. Sinabi niya iyon na para bang fact, tulad ng pagbanggit ng presyo ng bigas.

“Liking someone doesn’t pay for school,” dagdag niya. “Doesn’t fix my mother’s house. Doesn’t give me better life.”

“Pero bakit gano’n?” halos pabulong ni Derek. “Sabi mo hindi mo ako niloloko.”

“Because you don’t want hear truth,” sagot niya. “Farang want story. Want to believe they different. You want to believe you are good man who save poor woman. That is your dream. I just live inside your dream.”

Parang sinuntok si Derek ng katotohanan na hindi niya kaya banggain gamit ang kahit anong “research” sa internet.

Bahagi 11 – Ang Tunay na Halaga: Mas Malaki pa sa Perang Nawala

“Magkano?” tanong ni Derek, halos hindi mahuli ang sariling boses. “How much did you take from me, in total?”

Tahimik si Sam, matagal. Tapos marahang sumagot:

“Check your credit card.”

Parang nag-shatter ang mundo sa apat na salita na iyon.

Agad na binuksan ni Derek ang laptop. Inisa-isa ang statements. May mga charge na hindi niya napansin dati: small amounts—100 baht, 200, 400, minsan 800—pero consistent, halos linggu-linggo. Food apps. Mobile top-ups. Shopping sites. Palengke deliveries. Maliit-little lang bawat isa, pero kapag pinagsama…

…parang ipis na paunti-unting kumakain ng bahay hanggang bumagsak.

Pagkatapos ng kalahating oras ng pagtutuos, umabot ang total sa halos 400,000 baht.

Mahigit R200,000.

Mahigit 12,000 dollars.

Hindi niya alam kung mas masakit ang amount o ang katotohanang hindi niya man lang napansin.

Bahagi 12 – Ang Pag-alis ni Sam at ang Katahimikan na Mas Malakas pa sa Sigaw

Nang matapos si Derek sa pagkukuwenta, tahimik niyang tinanong:

“So all this time… you were planning to leave?”

Napatigil si Sam sa pagsara ng bag. Tumingin siya nang diretsahan, walang acting, walang halong pagtatangka ng lambing.

“Yes,” sabi niya. “When you see truth… you won’t want me anymore.”

At sa unang pagkakataon mula nang nakilala niya si Sam, iyon ang nagsinungaling nang napakaliit.

Derek didn’t say anything.

Sam walked to the door.

Before stepping out, she said softly:

“You are good man, Derek. But good man is not enough.”

Isinara niya ang pinto. Walang slam. Walang drama. Isang tahimik na goodbye na mas malakas pa sa sigaw.

At iyon ang sandaling kailangan tanggapin ni Derek ang dalawang pinakamalupit na katotohanan:

Hindi niya nabigo si Sam—hindi siya ang target.

Pero nabigo niya ang sarili, dahil naniwala siyang imune siya sa sakit na ito.

Bahagi 13 – Ang Investigation na Walang Patutunguhan

Tumawag si Derek sa tourist police. Tinanggap nila ang report. Nag-sulat sila. Nag-picture ng screenshots. Tumango-tango.

Pero malinaw ang tono ng pulis:

“This happens a lot. Hard to solve. She maybe gone now. Maybe change number. Maybe go province.”

Sa likod ng opisina, may dalawang foreigner pang nakapila. Parehong may mukhang tila lumunok ng kutsilyo: parehong kwento. Parehong babae? Hindi. Pero parehong style. Parehong pattern.

Ang sakit nito? Alam ni Derek hindi siya special—kahit sa scam.

Bahagi 14 – Ang Pagbabalik sa South Africa at ang Mas Mabigat na Nawawala

Pagbalik niya sa Johannesburg, bumalik ang dating reality: electric fence, murang langit, malamig na umaga. Pero ibang Derek ang umuwi. Hindi yung derek na may listahan ng red flags. Hindi yung derek na mayabang sa “research.” Hindi yung derek na naniniwalang kaya niyang lampasan ang trap na bumagsak sa daan-daang lalaki.

Ang umuwi ay lalaking hindi na sigurado sa sarili niyang judgment.

Ang umuwi ay lalaking hindi alam kung alin sa mga alaala kay Sam ang totoo:

Totoo ba ang tawa niya?

Totoo ba ang paghawak niya habang natutulog?

Totoo ba ang mga gabing nagkwentuhan sila sa beach?

Totoo ba ang luha niya tuwing may “problema”?

O performance lang lahat?

At iyon ang tunay na pagkawala. Hindi ang pera.

Ang totoong ninakaw sa kaniya ay ang tiwala niya sa sariling kakayahang kumilala ng totoo sa hindi.

Bahagi 15 – Ang Huling Pagninilay (At Ang Aral na Pinakamasakit)

Ang kuwento ni Derek ay hindi tungkol sa Thailand. Hindi tungkol sa bar girls. Hindi tungkol sa massage shops, sick buffalo, o mahirap na pamilya sa probinsya.

Ito ay tungkol sa kwentong ginawa niya para sa sarili niya:

“Matalino ako.”

“Hindi ako maloloko.”

“Iba ako sa kanila.”

“I found something real.”

Ang mga kwentong iyon—hindi si Sam—ang bumagsak sa kaniya.

Sam was good. She was skilled. But she didn’t defeat Derek.

Derek defeated himself.

Dahil ang pinakamalaking kahinaan ng isang taong matalino ay hindi ang kakulangan niya ng kaalaman—kundi ang paniniwalang sapat na ang kaalamang iyon para di na siya magkamali.

Bahagi 16 – Dalawang Linggong Katahimikan na Mas Maingay pa sa Sigaw

Pagdating ni Derek sa Johannesburg, dalawang linggo siyang halos hindi lumabas ng bahay. Nakatigil ang mundo. Nakatigil ang oras. Pati tunog ng electric fence sa labas—yung consistent na tik-tik-tik—ay para bang pumupukpok sa loob ng utak niya na parang metronome ng pagkakamali niya.

Tuwing umaga, automatic siyang maghahanda ng dalawang tasa ng kape.

Isang para sa kanya.
Isang para kay Sam.

Pagkatapos mapagtanto ang nagawa niya, iinom niya ang parehong tasa dahil sayang naman. Pero habang nilalagok ang ikalawang tasa, tumatalon ang puso niya sa bagay na dati niyang hindi iniisip:

“Gaano karaming pagkakataon kaya na sinabihan niya akong, ‘I make coffee for you, yes?’—pero ginagamit ang oras para mag-message ng ibang lalaki?”

Hindi niya kayang sagutin.

Hindi dahil walang sagot.

Dahil mas masakit ang posibilidad na ang sagot ay “marami.”

Bahagi 17 – Ang Unang Email ni Derek Kay Sam

Matapos ang labindalawang araw ng pagkalunod sa sariling katahimikan, nagpasiya si Derek na sumulat. Noong una gusto niyang magmura. Gusto niyang magparatang. Gusto niyang ilabas lahat ng kirot, galit, kahihiyan, at pagkadurog.

Pero nang dumampi ang mga daliri niya sa keyboard, ibang mensahe ang lumabas.

Subject: I Don’t Know If You Will Read This

Sam,

Hindi ko alam kung bakit ako sumusulat. Siguro para lang may ilabas.
Siguro para lang masabi ko na hindi lahat ng ginawa natin ay basura.

Oo, niloko mo ako. Oo, sinayang mo ang tiwala ko. Pero may mga gabi na totoo ka. Kahit man lang ng 10%, kahit man lang ng sandali.

Hindi ako galit ngayon—pagod lang. Pagod sa pag-aakalang kaya kong kontrolin ang buhay gamit ang facts, research, at logic.

Pagod sa pagiging taong matalino pero hindi marunong makakita ng simpleng kasinungalingan.

Pagod sa pagiging taong mabuti pero hindi sapat.

Kung balang araw, makita mo ang email na ito, sana masaya ka. Sana maayos ang anak mo. Sana maging ligtas ka.

At sana… sana may isang bahagi ng puso mo na hindi nagsisinungaling noong tumawa ka sa jokes ko.

–Derek

Hindi niya alam kung bakit ganoon ang lumabas.

Siguro dahil sa mga gabi na hinawakan siya ni Sam na parang siya ang tanging ligtas na lugar sa mundo.

O siguro dahil ang love—kahit mali, kahit scam, kahit ilusyon—ay hindi naglalaho nang basta-basta. Dumidikit iyon. Sumasakit iyon. At kahit gusto mong sirain, hindi siya nagiging abo agad.

Nag-send siya ng email.

Walang reply.

Bahagi 18 – Ang Pagbigat ng Mundo Kapag Wala Ka Nang Pinapaniwalaan—Pati Sarili Mo

Sa sumunod na linggo, may client meeting siya sa Zoom. Dati, confident siya. Matalas magsalita. Diretso. Pero ngayon, nakatingin siya sa sarili sa camera at hindi kilala ang taong nasa screen.

Stress lines sa noo.
Mapungay na mata.
Mukhang hindi natulog nang maayos ng tatlong araw.
Mukhang lalaking iniwan ng bagyo.

Sa kalagitnaan ng presentation, may tanong ang client:

“Derek, what’s your recommendation?”

Dati, automatic.
Ngayon, blangko.

Imbes na sagot, ang pumasok sa isip niya ay:

“Kung hindi ko nga makilala ang tunay na intensyon ng babaeng katabi ko ng walong buwan, paano ko makilala ang threat pattern ng isang corporate network?”

Natapos ang meeting nang hindi niya maalala kung ano ang sinabi niya.
Walang pumalakpak.
Walang nag-thank you.

Pero walang nagreklamo.

Minsan, mas masakit iyon—kapag hindi mo na nagagawa maging “excellent,” ngunit hindi rin sapat ang performance mo para mapansin ng iba na may mali na sa’yo.

Bahagi 19 – Ang Kaibigang Nagbukas ng Pintuang Matagal nang Nakakandado

Isang hapon, nakatanggap siya ng voice note mula sa kaibigang si Dave.

“Bru… narinig ko nangyari. Come over, man. Don’t lock yourself away.”

Una, ayaw tumugon ni Derek.
Sino ba ang gustong magpaliwanag ng katangahan niya?

Pero sa huli, pumunta siya.

Habang nagiinuman sila, sabi ni Dave:

“You’re not stupid, Derek. You were lonely.”

“Lonely doesn’t make you blind,” sagot niya.

“No,” tugon ni Dave. “But it makes you hope. And sometimes hope makes you see kindness where there’s strategy.”

“Strategy?” tanong ni Derek.

Tumawa si Dave, mapait.

“Bru… you weren’t dating Sam. You were dating a professional.”

Bahagi 20 – Ang Balita Tungkol kay Sam

Ilang linggo pa ang lumipas.

Isang umaga, gising si Derek at may email na natanggap mula sa South African expat na nakilala niya noon sa Pattaya.

Subject line: You Might Want to See This

Nakasama ang link ng Facebook profile ni Sam.

Pero hindi ‘yung fake account.
Hindi rin ‘yung personal account na nakita niya noon.

Bagong profile.
Bagong pictures.

Nasa Phuket na siya ngayon.

May kasamang lalaking mukhang Australian.
Naka-motor.
Naglalakad sa mall.
May beach photo na halos pareho ng eksenang ipinadala kay Derek noon—ibang bikini, ibang lalaki, pero pareho ang ngiti.

At doon natamaan si Derek ng mas malupit na katotohanan.

Hindi siya special.
Hindi rin siya ang pinakamalaking biktima ni Sam.
Hindi siya ang huli.

Pero hindi rin siya ang pinakaunang naloko.

At hindi siya ang pinaka huling maloloko.

Bahagi 21 – Ang Katotohanang Hindi Kayang Sagutin Kahit ng Logic

Maraming tanong si Derek:

Minahal ba ako ni Sam kahit konti?

Ilang beses kaya niya akong tiningnan habang natutulog at sinabing, “Maybe I stay longer”?

Totoo ba ang mga halakhak?

Was any moment real?

Pero ang pinakamalupit na tanong:

“Kung alam kong mali siya… bakit gusto ko pa rin siyang maalala?”

Ang sagot:
Dahil ang puso ay hindi antivirus program.
Hindi ito nagfa-flag ng threat agad.
At kapag natamaan, wala itong restore backup.

Bahagi 22 – Ang Huling Linya: Kung Bakit Mas Matalino si Sam Kaysa sa Kahit Kaninong ‘Prepared Expat’

Natutunan ni Derek ang pinakamabigat na leksyon:

Hindi ka maloloko dahil tanga ka.

Maloloko ka dahil gusto mong maniwala.

Dahil ang isang taong gutom sa pagmamahal, kahit gaano katalino, ay bulag pa rin kapag pinakitaan ng isang bagay na mukha ngang genuine—kahit nanggaling iyon sa isang taong sanay nang magpanggap.

Derek thought he was the exception.

Sam made him feel like the exception.

Pero pareho lang siya ng iba.

Parehong script.
Pares-pares na emosyon.
Parehong ending.

At ang pinakamasakit:

Hindi si Sam ang nanalo.
Hindi si Derek ang natalo.
Ang pag-asa ang pumatay sa kaniya.