Aroganteng pulis, minalas matapos mang-hostage ang lola—ginantihan siya nang brutal ng apo!

Ang Gabing Kumislap ang Unang Sigaw ng Hustisya

Mainit ang hangin sa isang makitid na kalsada sa Tondo nang gabing iyon. Tahimik ang mga bahay, sarado ang tindahan, at tanging amoy ng usok mula sa ihawan ang nangingibabaw sa paligid. Ngunit sa isang iglap, napunit ang katahimikan—

“Huwag kayong lalapit! PURO KAYO WALANG KWENTA!”

Sigaw iyon ni PO1 Ricardo “Cardo” Malvar, isang pulis na kilala sa buong distrito bilang arogante, abusado, at walang kinikilalang batas kundi ang sarili niya. Marami na siyang na-bully na vendor, jeepney driver, at kahit mga bata, pero wala pa ring naglalakas-loob na magsumbong. Sino ba naman sila kumpara sa isang pulis na may impluwensya?

Subalit ngayong gabi, lumampas siya sa lahat ng dapat lampasan.

Ang Lola na Walang Kalaban-laban

Sa harap ng maliit na sari-sari store, hawak-hawak ni Cardo ang braso ng isang matandang babae—si Lola Simeona, pitumpu’t tatlong taong gulang, payat at may kapansanan sa paa. Nakayuko at nanginginig ito habang pilit na sinisigawan.

“Ilabas mo na ’yang anak mong adik! Kung hindi, ikaw ang dadamputin ko!” sigaw ni Cardo.

“T-tama na iho… wala na siya rito… pakiusap…” nanginginig na pahayag ng lola.

Sa halip na unawain, lalo lamang itong nagalit. Itinulak niya ang matanda sa dingding at dinukot ang baril.

“Gusto mo bang ipakita ko sa’yo kung paano rumesbak ang pulis na ayaw sinusungitan?!”

Halos sabay-sabay na napatalon ang mga kapitbahay. Walang makagalaw. Walang makasingit. Bawat isa takot na baka may masaktan—o may mamatay.

Ang Sigaw ng Takot ng mga Tao

“Boss, tama na po!” sigaw ng isang lalaking tambay.

“Sir, matanda ’yan!” kailanman hindi sumisigaw ang tindera, pero ngayon tila nagmamakaawa siya.

Ngunit nagngangalit ang mga mata ni Cardo, tila ba mas lalo siyang tumatapang kapag may natatakot.

“TUMIKOM KAYO!” sigaw nito. “Ako ang batas dito!”

Itinapat niya ang baril sa gilid ng ulo ng matanda.

“Eto! Para matuto kayong lahat!”

Ang Pagdating ng Isang Anino

Sa mismong sandaling papakawalan ni Cardo ang bala, may humigop sa liwanag mula sa kabilang kanto.

Isang lalaking halos kasing-edad niya ang mabilis na humakbang. Matangkad, matipuno, at may mukha na parang bato sa tigas.

Hindi ito ordinaryong tao.

Siya si Adrian, ang apo ni Lola Simeona—isang dating mixed martial arts trainee na matagal nang hindi umuuwi. Tahimik ang kilos niya, pero matalim ang mga mata. At sa kanyang mga mata, naglalagablab ang galit na pinipigilang sumabog.

“Bitawan mo si Lola,” malamig na boses ni Adrian.

Napalingon si Cardo, nagulat na may naglakas-loob harapin siya.

“Ano ka raw?” tumawa ito, arogante pa rin. “Ba’t ko gagawin ’yon? Sino ka ba para utusan ako?”

Dahan-dahan lumapit si Adrian. “Apo niya.”

At bago pa man makapagsalita ang pulis, nagsimulang manginig ang kamay nito. Bakit? Hindi dahil natakot… kundi dahil may naramdaman siyang panganib—isang presensya ng lalaking hindi niya kayang intimidate.

Pero dahil sa kayabangan, mas lalo siyang nagpasiklab.

“Aba’t—pwede! Kung gusto mong sumalo ng bala kasama ng lola mo, edi lumapit ka!”

Ibinunot niya ang baril, sabay tutok kay Adrian.

“Subukan mo!” sigaw niya.

Ngunit hindi kumilos ang apo. Hindi siya umatras. Hindi siya kinabahan.

At doon, sa katahimikan ng gabi—
Nagsimula ang tensyon na magpapabago sa buong barangay.

Nakatitig si Adrian, malamig ang boses, ngunit puno ng apoy:

“Kapag hindi mo binitawan si Lola sa loob ng tatlong segundo… may pagsisisihan ka.”

Hindi alam ng abusadong pulis—
Ang lalaking kaharap niya ay hindi tulad ng mga taong dati niyang tinatakot.

At ang gabing iyon… ang magiging simula ng pagbagsak ng kanyang kayabangan.

“Isa…”

Mahina ngunit mariing binitawan ni Adrian ang salitang iyon. Para itong bumungga sa dingding ng buong kalsada—matigas, puno ng tiyak na babala. Huminto ang hangin. Napatingin ang lahat.

Hawak pa rin ni Cardo ang baril, nakatutok kay Adrian, habang ang kabilang kamay ay nakakapit sa balikat ni Lola Simeona na halos hindi na makahinga sa takot.

“Ano ’yon?” tawa ni Cardo, hindi pa rin nawawala ang kayabangan. “Binibilangan mo ’ko? Sino ka ba, ha? May badge ka ba? May ranggo ka ba? WALA!”

“Dalawa…” bulong ni Adrian, hindi na tumitingin sa ibang tao. Nakatuon lamang ang malamig na mata kay Cardo—mata ng taong hindi natatakot, lalong hindi uurong.

Ramdam ng pulis ang unti-unting pag-angat ng balahibo niya.
Hindi niya maintindihan kung bakit, pero tila ba may malamig na gumapang sa batok niya.

Napatingin siya sa paligid. Lahat ng tao tahimik, nanonood… parang naghihintay.

At lalo siyang nagalit.

“’Wag mo ’kong takutin, bruho ka!” sigaw ni Cardo. “Subukan mo! BARIL ANG HAWAK KO!”

Mas lalo niyang idiniin ang baril sa sentido ni Adrian.

“Tat—”

Hindi na niya narinig ang “lo” sa salitang “tatlo.”

Isang Mabilis na Kidlat

Bago pa man tumapos ang salitang “tatlo,” kumilos si Adrian.

Isang malakas, mabilis, at hindi inaasahang galaw—
isang kilos na parang pinaghirapan sa libo-libong oras ng pagsasanay.

Tinampal niya ang pulso ni Cardo, eksaktong tama sa nerve spot.

Plak!

Nabitawan ng pulis ang baril—
Tumilapon sa semento.

Tok! Tok! Tok!

Hindi pa nakaka-react si Cardo nang mahawakan na ni Adrian ang braso nito at pinaikot nang ubod ng bilis.

KRAK!

Sumigaw ang pulis.

“AARRGH! A-ano ’to?!”

Narinig ng lahat ang malakas at malinaw na tunog ng butong muntik nang mabali.

Pinakawalan ang Lola

Sa isang iglap, nabawi ni Adrian ang braso ni Lola at inalalayan ito.

“Lola, okay ka lang?” mahina niyang tanong.

Nanginginig pa rin ang matanda. “A-Adrian… anak… bakit mo ’to…?”

“Hindi ko hahayaang saktan ka ng kahit sino,” sagot niya, lumalalim ang boses.

Ang Aroganteng Pulis na Nawalan ng Sandata

Napasandal si Cardo sa pader, nanghihina ang bisig, nakayuko, at biglaang umatras—hindi dahil wala siyang armas, kundi dahil ngayon pa lang niya naramdaman ang tunay na takot na matagal niyang ipinadama sa iba.

“Ha… h-hayop ka… sinaktan mo ’ko!” sigaw nito.

Pero walang tumulong sa kanya.

Wala ni isa.

Dati, kapag siya ang sumisigaw, nagtatakbuhan ang mga tao sa takot.
Pero ngayon, nakatayo sila, nakatingin, at halos sabay-sabay na may bulong:

“Yan na ’yon…”
“Wala ka pang armas, pulis ka pa rin ba?”
“Sa wakas… may sumupalpal sa ’yo.”

Nanginginig ang baba ni Cardo, pero nagpupumilit siyang magmacho.

“’Wag kang magpakasikat! Babalikan kita! Tatawagan ko ang mga kapwa ko pulis! Tapos kayo!”

Lumapit si Adrian, mabagal, mabigat, at nakakatindig-balahibong kalma.

“Hindi ako nagpapasikat,” sabi niya. “Pinoprotektahan ko ang pamilya ko.”

Kinuha niya ang baril at maingat na binunot ang magazine, hinila ang slide para alisin ang bala sa chamber.

Pagkatapos, inilapag niya ito sa harapan ni Cardo.

“Kung gusto mong makipaglaban,” malamig niyang sabi, “gawin mo nang hindi ka gumagamit ng taong mas mahina kaysa sa ’yo.”

Tumitig ang pulis, nanginginig sa galit at kahiya-hiya, pero hindi makagalaw.

Ang Biglang Dating ng Dalawang Mobile Patrol

Sa hindi inaasahang sandali—

BWEEP! BWEEP!

Dumating ang dalawang mobile patrol. Nagsilabasan ang apat na pulis, halatang nagmamadali.

“Sir! Ano pong nangyari?!” tanong ng isa.

Tumuro si Cardo kay Adrian, nanginginig ang boses.

“SIYA! Siya ang umatake sa ’kin! Siya ang gumawa nito!”

Tahimik ang lahat.

Hindi kumibo si Adrian.

Hindi rin tumutol ang mga tao.

Pero nagsimula ang bulungan, paakyat nang paakyat, hanggang ang isang tindera ang sumigaw:

“HINDI! Si Cardo ang nang-hostage sa matanda!”

“Tama! Sinaktan niya si Lola Simeona!”
“Naku! Ang kapal ng mukha mo Cardo!”
“Diyos ko, araw-araw na lang may inaabuso ka!”

Napaatras ang mga pulis na dumating. Nakita nilang si Cardo ang nagwala, si Lola ang biktima, at si Adrian ang nagligtas.

At doon nagsimula ang iglap na babaligtad sa lahat.

“Sir Cardo… mukhang kailangan nating i-report ’to sa hepe.”

Namuti ang mukha ng aroganteng pulis.

Hindi ito ang inaasahan niya.

Hindi ito ang ending na inakala niyang kaya niyang kontrolin.