Ang Lihim sa Likod ng Agila Bakit Dinala Nito si Omotunde sang Mahiwagang Kwento ng Liwanag at Dilim

Sa isang bayang napaliligiran ng malalawak na parang, matataas na bundok, at lawa na kumikislap na parang salamin, may isang batang babae na ang pangalan ay Omotunde. Tahimik ang kanyang mundo at simple lamang ang kanyang buhay. Wala siyang ibang pangarap kundi makapiling ang kanyang pamilya, tumulong sa bukid, at mag-aral. Ngunit sa likod ng kanyang inosenteng mga mata, may kakaibang aura—parang may lihim ang kapalaran na hindi niya naiintindihan.

Isang umaga na tila karaniwan, naglalakad si Omotunde sa tabi ng ilog upang maghakot ng tubig. Ang araw ay bagong sumisikat, ang hangin malamig, at ang mga ibon ay masayang nag-iingay. Pero sa araw na iyon, mas tahimik ang kagubatan. Mas malamig ang ihip ng hangin. Parang may nakatingin sa kanya.

Pagyuko niya upang punuin ang banga, biglang umalingawngaw ang malakas na huni. KRAAAAAAW!!!

Nang tumingala siya, nanlamig ang kanyang mga kamay. Isang dambuhalang agila—mas malaki kaysa sa kahit anong ibon na nakita niya—ang mabilis na bumagsak mula sa langit. Sa isang iglap, nagdilim ang paligid. Ramdam niya ang matatalas nitong kuko sa kanyang braso. Hindi siya nakatakbo. Hindi nakasigaw. Ang huling narinig niya ay ang sigaw ng mga tao mula sa malayo—pero wala nang nakahabol.

Dinagit siya ng agila, diretso pataas. Palayo.

Habang papataas nang papataas, nakita ni Omotunde ang buong mundo mula sa taas. Ang lupa’y lumiliit, mga bahay ay nagiging tuldok, ang kagubatan nagiging berdeng dagat. Ang hangin ay manipis, malamig, at tila humihiwa sa balat. Gusto niyang sumigaw, pero wala siyang boses. Hindi niya alam kung bakit siya ang kinuha. Bata lang siya. Walang kayamanan. Walang kapangyarihan.

Ngunit doon na nagsimula ang lahat.

Sa pagdating nila sa ibabaw ng mga ulap, natigilan siya. Ang langit ay hindi lang basta langit. Mayroong lupang nakalutang sa ere—isang isla na kumikislap na tila gawa sa liwanag. Ang mga puno ay gawa sa kristal, ang mga bulaklak kumikislap, at ang lupa’y mapupusyaw na ginto. Parang engkwentro sa isang alamat.

Paglapag ng agila, dahan-dahang binitiwan si Omotunde. Nanatili ang agila sa harap niya, tumitig nang diretso sa kanyang mga mata. At laking gulat niya nang magsalita ito sa isang malalim, umaalingawngaw na tinig:

“Bumalik ka na, tagapagmana ng liwanag.”

Napatigil si Omotunde, nanginginig.
“A-ano? Ako? Hindi po ako tagapagmana. Bata lang ako.”

Ngunit ngumisi ang agila.
“Hindi ka basta bata. Ikaw ang anak ng pagsisimula. Ang pinili ng liwanag… at ng dilim.”

Biglang yumanig ang lupa.
Mula sa likod ng mga puno, may mga nilalang na naglabasan—mahahabang katawan, mga mata na kumikislap, balat na parang gawa sa bituin. Wala silang paa—tilang lumulutang sa hangin.

Lahat sila ay nakatingin kay Omotunde.

At sa gitna nila, lumabas ang isang matanda, puting-puti ang buhok at mata na parang buwan. Siya ang namuno sa isla.

“Maligayang pagbabalik, Omotunde.”

Pero mas lalo siyang natakot.

“K-Kung sino man po kayo, nagkakamali kayo—hindi ko kayo kilala. Gusto ko lang umuwi.”

Ngunit hindi siya pinayagan.
Dinala siya sa isang dambuhalang salamin na gawa sa yelo ngunit hindi nagyeyelo. At nang tingnan niya ang repleksyon, muntik siyang mawalan ng malay.

Hindi iyon ang batang Omotunde na kilala niya.

Nakita niya ang sarili na nakasuot ng gintong baluting may marka ng araw at buwan. Nasa likod niya ang dambuhalang agila. Sa kamay niya ay isang espada ng liwanag. At sa paligid niya, may dalawang hukbo: isang gawa sa liwanag… isang gawa sa anino.

At siya ang nasa gitna.

“Hindi totoo ito…” bulong niya.

Ngunit ang agila ay sumagot:
“Hindi ka dinagit upang saktan. Dinala ka rito dahil malapit nang bumalik ang kadiliman. At ikaw lang ang may kakayahang pigilan ito.”

Doon nagsimulang bumilis ang tibok ng kanyang puso.

“Bakit ako?”

Sumagot ang matanda:
“Dahil ikaw ay anak ng dalawang mundo. Sa loob mo… may liwanag. Pero may dilim din. Kapag dumating ang araw na kailangan mong pumili, ang kapalaran ng lahat ang nakataya.”

Nang gabing iyon, hindi siya nakatulog. Pinilit niyang tanggapin na ordinaryo siyang bata. Pero bakit siya ang napili? Sino talaga siya? At bakit ang mga mata ng agila ay parang kilala siya mula noon pa?

Kinabukasan, ipinakita ng matatanda ang kasaysayan. Noon daw, may dalawang sinaunang kaharian—Kaharian ng Liwanag at Kaharian ng Dilim. Hindi sila magkaaway noon, hanggang sa dumating ang isang sumpa. Ang tagapagbantay ng liwanag ay sumanib sa dilim, at ang balanse ay nasira. Simula noon, kailangan ang isang tagapagmana na may dalawa—liwanag at dilim sa dugo.

At iyon ay si Omotunde.

Pero may isang bagay na mas masakit kaysa sa katotohanang iyon.

Ang tunay niyang magulang ay hindi tao.

Ang kanyang ama ay mula sa Kaharian ng Liwanag.
Ang kanyang ina ay mula sa Kaharian ng Dilim.
At ang kapangyarihang nagtatago sa kanya ay nagsisimula nang magising.

Hindi niya alam kung iiyak siya o sisigaw. Ang pamilya na inakala niyang tunay sa lupa—hindi pala nila siya anak. Sila lang ang nagligtas sa kanya noong siya’y sanggol at tinatakasan ang digmaan.

Kaya pala lagi siyang pakiramdam iba, kaya pala may panaginip siyang hindi niya maipaliwanag—mga eksenang may apoy, ulap, at agila.

Ngunit ang pinakamalaking tanong:

Kung siya ay tagapagmana ng liwanag at dilim—sino ang mas malakas sa loob niya?

Hindi niya alam.

At doon niya naramdaman ang takot.

Dahil kung mali ang desisyon niya…
kung siya ay magkamali…
maaari niyang sirain ang dalawang mundo.

Ngunit isang gabi, habang nakatingin sa mga bituin, dahan-dahang lumapit ang agila.

“Natatakot ka.”

“Oo… dahil hindi ko alam kung sino ako.”

Tumingala ang agila, at sa unang pagkakataon, nagsalita nang malumanay:

“Ang tunay na lakas ay hindi ang liwanag o dilim na nasa dugo mo.
Ang tunay na lakas ay ang iyong pagpili.”

At nang gabing iyon, napagtanto ni Omotunde:

Hindi siya dinala para sumuko.
Dinala siya para pumili.

At doon nagsisimula ang tunay na kwento.