ANAK NG C.E.O NAGPAANGAP NA BAGUHANG EMPLYADOHULI NYA SA AKTO, MGA DAHILAN NG PAGKALUGI NG KANILANG

.
.

Part 1: Ang Anak ng CEO na Nagpaangap na Baguhang Empleyado

Sa gitna ng lungsod ng Maynila, may isang malaking mansyon na napapalibutan ng mga mamahaling sasakyan at mga bantay na laging nakabantay. Dito nakatira si Hoel Villaverde, ang nag-iisang anak nina Don Federico at Donya Amily Villaverde. Kilala ang kanilang pamilya bilang isa sa pinakamalalaking negosyante sa bansa, may-ari ng Villaverde Group of Companies, isang korporasyon na may impluwensya sa maraming industriya.

Ngunit sa kabila ng karangyaan at kapangyarihan ng pamilya, si Hoel ay kilala sa pagiging walang direksyon sa buhay. Araw-araw ay pare-pareho lang ang kanyang routine: gigising ng tanghali, kakain ng almusal na inihanda ng mga kasambahay, at pagkatapos ay lalabas kasama ang mga kaibigan para mag-party, maglaro ng baraha, o magmaneho ng sports car na para bang laruan lamang.

Tuwing pinapaalalahanan siya ng kanyang ina na maging seryoso, hiningitian niya ito at sasabihing, “Relax lang ma. Bata pa ako, marami pa akong panahon para maging responsable.”

Ngunit sa likod ng ngiting iyon, laging may kaba sa dibdib ni Donya Amily. Alam niyang hindi habang buhay ay mapoprotektahan nila si Hoel. Si Don Federico naman, kahit abala sa pamumuno ng kumpanya, ay ramdam na rin ang bigat ng pagkadismaya. Lahat ng pinagpaguran niyang itayo ay tila walang kasiguraduhan kung mauuwi sa mabuting kamay.

Isang gabi, inimbitahan ni Hoel ang ilang kaibigan sa isang high-end bar upang magdiwang ng kanyang kaarawan. Maingay ang musika, umaapaw ang alak, at tila walang pakialamang binata sa mundo. Ngunit sa gitna ng kasiyahan, nagkaroon ng gulo nang aksidenteng masagi ni Hoel ang isang personalidad na naging dahilan ng kaguluhan.

Kinabukasan, laman ng social media ang iskandalo: “Anak ng negosyante nagwala sa bar.” Pag-uwi niya, sinalubong siya ng malamig na tingin ng kanyang ama. “Hindi mo ba naisip kung anong pinaghihirapan namin ng iyong ina para mapanatiling marangal ang pangalan ng Villaverde?” galit na sabi ni Don Federico.

Sa unang pagkakataon, napayuko si Hoel, ngunit hindi dahil sa pagsisisi. “Tao lang ako pa, hindi ako humingi ng ganitong buhay eh,” sagot niya bago umalis ng bahay.

Ilang araw siyang hindi umuwi. Wala siyang pakialam sa mga tawag ng ina at sa mga balitang bumabagsak ang reputasyon ng kanilang pamilya. Ngunit isang gabi, habang nasa isang resort at nag-iinom, tumawag si Donya Amily. Nanginginig ang boses at umiyak, “Anak, ang papa mo inatake sa puso. Nasa ospital kami ngayon.”

Para bang binuhusan ng malamig na tubig si Hoel. Agad siyang tumakbo pauwi. Sa unang pagkakataon, nakita niya ang ama na nakaratay sa kama, maputla at mahina. Doon niya napagtanto kung gaano niya napabayaan ang pamilya.

Habang pinagmamasdan ang ama na mahimbing na natutulog, marahang nagsalita si Donya Amily, “Anak, kailangan mong harapin ang buhay. Hindi habang panahon ay nandito kami ng papa mo.”

Sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, hindi makasagot si Hoel. Sa loob ng kanyang dibdib, may unti-unting gumigising: isang tanong na dati hindi niya iniisip—”Kaya ko kaya maging kagaya ni papa?”

Lumipas ang ilang araw mula nang maospital si Don Federico. Araw-araw ay halos hindi umaalis si Donya Amily sa tabi ng asawa. Tahimik lamang si Hoel sa isang sulok, tila hindi makapaniwala sa nangyari. Sanay siya sa isang amang matatag, maayos manamit, at laging may kumpiyansa sa tinig. Ngunit ngayong nakaratay ito, parang gumuho ang mundo niya.

Stable na ang kalagayan ni Don Federico ngunit kailangan niyang magpahinga ng matagal. “Iwasan ang stress, bawal muna sa trabaho,” sabi ng doktor.

Napahawak si Donya Amily sa noo. “Kung ganoon, sino ang hahawak ng kumpanya?”

Tahimik lamang si Hoel. Alam niyang iyon din ang tanong ng ina, ngunit wala siyang lakas ng loob na mag-alok ng tulong. Paano niya pamumunuan ang isang kumpanya na hindi niya alam kung paano pinapatakbo? Ni minsan hindi siya sumilip sa opisina ng ama. Mas pinili niyang mamuhay sa mga party kaysa mag-aral tungkol sa negosyo.

Isang gabi, habang nakaupo sila ni Donya Amily sa ospital, nagsimula itong magsalita nang mabagal ngunit matatag ang boses. “Hoel, kailangan nating paghandaan ang mga darating na buwan. Hindi pwedeng pabayaan natin ang kumpanya ng papa mo.”

“Teka ma, baka naman si Tito Rol na lang muna. Mas marunong siya kaysa sa akin,” sagot ni Hoel.

“Hindi anak. Ang kumpanya ay para sa pamilya. Para sa’yo,” sagot ni Donya Amily. Napahinto si Hoel.

“Ma, hindi ko kaya. Wala akong alam sa mga kontrata, accounting, o kahit sa proseso ng negosyo,” pag-amin niya.

Ngumiti ng marahan si Donya Amily, “Kaya nga tuturuan ka namin, pero hindi sa paraan na iniisip mo.”

Kinabukasan, pinauwi na si Don Federico mula sa ospital. Dahil sa mahinang pangangatawan, halos hindi na siya makalakad at kailangan ng wheelchair. Ngunit bago siya tuluyang makapagpahinga, ipinasya ni Donya Amily na kausapin si Hoel ng masinsinan.

“Anak,” wika ng ina habang hawak ang mga papeles, “Bago ka mamahala, kailangan mong maranasan kung paano maging isang empleyado. Kailangang matutunan mo ang pasikot-sikot ng kumpanya. Wala sa pinakailalim.”

Namilog ang mga mata ni Hoel. “Ha? Ibig mong sabihin magtatrabaho ako sa sariling kumpanya natin?”

Tumango ang ina, “Oo anak. Pero hindi bilang Villaverde. Ipapasok kita bilang Howard de la Cruz. Walang makakaalam kung sino ka. Doon mo makikita ang totoo kung paano nagtatrabaho ang mga tao at kung gaano kahalaga ang bawat pawis at tagumpay ng kumpanya.”

“Pero ma…”

“Anak, ito ang paraan para patunayan mong karapat-dapat ka sa pangalan natin.”

Natahimik si Hoel. Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng kaba—hindi dahil sa takot na mawalan ng luho, kundi dahil alam niyang haharapin niya ang mundong hindi niya kailanman pinansin.

Kinabukasan, gumising si Hoel bago mag-6 ng umaga. Hindi dahil sa alarm clock, kundi dahil sa takot na baka malate sa unang araw ng kanyang trabaho. Nakatayo siya sa harap ng salamin, suot ang simpleng long sleeve at itim na pantalon—bagay na bihira niyang gawin noon dahil mas paborito niya ang mamahaling branded shirts at sneakers.

Sa tulong ni Donya Amily, inasikaso ang lahat ng mga dokumento upang makapasok si Hoel sa Villaverde Group of Companies sa ilalim ng pangalang Howard de la Cruz. Walang makakaalam ng kanyang tunay na pagkatao. Kahit ang HR manager na si Mrs. Evon, na matagal nang pinagkakatiwalaan ng pamilya, ay walang ideya sa lihim na plano.

Habang sakay ng bus, pakiramdam ni Hoel ay isa siyang tayuhan sa sariling mundo. Pawisan, naiipit sa siksikan, at halos masira ang bagong sapatos sa pagkaka-apak ng ibang pasahero. Non lang niya naranasan ang ganitong klaseng hirap. At sa bawat sandali ng biyahe, unti-unti niyang naiisip, “Ganito pala ang araw-araw ng mga taong nagtatrabaho sa amin.”

Pagdating sa opisina, sinalubong siya ng malamig na tingin at mapanuring mga mata. Ang ibang empleyado ay nagbulung-bulungan, “Baguhan siguro,” sabi ng isa, “Mukhang may arte nga,” sabi ng isa pa. Pinakilala siya ng HR sa kanyang magiging departamento—Accounting division sa ilalim ni Mr. Greg Soriano, isang lalaking matigas ang mukha at kilala sa pagiging istrikto.

“Howard, clear ka rito ha. Ayusin mo ‘tong mga file na ‘to at huwag kang magtanong ng walang saysay,” malamig na sabi ni Soriano.

“Opo sir,” sagot ni Hoel kahit halata ang kaba.

Sa tabi niya ay nakaupo si Lisa Ramos, isang babaeng tahimik ngunit maaliwalas ang ngiti. “Huwag mo na lang pansinin si Sir Greg. Talagang ganyan lang talaga ‘yun sa mga bagong empleyado,” bulong nito.

Sa unang pagkakataon, may nakausap siyang mabait at tapat sa trabaho.

Part 2: Ang Bagong Pinuno ng Villaverde Group

Habang lumilipas ang mga araw, naranasan ni Hoel ang mga bagay na dati ay hindi niya pinapansin. Ang pagkain ng malamig na tanghalian, ang overtime na walang bayad, at mga supervisor na masungit ngunit tamad. Ilang beses siyang napagalitan ni Soriano dahil sa pagkakamali sa mga dokumento. Minsan pa’y pinagtatawanan ni Ramon, isang katrabahong mahilig magbida-bida pero puro palakas lang ang alam.

“Siguro hindi ka tatagal dito, Howard. Mukha kang sosyal eh,” pang-aasar ni Ramon. Ngumiti lamang si Hoel at sinabing, “Tingnan na lang natin bago matapos ang araw.”

Habang nagliligpit ng mesa, lumapit si Lisa. “Alam mo, kakaiba ka. Hindi lahat ng baguhan marunong tumanggap ng galit ni Sir Greg ng walang reklamo.” Ngumiti si Hoel, “Marami pa akong dapat matutunan.”

Sa unang pagkakataon, habang naglalakad pauwi, dama ni Hoel ang kakaibang pakiramdam: pagod ngunit masaya. Sa loob ng opisina na itinayo ng kanyang ama, doon niya unang natutunan ang tunay na halaga ng trabaho. Hindi para yumaman, kundi para maunawaan ang halaga ng bawat pawis na ipinupuhunan ng mga tao sa pangalan ng Villaverde.

Lumipas ang tatlong buwan mula nang magsimula si Hoel bilang Howard de la Cruz sa Villaverde Group of Companies. Unti-unti na siyang nasanay sa araw-araw na gawain: pag-aayos ng mga papeles, pag-e-encode ng datos, at pagtulong sa iba’t ibang departamento kapag kinakailangan.

Isang umaga habang inaayos niya ang mga file sa accounting department, napansin niya ang ilang dokumentong may kakaibang pagkakaiba—may mga resibong doble-doble at ilang proyekto na tila sobra ang halaga kumpara sa aktwal na ginastos. Nagkibitbalikat muna siya, iniisip na baka normal lamang iyon. Ngunit habang dumarami ang ganitong dokumento, unti-unti siyang nakakaramdam ng pagdududa.

“Lisa,” mahina niyang sabi habang nag-aayos ito ng folder, “may napapansin ka bang kakaiba sa mga report ng last quarter?” Tumigil si Lisa at tumango. “Matagal ko na ring napapansin ‘yan pero ayokong mangialam. Alam mo naman dito, hindi ba? Kapag nagsalita ka baka ikaw pa ang mapahamak.”

Doon nagsimulang mag-obserba si Hoel. Napansin niya si Ramon na madalas magpanggap na bala. Laging kasa-kasama ni Mr. Greg Soriano tuwing may meeting sa labas. Kapag bumabalik sila, may mga bagong papeles na agad pinipirmahan kahit hindi lubos na naiintindihan ng ibang staff.

Minsan nahuli ni Hoel si Ramon na kinokopya ang pirma ng isa sa mga senior staff sa isang dokumento. “Ramon, anong ginagawa mo?” tanong niya. “Wala kang nakita, Howard? Ha? Nakikialam ka na naman ha. Akala mo kasi kung sino kang matuwid. Wala kang alam sa takbo ng kumpanyang ito. Kung ayaw mong masira ang buhay mo, manahimik ka na lang,” sagot ni Ramon na may ngisi.

Ang mga salitang iyon ay tumatak sa isip ni Hoel buong gabi. Alam niyang may mali pero hindi siya maaaring magpaka-impulsive. Kung magsusumbong siya baka masira ang plano ng kanyang mga magulang at madiskubre ang kanyang tunay na pagkakakilanlan.

Isang araw habang nag-o-overtime, napansin ni Hoel si Lisa na tahimik na umiiyak sa harapan ng monitor. “Lisa, anong nangyari?” tanong niya. “Tinanggal nila sa trabaho si Sir Nestor. Siya yung auditor na gustong imbestigahan yung anomalya. Sinabing nagkamali siya sa report pero alam kong hindi totoo ‘yun,” sagot ni Lisa na nanginginig ang tinig.

Sa sandaling iyon, sumabog sa dibdib ni Hoel ang damdaming hindi pa niya nararamdaman noon: galit, hindi dahil sa sarili kundi para sa mga taong tapat ngunit inaapi.

Sa mga sumunod na araw, sinimulan niyang isulat sa maliit na notebook ang lahat ng kanyang napapansin: mga petsa, pangalan, at dokumentong kaduda-duda. Alam niyang darating ang tamang oras upang ilabas ang katotohanan.

Habang tinitignan niya ang logo ng Villaverde sa pader ng opisina, mahina niyang binulong, “Kapag ako ang humawak ng kumpanyang ito, sisiguraduhin kong wala nang manlalamang sa mga tapat na nagtatrabaho rito.”

Ngunit sa kabila ng kanyang determinasyon, patuloy pa rin siyang sinisiraan ni Ramon at pinapahirapan ni Soriano. Pinapagawa siya ng mahirap na task, pinapagalitan sa harap ng iba, at binibigyan ng dagdag na trabaho kahit tapos na ang oras. Ngunit pinili niyang manahimik at gawin ang tama.

Isang araw habang abala sa pag-encode, nilapitan siya ng isa sa mga senior staff. “Howard, bilib ako sayo. Kahit lagi kang inaabuso, hindi ka sumusuko. Sana lahat ay katulad mo.” Ngumiti si Hoel, may halong kabigatan sa puso.

Naunawaan niya na ang integridad ay hindi nasusukat sa posisyon kundi sa kakayahang manatiling matuwid kahit pinipilit kang sumuko.

Dumating ang huling buwan ng taon, ang pinakahihintay na okasyon sa Villaverde Group of Companies: ang gabi ng parangal para sa mga empleyado. Habang nagtipon-tipon ang lahat sa function hall, pumasok ang mag-asawang Don Federico at Donya Amily Villaverde. Kasabay ng palakpak, tinawag ni Donya Amily si Hoel sa entablado.

“Nais naming bigyan ng espesyal na pagkilala ang isang empleyado na hindi namin kaano-ano sa papel, ngunit sa gawa at asal ay tunay na may pagmamalaki. Isang taong nagsumikap sa kabila ng panghamak, nanatiling matapat kahit siya’y inapi at nagsilbing mata namin sa loob ng kumpanya.”

Tahimik ang buong bulwagan. Nagkatinginan ang mga empleyado. Ang taong ito, pagpatuloy ni Donya Amily, ay hindi lang simpleng clerk, kundi siya rin ang magiging bagong pinuno ng Villaverde Group of Companies.

Kasabay ng pagtaas ng kurtina sa entablado, dahan-dahang umakyat si Hoel, suot ang simpleng coat ngunit halatang nanginginig. Nakulat ang lahat.

“Hoel?” bulalas ni Lisa, hindi makapaniwala.

Hindi maaari, bulong ni Ramon habang namumutla. Siya pala yung anak ni Don Federico.

Tumayo si Don Federico sa tulong ng tungkod at ngumiti sa anak. “Mga kaibigan, siya si Hoel Villaverde, ang aking anak. Matagal naming itinago ang kanyang pagkakakilanlan upang subukin kung kaya niyang unawain ang hirap ng aming mga empleyado. At ngayon, natapos niya ang pagsubok ng may dangal.”

Tahimik ang buong bulwagan. Ang mga dating umaamak sa kanya ay napayuko. Si Lisa ay hindi napigilang mapaluha sa tuwa.

Lumapit si Hoel sa mikropono. “Maraming salamat sa inyo. Hindi ko manabi noon, pero utang ko sa karanasang ito ang bagong pananaw ko sa buhay. Ngayon ko lang lubos na naintindihan na ang negosyo ay hindi lang patungkol sa kita kundi patungkol sa taong bumubuo rito.”

Habang pumapalakpak ang lahat, tinignan ni Hoel ang ama’t ina sa kanyang mga mata. Hindi na siya ang dating batang walang direksyon. Siya na ngayon ang lalaking handang mamuno, may puso, may dangal, at mayroong layunin.

Ilang araw matapos iyon, ipinatawag ni Hoel ang internal audit at ipinabukas ang lahat ng dokumento ng mga proyektong may anomalya. Isa-isa nilang natuklasan ang mga irregularidad, mga pirma, pekeng resibo, at sobrang singil. Sa huli, nasibak sa pwesto si Soriano at Ramon at sinampahan ng kaso.