Eman Bacosa IPINAKITA ang TRABAHO at PINAGKAKAKITAAN kapag walang Laban sa Boxing!

Isang Inspirasyonal na Kwento ng Sakripisyo, Sipag, at Tunay na Lakas ng Isang Mandirigmang Pilipino

Hindi lingid sa kaalaman ng marami, ang buhay ng isang boksingero ay hindi puro tagumpay, spotlight, at medalya. Sa likod ng mga sigawan ng crowd at liwanag ng entablado, may mga araw ng katahimikan — mga panahong walang laban, walang premyo, at minsan, walang laman ang bulsa. Sa gitna ng lahat ng ito, tumindig si Eman Bacosa, isang Pinoy boxer na nagsimula sa wala, upang ipakita sa mundo na ang tunay na champion ay hindi lang lumalaban sa ring, kundi sa araw-araw na laban ng buhay.

Kilala si Eman bilang isa sa mga promising featherweight fighters ng bansa, anak ng isang dating jeepney driver sa Quezon Province. Sa murang edad pa lamang, sanay na siya sa hirap ng buhay. Ngunit sa bawat suntok ng tadhana, natutunan niyang bumangon. Sa mga panahong walang laban sa boxing, hindi siya nakaupo lamang sa tabi. Sa halip, pinili niyang magtrabaho — tahimik ngunit marangal. At ngayon, ibinahagi niya sa publiko kung ano ang kanyang pinagkakakitaan kapag walang laban.

Ayon kay Eman sa isang panayam, hindi raw niya kayang manahimik at umasa lamang sa maliit na allowance mula sa gym o sa mga sponsor. “Ang boxing, seasonal ‘yan. Minsan may laban ka, minsan wala. Pero ‘yung gastusin sa bahay, tuloy-tuloy,” sabi niya habang nakangiti ngunit halatang pagod mula sa trabaho. Kaya sa mga buwan na wala siyang laban, nagtatrabaho siya bilang delivery rider at minsan ay construction helper, depende sa pagkakataon.

Makikita sa mga larawang ibinahagi niya sa social media ang isang boksingero na sanay sa entablado ngunit hindi nahihiyang magbitbit ng semento, magbuhat ng hollow blocks, o magmaneho ng motorsiklo para mag-deliver ng pagkain. “Wala namang masama sa magtrabaho. Mas gusto ko ‘yung ganito kaysa sa tambay. At least, pinaghihirapan ko ‘yung bawat piso,” sabi ni Eman.

Maraming netizens ang humanga sa kanya. Hindi dahil sa kanyang mga panalo sa ring, kundi dahil sa kababaang-loob at disiplina niya sa labas ng laban. Ang ilan ay nagsabing si Eman daw ang totoong mukha ng Pilipinong mandirigma — hindi puro yabang, kundi puno ng determinasyon at dignidad.

Ngunit bago niya marating ang ganitong mindset, marami rin siyang pinagdaanan. Minsan na siyang tumigil sa boxing dahil sa kakulangan ng suporta. May mga panahon daw na hindi siya nakakakain ng maayos bago mag-training. “Noong nagsisimula ako, literal na asin lang at kanin ang kinakain ko. Pero sabi ko sa sarili ko, kung kaya ng ibang maging world champion, kaya ko rin,” kwento niya habang pinipigil ang luha.

Dahil sa kanyang sipag, napansin siya ng isang lokal na boxing promoter at nabigyan ng pagkakataon na lumaban sa mga provincial events. Doon siya nagsimulang makilala. Ngunit kahit lumalakas na ang kanyang pangalan sa boxing circuit, hindi pa rin niya tinatanggal sa isipan ang realidad ng buhay. “Ang boxing, may oras. Hindi habambuhay malakas ka. Kaya habang kaya ko pa, gusto kong mag-ipon, kahit paunti-unti,” dagdag pa niya.

Bukod sa pagiging delivery rider at construction helper, gumagawa rin si Eman ng mga personalized boxing gloves at training gear sa maliit na workshop sa tabi ng bahay nila. Siya mismo ang nagtatahi at nagde-design ng mga gloves gamit ang lumang makina ng kanyang ina. Minsan, binebenta niya ito online at ang kinikita ay ipinambibili ng gatas ng anak at gamot ng ina. “Ang bawat glove na ginagawa ko, parang laban din ‘yan. May hirap, may pawis, pero sa dulo, may saysay,” sabi niya sa isang Facebook live na umani ng libo-libong likes at shares.

Isa sa mga pinaka-inspirasyonal na bahagi ng kwento ni Eman ay ang relasyon niya sa kanyang anak. Sa tuwing siya ay uuwi galing trabaho, kahit pagod, nilalaro pa rin niya ang bata. “Pag nakikita ko ‘yung anak ko, nawawala lahat ng pagod. Siya ang dahilan kung bakit ayaw kong sumuko,” sabi ni Eman habang hawak ang lumang larawan nilang mag-ama sa training gym.

Nang minsang tinanong ng isang reporter kung hindi ba siya nahihiyang magtrabaho kahit kilala na siya bilang boksingero, ngumiti lang siya at sinabing, “Mas nakakahiya ‘yung wala kang ginagawa. Lahat ng ito, parte ng laban ko. Sa ring, kalaban ko ‘yung nasa harap ko. Sa totoong buhay, kalaban ko ‘yung gutom, takot, at kahirapan. Pero kahit anong mangyari, lalaban ako.”

Ang mga salita niyang ito ay nag-viral sa social media. Maraming kabataan, lalo na ‘yung mga boxing aspirants, ang na-inspire. “Hindi ko kailangan maging sikat para maging proud ako sa sarili ko. Ang mahalaga, marangal ‘yung paraan ko ng pamumuhay,” dagdag ni Eman sa kanyang caption.

Dahil sa kanyang kwento, nagbigay ng tulong ang ilang mga kilalang atleta at kumpanya. Binigyan siya ng bagong motorsiklo at sponsorship para sa training. Ngunit sa kabila ng mga biyayang iyon, hindi nagbago si Eman. “Hindi ko hahayaan na yumabang ako. Lahat ng ito, utang ko sa mga taong naniwala sa akin,” sabi niya.

Ngayon, habang naghahanda siya para sa susunod na laban, mas determinado si Eman. Araw-araw, gigising siya ng alas-singko ng umaga, magpapraktis, at pagkatapos ay magde-deliver ng pagkain sa lungsod. Minsan, sinusundan pa siya ng mga batang kapitbahay at sumisigaw ng, “Kuya Eman, idol ka namin!”

Sa bawat hampas ng kanyang kamao, dala niya ang kwento ng bawat Pilipinong lumalaban araw-araw — hindi lang sa ring, kundi sa buhay mismo. “Hindi lang ako lumalaban para sa pera o tropeo. Laban ko ‘to para sa lahat ng Pilipinong hindi sumusuko kahit ilang beses silang matalo,” sabi niya bago pumasok muli sa training gym.

Ang kwento ni Eman Bacosa ay isang paalala sa ating lahat na ang tagumpay ay hindi nasusukat sa dami ng panalo o laki ng premyo, kundi sa tibay ng puso at sipag ng isang tao. Sa mga panahong walang laban, doon mo makikita ang tunay na pagkatao ng isang mandirigma — tahimik, matatag, at may dangal.

At sa bawat araw na maghahatid siya ng pagkain o magbubuhat ng semento, alam niya sa sarili niya — hindi siya basta isang delivery rider o construction worker. Siya si Eman Bacosa, ang boksingerong hindi lang lumalaban para sa sarili, kundi para sa dignidad ng bawat Pilipino.

“Sa ring man o sa kalsada, ang puso ng Pinoy ay palaging panalo.”

Isang Inspirasyonal na Kwento ng Sakripisyo, Sipag, at Tunay na Lakas ng Isang Mandirigmang Pilipino

Hindi lingid sa kaalaman ng marami, ang buhay ng isang boksingero ay hindi puro tagumpay, spotlight, at medalya. Sa likod ng mga sigawan ng crowd at liwanag ng entablado, may mga araw ng katahimikan — mga panahong walang laban, walang premyo, at minsan, walang laman ang bulsa. Sa gitna ng lahat ng ito, tumindig si Eman Bacosa, isang Pinoy boxer na nagsimula sa wala, upang ipakita sa mundo na ang tunay na champion ay hindi lang lumalaban sa ring, kundi sa araw-araw na laban ng buhay.

Kilala si Eman bilang isa sa mga promising featherweight fighters ng bansa, anak ng isang dating jeepney driver sa Quezon Province. Sa murang edad pa lamang, sanay na siya sa hirap ng buhay. Ngunit sa bawat suntok ng tadhana, natutunan niyang bumangon. Sa mga panahong walang laban sa boxing, hindi siya nakaupo lamang sa tabi. Sa halip, pinili niyang magtrabaho — tahimik ngunit marangal. At ngayon, ibinahagi niya sa publiko kung ano ang kanyang pinagkakakitaan kapag walang laban.

Ayon kay Eman sa isang panayam, hindi raw niya kayang manahimik at umasa lamang sa maliit na allowance mula sa gym o sa mga sponsor. “Ang boxing, seasonal ‘yan. Minsan may laban ka, minsan wala. Pero ‘yung gastusin sa bahay, tuloy-tuloy,” sabi niya habang nakangiti ngunit halatang pagod mula sa trabaho. Kaya sa mga buwan na wala siyang laban, nagtatrabaho siya bilang delivery rider at minsan ay construction helper, depende sa pagkakataon.

Makikita sa mga larawang ibinahagi niya sa social media ang isang boksingero na sanay sa entablado ngunit hindi nahihiyang magbitbit ng semento, magbuhat ng hollow blocks, o magmaneho ng motorsiklo para mag-deliver ng pagkain. “Wala namang masama sa magtrabaho. Mas gusto ko ‘yung ganito kaysa sa tambay. At least, pinaghihirapan ko ‘yung bawat piso,” sabi ni Eman.

Maraming netizens ang humanga sa kanya. Hindi dahil sa kanyang mga panalo sa ring, kundi dahil sa kababaang-loob at disiplina niya sa labas ng laban. Ang ilan ay nagsabing si Eman daw ang totoong mukha ng Pilipinong mandirigma — hindi puro yabang, kundi puno ng determinasyon at dignidad.

Ngunit bago niya marating ang ganitong mindset, marami rin siyang pinagdaanan. Minsan na siyang tumigil sa boxing dahil sa kakulangan ng suporta. May mga panahon daw na hindi siya nakakakain ng maayos bago mag-training. “Noong nagsisimula ako, literal na asin lang at kanin ang kinakain ko. Pero sabi ko sa sarili ko, kung kaya ng ibang maging world champion, kaya ko rin,” kwento niya habang pinipigil ang luha.

Dahil sa kanyang sipag, napansin siya ng isang lokal na boxing promoter at nabigyan ng pagkakataon na lumaban sa mga provincial events. Doon siya nagsimulang makilala. Ngunit kahit lumalakas na ang kanyang pangalan sa boxing circuit, hindi pa rin niya tinatanggal sa isipan ang realidad ng buhay. “Ang boxing, may oras. Hindi habambuhay malakas ka. Kaya habang kaya ko pa, gusto kong mag-ipon, kahit paunti-unti,” dagdag pa niya.

Bukod sa pagiging delivery rider at construction helper, gumagawa rin si Eman ng mga personalized boxing gloves at training gear sa maliit na workshop sa tabi ng bahay nila. Siya mismo ang nagtatahi at nagde-design ng mga gloves gamit ang lumang makina ng kanyang ina. Minsan, binebenta niya ito online at ang kinikita ay ipinambibili ng gatas ng anak at gamot ng ina. “Ang bawat glove na ginagawa ko, parang laban din ‘yan. May hirap, may pawis, pero sa dulo, may saysay,” sabi niya sa isang Facebook live na umani ng libo-libong likes at shares.

Isa sa mga pinaka-inspirasyonal na bahagi ng kwento ni Eman ay ang relasyon niya sa kanyang anak. Sa tuwing siya ay uuwi galing trabaho, kahit pagod, nilalaro pa rin niya ang bata. “Pag nakikita ko ‘yung anak ko, nawawala lahat ng pagod. Siya ang dahilan kung bakit ayaw kong sumuko,” sabi ni Eman habang hawak ang lumang larawan nilang mag-ama sa training gym.

Nang minsang tinanong ng isang reporter kung hindi ba siya nahihiyang magtrabaho kahit kilala na siya bilang boksingero, ngumiti lang siya at sinabing, “Mas nakakahiya ‘yung wala kang ginagawa. Lahat ng ito, parte ng laban ko. Sa ring, kalaban ko ‘yung nasa harap ko. Sa totoong buhay, kalaban ko ‘yung gutom, takot, at kahirapan. Pero kahit anong mangyari, lalaban ako.”

Ang mga salita niyang ito ay nag-viral sa social media. Maraming kabataan, lalo na ‘yung mga boxing aspirants, ang na-inspire. “Hindi ko kailangan maging sikat para maging proud ako sa sarili ko. Ang mahalaga, marangal ‘yung paraan ko ng pamumuhay,” dagdag ni Eman sa kanyang caption.

Dahil sa kanyang kwento, nagbigay ng tulong ang ilang mga kilalang atleta at kumpanya. Binigyan siya ng bagong motorsiklo at sponsorship para sa training. Ngunit sa kabila ng mga biyayang iyon, hindi nagbago si Eman. “Hindi ko hahayaan na yumabang ako. Lahat ng ito, utang ko sa mga taong naniwala sa akin,” sabi niya.

Ngayon, habang naghahanda siya para sa susunod na laban, mas determinado si Eman. Araw-araw, gigising siya ng alas-singko ng umaga, magpapraktis, at pagkatapos ay magde-deliver ng pagkain sa lungsod. Minsan, sinusundan pa siya ng mga batang kapitbahay at sumisigaw ng, “Kuya Eman, idol ka namin!”

Sa bawat hampas ng kanyang kamao, dala niya ang kwento ng bawat Pilipinong lumalaban araw-araw — hindi lang sa ring, kundi sa buhay mismo. “Hindi lang ako lumalaban para sa pera o tropeo. Laban ko ‘to para sa lahat ng Pilipinong hindi sumusuko kahit ilang beses silang matalo,” sabi niya bago pumasok muli sa training gym.

Ang kwento ni Eman Bacosa ay isang paalala sa ating lahat na ang tagumpay ay hindi nasusukat sa dami ng panalo o laki ng premyo, kundi sa tibay ng puso at sipag ng isang tao. Sa mga panahong walang laban, doon mo makikita ang tunay na pagkatao ng isang mandirigma — tahimik, matatag, at may dangal.

At sa bawat araw na maghahatid siya ng pagkain o magbubuhat ng semento, alam niya sa sarili niya — hindi siya basta isang delivery rider o construction worker. Siya si Eman Bacosa, ang boksingerong hindi lang lumalaban para sa sarili, kundi para sa dignidad ng bawat Pilipino.

“Sa ring man o sa kalsada, ang puso ng Pinoy ay palaging panalo.”