Tiwa­liag na Pulis Binugbog Nang Malubha!! Dahil ang Pinagtripan Niyang Pulubi ay Pala…!!

KABANATA 1: ANG PULUBING HINDI DAPAT MINALIIT

Mainit ang hapon sa kahabaan ng Avenida Central. Abala ang mga tao sa kani-kanilang lakad—may nagmamadali, may nagtitinda, at may mga pasahero na naghihintay ng masasakyan. Sa gilid ng kalsada, nakaupo ang isang matandang lalaki na marungis ang suot, gusot ang buhok, at tila pasan ang bigat ng mundo sa kanyang balikat. Siya si Mang Isko, isang pulubing halos araw-araw ay nakikita sa lugar, tahimik na humihingi ng limos at hindi kailanman nakikipagtalo kanino man.

Ngunit sa araw na iyon, may isang taong nagpasya na gawing libangan ang kanyang kahinaan.

Dumating si PO2 Marvin Dela Cruz, isang pulis na kilala sa lugar—hindi dahil sa kabutihan, kundi dahil sa kayabangan at kalupitan. Sa bawat hakbang niya ay may halong pagmamataas, at sa bawat tingin niya kay Mang Isko ay may panghahamak. “Hoy, matanda!” sigaw niya. “Ilang beses na kitang sinabihang bawal ang pulubi dito, ah? Gusto mo bang isama kita sa presinto?”

Napatingin ang mga tao, ngunit walang umimik. Sanay na sila sa ganitong eksena—ang mahina ang laging naaapi, ang may uniporme ang laging tama. Dahan-dahang tumayo si Mang Isko, hawak ang kanyang lata ng barya. “Pasensya na po, sir,” mahinahon niyang sabi. “Wala naman po akong ginagawang masama.”

Ngumisi si Marvin at biglang itinulak ang matanda. “Sumagot ka pa! Ang kapal ng mukha mo!” Tumama sa semento ang tuhod ni Mang Isko, at narinig ang mahinang ungol niya sa sakit. May ilan mang napatakip ng bibig sa gulat, wala pa ring lumapit para umawat.

Ngunit hindi alam ng lahat—lalo na ni Marvin—na ang pulubing kanyang pinagtitripan ay hindi basta-basta.

Habang nakaluhod sa lupa, unti-unting tumingin si Mang Isko sa pulis. Sa kanyang mga mata ay may kakaibang liwanag—hindi takot, kundi babala. “Anak,” mababa ngunit matatag ang kanyang tinig, “huwag mong subukan ang hindi mo kayang panindigan.”

Tumawa si Marvin. “Ano? Mananakot ka pa? Pulubi ka lang!” Itinaas niya ang batuta, handang ipahiya pa ang matanda sa harap ng lahat.

Sa isang iglap, may biglang humarang. Isang lalaking matangkad, matikas ang tindig, at halatang sanay sa gulo. “Tama na ‘yan,” mariin nitong sabi. Isa pa, dalawa pa—tila mula sa kung saan ay may mga lalaking lumitaw, pawang seryoso ang mukha. Nagkatinginan ang mga tao; may kung anong hindi tama sa sitwasyon.

“Anong pakialam n’yo?” sigaw ni Marvin, ngunit bago pa siya makapaghanda, mabilis na naagaw ang kanyang batuta. Isang malakas na suntok ang tumama sa kanyang sikmura, kasunod ang isa pa sa kanyang panga. Bumagsak siya sa lupa, napahiyaw sa sakit. Ang pulis na kanina’y mayabang ay ngayo’y duguan at nanginginig.

Tahimik ang paligid.

Dahan-dahang tumayo si Mang Isko, inalis ang gusot na sumbrero, at inayos ang postura. Sa sandaling iyon, tila nagbago ang kanyang anyo—mula sa isang pulubi, naging isang taong may awtoridad at bigat ang presensya. “Matagal na kitang pinagmamasdan,” wika niya, malamig ang tinig. “At ngayon lang ako nagpasya na tapusin ang pang-aabuso mo.”

May dumating na mga sasakyan—hindi karaniwang patrol. Mga itim na sasakyan na may plakang hindi basta-basta. Bumaba ang ilang opisyal na agad tinutukan ng tingin si Marvin. “PO2 Dela Cruz,” sabi ng isa, “aresto ka sa kasong pang-aabuso sa kapangyarihan.”

Nanlaki ang mga mata ng pulis. “A-ano ‘to? Sino kayo?” nanginginig niyang tanong.

Tumingin siya kay Mang Isko—at doon niya napagtanto ang katotohanan. Ang pulubing kanyang pinahiya ay may ngiting hindi niya makalimutan. “Ako,” sagot ng matanda, “ang taong matagal n’yong tinatapakan. At ako rin ang dahilan kung bakit matatapos ang kalokohan mo.”

Sa gabing iyon, kumalat ang balita. Ang tiwaling pulis ay binugbog at inaresto. At ang pulubi na pinagtitripan niya—ay hindi pala karaniwang tao.

Nagkalat pa sa kalsada ang mga nag-uusyusong mata nang tuluyang isakay si PO2 Marvin Dela Cruz sa sasakyan. Duguan ang kanyang labi, nanginginig ang mga kamay, at tuluyang naglaho ang kayabangan na kanina’y ipinagyayabang niya. Sa bawat segundo, mas bumibigat ang katotohanang hindi niya kailanman inasahan—ang pulubing kanyang ininsulto ay hindi isang taong maaari niyang yurakan nang basta-basta.

Samantala, tahimik na naglakad si Mang Isko palayo sa gitna ng kalsada. Sumunod ang tatlong lalaking kanina’y humarang at dumipensa para sa kanya. Sa isang sulok, may nakaparadang sasakyang tila matagal nang naghihintay. Pagbukas ng pinto, may isang lalaking naka-barong ang bumaba at magalang na yumuko. “Sir,” mahinahon nitong sabi, “handa na po ang lahat.”

Napatingin ang mga nakarinig. Sir?

Pumasok si Mang Isko sa sasakyan at doon pa lamang tuluyang nawala ang imahe ng pulubi. Inalis niya ang maruming dyaket at inilapag sa upuan. Ang kanyang likod ay tuwid, ang mga mata’y matalas, at ang boses ay mababa ngunit may bigat. “Hindi ko ginusto ang gulong ito,” wika niya. “Pero kung patuloy na aabuso ang mga ganitong tao, kailangan nilang matigil.”

Sa loob ng isang gusali sa di-kalayuan, nagsimula ang isang pulong na matagal nang inihahanda. Sa mesa ay nakalatag ang mga dokumento—mga ulat ng pangongotong, pananakit, at pananakot na kinasasangkutan ni Marvin at ng ilan pa niyang kasamahan. Lahat ng iyon ay pinirmahan at pinatunayan ng iisang tao: si Isidro Valmonte, dating mataas na opisyal ng batas na matagal nang nagretiro at piniling mamuhay sa katahimikan—bilang isang pulubi.

“Matagal na po namin siyang iniimbestigahan,” sabi ng isang batang opisyal. “Kailangan lang po namin ng aktuwal na insidente para tuluyan siyang masakote.”

Tumango si Mang Isko—si Isidro. “At dumating na ang araw na iyon,” sagot niya. “Pero huwag n’yong hayaang dito magtapos. Hindi siya nag-iisa.”

Sa kabilang banda, sa isang silid ng ospital, ginagamot si Marvin. Hindi lamang sugat sa katawan ang kanyang dinadala, kundi takot na ngayon lamang niya naranasan. Sa isip niya’y paulit-ulit ang eksena—ang mga matang hindi natitinag, ang presensyang hindi niya kayang tapatan. “Pulubi lang ‘yon,” bulong niya sa sarili, pilit kumakapit sa dating paniniwala. Ngunit alam niyang kasinungalingan iyon.

Kinabukasan, pumutok ang balita. Isang pulis ang sinuspinde at kinasuhan dahil sa pang-aabuso sa kapangyarihan. Ngunit mas umalingawngaw ang isang bulung-bulungan: may isang “pulubi” raw na naging susi sa pagbagsak ng ilang tiwaling pulis.

Sa Avenida Central, muling bumalik ang normal na takbo ng buhay. Ngunit may naiwan—isang aral na hindi madaling mabura. Ang mga taong dati’y tumitingin lang at hindi kumikibo ay ngayo’y nag-uusap-usap, naglalakas-loob magtanong, at unti-unting natututong tumindig.

At sa isang maliit na silid na may bintanang tanaw ang lungsod, muling nagsuot ng gusot na damit si Mang Isko. Ngumiti siya nang bahagya. “Marami pa,” bulong niya. “At hangga’t may naaapi, mananatili akong ganito.”

Sa dilim ng gabi, isang anino ang gumalaw—hudyat na ang laban kontra sa katiwalian ay nagsisimula pa lamang.