Fish ball vendor na minaliit.. super rich man Pala.. LUHOD ANG engineer SA HULI grabe…

Kabanata 1: Ang Lalaking Nagtitinda ng Fish Ball na Hindi Nila Kilala

Sa abalang kanto ng Barangay San Rafael, kung saan dumaraan ang mga estudyante, empleyado, at tricycle drivers tuwing hapon, matatagpuan ang isang simpleng kariton ng fish ball na laging pinipilahan. Sa harap nito ay ang tahimik na tindero na si Rico, nakasuot ng kupasing t-shirt, faded na maong, at simpleng tsinelas. Hindi mo siya mapapansin kung dadaan ka lang—mukha siyang ordinaryong vendor, tahimik at mabait, palangiti pero hindi madaldal.

Araw-araw, ganito ang kanyang buhay. Nanghuhuli siya ng suki sa pamamagitan ng malulutong na fish ball at masarap na sawsawan. Ngunit ang hindi alam ng marami—ang fish ball stall ay hindi trabaho dahil wala siyang choice. Ito ang trabaho niya… dahil ito ang paraan niya para makausap at mapag-aralan ang mga tao.

Isang hapon, habang abala si Rico sa pagsandok ng fish ball para sa pila ng estudyante, dumating ang grupo ng mga bagong engineer mula sa malapit na construction site. Pinangungunahan sila ni Engineer Dalton, kilala sa lugar bilang mayabang, mapagmataas, at walang pakialam sa mararalita.

Paglapit nila, agad tumawa si Dalton. “Pre, ‘yan ba ang fish ball? Kaya ba ‘yan i-serve sa gaya namin? Mukhang hindi sanitary, baka magkasakit pa kami diyan.”

Nagtinginan ang ibang manggagawa, pero hindi sila makapagsalita. Hindi dahil sang-ayon sila, kundi dahil takot sila kay Dalton.

Tahimik lang si Rico. Ngumiti lang siya at magalang na nagtanong, “Sir, try niyo po muna bago niyo husgahan. Libre na po.”

Pero mas lalong namaywang si Dalton at ngumisi. “Libre? Bakit, kawawa ka? Ganyan ba talaga kapag naghihirap? Naghahabol ng customer?”

Pinagtawanan siya ng dalawa pang engineer. “Oo nga! Grabe, fish ball lang pampuhunan. Baka weekly income mo, mas mababa pa sa kuryente namin!”

Pero imbes na magalit, nanatiling kalmado si Rico. Tinawanan niya ng mahina ang sitwasyon, hindi bilang pangbababa, kundi bilang pag-unawa. “Wala pong problema, sir. Kahit paano, masarap po ito. Marami pong bumabalik.”

Pero mas lalong nainis si Dalton sa pagiging kalmado ni Rico. “Tingnan mo ‘to, nagmamagaling pa. Hoy, fish ball vendor ka lang, huwag kang lumaban ng argumento. Kung hindi lang ako mabait, baka pinaalis na kita dito.”

Nagtilian ang mga estudyante sa gilid, hindi dahil natuwa sila, kundi dahil hindi sila makapaniwalang ganoon kabastos si Dalton. Ngunit hindi pa doon nagtatapos ang kahihiyan.

Pagkaikot ni Rico sa kawali, aksidenteng sumabit ang sleeves ni Dalton sa kahoy ng kawali at nadikitan ng mantika ang kanyang puting polo. Kahit hindi sinasadya, parang sumabog ang galit ni Dalton.

“T—TINURUAN MO PA AKONG MADUMIHAN?!” sigaw niya sabay tulak kay Rico, dahilan para mapasandal ito sa kariton. “Kung hindi ka vendor, baka sinuntok na kita! Mga tulad mo ang nagpaparumi sa kalsada!”

Nagulat ang mga tao. May isang tinderang naglakad papalapit. “Sir! Sobra na kayo! Hindi niya naman sinasadya!”

Pero lalo lang tumawa si Dalton. “Bakit, ano magagawa niyo? Ako ang lead engineer dito! At siya? Fish ball vendor! Sino lang ba siya? Ganyan talaga kapag mahirap—walang kwenta!”

Tahimik si Rico, ngunit sa ilalim ng ngiting iyon ay isang malamig na katahimikan na hindi nila alam kung ano ang ibig sabihin. Hindi siya sumagot. Hindi siya lumaban. Basta tumayo, inayos ang nadisplace na kariton, at nagpatuloy sa pagtinda.

Ngunit habang pinipilit takpan ng mga tao ang kanilang galit sa inasal ni Dalton, may isang matandang lalaki ang dumating. Nakasuot ng maayos na long-sleeve polo, may suot na mamahaling relo, at halatang hindi taga-rito. Tumigil ito sa harap ni Rico at galit na tumingin kay Dalton.

“Bakit mo tinulak ang anak ko?”

Parang natuyuan ng dugo ang mukha ng lahat.
Ang mata ni Dalton, nanlaki.
Ang buong kanto, natahimik.

At sabay-sabay na napalingon kay Rico.

Ang fish ball vendor.

Ang vendor na tinulak, pinahiya, nilait.

Anak… ng lalaking halatang may kapangyarihan.

“Sir…” nauutal na sabi ni Dalton, “…pasensya na po, hindi ko alam—”

Ngunit hindi pa niya natutuloy, dahil dahan-dahang lumapit ang matandang lalaki, tumingin kay Rico, at may sinabi—isang katotohanang tatapos sa yabang ng engineer… at sisira sa mundong akala nila’y kilala nila:

“Anak, bakit hindi mo sinabi sa kanila na ikaw ang may-ari ng kumpanya nila?”

At doon natapos ang tahimik na mundo ng mga nanonood.

At doon magsisimula ang pagbagsak ng kayabangan ni Dalton.

Habang papalubog ang araw, patuloy pa ring nagtutulak ng kariton si Rico sa kahabaan ng tapat ng construction site. Ang amoy ng mantika, ang tunog ng kumukulong kawali, at ang sigaw ng mga trabahador na nag-uuwian ay parang musika na nakasanayan na niya sa araw-araw.

Pero ngayong gabi, kakaiba ang pakiramdam niya—parang may paparating na mas malaking unos.

Ang Engineer na Mahilig Mangmata

“Hoy, fishball boy!”

Malakas na boses iyon ni Engineer Franco, ang kilalang mayabang at madalas mang-insulto sa lahat. Palakad-lakad ito na parang pagmamay-ari ang buong lugar.

Napatingin ang iba pang trabahador. Alam nila ang susunod: pang-iinsulto na naman.

Ngumisi si Franco at sinipat mula ulo hanggang paa si Rico, na abala sa pagluto.

“Hindi mo ba balak maghanap ng totoong trabaho? Fishball lang? Magkano ba kinikita mo d’yan? Isang kilong kahihiyan?”

Tumawa ang ilang workers, pero hindi lahat. May ilan na halatang naiinis pero di makapagsalita.

Tahimik lang si Rico. Kalma. Sanay na siya.

“Engineer,” magalang niyang sagot, “trabaho pa rin po ito. Hindi man bongga, pero marangal.”

Pumikit sandali si Franco, tawang walang respeto.

“Maran—gal? Huwag mo akong pinagtatawanan! Ang tao nagtatagumpay dahil matalino at educado. Ikaw? Fishball boy forever!”

May hinagis siyang pera—isang limang piso—at gumulong iyon sa paanan ni Rico.

“Heto, tip ko. Pambili mo ng… pangarap.”

Mas tumawa pa ang grupo.

Pero imbes na magalit, yumuko si Rico, pinulot ang limang piso… at mahinahong ibinalik.

“Salamat po, Engineer. Pero hindi ko tinatanggap ang perang may kasama pong pagmamaliit.”

Tumigil ang tawanan.

Nainis si Franco. Kita sa mukha ang pamumula.

“HA?! Aba—“

Pero bago pa siya makapagsalita, may narinig silang nag-crash na malakas mula sa gilid ng site.

Isang malaking bakal ang nahulog mula sa ikatlong palapag.

Dire-diretsong bumagsak iyon sa direksyon ni Franco.

Natulala ang lahat.

Malapit na.

Isang segundo na lang.

At—

Hinila siya ni Rico.

Tinulak palayo.

Nahulog ang bakal sa mismong kinatatayuan ng Engineer. Nagkabasag-basag ang sementong sahig.

Nagkaroon ng alikabok, sigawan, takot.

Hingal si Rico. Nanginginig ang kamay.

Napaupo sa lupa si Franco, nanlalaki ang mata.

“B-bakit mo ako… tinulungan?” halos pabulong niyang tanong.

Sumagot si Rico, humihingal:
“Kahit po ako… fishball vendor lang sa tingin ninyo… tao pa rin kayo. Ayokong may mamatay sa harap ko.”

Tahimik ang buong site.

Ang mga trabahador, hindi makapaniwala.

Si Franco… hindi makapagsalita.

Nagtataka ang Lahat: Sino Ka Ba Talaga, Rico?

Pagkatapos ng insidente, lumapit ang foreman.

“Rico… mabilis ‘yung reflex mo ah. Para kang sanay sa ganong sitwasyon.”

Napangiti lang ang vendor.

“Natuto lang po sa buhay.”

Pero bumubulong ang marami:

“Grabe ’yun ah…”
“Parang may training…”
“Hindi ’yan ordinaryong fishball vendor…”

At isang hindi inaasahang bisita ang dumating sa site—isang matikas, naka-itim na SUV na may tinted windows.

Huminto sa tabi ng kariton ni Rico.

Bumaba ang isang lalaki na naka-suit.

“Sir Rico,” magalang na sabi. “Pinapakuha ka na po ng boss. Hinihintay ka niya.”

Nagulat ang lahat.

“Sir…?” bulong ng mga trabahador.

Napakunot-noo si Franco.

“A… ang boss mo? SUV? Security? Sino ka?!”

Tumingin si Rico sa lahat, simple lang ang sagot niya bago pumasok sa sasakyan:

“Hindi ko po trabaho ang magyabang.”

Ngunit ang buong site ay halos mabingi sa tsismis.

At si Engineer Franco?

Napakurap ng ilang beses.

Dahil sa isang iglap… alam niyang nagkamali siya ng taong minaliit.

At luluhod pa siya sa huli.