JEREMIAH BAND Vocalist Piwee Polintan PUMANAW NA Dahilan ng PAGPANAW Alamin! Piwee Cause of Death!

.
.

May mga boses na kapag narinig mo, awtomatiko kang ibinabalik sa isang partikular na panahon ng iyong buhay. Mga boses na naging soundtrack ng iyong kabataan, ng iyong unang pag-ibig, at, mas madalas, ng iyong unang pagkabigo. Para sa marami sa henerasyong lumaki noong huling bahagi ng dekada ’90 at unang bahagi ng 2000s, ang isa sa mga boses na iyon ay walang iba kundi ang boses ni Piwee Polintan, ang pangunahing bokalista ng iconic na bandang Jeremiah.

Ngayon, ang isa sa mga boses na iyon ay tuluyan nang nanahimik.

Sa isang malungkot na anunsyo na yumanig sa mundo ng OPM (Original Pilipino Music), pumanaw na si Piwee Polintan. Ang balita ay mabilis na kumalat, nag-iwan ng isang kolektibong bigat sa puso ng mga tagahanga, kaibigan, at lahat ng minsan ay napaluha, napakanta, at napa-“sana” sa saliw ng kanilang musika.

Ang kanyang pagpanaw ay hindi lamang pagkawala ng isang musikero; ito ay ang pagtatapos ng isang kabanata para sa marami na ang mga kuwento ng puso ay isinabuhay ng kanyang natatanging tinig.

Ang Dahilan ng Biglaang Pamamaalam

Kasabay ng pagbuhos ng pakikiramay ay ang tanong na bumabagabag sa isipan ng marami: Ano ang nangyari? Bakit så biglaan?

Ayon sa mga ulat na kumalat at kinumpirma ng mga taong malapit sa kanya, ang sanhi ng kanyang pagpanaw ay ang kanyang matagal nang laban sa sakit sa bato (kidney failure). Ang kondisyong ito, na matagal na niyang dinadala, ay humantong sa mga kritikal na komplikasyon na hindi na kinaya ng kanyang katawan.

Para sa publiko na nakakakilala sa kanya bilang isang masiglang mang-aawit, ang balita ng kanyang matagal na karamdaman ay isang sorpresa. Ipinapakita nito na sa likod ng entablado at sa likod ng mga awitin, ang mga artista, tulad nating lahat, ay mayroon ding mga personal na laban na tahimik nilang hinaharap.

Ang kanyang pagpanaw ay isang malungkot na paalala sa kahalagahan ng kalusugan at sa kung paano ang isang karamdaman ay maaaring dahan-dahang kunin ang lakas ng kahit na sino. Ngunit sa kabila ng sakit, ang kanyang dedikasyon sa musika ay nanatili hanggang sa huli.

Jeremiah: Ang Tunog ng Isang Henerasyon

Upang lubos na maunawaan ang bigat ng pagkawala ni Piwee, kailangan nating balikan ang panahon kung kailan ang Jeremiah ay naging isang pangalan na bukambibig ng halos lahat.

Nabuo noong 1998, ang Jeremiah ay sumikat sa panahon ng kasagsagan ng mga boy band at vocal groups. Ngunit mayroon silang kakaibang pormula. Ang kanilang musika ay hindi lamang tungkol sa matatamis na pangako ng pag-ibig; sila ang naging boses ng “sawi,” ng panghihinayang, at ng mga “what ifs” sa isang relasyon.

At sa sentro ng tunog na iyon ay ang boses ni Piwee Polintan.

Ang kanilang pinakasikat na awitin, ang “Nanghihinayang,” ay higit pa sa isang kanta; ito ay isang pambansang awit ng panghihinayang. Mula sa unang nota pa lamang, alam mo na ang kuwentong isasalaysay nito. Ang boses ni Piwee—malumanay ngunit puno ng emosyon, mahina ngunit may bigat—ay perpektong naghatid ng bawat salita ng sakit at pagsisisi.

Sana’y sinabi ko na, sana’y nalaman mo na…

Ang mga linyang iyon, na inawit sa kanyang natatanging paraan, ay naging sigaw ng milyun-milyong puso. Sino ba ang hindi nakarelate? Sino ang hindi nakaramdam ng panghihinayang sa hindi nasabing pag-ibig o sa isang relasyong hinayaang mawala?

Ang Jeremiah, sa pamamagitan ng boses ni Piwee, ay nagbigay-bisa sa isang emosyon na madalas ay mahirap ipaliwanag. Sila ang nagsabi para sa atin ng mga salitang hindi natin masabi. Sumunod pa ang iba pang mga hit tulad ng “Oh Babe” at “Basta’t Ikaw,” na lalong nagpatibay sa kanilang lugar sa puso ng mga Pilipino.

Ang Boses na Hindi Malilimutan

Ang pinakamalaking pamana ni Piwee ay ang kanyang boses. Hindi ito ang pinakamataas o ang pinakamalakas na boses sa teknikal na aspeto. Ngunit ito ay isang boses na may “kaluluwa.” Kapag kumakanta si Piwee, naniniwala ka. Ramdam mo ang bawat salita. Dinadala ka niya sa loob ng kuwento ng kanta.

Ito ang dahilan kung bakit, kahit na lumipas ang maraming taon at nagbago ang uso sa musika, ang mga awitin ng Jeremiah ay nananatiling buhay. Patuloy itong pinapatugtog sa radyo, kinakanta sa mga karaoke bar, at isinasama sa mga “throwback” playlist.

Ang pagpanaw ni Piwee ay nag-iwan ng isang malaking puwang sa OPM. Ngunit ang kanyang mga awitin ay nagsisigurong hindi siya kailanman malilimutan. Ang kanyang boses ay mananatiling naka-rekord, hindi lamang sa mga CD at digital na platform, kundi sa alaala ng isang buong henerasyon.

Isang Paalam sa Isang Kaibigan at Idolo

Sa social media, bumuhos ang mga mensahe ng pakikiramay mula sa mga kapwa musikero, mga kaibigan sa industriya, at, higit sa lahat, mula sa mga tagahanga na ang buhay ay naantig ng kanyang musika.

“Soundtrack ng high school life ko.” “Dahil sa ‘Nanghihinayang,’ natuto akong umamin sa nararamdaman ko.” “Rest in peace, legend. Salamat sa musika.”

Ang mga mensaheng ito ay patunay na si Piwee ay hindi lamang isang mang-aawit. Siya ay naging bahagi ng kanilang mga buhay, isang kasama sa lungkot at ligaya.

Para sa mga natitirang miyembro ng Jeremiah, ito ay ang pagkawala ng isang kapatid. Ang kanilang samahan ay nabuo sa entablado, sa mga tour, at sa paglikha ng musikang minahal ng marami. Ang kanilang pagluluksa ay tiyak na mas malalim.

Sa huli, ang kuwento ni Piwee Polintan ay isang kuwento ng talento, ng pangarap, at ng isang boses na nakahanap ng kanyang lugar sa puso ng mga tao. Bagama’t ang kanyang paglalakbay sa mundong ito ay maikli, ang kanyang pamana ay panghabambuhay.

Ang isang mang-aawit ay maaaring pumanaw, ngunit ang kanyang musika ay mananatiling buhay, handang damayan ang mga susunod pang henerasyon ng mga pusong nagmamahal, nasasaktan, at, oo, nanghihinayang.

Paalam, Piwee. Hindi ka namin malilimutan, at hinding-hindi kami manghihinayang na minahal namin ang iyong musika.