Viral! Aroganteng pulis, sinapak matapos ipahiya ang high school girl na ito…

.
.

Kabanata 1: Ang Simula ng Labanan

Sa ilalim ng nakakapasong sikat ng araw, si Aling Elena ay pauwi na mula sa palengke nang harangin siya ng isang malupit na pulis na nagngangalang Ricardo de Leon. Ang kanyang lumang motorsiklo ay sinira at siya ay sinampal hanggang sa magdugo. Ang kanyang anak na si Clara, isang estudyante sa high school, ay buong tapang na tumindig upang ipaglaban ang katarungan. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, isang madilim na sabuwatan na kinasangkutan ng matataas na opisyal ang unti-unting nabubunyag.

Ang kalangitan sa bayan ng San Roque sa probinsya ng Laguna ay tila nag-aapoy sa tindi ng sikat ng araw. Ang init ay gumuguhit sa bawat balat, nagpapatuyo sa lalamunan ng sinumang maglakas loob na lumabas. Ang aspalto sa kalsada na bitak-bitak na dahil sa katagalan ay kumikinang tila sa lamin. Pinipilit ang mga dumaraan na maningkit ng mata. Si Aling Elena, isang babaeng nasa mga anim na taong gulang, ay dahan-dahang minamaneho ang kanyang luma at pinag-ipunan na motorsiklo.

Ang kanyang katawan ay may kahinaan na dala ng edad. Ngunit ang kanyang diwa ay nananatiling matatag. Pinatigas ng maraming taon ng pagkayod para sa kanyang nag-iisang anak. Suot niya ang isang kupas na blusang may bulaklak, isang mahabang palda na maayos na nakabalot sa kanyang baywang, at simpleng tsinelas na itim. Ang kanyang mahabang buhok na may mga puti ng hibla ay nakapusod ng maliit sa likod ng kanyang ulo. Ang kanyang mukha ay bas ng pawis ngunit ang kanyang mga mata ay nananatiling matalas at puno ng determinasyon.

Mula sa palengke, dala niya ang mga pinamili: sariwang gulay, ilang pirasong isda, at isang maliit na sako ng bigas — ang mga bagay na bumubuhay sa kanila araw-araw. Ang kalsada sa mga oras na iyon ay tahimik. Kakaunti lamang ang mga taong dumaraan; karamihan ay nakabisikleta o nagtutulak ng kani-kanilang kariton. Ang matinding init ay nagpapabagal sa lahat ng bagay, na tila ang bawat kilos ay isang pakikipaglaban sa nagbabagang hangin. Dahan-dahan lamang ang takbo ng motorsiklo ni Aling Elena, paminsan-minsan ay lumilingon sa kaliwa’t kanan upang tiyaking ligtas ang kanyang daan.

Wala ni katiting na pahiwatig na ang tanghaling iyon ay magiging isang madilim na kabanata sa kanyang buhay. Para sa kanya, isa lamang itong ordinaryong pag-uwi. Isang gawaing paulit-ulit na niyang ginawa sa loob ng maraming taon ng walang anumang problema. Ngunit sa likod ng nakakapasong sikat ng araw, isang panganib ang tahimik na nag-aabang sa dulo ng kalsada. Mula sa di kalayuan, biglang lumitaw ang isang malaking anino na nakatayo sa gitna ng daan.

Ang kayumangging uniporme ng pulis ay hapit na hapit sa kanyang mataas at matipunong katawan. Ang kanyang mukha ay matigas, ang panga ay prominente, at ang mga mata’y lilisik na parang naghahanap ng gulo. Siya si Esie Ricardo de Leon, isang pulis na kilala sa buong bayan dahil sa kanyang magaspang na pag-uugali at arogansya. Nakahalo kipkip ang kanyang mga braso, nakatayo siyang parang hari ng kalsada. Pinipilit ang sinumang dumaan na huminto.

Nagulat si Aling Elena. Kumabog ang kanyang dibdib ngunit agad niyang binagalan ang takbo ng motorsiklo hanggang sa tuluyan itong huminto sa harap mismo ng lalaki. Sa isang iglap, ang kapaligiran ay naging tensyonado. Ang huni ng mga kuliglig at ang ihip ng hangin ay tila naglaho na, pinalitan ng isang hangin puno ng pananakot na nagmumula kay De Leon.

Si Aling Elena, na ang tanging nais ay makauwi ng mapayapa, ay nahaharap ngayon sa isang taong nagbabadya ng malaking panganib at hindi niya alam kung ano ang mangyayari. Ngunit ang mabangis na titig ni Del Leon ay sapat na upang iparamdam sa kanya na hindi ito isang ordinaryong pag-iinspeksyon. Ito ang simula ng isang bangungot na babaguhin ang kanyang buhay at ng kanyang kaisa-isang anak.

Nakatayo si Ricardo de Leon sa harap ni Aling Elena. Ang kanyang malaking katawan ay tila isang pader na humaharang sa sikat ng araw. Nakahalukipkip pa rin ang kaniyang mga braso. Isang postura ng kapangyarihan at paghamak. Ang kaniyang boses, malakas at magaspang, ay bumasag sa katahimikan ng tanghali. “Lisensya at rehistro,” utos niya na may matalim na tingin na puno ng hinala na para bang si Aling Elena ay isang pusakal na kriminal.

Ang tono ng kanyang pananalita ay hindi tulad ng isang alagad ng batas na naglilingkod sa mamamayan kundi tulad ng isang panginoon ng kalsada na sabik makahanap ng pagkakamali. Agad na bumigat ang hangin na para bang ang init ng tanghali ay naging mga baga na pumipiga sa dibdib. Sa kabila ng pagod, nanatiling kalmado si Aling Elena. Ibinaba niya ang stand ng kanyang motorsiklo. Dinukot mula sa kanyang maliit na bayong ang mga dokumentong hinihingi at iniabot ito. Ang rehistro ng motor ay bago pa. Ang kanyang lisensya ay nasa kanya at kahit ang buwis ng sasakyan ay kababayaran lamang niya noong nakaraang buwan. Lahat ay kumpleto, lahat ay legal, lahat ayon sa batas.

Alam niyang wala siyang pagkakamali at dahil sa paniniwalang iyon, tiningnan niya si De Leon ng walang takot. Sa kaibuturan ng kanyang puso, umaasa si Aling Elena na pagkatapos nito ay papayagan na siyang magpatuloy sa kanyang pag-uwi. Ngunit ang mga mata ni De Leon ay nagpapahiwatig ng ibang bagay. Mayroong maruming laro na inihanda na pala ito. Dahan-dahang sinuri ni De Leon ang mga dokumento na para bang sinasadya niyang pakabahin si Aling Elena. Pinagbabalik-balik niya ang mga papel. Nagkukunwaring binabasa itong mabuti at pagkatapos ay bumuntong hininga ng malakas.

Nanatiling mabagsik ang kanyang mukha na tila may nakitang mali. Sa huli, isinara niya ang mga dokumento ng padabog at isinauli ito. Sa isang tonong puno ng akusasyon, itinuro niya ang helmet na suot ni Aling Elena. “Hindi standard ang helmet mo. Hindi ito ligtas. Peligroso sa daan,” sabi niya. Ito ay malinaw na paglabag sa batas trapiko. Ngunit ang helmet na iyon, bagamat simple, ay matibay pa at tumutupad sa tungkulin nitong protektahan ang ulo. Alam ng sinumang makakakita na ang akusasyon ay isang dahilan lamang na gawa-gawa.

Sa puntong iyon, napagtanto ni Aling Elena na hindi isang makatarungang tagapagpatupad ng batas ang kanyang kaharap kundi isang tiwaling opisyal na naghahanap ng sariling kapakinabangan. Ang tingin ni De Leon ay lalong tumalim. Parang isang mabangis na hayop na natagpuan na ang kaniyang biktima. Hindi na siya nagsalita tungkol sa mga alituntunin. Nagsalita siya sa isang tonong mapilit, isang tonong nanggigipit.

At mula sa kanyang matikas na tindig at malamig na mukha, alam ni Aling Elena na hindi madaling matatapos ang problemang ito. Ito ang simula ng isang interogasyon na hindi para ipatupad ang batas kundi para pasukuin ang isang maliit na mamamayan gamit ang takot. Humakbang si De Leon. Ang kanyang malaking katawan ay tila lalong lumaki. Tinatakpan ang buong pananaw ni Aling Elena. Sa isang malakas na boses na puno ng galit, sinigawan niya si Aling Elena na bumaba agad sa motor. Ang sigaw na iyon ay umalingawnga sa tahimik na kalsada ng baryo na biglang nagdulot ng matinding takot.

Si Aling Elena, na ang tanging nais ay makauwi ng payapa, ay napilitang sumunod. Nanginginig ang kanyang mga kamay. Ibinaba niya ang stand ng kanyang motorsiklo. Pinatay ang makina at tinanggal ang susi. Ginawa niya ang lahat ng ito hindi lamang dahil sa takot kundi dahil alam niyang ang paglaban sa sandaling iyon ay magpapalala lamang ng sitwasyon. Ngunit sa kanyang puso, nagsimula na siyang makaramdam ng masamang pangitain.

Ang mga residente na dumaraan ay nagsimulang huminto, lumingon at magbulungan. Nagtataka sila kung bakit ang isang matandang babae na nakasuot ng simpleng blusa at palda ay tinatrato ng ganito kalupit ng isang pulis. Ilang mga bata na pauwi mula sa eskwela ay huminto rin, hawak ang kanilang mga bag at nanonood ng may pagkalito. Subalit walang sinuman ang naglakas loob na lumapit. Ang pangalan ni De Leon ay kilala na bilang isang pulis na mabangis, malupit at madalas mangikil sa mga residente. Alam ng mga tao na kapag siya ang iyong nakabangga, ang mahihina ay laging talo.

Tiningnan ni Aling Elena ang mukha ni De Leon, umaasa na may natitira pang konsensya sa lalaking iyon. Ngunit ang tanging nakita niya ay isang tingin na puno ng kayabangan. Bigla, lumabas sa bibig ni De Leon ang mga salitang nagpatindig ng balahibo ni Aling Elena. Sa malamig na tono, sinabi niya, “Kung gusto mong mabalik ang motor mo, magbayad ka ng PHP 5,000 ngayon din.” Ang mga salitang iyon ay tumusok sa kanyang tainga, hindi bilang isang babala ng batas kundi bilang isang hayagang pangingikil.

Ang halagang iyon ay malinaw na imposible para sa isang matandang babae na simpleng nabubuhay sa maliit na kita mula sa pagtitinda sa palengke. Natigilan si Aling Elena, laki ang kanyang mga mata sa pagkabigla. Niyakap niya ng mahigpit ang kanyang bayong. Ang kanyang puso ay kumakabog ng mabilis. Ang multang ganoon kalaki ay hindi lamang hindi makatwiran kundi isang insulto sa kanyang pagkatao. Alam na alam niyang kumpleto ang kanyang mga dokumento. Maayos pa ang kanyang motor at ang helmet na suot niya ay sapat para magbigay proteksyon.

Walang dahilan para hingan siya ng ganoong kalaking halaga. Ngunit si De Leon ay nakatayo ng tuwid. Ang kanyang mukha ay puno ng kumpiyansa na para bang sigurado siyang walang sinuman ang maaaring lumaban sa kaniya. Ang mainit na tanghaling iyon ay naging saksi kung paano ang kapangyarihan ay maaaring gamitin ng walang pakundangan upang apihin ang mga maliliit. Inayos ni Aling Elena ang kanyang pagkakatayo kahit na ang kanyang katawan ay nagsisimula ng manginig. Sa isang boses na malinaw at matatag, sinabi niyang ang hinihingi ni De Leon ay hindi makatwiran.

“Wala akong kasalanan. Kumpleto ang mga papeles ko at wala akong ganyang kalaking pera,” sabi niya ng may diin. Bagamat nagsisimula ng mamuo ang luha sa kanyang mga mata, ang pagtanggi niya ay hindi lamang dahil sa kawalan ng pera kundi dahil alam niyang nasa panig siya ng tama. Siya ay isang ina na sanay na sa hirap ng buhay. Hindi siya madaling pasukuin sa simpleng pananakot.

Malinaw na lumabas ang kanyang mga salita. Hinahati ang mainit na hangin ang tanghali na tila isang sampal pabalik sa arogansya ni De Leon. Ngunit sa halip na umatras, umabante si De Leon. Ang kanyang hiti ay naging isang mabangis na ekspresyon na puno ng nag-aalab na galit. Ang kanyang mukha ay lalong naging nakakatakot. Ang kanyang mga mata ay naningkit na tila nakahanap ng dahilan upang ilabas ang kanyang kabangisan.

Humakbang siya. Ibinaba ang kanyang malaki at matigas na kamay. At nang walang babala, isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ni Aling Elena. Ang tunog ng sampal ay napakalakas. Umalingaw sa tahimik na kalsada na nagpagulat sa mga nanonood na residente. Napasuray ang katawan ni Aling Elena at ang kanyang ulo ay tumagilid. Agad na pumutok ang kanyang labi at dumaloy ang sariwang dugo sa kanyang baba. Ang helmet na kanina ay suot niya ay natanggal, bumagsak sa aspalto at gumulong pa palayo.

Umurong siya, halos matumba ngunit ang kanyang nanginginig na mga kamay ay sinikap pa ring suportahan ang kanyang katawan. Samantala, si De Leon ay nakatayo ng tuwid, taas noo at may kasiyahang nakatingin na para bang ang kanyang ginawa ay isang maliit na aral lamang para sa isang hamak na mamamayan na naglakas loob na sumuway. Ang mga residenteng nakasaksi ay nagsimulang magbulungan. Ang ilan ay nagtakip ng bibig dahil hindi nila kayang makita ang karahasang ginawa sa isang matanda at mahinang babae. Ngunit wala ni isa man ang naglakas loob na lumapit.

Ang takot sa reputasyon ni De Leon ay nagpako sa kanilang mga paa sa kinatatayuan. Samantala, si Aling Elena, kahit na may dugo sa kanyang labi, ay tumingin pabalik ng may mga matang puno ng paglaban. Maaaring bumagsak siya sa pisikal ngunit ang determinasyon sa loob niya ay nananatiling nakatindi. Sa ilalim ng sikat ng araw, isang maliit na paglaban mula sa isang karaniwang mamamayan ang isinilang at iyon ang nagtulak kay De Leon na lalo pang igiit ang kanyang kapangyarihan sa pamamagitan ng mas matinding kalupitan.

Kabanata 2: Ang Pagbabalik ng Anak

Si De Leon, na nag-aapoy na sa galit, ay tila hindi pa nasiyahan sa pananakit lamang sa isang matandang babae. Sa magaspang na mga hakbang, nilapitan niya ang lumang motorsiklo ni Aling Elena, ang sasakyang naging saksi sa kanyang mga taon ng pagsusumikap. Walang pag-aalinlangan ang kanyang paa na nakasuot ng itim na combat boots ay malakas na tumama sa gilid ng motor. Isang malakas na kalabog ang umalingawnga habang ang motorsiklo ay bumagsak sa aspalto.

Ngunit hindi doon tumigil si De Leon. Patuloy niya itong sinipa, tinapakan ng buong bagsik na para bang gusto niyang ibuhos ang lahat ng kanyang galit sa isang bagay na walang kalaban-laban. Bawat tapak ay lumilikha ng tunog ng pagkabali. Ang salamin ay nabasag, ang ilaw sa harap ay nadurog, at ang upuan na lumana ay napunit ng walang awa. Si Aling Elena, na may dugo pa rin sa labi, ay sinubukang pigilan siya.

Sa mga paang nanginginig, hinawakan niya ang likod ni De Leon, sinusubukang itigil ang malupit na gawain nito. Ang kanyang boses ay mahina, ngunit puno ng pakiusap, nagmamakaawa na tumigil na si De Leon. Ngunit ang kanyang mga kamay na may kulubot ay walang lakas para pigilan ang isang taong may malaki at matipunong katawan. Lumingon si De Leon ng may mabangis na tingin at malakas na itinulak si Aling Elena hanggang sa ang kanyang maliit na katawan ay bumagsak sa lupa. Dahil sa impact, pasubsob si Aling Elena. Ang kanyang mga tuhod at siko ay nasugatan, dumaloy ang dugo mula sa balat na nagasgas sa aspalto.

Sa halip na maawa, tumawa si De Leon. Ang kanyang tawa ay malakas at nakakakilabot. Puno ng kasiyahan na para bang nanonood ng isang nakakatuwang palabas. Ang kanyang mukha ay puno ng pagmamalaki sa kapangyarihang ginamit niya para apihin ang isang maliit na mamamayan. Sa gitna ng kanyang kabaliwan, lumakad siya patungo sa motorsiklo na wasak na at may dinukot mula sa kanyang belt bag.

Isang maliit na bote na naglalaman ng gasolina na sadyang dinala. Isang patunay na ang kanyang ginawa ay hindi lamang dala ng biglaang emosyon kundi isang aksyon na inihanda para manggipit at manira. Sa isang kilos na walang pag-aalinlangan, ibinuhos niya ang gasolina sa katawan ng motor. Ang matapang na amoy ay agad na kumalat sa hangin na nagpaatras sa mga nanonood dahil sa takot. At bago pa may makapigil, sinindihan ni De Leon ang isang posporo at inihagis ito sa motorsiklo.

Sa isang iglap, mabilis na kumalat ang apoy, nilamon ang lumang motorsiklo hanggang sa maging isang malaking siga sa gitna ng kalsada. Ang itim na usok ay umakyat sa kalangitan, nagdagdag sa nakakatakot na eksena. Tanging pagtingin na may mga matang puno ng luha ang nagawa ni Aling Elena. Nanginginig ang kanyang katawan, pinapanood ang mahalagang ari-arian na binili niya mula sa kanyang pinaghirapan sa buong buhay niya na ngayon ay nasusunog sa harap ng kanyang mga mata.

Ang itim na usok mula sa nasusunog na motorsiklo ay umakyat ng mataas sa kalangitan. Isang palatandaan ang trahedyang naganap sa gitna ng kalsada ng baryo. Ang amoy ng nasusunog na gasolina na humalo sa mainit na hangin ay sumisikip sa dibdib ng sinumang nasa paligid. Mula sa iba’t ibang direksyon, nagsimulang magdatingan ang mga residente. May mga tumatakbo, mayroon ding nag-aatubiling lumapit na akit ng nakakatakot na tawa ni De Leon. Nakita nila mismo kung paano sinunog ang motorsiklo ng isang matandang babae ng walang awa. Ngunit walang sinuman ang naglakas loob na kumilos.

Kabanata 3: Ang Pagdating ni Clara

Ang takot sa unipormeng kayumanggi na suot ni De Leon ay nagpatikom sa kanilang mga bibig. Mas pinili nilang maging tahimik na manonood ng kawalang katarungan. Ilang mga kabataan na may dalang cellphone ay sinubukang i-record ang pangyayari. Nanginginig ang kanilang mga daliri. Ang screen ng kanilang mga telepono ay nanginginig kasabay ng kanilang mga kamay. Alam nilang mahalaga ang recording bilang ebidensya. Ngunit ito rin ay isang banta sa kanilang kaligtasan.

Samantala, ang iba pang mga residente ay nanatiling nakatayo, tahimik at nagbubulungan. Ang kanilang mga mata ay nagpapakita ng awa kay Aling Elena ngunit ang kanilang mga labi ay nakasara dahil sa takot. Si De Leon ay kilala bilang mabangis, brutal at hindi nag-aatubiling manakit ng sinumang lalaban sa kanya. Alam ng lahat na kapag siya ang kinalaban, maaaring masira ang buhay sa isang iglap. Sa gitna ng kanyang mga aksyon, si De Leon ay nakatayo ng tuwid, puno ng pagmamalaki na para bang ang karahasang ginawa niya ay isang anyo ng absolutong kapangyarihan na hindi maaaring gambalain.

Samantala, si Aling Elena, kahit na may dugo sa kanyang labi, ay tumingin pabalik ng may mga matang puno ng paglaban. Maaaring bumagsak siya sa pisikal ngunit ang determinasyon sa loob niya ay nananatiling nakatindi. Sa ilalim ng sikat ng araw, isang maliit na paglaban mula sa isang karaniwang mamamayan ang isinilang at iyon ang nagtulak kay De Leon na lalo pang igiit ang kanyang kapangyarihan sa pamamagitan ng mas matinding kalupitan.

Kabanata 4: Ang Pagsisiyasat ni Clara

Si De Leon, na nag-aapoy na sa galit, ay tila hindi pa nasiyahan sa pananakit lamang sa isang matandang babae. Sa magaspang na mga hakbang, nilapitan niya ang lumang motorsiklo ni Aling Elena, ang sasakyang naging saksi sa kanyang mga taon ng pagsusumikap. Walang pag-aalinlangan ang kanyang paa na nakasuot ng itim na combat boots ay malakas na tumama sa gilid ng motor. Isang malakas na kalabog ang umalingawnga habang ang motorsiklo ay bumagsak sa aspalto.

Ngunit hindi doon tumigil si De Leon. Patuloy niya itong sinipa, tinapakan ng buong bagsik na para bang gusto niyang ibuhos ang lahat ng kanyang galit sa isang bagay na walang kalaban-laban. Bawat tapak ay lumilikha ng tunog ng pagkabali. Ang salamin ay nabasag, ang ilaw sa harap ay nadurog, at ang upuan na lumana ay napunit ng walang awa. Si Aling Elena, na may dugo pa rin sa labi, ay sinubukang pigilan siya.

Sa mga paang nanginginig, hinawakan niya ang likod ni De Leon, sinusubukang itigil ang malupit na gawain nito. Ang kanyang boses ay mahina, ngunit puno ng pakiusap, nagmamakaawa na tumigil na si De Leon. Ngunit ang kanyang mga kamay na may kulubot ay walang lakas para pigilan ang isang taong may malaki at matipunong katawan. Lumingon si De Leon ng may mabangis na tingin at malakas na itinulak si Aling Elena hanggang sa ang kanyang maliit na katawan ay bumagsak sa lupa. Dahil sa impact, pasubsob si Aling Elena. Ang kanyang mga tuhod at siko ay nasugatan, dumaloy ang dugo mula sa balat na nagasgas sa aspalto.

Sa halip na maawa, tumawa si De Leon. Ang kanyang tawa ay malakas at nakakakilabot. Puno ng kasiyahan na para bang nanonood ng isang nakakatuwang palabas. Ang kanyang mukha ay puno ng pagmamalaki sa kapangyarihang ginamit niya para apihin ang isang maliit na mamamayan. Sa gitna ng kanyang kabaliwan, lumakad siya patungo sa motorsiklo na wasak na at may dinukot mula sa kanyang belt bag.

Isang maliit na bote na naglalaman ng gasolina na sadyang dinala. Isang patunay na ang kanyang ginawa ay hindi lamang dala ng biglaang emosyon kundi isang aksyon na inihanda para manggipit at manira. Sa isang kilos na walang pag-aalinlangan, ibinuhos niya ang gasolina sa katawan ng motor. Ang matapang na amoy ay agad na kumalat sa hangin na nagpaatras sa mga nanonood dahil sa takot. At bago pa may makapigil, sinindihan ni De Leon ang isang posporo at inihagis ito sa motorsiklo.

Sa isang iglap, mabilis na kumalat ang apoy, nilamon ang lumang motorsiklo hanggang sa maging isang malaking siga sa gitna ng kalsada. Ang itim na usok ay umakyat sa kalangitan, nagdagdag sa nakakatakot na eksena. Tanging pagtingin na may mga matang puno ng luha ang nagawa ni Aling Elena. Nanginginig ang kanyang katawan, pinapanood ang mahalagang ari-arian na binili niya mula sa kanyang pinaghirapan sa buong buhay niya na ngayon ay nasusunog sa harap ng kanyang mga mata.

Kabanata 5: Ang Pagbabalik ni Clara

Nang makaalis si Clara mula sa ospital, nagpasya siyang ipaglaban ang kanyang ina. Ang kanyang puso ay puno ng galit at determinasyon. Alam niyang hindi siya nag-iisa. Ang mga tao sa kanyang paligid ay nagbago. Ang mga residente ay nagtipun-tipon at nagbigay ng suporta sa kanyang laban.

Si Clara ay naging simbolo ng pag-asa para sa mga tao sa San Roque. Habang ang kanyang mga kaibigan at kapitbahay ay nagbigay ng lakas, siya ay nag-organisa ng isang pagtitipon upang ipahayag ang kanilang mga hinaing laban sa kalupitan ng mga pulis. “Hindi na tayo dapat matakot!” sigaw niya sa harap ng mga tao. “Kailangan nating ipaglaban ang ating mga karapatan!”

Ang mga tao ay pumalakpak at sumigaw ng suporta. Ang kanilang mga mata ay nagliliyab sa apoy ng pagbabago. Si Clara, na dati ay isang tahimik na estudyante, ngayon ay isang lider na handang lumaban para sa katarungan. Ang kanyang mga salita ay tila nakapagbigay inspirasyon sa lahat.

Kabanata 6: Ang Pagsisiyasat

Habang ang mga tao ay nagtipun-tipon, si Clara ay nagpasya ring magsaliksik. Naghanap siya ng mga ebidensya at impormasyon tungkol sa mga kalupitan ng pulisya sa kanilang bayan. Nakipag-ugnayan siya sa mga residente at nagtanong tungkol sa kanilang mga karanasan. Lahat ng impormasyon na kanyang nakalap ay nagbigay liwanag sa mga nangyayari sa kanilang bayan.

Nalaman niya na maraming tao ang biktima ng mga pulis na tulad ni De Leon. Ang kanilang mga kwento ay puno ng takot at pang-aapi. Si Clara ay nagpasya na ipahayag ang mga ito sa publiko. Kailangan nilang malaman ng lahat ang katotohanan.

Kabanata 7: Ang Pakikipaglaban sa Katotohanan

Nang magdaos ng press conference, nagtipun-tipon ang mga tao sa plaza. Si Clara ay nakatayo sa harap ng mikropono, ang kanyang puso ay kumakabog ng mabilis. “Ngayon, kailangan nating magsalita. Ang mga pulis na dapat sana’y nagpoprotekta sa atin ay nagiging dahilan ng ating takot,” sabi niya na puno ng damdamin.

Ang mga tao ay nakinig, ang kanilang mga mata ay nakatuon sa kanya. “Hindi tayo dapat matakot sa mga alagad ng batas. Kailangan nating ipaglaban ang ating mga karapatan!” Ang kanyang mga salita ay nagbigay lakas sa mga tao. Ang kanilang mga sigaw ay umabot sa kalangitan.

Ngunit sa kalagitnaan ng kanyang pagsasalita, biglang dumating si De Leon at ang kanyang mga kasamahan. “Walang dapat ipahayag dito,” sabi niya na puno ng galit. “Ang mga kasinungalingan na ito ay dapat itigil.” Ang tensyon ay tumindi.

Ngunit si Clara ay hindi natakot. “Ito ay totoo! Kailangan nating ipaglaban ang ating mga karapatan!” Ang kanyang boses ay punung-puno ng tapang. Ang mga tao ay sumigaw ng suporta.

Kabanata 8: Ang Huling Laban

Ang mga susunod na linggo ay puno ng pagbabago. Ang mga tao ay nagkaisa at nagpasya na ipaglaban ang kanilang mga karapatan. Si Clara ay naging simbolo ng laban para sa katarungan. Ang kanyang ina ay natagpuan at ligtas na umuwi.

Ngunit ang laban para sa katarungan ay hindi natapos. Alam ni Clara na ang kanyang bayan ay nangangailangan ng mas maraming pagbabago. At siya ay handang harapin ang anumang hamon para sa kanyang bayan.

Sa ilalim ng bagong araw, si Clara ay nakatayo sa harap ng kanyang karenderya. Ngayon, ito ay hindi lamang isang kainan kundi isang simbolo ng pagkakaisa at katapangan. Ang kanyang mga pangarap ay nagiging totoo.

At sa kanyang puso, alam niyang ang laban para sa katotohanan at katarungan ay patuloy na magpapatuloy.