Sinipa ang Tiwaling Pulis! Ang Tunay na Pagkatao ng Babaeng Baliw, Ikagugulat Mo!

.
.

Bahagi 1: Ang Babaeng Tinawag na Baliw

Sa gitna ng masikip at maingay na kalsada ng Maynila, may isang babaeng tila nawawala sa mundo. Si Rosas, isang babae na ang anyo ay marumi at gusgusin, na madalas tawaging baliw ng mga tao sa paligid. Ang kanyang buhok ay magulo, ang damit ay luma at marumi, at ang kanyang mga tsinelas ay halos putol na. Araw-araw, siya ay nakikita sa abalang bangketa, naglalakad nang hindi regular ang lakad, at tumatawa ng malakas kahit walang dahilan.

Maraming tao ang natatakot sa kanya o di kaya’y nagmamasid lamang ng may awa. Hindi nila alam na sa likod ng kanyang tawa ay isang matibay na puso na nagtataglay ng lihim na lakas. Sa kabila ng kanyang anyo, si Rosas ay may mga mata na matalim at mapagbantay, na tila ba nakikita ang mga kasinungalingan at katiwalian sa paligid.

Isang araw, habang naglalakad siya sa gilid ng kalsada, napansin niyang may mga batang nagbubulungan at nagbabantang batuhin siya. Tinawag siya nilang baliw at hinagisan ng mga bato. Hindi siya natakot. Sa halip, tumigil siya, tinitigan ang mga bata nang isa-isa, at naglabas ng isang malamig at matatag na boses, “Akala niyo hindi ako makakatakbo? Subukan niyo.” Sa isang iglap, tumakbo siya nang mabilis at pinatakot ang mga bata.

Sa kabilang bahagi ng kalsada, isang grupo ng mga pulis ang nagra-raid. Ngunit hindi ito isang karaniwang operasyon. Ang mga pulis na ito ay kilala sa kanilang katiwalian at pangongotong. Sa bawat sasakyan na kanilang pinipigil, humihingi sila ng lagay, at ang mga motorista ay natatakot at napipilitang magbigay.

Si Rosas, na nakatayo malapit sa lugar, ay tinutukan ang bawat kilos ng mga pulis. Nakita niyang may isang pulis na tumanggap ng pera mula sa isang motorista. Hindi niya mapigilang tumawa ng malakas, na para bang pinupuna ang kabaliwan ng sistema.

Biglang lumapit si Kapitan Parman, isang matapang na pulis na puno ng galit at kayabangan. Tinawag niya si Rosas na baliw at inutusan ang kanyang mga tauhan na dakpin ito. Ngunit si Rosas ay hindi natakot. Sa halip, itinataas niya ang kanyang paa at sinipa ang plakard ng oplansita na ginagamit sa checkpoint, na nagpalipad ng alikabok at nagpasigaw sa mga tao.

Nagsimula ang isang matinding labanan sa pagitan ni Rosas at ng mga pulis. Sa kabila ng kanyang anyo, ipinakita niya ang kanyang husay sa pakikipaglaban. Isa-isang bumagsak ang mga pulis sa kanyang mga suntok at sipa. Ang Kapitan ay nahulog sa aspalto, nahirapang bumangon.

Ang mga nanonood ay nagulat at napahanga. Hindi nila inakala na ang babaeng tinawag nilang baliw ay may ganitong lakas at tapang. Sa huli, ang mga tiwaling pulis ay naaresto at naparusahan dahil sa mga ebidensyang inihain ni Rosas.

Bahagi 2: Ang Tunay na Mukha ni Rosas

Matapos ang insidente, nagbago ang pananaw ng mga tao kay Rosas. Mula sa pagiging baliw, siya ay naging simbolo ng katarungan at paglaban sa katiwalian. Ngunit sa likod ng kanyang tapang ay isang kwento ng paghihirap at sakripisyo.

Si Rosas ay dating isang pulis na nahirapan sa loob ng sistema. Nakita niya ang mga katiwalian at pang-aabuso ng kapangyarihan, kaya nagpasya siyang magpanggap na baliw upang mailantad ang mga tiwaling pulis. Sa kanyang pagpapanggap, nakakalap siya ng mga ebidensya laban sa mga corrupt na opisyal.

Sa isang ethics hearing, ipinakita ang mga ebidensyang nakalap ni Rosas. Si Kapitan Parman, na dati ay puno ng kapangyarihan, ay naparusahan ng matindi. Ang kanyang karera ay nagtapos sa kahihiyan at pagkakakulong.

Si Rosas ay muling nagbalik sa kanyang uniporme, ngayon ay may ranggo at respeto. Ngunit alam niya na marami pang mga tiwaling pulis ang kailangang harapin. Hindi siya titigil hanggang sa makamit ang tunay na katarungan.

Sa huling bahagi ng kwento, makikita si Rosas na tahimik na naglalakad sa isang bus terminal, handa sa bagong misyon. Ang kanyang mukha ay marumi at gusgusin, ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon at tapang.