Piniringan nila ang tuta at iniwan siya kasama ang isang maleta — ang patuloy niyang paghihintay ay siguradong makakasakit sa’yo.

.

Bahagi 1: Ang Simula ng Isang Kwento

Sa isang maaraw na umaga sa Maynila, kung saan ang mga tao ay abala sa kanilang mga gawain at ang mga sasakyan ay nagmamadaling dumaan sa kalsada, isang kwento ang nagsimula. Isang kwento tungkol sa pag-asa, pagmamahal, at ang mga hayop na madalas nating nalilimutan.

Si Nina ay isang batang babae na puno ng pangarap. Lumaki siya sa isang maliit na barangay, kung saan ang mga aso at pusa ay karaniwang naglalakad sa paligid. Mula pagkabata, siya ay mahilig sa mga hayop, lalo na sa mga aso. Sa kanyang mga mata, ang bawat aso ay may kwento, at bawat kwento ay may halaga. Sa kanyang puso, nagpasya siyang balang araw, gusto niyang maging tagapagligtas ng mga hayop.

Isang araw, habang siya ay naglalakad pauwi mula sa paaralan, napansin niya ang isang maliit na aso na nakatago sa ilalim ng isang puno. Ang aso ay may kulay kayumanggi at tila nag-aalangan. Lumapit si Nina, at nang makita ng aso ang kanyang mukha, nagtaglay ito ng takot. “Huwag kang matakot, maliit,” sabi ni Nina, “ako’y nandito na.” Dahan-dahan niyang inabot ang kanyang kamay, at sa wakas, naglakas-loob ang aso na lumapit sa kanya.

Dahil sa kanyang pagmamahal sa mga hayop, nagpasya si Nina na dalhin ang aso sa kanilang bahay. Tinawag niya itong “Bunso,” na nangangahulugang “bunso” sa Filipino. Agad na naging kaibigan ni Nina si Bunso. Pinakain niya ito, nilinisan, at inalagaan. Sa paglipas ng mga linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Bunso. Naging masigla at masaya ito, at tila natutunan na rin nitong magtiwala kay Nina.

Ngunit sa kabila ng kanyang kasiyahan, hindi nakalimutan ni Nina ang kanyang pangarap na magkaroon ng isang rescue center para sa mga hayop. Isang araw, nagdesisyon siyang magsimula ng isang fundraising event sa kanilang barangay upang makalikom ng pondo para sa kanyang proyekto. Nagsimula siyang magplano, kumontak ng mga kaibigan, at nag-organisa ng mga aktibidad para sa mga tao at hayop.

Ang fundraising event ay ginanap sa isang Linggo, at ang buong barangay ay nagtipon-tipon. Maraming tao ang dumalo, nagdala ng kanilang mga alagang hayop, at nakisaya sa mga laro at paligsahan. Ang mga lokal na artista ay nagbigay ng kanilang oras para sa isang maliit na konsiyerto. Sa huli ng araw, nakalikom si Nina ng sapat na pondo upang makapagsimula ng kanyang rescue center.

Nang matapos ang event, sobrang saya ni Nina. Sa wakas, nagkaroon siya ng pagkakataon na tuparin ang kanyang pangarap. Sinimulan niya ang paghahanap ng isang lugar kung saan maaari niyang itayo ang kanyang rescue center. Sa tulong ng kanyang pamilya at mga kaibigan, nakahanap siya ng isang maliit na bahay sa labas ng syudad na may sapat na espasyo para sa mga aso.

Habang abala si Nina sa pagpapaganda ng bagong lugar, unti-unti ring lumalago ang kanilang komunidad. Maraming tao ang nagboluntaryo para tumulong. Ang mga bata ay nagdala ng kanilang mga laruan at pagkain para sa mga aso, at ang mga matatanda ay nagbigay ng kanilang oras upang maglinis at mag-alaga sa mga hayop. Ang bawat tao ay may kanya-kanyang kwento, at bawat kwento ay nagbigay ng inspirasyon kay Nina.

Ngunit hindi lahat ay naging madali. Sa kabila ng suporta ng kanyang komunidad, nahirapan si Nina sa mga hamon ng pagpapanatili ng rescue center. Kailangan niyang maghanap ng mga donasyon, at minsan, nag-aalala siya kung paano niya mapapangalagaan ang lahat ng mga aso. Pero sa kabila ng lahat, hindi siya nawalan ng pag-asa. Alam niyang may mga tao pa ring handang tumulong, at higit sa lahat, may mga aso na kailangan ng kanyang tulong.

Bahagi 2: Ang Pagsubok at Pag-asa

Isang araw, habang nag-aalaga si Nina sa mga aso sa kanyang rescue center, may isang tawag na pumasok mula sa isang lokal na animal control. Sinasabi ng tao sa telepono na may isang grupo ng mga aso na naiwan sa isang abandonadong bahay at kailangan ng agarang tulong. Agad na nagdesisyon si Nina na pumunta sa lugar kasama ang ilan sa kanyang mga boluntaryo.

Pagdating nila sa abandonadong bahay, namangha si Nina sa dami ng mga aso na naroon. Ang mga ito ay galing sa iba’t ibang lahi at may iba’t ibang kondisyon. Ang ilan sa kanila ay malusog, ngunit may mga iba na tila nagugutom at takot na takot. Ang puso ni Nina ay napuno ng awa. “Kailangan natin silang tulungan,” sabi niya sa kanyang mga kasamahan.

Nagsimula silang manghuli ng mga aso, isa-isa, at dinala ang mga ito sa kanilang sasakyan. Habang nag-aalaga sila sa mga aso, napansin ni Nina ang isang maliit na asong may puting balahibo na nakatago sa isang sulok. Tila ito ay may sugat sa paa at hindi makalakad ng maayos. “Kailangan ng espesyal na atensyon ang maliit na ito,” bulong ni Nina sa kanyang sarili.

Pagkatapos ng ilang oras ng pag-aalaga, nagtagumpay silang dalhin ang lahat ng mga aso sa rescue center. Pinagsama-sama nila ang mga ito at sinimulang alagaan. Ngunit sa kabila ng lahat ng pagsusumikap, may mga pagkakataong nahirapan si Nina sa pagkontrol sa dami ng mga aso. Kailangan niyang makahanap ng mga adoptive families para sa mga ito.

Isang linggo ang lumipas, at nag-organisa si Nina ng isang adoption event sa kanyang rescue center. Inanyayahan niya ang lahat ng tao sa barangay, at naglagay siya ng mga posters sa paligid. “Tara na at tulungan ang mga aso na makahanap ng kanilang mga bagong tahanan!” sabi ng kanyang mga kaibigan.

Sa araw ng event, maraming tao ang dumating. Ang mga bata ay nagdala ng kanilang mga laruan, at ang mga matatanda ay nagdala ng mga pagkain para sa mga aso. Si Nina ay abala sa pagpapakilala sa mga aso sa mga bisita. Ang bawat aso ay may kanya-kanyang kwento, at ang bawat kwento ay nagbigay ng inspirasyon sa mga tao.

Ngunit sa gitna ng kasiyahan, may isang batang babae na nahulog ang kanyang atensyon kay Bunso. Ang batang ito ay may mahabang buhok at may dalang maliit na notebook. Sa kanyang mga mata, may takot at pag-aalinlangan. Si Emma, ang pangalan ng bata, ay hindi nakipag-usap sa sinuman sa loob ng labing-isang buwan mula nang mangyari ang isang aksidente sa sasakyan na kumitil sa buhay ng kanyang nakatatandang kapatid.

Nang makita ni Emma si Bunso, nagbago ang kanyang mukha. Tila may koneksyon silang dalawa. Lumapit siya kay Nina at nagtanong, “Maaari ko bang hawakan siya?” Si Nina ay nag-alinlangan, ngunit sa tingin niya, ito ang pagkakataon. “Oo, subukan mo,” sabi niya.

Nang hawakan ni Emma si Bunso, nagulat si Nina sa nangyari. Ang takot sa mukha ng bata ay unti-unting naglaho, at sa halip, lumabas ang isang ngiti. “Toby,” sabi ni Emma, na tila ito ang unang pagkakataon na nakapagsalita siya mula nang mangyari ang trahedya. Ang mga mata ni Bunso ay nagliwanag at tila nagbago ang lahat.

Mula sa araw na iyon, naging mas madalas ang pagbisita ni Emma sa rescue center. Palagi niyang kasama si Bunso, at unti-unting nagbago ang kanilang relasyon. Si Nina ay labis na nagalak sa pagbabago ni Emma. Ang mga pagbisita nila ay nagdulot ng saya sa puso ng batang babae, at sa bawat pagbisita, unti-unting bumalik ang kanyang boses.

Ngunit isang gabi, may isang malakas na bagyo ang dumating sa kanilang barangay. Ang hangin ay humuhuni, at ang mga ulap ay nagdadala ng malakas na ulan. Si Nina ay nag-aalala para kay Bunso at kay Emma. Nang lumabas siya para tingnan ang mga aso, napansin niyang wala si Bunso. “Toby!” sigaw niya, ngunit walang sumagot.

Nag-alala si Nina at agad na naghanap. Tumawag siya sa lahat ng tao sa rescue center, ngunit walang nakakita kay Bunso. Sa gitna ng bagyo, nagdesisyon si Nina na lumabas at hanapin siya. “Kailangan kong mahanap siya,” sabi niya sa sarili.

Sa gitna ng ulan, naglakad si Nina sa mga kalye, tinatawag ang pangalan ni Bunso. Matapos ang ilang oras ng paghahanap, nakita niya ang isang maliit na anino sa isang sulok. “Toby!” sigaw niya, at nang lumapit siya, nakita niyang si Bunso ay natatakpan ng putik at basa. “Nandito ka na!” sabi ni Nina, at niyakap siya.

Dinala ni Nina si Bunso pabalik sa rescue center, at sa wakas, nagkasama na silang muli. Si Emma ay umiiyak sa saya nang makita si Bunso. “Toby!” sigaw niya, at tumakbo siya papunta sa kanya. Ang mga luha ni Emma ay puno ng saya at pag-asa.

Mula sa araw na iyon, si Bunso ay hindi na lamang isang aso. Siya ay naging simbolo ng pag-asa at pagmamahal. Si Nina ay nagpatuloy sa kanyang misyon na iligtas ang mga hayop at tulungan ang mga tao tulad ni Emma na muling makabawi sa kanilang mga sugat.

Sa huli, ang kwento ni Nina, Bunso, at Emma ay naging inspirasyon sa buong barangay. Nagtulungan ang lahat upang makabuo ng isang mas magandang komunidad para sa mga hayop at tao. Ang pagmamahal at pagkakaibigan ay nagbukas ng mga pintuan sa mga puso ng bawat isa, at sa kanilang mga kwento, natutunan nilang hindi sila nag-iisa.