Kabanata 13: Ang Pagdating ng Tunay na Ama

Habang abala ang lahat sa party ni Sofia, may kumatok sa gate. Pinapasok ng guard ang isang gwapong lalaki, mga 35 anyos, matangkad, moreno, naka-dark suit, hawak ang puting envelope. Medyo basa pa ang buhok, parang galing sa clinic.

“Ma’am Lizzy po ba ito?” tanong niya sa katulong. Nang makita siya ni Lizzy mula sa malayo, parang may huminto sa oras. May kakaiba sa mga mata ng lalaki—pamilyar, parang kay Sofia.

Lumapit ang lalaki, bahagyang nakangiti pero halatang kinakabahan. “Elizabeth Cortez po?”
“Yes, ako po.”
“Raphael Hosanna po. Pediatric oncologist sa St. Luke’s Global.” May bahagyang ngiti siya pero nanginginig ang kamay habang inaabot ang envelope. “May huling habilin po sa akin si Bell bago siya pumanaw…”

Binuksan ni Lizzy ang envelope. Sa loob, test results mula sa pinaka-reputable na lab sa bansa. Sa baba, malinaw na nakasulat:
Biological father: Raphael Andres Hosanna. Child: Sofia Isabel Cruz. Probability of paternity: 99.99%.

Hindi gumalaw si Lizzy. Pakiramdam niya nawala bigla ang tunog sa paligid. Narinig niya lang ang malakas na tibok ng puso niya sa tainga.

“Papaano?” bulong niya.

“Lizzy…” unang beses siyang tinawag sa pangalan. “Hindi ko po alam na buntis si Bell. Isang gabi lang kami noong may medical mission kami sa Batangas. Hindi niya sinabi. Nahanap ko lang ang sulat niya sa gamit nung mamatay siya. Sinabi niya, ‘Kung may lakas ka pang harapin ako balang araw, hanapin mo ang kapatid ko. Siya ang magiging ina ng anak natin.’”

Tumingin si Raphael kay Sofia, na ngayo’y nakatitig mula sa mesa ng cake. Ulo’y parang may naramdaman. “Gusto ko lang po siyang makilala. Gusto ko lang po maging parte ng buhay niya. Hindi ko po siya kukunin sa’yo. Limang taon mo siyang minahal. Limang taon niyang tinawag kang mommy. Akin lang po sana kahit isang daddy man lang.”

Biglang lumapit si Sofia, hawak ang maliit na piraso ng cake na may kandila pa. “Cake po!” tanong niya sa matamis na boses.

Hindi napigilan ni Raphael. Umupo siya sa damuhan, umiyak habang kinakarga si Sofia na ngayo’y nakayakap sa leeg niya. Parang matagal na niyang kilala.

Si Lizzy nakatayo lang doon, luha tumutulo. Pero sa unang pagkakataon, hindi na dahil sa sakit kundi dahil kumpleto na ang pamilya na hindi niya alam na hinintay niya buong buhay niya.

Kabanata 14: Paglalaban ng Damdamin

Tahimik si Lizzy sa sala ng Forbes Park house. Hawak pa rin ang test results na parang mainit na uling. Si Raphael naman nakatayo sa harap ng malaking bintana, nakatingin sa labas na parang hinintay ang magiging hatol niya.

“Gusto mo siyang kunin?” diretsong tanong ni Lizzy.

Umiling si Raphael, halos mapaluhod sa sahig. “Hindi Lizzy, hindi ko kaya. Hindi ko kayang sirain ang limang taong itinayo mo. Limang taon na mommy ang tawag sa’yo ni Sofia. Ako wala akong karapatan. Gusto ko lang makita siya, makilala siya. Kung papayag ka, kahit isang beses sa isang linggo, kahit isang oras lang. Kahit tawagin niya lang akong Tito Raf.”

Ayos na ‘yon. Hindi siya makapagsalita. Umakyat siya sa kwarto, isinara ang pinto, doon siya umiyak hanggang maubos ang luha.

Kabanata 15: Bagong Yugto

Isang linggo silang hindi nag-usap. Walang text, walang tawag. Pero araw-araw may dumadating na package sa gate.

Lunes: isang malaking teddy bear na kayang yakapin ni Sofia, may note na “Para sa pinakamagandang princess.”
Martes: set ng mga picture book na may dedication, “To Sofia, from someone who hopes to read this with you someday.”
Miyerkules: isang maliit na doctor’s playset, stethoscope, syringe, at lab coat na may burda na “Dr. Sofia Hosanna.”
Huwebes: isang music box na kapag binuksan, tumutugtog ng “You Are My Sunshine.”
Biyernes: isang sulat, simple lang, “Lizzy, hindi ko alam kung paano maging ama, pero alam ko kung paano mahalin ang isang bata na hindi ko man lang nakita noong mga unang taon niya. Salamat sa limang taong pagmamahal mo kay Sofia. Alam ko mas magaling kang ina kaysa sa maaari kong maging ama. Pero kung may puwang man sa buhay ninyo, kahit maliit lang, gusto ko sanang makapasok. Hindi para kunin siya sa’yo, kundi para buuin ulit ang pamilyang sinira ng panahon.”

Hindi niya itinapon ang sulat. Inilagay niya sa drawer katabi ng sulat ni Bell.

Lumipas ang mga buwan. Una, pinayagan niyang mag-Sunday lunch si Raphael sa bahay. Tahimik lang siya sa una, nakaupo sa dulo ng mesa, pinapanood si Sofia na kinakausap ang toy doctor.

Pangalawang buwan, pinayagan niyang dalhin si Sofia sa park tuwing Sabado. Pero may driver at yaya na kasama.

Pangatlong buwan, pinayagan niyang matulog si Raphael sa guestroom kapag late na ang clinic niya at malakas ang ulan.

Pang-apat na buwan, hindi na niya napansin na “Tito Raf” na ang tawag ni Sofia sa kanya. At isang gabi, habang natutulog si Sofia, nakita niya si Raphael na nakaupo sa nursery, binabasa ang storybook habang hawak ang maliit na kamay ng bata.

Tahimik siyang pumasok, umupo sa rocking chair sa tabi niya.

“Raphael…” unang beses niyang tinawag sa pangalan nang walang alinlangan. “Salamat sa… sa hindi mo siya kinuha, sa paghihintay mo, sa pagmamahal mo sa kanya nang hindi mo siya ginagamit para saktan ako.”

Tumingin si Raphael sa kanya, mga mata puno ng luha. “Lizzy, ikaw ang nagbigay sa kanya ng buhay na hindi ko man lang napuntahan. Ikaw ang nag-alaga, nagdasal, umiyak sa gabi. Ako late comer lang ako. Pero kung papayag ka, gusto ko sanang maging parte ng buhay n’yo. Hindi pansamantala, kundi permanente.”

Hindi siya sumagot sa salita. Hinawakan lang niya ang kamay ni Raphael sa ibabaw ng crib ni Sofia. At doon na nagsimula ang tunay na pamilya.

Kabanata 16: Kumpletong Pamilya

Isang taon pagkatapos, ikaanim na birthday ni Sofia. Hindi na party sa backyard lang. Buong pavilion ng Manila Polo Club ang ni-rent ni Lizzy. May bubble show, magician, carousel. Pero ang pinakamaganda sa gitna ng lahat, may malaking backdrop na picture nilang tatlo—sina Lizzy, Raphael, at Sofia na kinuha noong Christmas sa Baguio. Sa ilalim, nakasulat sa malaking gold letters:
Our Little Family, Finally Complete.

At ngayon, kapag tatawagin ni Sofia ang “Mommy!”, may sumasagot na “Yes, baby!” mula sa kusina si Lizzy. Kapag tatawagin niya ang “Daddy!”, may yumayakap sa kanya mula sa likod—si Raphael, kakauwi lang galing ospital, pawis pa ang noo pero may dalang ice cream.

Isang hapon, nakaupo si Lizzy sa balcony ng master’s bedroom. Hawak ang lumang silver locket na unang nakita niya noong gabing iyon sa ulan. Binuksan niya ito. Sa kaliwang side, larawan ni Bell, nakangiti, mga 25 anyos pa lang. Saka sa bagong larawan na nilagay niya last month, silang tatlo sa beach sa Batangas—si Sofia nasa gitna, si Raphael nakayakap sa kanila ni Lizzy mula sa likod.

May bulong siya sa hangin habang nakatingin sa langit na kulay orange ng sunset.
“Bell, narito na kami. Kumpleto na kami. Salamat sa pagtitiwala mo sa akin. Salamat sa pagbibigay mo sa akin ng anak, ng asawa, at ng pamilyang hindi ko alam na posible pa pala.”

Biglang may maliit na yapos mula sa likod. “Mommy, Daddy said picture taking na daw sa garden. May bagong puppy daw doon!”

Tumawa si Lizzy, pinunasan ang luha na hindi niya napansin at binuhat si Sofia. “Sige na, baby ko, tara na baka magselos si Daddy.”

Habang tinatakbo niya ang mahabang hallway papuntang garden, naririnig niya ang tawa ni Raphael na sumasalubong sa kanila, nakabukas ang mga braso.

At sa mga sandaling iyon, alam na ni Elizabeth Cortez, ang tunay na yaman ay hindi ang mga ari-arian niya, hindi ang titulo, hindi ang pera sa bangko.
Ang tunay na yaman ay ang mga yakap na ito, ang mga tawag na “mommy” at “daddy”, ang mga ngiti na hindi na kailangang bilhin, at ang kwentong nagsimula sa isang sanggol na iniwan sa ulan—nagtapos sa isang pamilyang hindi na mawawala kahit kailan.

Epilogo: Ang Sikretong Nagpabago sa Lahat

Sa bawat taon, tuwing birthday ni Sofia, may puting rosas na nakalagay sa tabi ng cake. Para kay Bell. At sa bawat grant ng foundation, bawat scholarship, bawat hospital bed na binili nila para sa mga may cancer na ina, nakasulat doon ang pangalan ni Bell.

Sa huling gabi ng kwento, nakaupo si Lizzy, Raphael, at Sofia sa garden, pinapanood ang mga bituin.
“Mommy, Daddy, bakit may bituin na sobrang liwanag?”
“Anak, yan si Mama Bell mo. Lagi siyang nagbabantay sa atin.”

Niyakap ni Sofia ang mga magulang niya.
“Salamat po, Mama Bell. Salamat po, Mommy. Salamat po, Daddy.”

At ang ulan ng nakaraan, naging araw ng pag-asa sa kinabukasan.

WAKAS