Bahagi 2: Sa Likod ng Mansyon – Ang Paglalaban Para sa Pag-ibig

V. Pagharap sa Nakaraan

Nagtagpo ang mga mata nina Rizel at Clyden, kapwa nagulat, kapwa hindi alam ang gagawin. Dalawang taon nang hindi sila nagkikita, ngunit sa isang iglap, bumalik ang lahat ng sakit, alaala, at panghihinayang.

“Ako yung private nurse ngayon ni Harvey, kaya ako narito,” mahina at nauutal na paliwanag ni Rizel.

Tinitigan ni Clyden ang suot niyang uniporme, saka pa lamang naniwala, “So nurse ka na talaga ngayon?”

Tumango si Rizel, yumuko, “Oo.”

Nagtagal ang katahimikan sa pagitan nila. Hanggang sa muling nagsalita si Clyden, “Nakaharap mo na ba ang mama?”

Napakagat-labi si Rizel, muling tumango, “Oo.”

Nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Clyden, “Pinagsalitaan ka na naman ba niya ng hindi maganda?”

Ngumiti ng pilit si Rizel, “Alam mo naman na hindi na mababago ang tingin niya sa akin. Pobre lang ako sa paningin niya, noon at hanggang ngayon. Hindi na ako nagulat pa kung pagsalitaan niya ako ulit ng hindi maganda.”

Napayuko si Clyden, nakita sa mukha ang awa para sa dalaga, “Pasensya ka na Rizel ha…”

Umiling si Rizel, “Wala kang dapat na ihigi ng pasensya. Hindi mo naman kasalanan.”

Saglit silang natahimik, kapwa hindi alam kung paano ipagpapatuloy ang usapan. Hanggang sa biglang narinig ni Rizel ang pamilyar na tinig ni Harvey mula sa hindi kalayuan.

VI. Bagong Simula, Bagong Pagsubok

“Rizel!” sigaw ni Harvey, nakakunot ang noo, nakatingin sa kanya mula sa wheelchair. “Handa na ako para sa therapy.”

Agad lumapit si Rizel, “Sige, sir. Punta na po tayo sa therapy room.”

Bago sila umalis, nagkatinginan muna sina Rizel at Clyden. “Ingat ka ha,” maginang sabi ni Clyden.

Tumango si Rizel, tuluyang tinalikuran ang nakaraan, sinamahan si Harvey patungo sa silid kung saan gaganapin ang therapy session. Inihanda niya ang foam sa paligid upang maiwasan ang anumang aksidente. Maingat niyang inalalayan si Harvey upang makatayo.

“Kaya natin ‘to, sir Harvey. Dahan-dahan lang po,” sabi niya habang ginagamit ang buong lakas upang itayo ang binata.

Ngunit nang makatayo ito, mabilis na napahawak sa parallel bars. Kitang-kita ni Rizel ang panghihina sa mga binti ni Harvey, halata ang matinding pagsisikap nito na makagalaw.

“Sige, sir. Isang hakbang lang muna,” hikayat niya.

Ngunit kahit anong pilit ni Harvey, nanginginig pa rin ang kanyang mga binti, hanggang sa tuluyan na nga itong nawala ng balanse at napaupo sa foam.

“Wala na akong pag-asa,” inis na sabi ni Harvey habang bumuntong hininga.

Lumuhod si Rizel sa harapan niya, hinawakan ang kamay nito, “Huwag kang sumuko, sir. May pag-asa ka pa. Kailangan lang ng tiyaga at pagtitiis.”

“Tiyaga, pagtitiis… Ilang buwan at araw na akong ganito. Hindi ko na alam kung kailan ako makakalakad ulit. Baka nga hindi na talaga ako makalakad pang muli e,” malungkot na wika ni Harvey.

Hinaplos ni Rizel ang kamay nito, ngumiti, “Alam mo sir, may mga naging pasyente akong bata noon, pareho ng kaso mo. Pero ngayon, nakakalaro na sila at nakakatakbo pa. Hindi ito madali, pero hindi imposible.”

Tahimik na nakatingin si Harvey, kita ang pagdadalawang isip kung maniniwala ba siya. Hanggang sa bumuntong hininga ito at nagsalita, “Sige, tulungan mo akong tumayo ulit.”

Napangiti si Rizel, agad na tinulungan siyang bumangon. Nang makatayo ito, ihahanda na sana niyang ibalik sa parallel bars nang bigla itong magsalita, “Ibalik mo na lamang ako sa wheelchair. Nawalan na ako ng gana.”

Natigilan si Rizel, pero alam niyang hindi na babaguhin pa ni Harvey ang desisyon. Wala na siyang nagawa kundi sundin ito.

Matapos maibalik si Harvey sa wheelchair, akma na sanang itutulak ito nang bigla na lamang sumingit ang binata, “Ako na. Hindi ko kailangan ang tulong mo.”

Siya na mismo ang nagmaneho ng wheelchair papalabas ng silid. Naiwang tahimik si Rizel, napabuntong hininga, “Mahihirapan ako sa’yo, sir Harvey…”

VII. Sa Gitna ng Pagkalito

Lumipas ang ilang araw, paulit-ulit ang routine ni Rizel bilang nurse. Ngunit hindi na niya magawang maging masaya tulad ng dati. Ang mga salita ng ina ni Harvey, ang alok na pera, at ang banta sa pamilya niya ay patuloy na bumabagabag sa isip niya.

Isang hapon, habang naghahanda ng gamot, biglang tumunog ang cellphone niya. Ang ina niya ang tumatawag, umiiyak, “Anak, si Papa mo sinugod namin sa ospital…”

Nanglaki ang mga mata ni Rizel, agad na nagmadali, hindi na nagawang magpaalam kay Harvey o kay Miss Lim. Tanging nasa isip na lamang niya ay ang kanyang ama.

Sa ospital, nakita niya ang ina, umiiyak, “Anak, natatakot ako… Baka hindi na maka-survive ang Papa mo.”

Lumabas ang doktor, “Kailangan po natin siyang operahan sa lalong madaling panahon. Aabot po ito ng humigit kumulang kalahating milyon.”

Napahigpit ng hawak si Rizel sa braso ng ina. Saan sila kukuha ng ganoong kalaking pera? Hindi niya mapigilang umiyak, ngunit agad pinahid ang luha. Alam niyang kailangan niyang kumilos.

VIII. Ang Desisyon

Pagbalik sa mansyon, halos mabangga siya ni Harvey, nag-aalala, “Saan ka galing, Rizel? Kanina pa kita hinahanap!”

“Wala akong oras para ipaliwanag, Harvey. Pagod ako…” malamig na sagot ni Rizel, dumiretso sa kwarto.

Sinundan siya ni Harvey, hinawakan sa braso, “Rizel, hindi kita maintindihan. Bakit parang iniiwasan mo ako? May nagawa ba akong mali?”

Bumuntong hininga si Rizel, “Harvey, hindi ito patungkol sa’yo. May pinagdaraanan lang ako, okay? Please, huwag mo na akong kulitin pa.”

Binitawan ni Harvey ang braso ng dalaga, tahimik na pinagmasdan. Alam niyang may mabigat na dinadala si Rizel, ngunit hindi niya alam kung paano tutulungan.

“Kung may problema ka, nandito lang ako, Rizel. Alam mong hindi kita hayaang mag-isa,” mahina ngunit seryosong sabi ni Harvey.

Saglit na tinignan siya ni Rizel bago tuluyang pumasok sa kwarto at isinara ang pinto. Pagkasarado, bumagsak ang luha niya, “Ano ang gagawin ko…”

IX. Pagpili: Pamilya o Pag-ibig?

Isang gabi, hindi na makatulog si Rizel, kakaisip ng naging usapan nila ni Miss Lim. Alam niyang wala siyang laban sa yaman nito, lalo na ngayong kailangan ng pamilya niya ng pera para sa operasyon ng ama.

Kinabukasan, nagdesisyon siya. Mabilis na pinahid ang mga luha, lumabas ng kwarto, diretso sa opisina ni Miss Lim.

“Tatangapin ko na ang offer niyo. Aalis na ako, dala ang dalawang milyon,” mahina ngunit matatag na sabi ni Rizel.

Isang mapanuksong ngiti ang lumitaw sa labi ni Miss Lim, “I knew it. Ano pa ang hinihintay mo? Lumayas ka na rito at siguraduhin mong hindi ka na magpapakita kahit kailan.”

Pumatak ang luha ni Rizel, ngunit hindi na siya sumagot pa. Tumango na lamang, bumalik sa kwarto, nag-impake.

Paglabas ng kwarto, nakita si Harvey, seryosong ekspresyon, “Aalis ka na pala…”

“Oo, aalis na ako,” sagot ni Rizel.

Napayuko si Harvey, nanginginig ang boses, “Akala ko ba nangako ka… nangako ka na hindi mo ako iiwanan hangga’t hindi pa ako gumagaling…”

Napakuyom ang kamao ni Harvey, kitang-kita ang sakit sa mga mata, “Si Mama ba ang may kagagawan nito? Pinilit ka ba niyang umalis?”

“Hindi!” sigaw ni Rizel, pilit pinipigilan ang luha, “Kagustuhan ko ito. Ako ang nagdesisyon na umalis.”

Hindi makapaniwala si Harvey, “Akala ko ba may halaga ako sa’yo? Akala ko ba totoo ang lahat…”

Biglang nagsalita si Harvey, parang tumigil ang mundo ni Rizel, “Rizel… unti-unti na akong nahulog sa’yo. Sigurado na ako sa nararamdaman ko… pero kung kailan malinaw na sa akin ang lahat, saka ka naman aalis…”

“Harvey, hindi pwede…” nanginginig na sabi ni Rizel.

“Bakit hindi pwede? Ano bang pumipigil sa atin?” naiinis na tanong ni Harvey.

“Dahil ayaw kong matulad tayo kay Clyden noon. Alam mong ayaw sa akin ng mama mo. Bakit pa natin ipagpapatuloy ang nararamdaman natin kung alam nating mali…”

Natigilan si Harvey, “So ibig sabihin… may gusto ka rin sa akin?”

Hindi makasagot si Rizel, napayuko, pilit pinipigilan ang pagbagsak ng luha.

“Rizel…” pabulong na sambit ni Harvey, “Pakiusap, sabihin mo. Totoo ba?”

Bumigay na rin si Rizel, “Oo, Harvey… Oo, gusto kita. Pero hindi natin pwedeng ipagpatuloy ‘to. Hindi tayo pwede…”

Lalong lumapit si Harvey, tinulak ang wheelchair papunta kay Rizel, “Sana sinabi mo kaagad. Sana hindi mo na itinago… dahil kahit anong mangyari, handa akong ipaglaban ka.”

Nanginginig na sa pag-iyak si Rizel, “Wala na magagawa, Harvey. Kailangan ko nang umalis…”

Mabilis na hinawakan ni Harvey ang kamay niya, mahigpit, “Pakiusap, Rizel. Huwag mo naman akong iwan…”

Pilit niyang hinila ang kamay, umiiyak, “Patawad, Harvey… patawad…”

Nang tuluyan na siyang mabitawan ni Harvey, mabilis siyang tumalikod at tumakbo palabas ng mansyon. Nakarinig pa siya ng sigaw ni Harvey, umiiyak, nakikiusap na huwag na sana siyang umalis—pero hindi na siya lumingon pa.

X. Isang Taon ng Katahimikan

Lumipas ang isang taon. Naging maayos ang buhay ni Rizel—nakabili ng bagong lupa, nakapagpatayo ng bahay para sa pamilya. Ngunit kahit gaano kaganda ang buhay, may isang bagay pa ring kulang sa puso niya. Tuwing ipipikit ang mga mata, mukha ni Harvey pa rin ang kanyang nakikita.

Pagod na pagod si Rizel matapos ang shift sa ospital, nagpasya siyang magtungo sa garden upang magpahinga. Naupo sa isang bench, ipinikit ang mga mata, huminga ng malalim. Kahit saglit lang, gusto niyang maramdaman ang kapayapaan.

Matapos ang ilang minutong pamamahinga, bumangon siya, akma nang aalis nang biglang matigilan—sa di kalayuan, may nakita siyang pamilyar na mukha. Tila hindi makapaniwala sa kanyang nakikita.

Hindi ito panaginip—totoo ang nasa harapan niya. Si Harvey, nakatayo, suot ang simpleng t-shirt at pantalon. Wala na ang wheelchair, mas lalong pinalutang ang kakisigan ng binata.

Lalong napansin ni Rizel ang katangkaran nito, ngayong wala na ang wheelchair. Tila natulala rin si Harvey habang nakatitig sa kanya. Hanggang sa si Harvey na mismo ang humakbang papalapit.

Hindi na napigilan ni Rizel ang luhang pumapatak sa kanyang mga mata. Parang bumalik ang lahat ng alaala—ang sakit ng paghihiwalay, ang sakripisyong ginawa niya para sa binata.

Nang tuluyan nang makalapit si Harvey, akma na sanang magsasalita si Rizel upang humingi ng tawad, ngunit hindi niya na nagawa pa nang bigla siyang niyakap ng binata.

“Sa wakas, nahanap na rin kita…” bulong ni Harvey habang mahigpit ang pagkakayakap sa dalaga.

Narinig ni Rizel ang bigat ng paghinga ni Harvey, pati ang mabilis na pintig ng puso nito. Ramdam niya ang init ng yakap—yakap na puno ng pangungulila at tunay na damdamin.

“Harvey…” nanginginig ang tinig ni Rizel habang unti-unting gumaganti ng yakap.

Makalipas ang ilang sandali, marahan silang bumitaw sa isa’t isa. Doon napansin ni Rizel ang mga luhang namumuo sa mata ni Harvey, ngunit kasabay nito ang matamis nitong ngiti.

“Hindi na kita makalimutan simula ng umalis ka,” sabi ni Harvey. “Hinahanap kita sa lahat ng sulok, at ngayon, sa wakas, nahanap na kita. Nahanap ko na ang babaeng mahal na mahal ko.”

Napayuko si Rizel, “Harvey, hindi ko ginusto ang lahat ng nangyari. Akala ko noon ay wala nang ibang paraan kundi ang umalis…”

Hinawakan ni Harvey ang kamay niya, “Ako naman, hindi ko naisip na hayaan kang umalis ng ganon na lamang.”

Napangiti si Rizel sa kabila ng mga luha, “Mukhang magaling ka na talaga ha, nakakalakad ka na…”

Tumango si Harvey, “Oo, at dahil yun sa’yo. Gusto kong makalakad sa lalong madaling panahon upang mahanap ka. Kung hindi dahil sa sakripisyong ginawa mo, hindi ako magiging ganito ngayon. Salamat, Rizel.”

Naluha si Rizel, “Hindi mo kailangang magpasalamat. Ang mahalaga, magaling ka na.”

XI. Pagbabago at Patawad

Nagsimula silang magkwentuhan patungkol sa mga nangyari sa kanilang buhay. Ikinuwento ni Harvey ang tungkol kay Clyden na ngayon ay ikinasal na, pati na rin ang pagbabago ng ina nilang si Miss Lim—matapos nitong malaman ang tunay na dahilan kung bakit tinanggap ni Rizel ang alok noon.

“Siguro, nakonsensya rin siya sa mga pinagagawa niya,” ani ni Harvey. “Nakita ko siyang umiiyak isang gabi, pinagsisisihan ang lahat.”

Hindi inaakala ni Rizel na darating ang araw na maririnig niya ang ganong bagay patungkol kay Miss Lim.

“Kung ganon, handa na ba siyang tanggapin ako kung sakaling bumalik ako?” tanong niya.

Hinawakan ni Harvey ang kamay niya nang mas mahigpit, “Rizel, wala nang kahit sino ang makakapaghadlang para sa atin.”

Hindi na napigilan ni Rizel ang mapaiyak—isang taon niyang tinago ang tunay na nararamdaman, ngunit ngayon, wala na siyang dapat pang itago.

Simula noon, unti-unti nang bumalik ang magandang samahan nila. Naglakas-loob si Rizel na humarap kay Miss Lim, sa harap ng babaeng minsang nagtaboy sa kanya, ngunit ngayon ay may ibang ekspresyon—hindi galit, kundi pagsisisi.

“Rizel…” mahina ngunit tapat na sabi ni Miss Lim, “Patawad sa lahat. Alam kong huli na, pero sana matanggap mo ang paghingi ko ng tawad. Hindi ko iniisip noon kung ano ang mararamdaman mo, ang tanging gusto ko lamang ay protektahan si Harvey. Pero hindi ko naisip na ikaw mismo ang taong totoong nagmamalasakit sa kanya.”

Napaiyak si Rizel, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa wakas natanggap na rin siya ni Miss Lim.

XII. Ang Tunay na Kaligayahan

Mula noon, mas naging maayos na ang lahat sa pagitan nila. Si Rizel, na dating takot na magmahal muli, ay natutong sumugal ulit sa pag-ibig. At si Harvey, ang dating mahina at walang kakayahang ipaglaban ang sarili, ay mas naging matatag.

“Mahal kita, Rizel,” buong pusong sabi ni Harvey isang gabi habang magkasama silang naglalakad sa tabi ng hardin.

Napatingin si Rizel sa binata, “Harvey, wala nang hadlang sa atin ngayon. Ang mahalaga, magkasama tayo.”

Dugtong ng binata habang masinigpit pa ang hawak sa kamay niya, “Mahal din kita, Rizel. At sa pagkakataong ito, wala nang kahit anong makakapaghadlang.”

Sa ilalim ng liwanag ng buwan, tinanggap ni Rizel ang pagmamahal ni Harvey. Hindi niya nahayaang takot o pagsubok ang humadlang sa kanila—dahil sa wakas, natagpuan na niya ang kaligayahang matagal na niyang hinahanap, sa piling ng lalaking hindi kailanman sumuko sa kanya.

Wakas.