PART 2: Ang Lason, Ang Katotohanan, at Ang Paghilom

Kabanata 9: Ang Simula ng Lason

Sa mga araw na sumunod, naging sentro ng Hasyenda Payapa si Hiraya. Sa bawat gabi, kinanta niya ang oyayi sa kambal. Lalong tumibay ang koneksyon nila—ang dating gabi ng hiyawan ay napalitan ng mahimbing na tulog, ng mga ngiti at halakhak tuwing umaga.

Ngunit sa likod ng katahimikan, may isang pusong naglalaban ng inggit at galit—si Dr. Dama Alcaras. Hindi niya matanggap na isang simpleng probinsyana ang naging susi sa kapayapaan ng mansyon. Sa kanyang isipan, si Hiraya ay balakid na kailangang tanggalin.

Sa isang gabi ng bagabag, bumalik si Dama sa kanyang lihim na hardin. Doon, pumitas siya ng insomnia nocturna, isang lason na hindi madaling matukoy. Dinikdik niya ito, inihanda sa isang supot ng katsa, at binalak na gamitin ito laban kay Hiraya.

Kabanata 10: Ang Unang Sakit

Kinabukasan, habang nag-aalaga si Hiraya sa kambal, biglang bumalik si Dama. Sa isang aksidenteng bangga, nabasa ang damit ni Hiraya. Sa likod ng ngiti ni Dama, palihim niyang ipinasok ang supot ng lason sa bulsa ng duster ni Hiraya.

Kinagabihan, nagising ang kambal sa matinding iyak at iritasyon. Namumula ang balat, hindi mapakali, parang may libo-libong langgam ang gumagapang sa katawan. Nataranta si Hiraya, pilit na pinapakalma ang mga bata—pero sa pagkakataong ito, ang kanyang oyayi ay walang bisa.

Mabilis na dumating si Castiel, ang mga kasambahay, at si Dama. Pinuntahan ni Dama ang bulsa ni Hiraya, inilabas ang supot ng lason, at agad siyang inakusahan. “Ano ito, Hiraya? Sasabihin mo bang hindi sayo? Anong balak mong gawin sa mga anak ni Castiel?”

Ang lahat ng mga mata ay napunta kay Hiraya. Ang kanyang pagtanggi ay nalunod sa pag-iyak ng kambal. Sa mga mata ni Castiel, ang babaeng itinuring niyang tagapagligtas ay biglang naging isang mangkukulam.

Kabanata 11: Hatol ng Kawalang-katarungan

Tinawag ni Castiel ang pulis. Si Hiraya, luhaan, walang lakas, ay isinama ng mga pulis. Ang sakit ng hatol ay mas masakit pa kaysa sa mga tanikala ng bakal. Sa mga mata ni Castiel, muling lumitaw ang takot—ang takot na mawalan muli ng minamahal.

Sa presinto, paulit-ulit na inimbestigahan si Hiraya. Paulit-ulit niyang ipinagtanggol ang sarili, ngunit sino ang paniniwalaan? Isang hamak na tagapag-alaga, o isang respetadong doktora?

Kabanata 12: Ang Multo ng Nakaraan

Sa mansyon, si Castiel ay muling binalot ng katahimikan—ngunit ito ay katahimikan ng puntod, hindi ng kapayapaan. Ang kambal, bagaman tahimik na ulit dahil sa gamot, ay parang mga multo—hindi na muling nagngingiti, hindi na muling tumatawa.

Isang gabi, hindi na kinaya ni Castiel ang bigat ng konsensya. Pumasok siya sa silid ni Luwalhati, binuksan ang lumang tokador, at natagpuan ang talaarawan ng kanyang yumaong asawa. Sa mga huling pahina, nabasa niya ang tungkol sa “espesyal na tsa” ni Dama, ang pangangati, hirap sa paghinga, ang masangsang na amoy—lahat ng sintomas na naranasan ng kambal.

Biglang nagdikit-dikit ang mga piraso ng palaisipan sa isip ni Castiel. Ang lason, ang tsaa, ang amoy—lahat ay tumuturo kay Dama.

Kabanata 13: Ang Pagbabalik ng Katotohanan

Mabilis na tumakbo si Castiel sa laboratoryo, kinayod ang natira sa tasa ni Luwalhati, ikinumpara sa pulbos na nakuha sa nursery. Tumugma ang lahat—ang lason na ginamit kay Hiraya ay siya ring lason na unti-unting pumatay sa kanyang asawa.

Galit, pagsisisi, at determinasyon ang pumuno sa kanyang dibdib. Kinuha niya ang talaarawan, ang mga ebidensya, at tumawag sa kanyang abogado.

Kabanata 14: Ang Pagharap

Sa presinto, muling nagharap si Castiel, Hiraya, Dama, at mga pulis. Ipinakita ni Castiel ang ebidensya—ang talaarawan ni Luwalhati, ang resulta ng laboratoryo, ang testimonya ng mga kasambahay. Sa harap ng lahat, gumuho ang maskara ni Dama. Sa galit at kabaliwan, umamin siya sa lahat ng ginawa—ang lason, ang inggit, ang pagpatay.

Dama ay inaresto. Si Hiraya ay napawalang-sala.

Kabanata 15: Pag-alis at Paghilom

Malaya na si Hiraya, pero ang kalayaan ay may bigat. Bumalik siya sa Hasyenda Payapa, hindi para manatili, kundi para magpaalam. Ang sakit ng pagtataksil ni Castiel ay mas malalim kaysa sa tanikala ng kulungan.

“Salamat po, sir, pero aalis na ako,” mahigpit na sabi ni Hiraya. “Hindi po dahil kay Dama, kundi dahil sa inyo. Sa unang pagsubok, itinapon niyo ako. Hinusgahan niyo ako agad.”

Bago umalis, hinalikan niya ang kambal, iniwan ang lahat ng sweldo, at dala ang dignidad na muling nabuo. Sa kanyang pag-alis, ang Hasyenda Payapa ay muling natahimik—ngunit ito ay katahimikan ng pagsisisi.

Kabanata 16: Isang Taon ng Pagbabago

Lumipas ang isang taon. Si Castiel ay nagbago—siya na mismo ang nag-aalaga sa kambal, natutong magpalit ng lampin, magtimpla ng gatas, mag-awit ng oyayi. Ang mansyon ay naging tahanan, hindi na palasyo ng yaman.

Sa kabilang banda, si Hiraya ay nagtayo ng maliit na tindahan ng halamang gamot sa isang bayan sa paanan ng bundok. Dito, natagpuan niya ang halaga ng sarili—hindi bilang tagapag-alaga, kundi bilang manggagamot ng komunidad.

Kabanata 17: Pag-uwi at Pagpatawad

Isang araw, isang kaibigan ni Castiel ang nagkwento tungkol sa isang tindahan ng halamang gamot—ang Halamanan ng Hiraya. Sa pagkarinig ng pangalan, nagmaneho si Castiel, hinanap si Hiraya.

Nagtagpo sila sa ilalim ng papalubog na araw. Hindi na sila amo at katulong, kundi dalawang taong binago ng panahon. “Hinahanap kita, Hiraya, hindi para pabalikin, kundi para magpasalamat. Salamat sa pagtuturo sa akin kung paano maging ama, salamat sa pag-alis mo.”

Nag-usap sila, nagbahagi ng kwento, ng mga peklat, ng pagbabago.

Kabanata 18: Ang Bagong Simula

Kinabukasan, isinama ni Hiraya si Castiel sa bayan ng Sinagtala. Nang makita ng kambal si Hiraya, sabay silang yumakap. Sa hardin ng Hasyenda Payapa, isang simpleng kasal ang naganap—si Hiraya sa puting bestida, si Castiel sa barong, sa harap ng kambal at ilang malalapit na kaibigan.

Sa ilalim ng tahimik na langit, ang himig ng pag-ibig, pagpapatawad, at pangalawang pagkakataon ay muling umalingawngaw sa Hasyenda Payapa.

Epilogo: Ang Himig ng Paghilom

Ang mga sugat, gaano man kalalim, ay kayang hilumin ng panahon, ng pagpapatawad, at ng pag-ibig na natutong maghintay.
Ang tunay na kapayapaan ay hindi matatagpuan sa katahimikan ng isang lugar kundi sa kapanatagan ng pusong buo at nagmamahal.

WAKAS