PAANO Mag-Isang NAKALIGTAS ang 12 Anyos na BABAE sa PAGBAGSAK ng YEMENIA Flight 626 sa DAGAT?

.

Bahagi 1: Milagro sa Dagat — Ang Kuwento ng Pagkaligtas ni Bahia Bakari

Kabanata 1: Ang Simula ng Biyahe

Noong Hunyo 2009, isang normal na gabi para sa crew ng rescue boat sa baybayin ng Africa. Ngunit ang gabing iyon ay naging kakaiba nang makatanggap sila ng balita: may bumagsak na pampasaherong eroplano sa dagat malapit sa isang isla. Ang Yemenia Flight 626, sakay ang 153 na tao, ay hindi inaasahang magdudulot ng isa sa mga pinakamatinding trahedya sa kasaysayan ng aviation.

Sa Paris, France, ipinanganak si Bahia Bakari noong Agosto 1996. Lumaki siya sa isang simpleng pamilya, ang kanyang mga magulang ay mula sa Komoros, isang maliit na bansa sa pagitan ng Africa at Madagascar. Si Bahia ang panganay sa apat na magkakapatid, masayahin at tahimik, palangiti sa kabila ng mga pagsubok.

Noong kalagitnaan ng 2009, nagplano ang pamilya Bakari ng paglalakbay pauwi ng Komoros para dumalo sa isang kasal. Dahil limitado ang pondo, tanging si Bahia at ang kanyang ina ang makakasama. Mula Paris, lumipad sila patungong Marseille, France, pagkatapos ay sa Sanaa, Yemen, kung saan sasakay sila ng Yemenia Airways Flight 626 papuntang Moroni, kabisera ng Komoros.

Kabanata 2: Ang Trahedya

Sa mga unang oras ng biyahe, normal ang lahat. Medyo luma at masikip ang eroplano, may kakaibang amoy, ngunit hindi ito pinansin ni Bahia. Hawak niya ang kamay ng ina habang nakaupo sa tabi ng bintana. Hindi niya alam, iyon na ang huling pagkakataon na mahahawakan niya ang kamay ng kanyang ina.

Bandang 1:50 ng madaling araw, papalapit na ang eroplano sa Prince Said Ibrahim International Airport. Maulap, malakas ang hangin, at maalon ang dagat sa ibaba. Sa cockpit, ramdam ang tensyon ng mga piloto. Ang altimeter ay bumababa, ang mga alarma ay nagsisimula ng sumigaw. “Pull up, add thrust!” sigaw ng kapitan, ngunit huli na ang lahat. Isang malakas na downraft ang tumama sa eroplano, at sa ilang segundo, bumagsak ito sa dagat.

Kabanata 3: Sa Gitna ng Kadiliman

Nagkamalay si Bahia, wala na siya sa kanyang upuan, kundi nasa gitna ng dagat. Walang life jacket, hindi marunong lumangoy, sugatan at nanghihina. Kumapit siya sa isang piraso ng fuselage, isang bakal na bahagi ng eroplanong lumulutang sa tubig. Sa simula, naririnig pa niya ang mga sigaw ng iba pang pasahero, ngunit unti-unting naglaho ang mga tinig. “Mama!” sigaw niya, ngunit walang sumagot.

Ang malamig na tubig ay pumapasok sa bawat sugat niya, ang hangin ay malakas, at ang gabi ay tila walang hanggan. Pinikit niya ang kanyang mga mata at nagdasal, “Ala, tulungan mo po ako. Mama, nasaan ka?” Ang kanyang mga kamay ay sugatan na sa kakakapit sa metal, nanginginig ngunit hindi bumibitaw. Minsan nadudulas siya sa alon, ngunit tuwing malulunod na, kumakapit siyang muli.

Kabanata 4: Ang Pagdating ng Umaga

Sa pagdating ng umaga, nagsimulang maramdaman ni Bahia ang pagod, uhaw, at panghihina. Hindi na niya alam kung gising pa siya o nananaginip. Ngunit sa malayo, may nakita siyang barko. Dahan-dahan niyang iniunat ang kanyang kamay, sinubukang sumigaw, ngunit walang boses na lumalabas. Ang katawan niya ay halos wala nang lakas.

Ang rescue team mula sa Comoros, sakay ng Simac Comang, ay nagmamadaling naghahanap ng mga posibleng nakaligtas. Nakita nila si Bahia, isang maliit na anino, kumakapit sa bakal na piraso ng eroplano. Tinapon nila ang life jacket, ngunit hindi ito maabot ni Bahia. Isa sa mga tripulante, si Maturafe Selemani Libuna, ang tumalon sa dagat, lumangoy patungo kay Bahia, inilagay ang tali sa kanyang katawan, at sabay silang hinila pabalik sa barko.

Kabanata 5: Milagro ng Buhay

Pag-akyat sa barko, nanginginig siya sa lamig, tinakpan ng kumot, binigyan ng mainit na inumin. Sa oras na iyon, natuklasan ng rescue team ang katotohanan: siya lang ang nakaligtas sa 153 na sakay ng Flight 626.

Sa France, halos hindi makapaniwala ang kanyang ama. Agad nagpadala ng private jet ang gobyerno ng France para sunduin siya. Sa Paris, sinalubong siya ng mismong pangulo ng France, dinala sa ospital para gamutin ang mga sugat. Basag ang collar bone, pasa sa mukha, paso sa tuhod, at matinding trauma ang sinapit ni Bahia. Tatlong linggo siyang nanatili sa ospital, at sa bawat gabi, bumabalik sa isip niya ang tanong: “Bakit ako lang?”

Kabanata 6: Imbestigasyon at Hustisya

Lumipas pa ang ilang linggo, nagsimula ang imbestigasyon. Natukoy ng mga eksperto na hindi mechanical failure ang dahilan kundi maling pagmamaneobra ng mga piloto. Hindi nila sinunod ang babala ng eroplano, nag-stall ito, at tuluyang bumagsak sa dagat. Sinampahan ng kaso ang Yemenia Airways sa Paris ng pamilya ng mga biktima dahil sa kapabayaan.

Noong 2022, muling humarap si Bahia sa korte. Ngayon ay isang dalaga na, nanginginig pa rin ang tinig habang inaalala ang gabing iyon. Ikinuwento niya ang mga sandaling naramdaman niya ang dagat, ang mga boses, at ang katahimikan na sumunod. Sa huli, idineklara ng hukuman na responsable ang Yemenia Airways at inutusan itong magbayad ng danyos sa mga pamilya ng mga biktima.

Kabanata 7: Pagbangon

Para kay Bahia, ang pera ay walang halaga kumpara sa nawalang buhay ng kanyang ina. Kalaunan, inilathala niya ang kanyang aklat na “Ako si Bahia, ang Milagro.” Dito niya ikinuwento ang kanyang pagbangon, ang bangungot ng mga alaala, at ang pagkatuto niyang mabuhay. Tinanggihan niya ang alok ng Hollywood para gawing pelikula ang kanyang kwento. Ayon sa kanya, hindi ito istorya ng pelikula, ito ay istorya ng totoong sakit at pag-asa.

Mahigit isang dekada na ang lumipas, si Bahia Bakari ay patuloy na namumuhay sa France, tahimik, malayo sa liwanag ng camera. Ngunit sa bawat alon ng dagat ng Komoros, tila naroroon pa rin ang alaala ng isang batang lumaban sa imposible. Isang batang babae na sa gitna ng kadiliman ng karagatan ay naging liwanag ng pag-asa para sa buong mundo.

Bahagi 2: Milagro sa Eroplano — Ang Kuwento ni Cecilia Chan

Kabanata 8: Isa Pang Himala

Hindi lamang si Bahia Bakari ang nakaranas ng himalang kaligtasan sa gitna ng trahedya. Noong Agosto 16, 1987, isang batang babae mula Tempe, Arizona ang naging tanging survivor sa isang malagim na plane crash sa Amerika—si Cecilia Marisi Chan, apat na taong gulang.

Simple ang buhay ni Cecilia: bahay, paaralan, at weekend bonding kasama ang kanyang pamilya. Sa bawat biyahe, hawak niya ang paboritong stuffed toy at laging nakangiti sa kanyang ina at ama. Nang sumapit ang bakasyon, nagpasya silang maglakbay papuntang Detroit, Michigan. Ngunit sa pagbabalik nila patungong Phoenix, Arizona, sumakay sila sa Northwest Airlines Flight 255, isang McDonald Douglas MD82, kasama ang 149 na pasahero at anim na crew members.

Kabanata 9: Ang Trahedya ng Flight 255

Bandang 8:46 ng gabi, nagsimula nang umandar ang eroplano sa runway ng Detroit Metropolitan Airport. Maayos ang panahon, walang bagyo, walang ulan. Ngunit may isang maliit ngunit napakalaking pagkukulang: hindi naka-extend ang flaps at slots ng eroplano, mga bahagi ng pakpak na tumutulong upang makalipad ito ng ligtas sa panahon ng takeoff.

Pagkalipas ng ilang segundo sa ere, naramdaman ng mga piloto na may mali—masyado silang mababa, nagsisimula nang bumaba ang eroplano. Sinubukan nilang i-correct ang sitwasyon pero huli na. Sumabit ang isang pakpak sa mataas na poste ng ilaw sa parking lot ng airport, bumagsak ang eroplano sa kalsada malapit sa Romulus, Michigan, at sumabog.

Kabanata 10: Himala sa Gitna ng Apoy

Ang buong paligid ay nilamon ng apoy at usok. 154 katao, kabilang ang pamilya ni Cecilia, ay agad na nasawi. Sa gitna ng kaguluhan, may milagro—isang mahinang iyak ng bata ang narinig ng mga rescuer. Natagpuan nila si Cecilia, duguan, may paso sa katawan, nakabitin sa kanyang upuan, mahigpit pa ring nakakapit sa seatbelt.

Ayon sa mga rescuer, natagpuan si Cecilia sa isang bahagi ng fuselage na tila nakaligtas sa pinakamatinding pagsabog. Ang upuan niya ay nakaipit sa pagitan ng mga yero at tambak na mga upuan, nabuo ang isang maliit na bubble of safety sa paligid niya. Dahil nakasakay siya sa likurang bahagi ng eroplano, nakatulong ito upang hindi siya direktang tinamaan ng impact.

Habang binubuhat siya ng mga rescuer, maririnig ang mahina niyang bulong: “Mommy, daddy.” Paulit-ulit, parang isang bata lang na nagising sa bangungot, walang alam na ang lahat ng kanyang minamahal ay wala na.

Kabanata 11: Pagbangon mula sa Bangungot

Sa ospital, tinawag siyang “miracle girl of Flight 255.” Siya lang ang tanging survivor sa isa sa pinakamalalang plane crash sa Amerika. Nagtamo siya ng bali sa binti, paso sa likod, at sugat sa ulo. Apat na taong gulang, walang malay sa laki ng himalang bumalot sa kaniya.

Headline siya sa buong mundo. Maraming mamamahayag, doktor, at rescuer ang nagtaka: paano nakaligtas ang isang bata sa ganoong klaseng aksidente? Isa bang himala o matinding kapalaran?

Ayon sa mga eksperto, posibleng nakatulong ang seatbelt na mahigpit ang pagkakasuot, ang posisyon ng kanyang katawan sa upuan, at ang lugar ng fuselage na bumaluktot pabalik imbis na sumabog ng buo ay nagbigay ng proteksyon. Ngunit sa kabila ng pagsisiyasat, marami pa ring naniniwala na isa itong milagro.

Kabanata 12: Buhay Pagkatapos ng Trahedya

Pagkatapos ng aksidente, dinala si Cecilia ng mga kamag-anak sa Birmingham, Alabama upang alagaan siya roon. Lumaki siya sa ilalim ng pangangalaga ng kanyang tiyahin at tiyuhin, pinrotektahan mula sa media at sa mga ala-ala ng trahedya. Sa loob ng maraming taon, hindi siya nagsalita tungkol sa nangyari—walang interview, walang public appearance. Tahimik siyang nabuhay at nag-aral, sinubukang kalimutan ang nakaraan.

Ngunit paano mo nga naman kakalimutan ang isang bangungot na ikaw lang ang nakaligtas? Kaya noong 2011, dalawampu’t apat na taon matapos ang crash, unang beses na nagsalita si Cecilia sa dokumentaryong “Soul Survivor.” Sabi niya, “There’s a reason I survived, but I’m still figuring it out.” May lungkot sa boses niya, pero may lakas din.

Kabanata 13: Ang Bigat ng Survivor Guilt

Ang pinakamasakit daw sa lahat ay hindi ang sugat o trauma, kundi ang bigat ng survivor guilt. Araw-araw dala niya ang tanong, “Bakit ako? Bakit ako lang ang naiwan?” Kahit maraming tao ang tumatawag sa kanya na himala, hindi laging ganoon ang nararamdaman niya.

Ngunit sa kabila ng lahat, naging inspirasyon siya ng marami. Si Cecilia ay naging simbolo ng pag-asa—na kahit sa pinakamaitim na gabi, may ilaw pa ring sumisikat; na kahit anong laki ng dagok ng buhay, may pagkakataon pa ring bumangon.

Kabanata 14: Ang Tunay na Kahulugan ng Milagro

Sabi nga ng isa sa mga rescuer na nakakita sa kanya, “The moment I saw her alive, I knew God was there.” Siguro nga iyon ang pinakatamang paliwanag sa lahat. Hindi mo kailangang intindihin ang siyensya, ang eksaktong anggulo ng pagbagsak, o ang physics ng kaligtasan—ang kailangan mo lang maramdaman ay ang himalang minsang nangyari sa isang apat na taong bata sa gitna ng trahedya.

Ngayon, si Cecilia ay tahimik na nabubuhay, malayo sa mata ng publiko. Hindi niya ginamit ang kanyang nakaraan bilang simbolo ng awa, kundi bilang paalala ng lakas ng tao at ng kahulugan ng ikalawang pagkakataon sa buhay.

Kabanata 15: Pag-asa at Inspirasyon

Ang kwento ni Bahia Bakari at Cecilia Chan ay nagsilbing paalala sa mundo na ang himala ay totoo—na sa gitna ng trahedya, may pag-asa, may liwanag, at may dahilan ang bawat buhay na naliligtas. Ang kanilang mga kwento ay hindi lamang tungkol sa kaligtasan, kundi tungkol sa lakas ng loob, pananalig, at pagbangon mula sa pinakamalalim na sakit.

Sa bawat alon ng dagat, sa bawat tunog ng eroplano, sa bawat gabi ng katahimikan, ang alaala ng dalawang batang babae ay nananatili—mga batang lumaban sa imposible, naging liwanag ng pag-asa, at naging inspirasyon sa buong mundo.

Wakas