Mayamang Babae, Sanggol sa Ulan… Isang Sikretong Nagpabago sa Lahat!

.
.

Kabanata 1: Ulan ng Kapalaran

Umuulan ng napakalakas noong gabing iyon sa Makati. Parang may nagbubuhos ng timba ng tubig mula langit. Si Elizabeth “Lizzy” Cortez, CEO ng isang malaking real estate company, ay pauwi mula sa isang charity gala sa Shangrila. Naka-gown pa siya na kulay emerald, hapit na hapit sa katawan. Basa na rin ang laylayan dahil tumakbo siya papasok sa sasakyan.

Kasama niya si Mang Tony, ang matagal nang driver nila. “Ma’am, grabe po ang traffic sa EDSA. Baka po matagalan tayo,” sabi ni Mang Tony habang pinupunasan ang salamin ng kotse.

“Sige lang, Mang Tony. Wala naman akong pupuntahan pa,” sagot ni Lizzy habang nakatingin sa labas. Malungkot ang mga mata niya kahit maganda ang ngiti kanina sa gala. Sa labas ng mundo, siya ang perpektong babae—mayaman, maganda, matalino, successful. Pero sa loob, malamig, walang asawa, walang anak, at ayaw na niyang magkaroon pa.

Biglang may napansin si Mang Tony sa gilid ng kalsada. Malapit sa may overpass sa Buendia, may puting bagay na gumagalaw sa ulan. “Ma’am, parang may tao po doon oh.” Maliit!

Napatingin si Lizzy. Sa ilalim ng mahinang ilaw ng street lamp, may kumakaway na maliit na kamay mula sa loob. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig.

“Mang Tony, itigil mo yung kotse!” Bumaba siya kahit walang payong. Tinakbo ang mga 20 metro papunta doon. Tumatakbo sa ulan na parang hindi siya mayaman na babae na takot masira ang makeup.

Nang makita niya ng malapitan, isang sanggol, babae siguro mga tatlong, apat na buwan. Basang-basa ang lampin. Umiiyak pero mahina na, parang pagod na pagod. May maliit na kumot na manipis lang ang nakatabon. At sa leeg niya may kwintas na pilak na may locket.

“Diyos ko…” bulong ni Lizzy habang kinakarga ang bata. Mainit pa rin ang katawan nito kahit basa. Nanginginig siya sa takot at awa. “Sinong may pusong iwan ka dito?”

Tinakbo niya pabalik sa kotse. “Mang Tony, bilis, buksan mo yung heater! Dalhin mo ako sa ospital, ngayon din!” Sa loob ng kotse, hinawakan niya ang maliit na kamay ng bata. Umahan ang iyak nito ng maramdaman ang init ng katawan niya.

Kabanata 2: Kwintas ng Nakaraan

Tiningnan niya ang mukha ng sanggol. Maputi, bilog na pisngi, mahaba ang pilik-mata kahit basa. Parang… parang ang sarili niya noong baby pa siya. Napakuyom ang kamao niya. Habang pinupunasan ni Mang Tony ang ulo ng bata gamit ang tuwalya na nasa likod, napansin ni Lizzy ang kwintas.

Binuksan niya ang maliit na locket. Sa loob, may larawan ng isang babae. Maganda, mga tatlong pu’t, nakangiti. At sa likod ng larawan, may nakasulat na maliit na letra: “Para kay Sopia. Sana makita mo ako balang araw. Mama.”

Biglang nanindig ang balahibo ni Lizzy. Hindi niya maipaliwanag pero parang may kumurot sa dibdib niya. Parang kilala niya ang babae sa larawan.

Kabanata 3: Sanggol ng Ulan

Sa St. Luke’s Global, dinala agad ang bata sa emergency room. Si Lizzy, basa pa rin ang buhok at gown, hindi umalis sa tabi ng incubator. Pina-check up nila ang baby. Malnourished, may kaunting lagnat pero stable naman. Tinawag siyang “Baby Jenoy” pansamantala.

“Ma’am, pwede ho ba kayong mag-fill up ng form? Kailangan ho ng guardian,” sabi ng nurse.

Hawak pa rin ni Lizzy ang maliit na kamay ng bata sa loob ng incubator. “Ako muna… ako muna ang magiging guardian niya.”

Gabi rin ‘yon. Tumawag siya sa best friend niyang si Ate Camel. “Camel, may nangyari. Kailangan ko ng tulong mo. May bata akong nakita, iniwan sa ulan. Kinuha ko. Gusto ko siyang ampunin.”

Tahimik si Camel sa kabilang linya. “Lis, alam mo ba kung anong sinasabi mo? May proseso yan…”

“Yes, plea, court hearing. Alam ko pero tingnan mo tong bata. Camel, parang… parang akin ha?”

“Anong ibig mong sabihin?”

Kinuwento niya ang kwintas, ang larawan, ang pangalan na Sopia. “Lizzy, baka coincidence lang ‘yan.”

“Hindi. May pakiramdam ako. Parang may koneksyon.”

Kabanata 4: Sikreto ng Puso

Kinabukasan, nag-viral ang balita. “Mayamang kinuha ang iniwang sanggol sa ulan.” Maraming nag-comment na mabuti raw ang ginawa niya. Marami rin naman ang nagsabi na gimik lang yan para sa image. Pero si Lizzy, hindi niya pinansin. Sa ospital siya natulog sa tabi ng bata gamit ang recliner chair.

Nang magising siya kinabukasan, nakatingin sa kanya ang mga mata ng bata. Kulay hazel. Parang… parang ang mata ng mama niya noong buhay pa. Napaiyak siya ng walang dahilan.

Nang dumating ang DSWD, sinabi nila na may nag-report na nawawalang bata sa Quezon City. May magulang daw na naghahanap. Pero nang ipakita ang larawan ng magulang, umiling ang social worker. “Hindi po ito. Iba po ang itsura ng baby na hinahanap nila. At wala rin po silang kwintas na ganyan.”

Kabanata 5: Gabing Nagbago ang Lahat

Mga araw na yon, hindi na umuwi si Lizzy sa condo niya. Sa ospital siya tumira. Binili niya lahat—gatas, lampin, damit, laruan. Pinangalanan niya ang bata na Sofia Isabel. Sofia mula sa kwintas, Isabel mula sa pangalan ng namayapa niyang ina.

Isang gabi, habang kinakarga niya si Sofia at kinakantahan ng bahay kubo, kahit hindi naman marunong kumanta, may kumatok sa private room. Isang matandang babae, mga anim na pu’t, payat, nakaitim, may dala-dalang maliit na supot.

“Pasensya na po. Ako po si Aling Rosa. Ako po ang nag-alaga sa nanay ng batang ‘yan.”

Biglang natigilan si Lizzy. “Anong ibig niyong sabihin?”

Umiyak na sinabi ni Aling Rosa na ang nanay ng bata ay isang dating kasambahay nila Cortez noon. Labing limang taon na ang nakalipas, nagtrabaho sa bahay nila sa Dasmarinas Village. Maganda, mabait, pero biglang nawala. Ang pangalan: Isabella. Isabella Cruz. Pero tawag nila noon ay Bell. At ang larawan sa kwintas—larawan niya yon noong 28 years old pa siya.

Kabanata 6: Ang Lihim ng Nakaraan

Tahimik lang si Lizzy habang pinapakinggan si Aling Rosa. Ang bawat salita ay parang saksak sa puso niya. Hindi niya akalain na ang sanggol na karga niya, si Sofia, ay anak ng dating kasambahay nila—si Bell, na ngayon pala ay kapatid niya.

“Ma’am Lizzy, si Bell po, matagal na siyang umalis sa Dasmarinas Village. Hindi po siya nagpaalam. Natakot po siyang mapahiya, natakot po siyang masaktan kayo. Pero bago siya umalis, nag-iwan siya ng sulat sa akin. Sabi niya, ‘Aling Rosa, kapag may nangyari sa akin, ibalik mo si Sofia kay ate ko. Siya lang po ang makakapagbigay ng magandang buhay sa anak ko.’”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Lizzy. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman. Galit? Lungkot? Pagsisisi? Lahat naghalo-halo.

Kabanata 7: Sulat ng Pag-ibig

Inabot ni Aling Rosa ang maliit na sobre, basa na ng luha. Binuksan ni Lizzy, nanginginig ang kamay. Sulat kamay na maliit at maayos.

“Lizzy, kung nababasa mo ‘to, wala na ako. Pasensya na kung hindi ko nasabi sayo noon. Natakot ako. Natakot akong husgahan mo ako. Natakot akong isipin mong ginamit ko lang ang trabaho ko para makahanap ng lalaki. Pero totoo, ate kita. Hindi ko sinabi noon kasi ayaw kitang guluhin. Ayaw kitang bigyan ng problema. Pero ngayon wala na akong ibang taong pinagkakatiwalaan. Pangalan ng anak ko ay Sofia Isabel. Isabel para sa’yo. Para sa ate kong matigas ang ulo pero may malambot na puso. Pangako hindi ko ginusto na iwan siya pero wala na akong panahon. Pangako, mahal na mahal kita kahit hindi mo ako kilala bilang kapatid. Pangako, anak mo na siya mula ngayon. Salamat Lizzy. Salamat sa lahat. Bell.”

Basang-basa ng luha ang papel. Habang binabasa, biglang gumalaw si Sofia sa dibdib niya. Binuksan ng maliit na mata na kulay hazel at tumingin sa kanya. Ngumiti. Maliit na ngiti na parang sinasabi, “Nandito na ako. Mommy.”

Kabanata 8: Pagyakap sa Bagong Mundo

Hindi na umuwi si Lizzy sa condo niya. Sa ospital siya natulog, nakatabi kay Sofia sa hospital bed. Yakap-yakap ang bata na parang ayaw ng pakawalan pa kahit kailan. Sa bawat gabi, nagigising siya tuwing umiiyak ang bata, sa bawat ngiti na unang beses na nakita niya, sa bawat unang hakbang na natutong tumayo si Sofia habang hawak ang daliri niya.

Ginamit niya ang lahat—pera, impluwensya, koneksyon sa korte—para ma-finalize ang adoption sa loob lang ng apat na buwan. Record breaking sa Pilipinas. Walang umangal, walang ibang kamag-anak si Bell. At ang last will and testament niya, malinaw na malinaw: Ipagkakatiwala ko ang anak kong si Sofia Isabel Cruz sa kapatid kong si Elizabeth Cortez. Ang tanging taong pinagkakatiwalaan kong magmamahal sa kanya ng higit pa sa buhay niya.

Kabanata 9: Sugat ng Pagsisisi

Pero sa loob ni Lizzy, may sugat na hindi gumagaling. Tuwing titingin siya sa mga mata ni Sofia, mga matang kopya ng kay Bell, parang may humihila sa lalamunan niya. Minsan habang natutulog ang bata sa dibdib niya, bigla siyang maiyak ng walang ingay.

“Sorry, Bell. Sorry dahil hindi kita nakilala. Sorry dahil hindi ko man lang nalaman na may kapatid pala ako na nag-iisa sa mundo.”

Isang Sabado ng umaga, nasa nursery siya ng bagong bahay nila sa Forbes Park. Malawak na kwarto na puno ng pastel colors ng mga laruan at stuff toys. Nagkapasuso siya kay Sofia gamit ang induced lactation. Ginastos niya ang mahigit dalawang milyong piso para sa specialist at gamot para lang maramdaman niya kahit papaano ang pakiramdam na maging tunay na ina.

Kabanata 10: Kahon ng Alaala

Pumasok si Aling Rosa, ngayo’y opisyal na yaya ni Sofia. May bitbit itong maliit na kahoy na kahon, puno ng alikabok. “Ma’am, pasensya na po sa abala. May dala lang po ako. Hinukay ko po sa lumang apartment ni Bell sa Quezon City. Sabi niya noon, kapag may nag-alaga kay Sofia na mabuti, ibigay daw po sa inyo lahat ng to.”

Binuksan ni Aling Rosa ang kahon. Una, mga lumang larawan. Si Bell noong 1 anyos pa lang, nakangiti sa harap ng bahay namin sa Dasmariñas Village. May picture rin siyang buntis, mga pitong buwan, nakahawak sa tiyan, nakatingin sa kawalan. Tapos isang ultrasound picture—labing dalawang weeks, maliit pa lang si Sofia. Sa likod, sulat kamay: “Para sa ate ko na hindi ko man lang nasabi na mahal ko. Sana makita mo ang anak ko. Sana mahalin mo siya katulad ng pagmamahal na hindi ko man lang naiparamdam sa’yo. Bell.”

Hindi na napigilan ni Lizzy. Napahagulgol siya ng malakas. Yakap-yakap si Sofia na natigil sa pagsuso at ngayo’y nakatingin sa kanya na parang nalilito. Umutulo ang luha niya sa noon ng bata.

Kabanata 11: Bagong Simula

Mula noon, ginawa ni Lizzy na parangalan si Bell sa bawat paraan. Binago niya ang pangalan ng Family Foundation mula Cortez Foundation papuntang Bell & Sofia Foundation for Mothers & Children, Inc. Bawat grant, bawat scholarship, bawat hospital bed para sa mga may cancer na ina, nakasulat doon ang pangalan ni Bell.

Tuwing may event, palaging may empty chair sa harap na may bouquet ng white roses at maliit na frame na may larawan ni Bell. Para kay Bell na narito pa rin sa puso namin.

Lumipas ang mga taon. Si Sofia, sa edad na tatlo, kamukhang-kamuha na talaga ni Lizzy. Parehong bilog na pisngi, parehong ngiti na may dimple sa kaliwa, parehong kulay ng mata.

Kabanata 12: Koneksyon ng Pamilya

Tuwing may pupunta sa bahay, laging may nagtatanong, “Lizzy, sigurado kang adopted yan? Parang kambal niyo eh.” At si Lizzy ngingiti-ngiti na lang habang kinikiliti si Sofia. “Secret lang natin ‘yon, baby,” at hahalikan niya sa noo ang bata.

Hanggang isang araw, ikalimang birthday ni Sofia. Buong backyard ng Forbes Park house nila, puno ng kulay pastel na balloons, bubble machine, cotton candy station, at isang anim na palapag na unicorn cake. Mga anak ng mga kaibigan, mga pinsan, kahit anak ng mga empleyado, lahat naroon.

Si Sofia, naka-pink na princess gown na may corona. Tumatakbo-takbo na may hawak na wand. Habang kumakanta ang lahat ng “Happy Birthday,” may biglang kumatok sa gate.

Itutuloy…