MATANDANG FAMILY DRIVER, GUSTONG SESANTIHIN NG AMO DAHIL UUGOD-UGOD NAPERO MAY GINAWA ANG MATANDA NA

.
.

Bahagi 1: Ang Simula ng Laban

Maagang Umaga sa Mansyon ng mga Velasco

Maagang nagising ang buong bahay ng pamilya Velasco. Ang malawak nilang mansyon sa tabi ng ospital ay abala sa mga kasambahay. May nagwawalis, nagluluto, at nag-aayos ng hardin. Sa itaas ng ikalawang palapag, isang malakas na boses ang umalingawngaw.

“Mang Roger, nasan ka ba? Bakit hindi pa nakahanda ang sasakyan?” sigaw ng dalagang si Isabel Velasco habang nakatayo sa balkonahe, suot ang kanyang mamahaling night robe.

Mabilis namang lumabas mula sa garahe ang matandang driver na si Mang Roger. Siya’y hinihingal habang pinupunasan ang pawis sa kanyang noo. “Pasensya na po, senyorita. Nagkaaberya lang po sa gulong. Ayos na po. Handa na po ang sasakyan.”

Ngunit imbes na maunawaan, lalo pang nagalit si Isabel. “Kung hindi ka lang matanda at kaibigan ng tatay ko, matagal na kitang pinalis dito. Wala kang silbi. Lagi kang palpak.”

Napatungo na lamang si Mang Roger. Sanay na siya sa mapanlait na salita ni Isabel. Ilang dekada na siyang naninilbihan sa pamilyang Velasco, at kahit kailan ay hindi siya pinakitaan ng galang ng dalaga.

Sa Hapag-Kainan

Sa hapag-kainan, masayang nagkekwentuhan sina Dr. Francisco at Doktora Leticia, mga magulang ni Isabel. Pareho silang iginagalang ng komunidad dahil sa kanilang kabutihang loob. Madalas silang tumutulong sa mga mahihirap na pasyente, nagbibigay ng libreng kamutan, at sumusuporta sa mga charity mission.

“Anak, samahan mo sana kami bukas sa libreng medical mission sa Barangay San Roque,” wika ni Doktora Leticia habang naglalagay ng pagkain sa pinggan ng anak.

Agad na napanguwi si Isabel. “Ma’am, seriously? Doon na naman sa lugar na puro alikabok. Puro amoy pawis at siksikan. Hindi ako pupunta doon para lang sayangin ang oras ko. Baka mahawa pa ako sa kung ano-anong sakit nila.”

Nagkatinginan ang mag-asawa. Alam nilang malayo ang ugali ng kanilang anak sa kanila. Sa halip na kabutihan at malasakit, mas nangingibabaw kay Isabel ang kayabangan at pagiging mapanghusga.

Ang Pagsubok kay Mang Roger

Pagkatapos kumain, tumawag si Isabel sa kanyang mga kaibigan para mag-shopping sa lungsod. Paglabas ng bahay, nakatayo na si Mang Roger sa tabi ng sasakyan. Ngunit dahil sa mabigat na bag na dala niya, bahagya siyang napatigil bago buksan ang pinto.

“Napakagal mo talaga, Mang Roger. Hindi ba trabaho mo lang naman ang magbukas ng pinto? Para kang pagod na pagod kaagad,” malutong na sabi ni Isabel habang pinagtatawanan siya ng mga kaibigan.

Sumakay siya sa loob ng kotse at isinara ng malakas ang pinto, halos tumama na sa kamay ng matanda. Napatingin na lamang si Mang Roger sa kanya. May lungkot at pang-unawa sa mga mata, ngunit wala ni isang salitang lumabas sa kanyang bibig.

Habang papalayo ang sasakyan, nanatiling tanaw ni Mang Roger ang alikabok sa kalsada. Tahimik siyang napabuntong hininga. Sanay na siyang pagtawanan, sigawan, at maliitin. Ngunit kahit ganoon, buo ang kanyang pasya. Mananatili siyang tapat sa pamilyang minsang tumulong sa kanya noong siya’y walang-wala.

Ang Pagkakataon ng Pagbabago

Maghahating gabi na ngunit gising pa rin si Mang Roger. Nakaupo siya sa lumang bangkong kahoy sa kanilang maliit na bahay sa likod ng mansyon ng mga Velasco. Tahimik na pinagmamastan ang mga bituin sa langit. Hawak ang isang lumang litrato ng kanyang pamilya, larawan nila noong buhay pa ang kanyang asawa at maliit pa ang kanyang mga anak.

Napangiti siya kahit may halong lungkot. “Kung hindi dahil sa pamilya Velasco, baka wala na rin ako ngayon,” bulong niya sa sarili. Naalala niya ang panahong halos mawalan siya ng anak dahil sa malubhang sakit. Walang-wala siya noon, pero si Dr. Francisco ang siyang tumulong at nagpagamot sa bata ng walang hinihinging kapalit.

Dahil doon, nangako siya sa kanyang sarili na habang may lakas pa siya, maninilbihan siya sa pamilya ng buong puso. Kahit pa madalas siyang laitin ni Isabel, tiniis niya ang lahat ng iyon. Para kay Mang Roger, ang kabutihang ginawa ng mga magulang nito ay higit pa sa anumang sakit ng loob na kanyang dinaranas.

Ang Pagsubok sa Pamilya Velasco

Kinabukasan, maagang dumating ang mga kaibigan ni Isabel. Pawang mga anak ng mayayaman din. Nakasakay sa magagarang kotse, may dalang mamahaling gamit, at sa halip na bumati, agad na nagreklamo ang dalaga. “Mang Roger, linisin mo nga ‘yung kotse. Halatang napabayaan mo. Nakakahiya sa mga kaibigan ko,” aniya habang tumatawa ang mga barkada nito.

Napatungo si Mang Roger at tahimik na nagsimulang punasan ang kotse. Ngunit sa loob-loob niya, hindi siya nagalit. Ang mas naramdaman niya ay awa. Awa sa dalagang lumaki sa karangyaan ngunit kulang sa tunay na aral ng buhay.

Habang nagsasaya sina Isabel at ang kanyang mga kaibigan sa mall, iniisip ni Mang Roger ang malaking pagkakaiba ng mga magulang ng dalaga at ng anak mismo. Si Dr. Francisco at Doktora Leticia ay halos araw-araw niyang nakikitang tumutulong sa mahihirap. Minsan pa nga, personal nilang dinadalhan ng pagkain ang mga pasyente.

Ngunit si Isabel, tila hindi alam ang halaga ng malasakit at paggalang. Kinagabihan, habang nag-aayos ng garahe, narinig niya ang pagtatalo ni Isabel at ng kanyang ina.

“Anak, bakit palaging mainit ang ulo mo? Hindi ka ba napapagod sa mga alipusta sa mga tao?” tanong ni Doktora Leticia. Puno ng lungkot ang tinig.

“Ma’am, you don’t understand. Hindi ko kasalanan kung mabagal sila. Kung hindi sila kasing galing ko, bakit ko sila gagalanging kung wala naman silang silbi?” Natigilan si Mang Roger sa narinig.

Bahagi 2: Ang Pagsisisi at Pagbabago

Ang Sakripisyo ni Mang Roger

Ngunit imbes na masaktan, ang inisip na lamang niya ay darating ang araw na matututo rin siya. “Kailan man hindi kayang tabunan ng yaman ang halaga ng kabutihang puso,” bulong niya sa sarili. Nagpatuloy siya sa kanyang ginagawa, nagdarasal na sana bago pa man mahuli ang lahat, mabuksan ang mga mata ng dalaga sa tunay na kahulugan ng buhay.

Hindi niya alam na mabilis ang darating na pagkakataong iyon at siya mismo ang magiging daan ng pagbabago.

Ang Pagkakataon ng Pagbawi

Maiinit ang hapon sa mansyon ng mga Velasco. Abala si Isabel sa kanyang kwarto, nag-aayos ng mga mamahaling damit at alahas na isusuot sa isang eksklusibong pagtitipon. Ang selebrasyon ay para sa kaarawan ng isa sa kanyang pinakamalapit na kaibigan at naroon halos lahat ng kilalang personalidad sa kanilang lungsod.

Paglabas niya ng bahay, tulad ng nakasanayan, nakapwesto na si Mang Roger sa tabi ng sasakyan. “Mag-ingat po tayo sa biyahe, senyorita,” mahinaong paalala ng matanda.

“Basta mabilis at huwag kang palpak. Ayokong male,” malamig na tugon ni Isabel sabay upo sa likurang bahagi ng kotse.

Ang Pagkakataon ng Pagsisisi

Pagdating nila sa hotel, agaw pansin si Isabel sa suot niyang magarang damit. Ngunit habang tumatagal ang gabi, napansin ng ilan na parang matamlay siya. Habang nagsasayawan ang kanyang mga kaibigan, bigla siyang napaupo, pinagpapawisan ng malamig at nanlalabo ang paningin.

“Isabel, okay ka lang ba?” tanong ng isa sa mga kaibigan. Ngunit bago pa siya makasagot, tuluyan na siyang nawalan ng malay. Nagkagulo ang lahat. May mga sumigaw at agad na tumawag ng ambulansya.

Ang Pagsasakripisyo

Nabalitaan nina Dr. Francisco at Doktora Leticia ang nangyari at agad silang nagtungo sa ospital, ang mismong pag-aari ng kanilang pamilya. Sa emergency room, masama ang lagay ni Isabel. Habang tinitignan siya ng mga doktor, lumapit si Dr. Francisco. “Ano ang kalagayan ng anak ko?” tanong niya, puno ng pag-aalala sa tinig.

“Doktor, mababa po ang hemoglobin niya at may problema sa kanyang dugo. Kailangan po ng agarang blood transfusion,” paliwanag ng isa sa mga doktor. Kinabahan si Doktora Leticia. “Paano kung walang makitang donor kaagad? Delikado po ang kondisyon niya. Kailangan niya ng dugo sa lalong madaling panahon,” tugon ng isa pang doktor.

Agad silang naghanap ng donor mula sa mga kaibigan at kamag-anak. Ngunit wala ni isa ang tumugma. Ang bawat segundo ay pila gintoo. At habang lumilipas ang oras, lalong nanganganib ang buhay ni Isabel.

Ang Sakripisyo ni Mang Roger

Sa labas ng silid, narinig lahat ni Mang Roger ang usapan. Hindi na siya nagdalawang isip. Lumapit siya sa doktor at mahina ngunit matatag na sinabi, “Doc, ako na po. I-test niyo po ako. Baka tugma ang dugo ko sa kanya.” Nagkatinginan ang mga doktor. Agad nilang isinagawa ang pagsusuri.

At laking gulat ng lahat nang malaman na tugma nga ang dugo ni Mang Roger sa bihirang uri ng dugo ni Isabel. “Handa na po ba kayong mag-donate kaagad?” tanong ng doktor. “Kung buhay ng senorita ang nakataya, kahit ilang beses pa akong magbigay ay handa ako. Para ko na rin siyang anak,” sagot ni Mang Roger.

Ang Pagbabago

Sa sandaling iyon, napahinto si Dr. Francisco at Doktora Leticia. Nabagbag ang kanilang damdamin. Ang matandang palaging binabastos at minamaliit ng kanilang anak ang siyang bukal sa loob na nagsakripisyo upang maligtas lamang ito. At sa loob ng operating room, nagsimula ang transfusion.

Isang pagsasakripisyo na magbibigay ng bagong pag-asa kay Isabel at magbubukas ng pinto sa pagbabagong matagal nang hinihintay ng kanyang mga magulang. Tahimik ang buong ospital. Habang isinasagawa ang transfusion, nakatulog si Isabel. Payapa ngunit nanghihina.

Ang Pagkagising

Sa kabilang kama ay nakahiga si Mang Roger. Nakakabit ang swero at tubo ng dugo na dumadaloy patungo sa ugat ng dalaga. Sa bawat patak ng dugo, tila pa ipinapasa niya hindi lamang ang bahagi ng kanyang buhay, kundi pati na rin ang kanyang pagmamahal at tapat na paglilingkod.

Sa labas ng silid, halos hindi mapakali si Dr. Francisco at Doktora Leticia. Hawak-hawak ng ina ang rosaryo habang paulit-ulit na nagdarasal. Si Dr. Francisco naman ay nakatingin lamang sa salamin ng operating room, ramdam ang bigat ng sitwasyon.

Ang Pagsisisi

“Hindi ko akalain, Francisco,” mahina ang sambit ni Leticia. “Ang taong madalas na pinapahiya ng anak natin, siya pa pala ang maglilikta sa kanya.” Tumango si Dr. Francisco. “Nangingilid ang luha. Kung wala si Roger, baka mawala na tayo ng anak ngayon.”

Makalipas ang ilang oras, natapos ang transfusion. Tagumpay na nailigtas si Isabel mula sa bingit ng kamatayan. Ngunit si Mang Roger, dahil sa edad at panghihina ng katawan, ay kinailangang manatili sa observation room.

Nang magising si Isabel kinabukasan, una niyang nakita ang kamay ng ina na hawak ang kanyang kamay. “Anak, salamat sa Diyos at ligtas ka na,” bulong nila, nangingilid ang luha sa kagalakan.

Ang Pagbabalik sa Normal

Ang Pagbawi

Nagugulan pa si Isabel. “Ma’am, anong nangyari? Bakit ako nandito?” Dahan-dahang ipinaliwanag ng kanyang ama, “Nag-collapse ka, anak. Kinailangan mo ng dugo at wala kaming makuhaang donor na tugma. Kung hindi dahil kay Mang Roger, baka wala ka na ngayon.”

Natigilan si Isabel. Parang tinamaan ng malamig na hangin ang kanyang dibdib. Si Mang Roger. “Oo anak. Siya ang nagbigay ng dugo mo,” sagot ni Doktora Leticia.

Hindi nakapagsalita si Isabel. Sa halip, bumalik sa kanyang alaala ang lahat ng panahong pinahihiya at sinigawan niya ang matanda. Ang bawat salita niyang binitawan noon ay parang mga patalim na ngayon ay bumabalik na tumutusok sa kanyang puso.

Ang Pagbago ng Ugnayan

Isang umaga, nag-ipon siya ng lakas ng loob at nagtungo sa silid ni Mang Roger. Nakita niyang nakaupo ito sa kama, nakasandal at may hawak na librong panalangin. Napatigil siya sa may pintuan, parang bata na nahihiyang lumapit. “Mang Roger!” mahina niyang tawag.

Agad na bumaling ang matanda at nginitian siya. “Señorita Isabel, maayos na po ba ang kalagayan niyo?”

Hindi nakasagot kaagad ang dalaga. Sa halip, biglang bumuhos ang kanyang luha. Lumapit siya at naupo sa gilid ng kama. “Mang Roger, patawarin niyo po sana ako. Ang dami kong nagawang mali sa’yo. Ang dami kong masasakit na salitang binitawan. Ni minsan hindi po kita ginalang. Ikaw pa ang nagligtas sa aking buhay.”

Tahimik lamang si Mang Roger. Tila pinag-iisipan niya kung paano sasagutin ng dalaga. “Senorita, hindi ko naman iniisip ang bagay na yon. Bata ka pa, marami ka pang matututunan. Pero ang mahalaga, ligtas ka na at may pagkakataon pang baguhin ang mga bagay na hindi maganda.”

Ang Pagsisisi

Pero hindi pa rin mapigil ni Isabel ang pagsisisi. “Kung pwede lang, gusto kong bawiin ang lahat ng ginawa ko pero alam kong hindi na pwede. Kaya simula ngayon, nangangako ako na hindi na ako magiging ganon. Gusto kong baguhin ang sarili ko.”

Nang makalabas sila ng ospital, makalipas ang isang linggo, kapansin-pansin ang pagbabago kay Isabel. Hindi na siya sumisigaw sa mga kasambahay. Sa halip, magalang na siyang bumabati at nagpapasalamat. Maging ang mga kaibigan niyang laging kasangga sa panlalait ay nagulat sa nakikitang pagbabago.

Ang Pagkilala

Isang hapon, dumating ang ilan niyang kabarkada sa mansyon. Habang nagkekwentuhan sila, dumaan si Mang Roger bitbit ang ilang gamit. “Uya, nandiyan na naman ‘yung matanda mong driver oh,” biro ng isa sa kanila. “Hindi ka ba nahihiya? Hindi mo pa rin pinapalitan?”

Ngunit laking gulat ng lahat sa naging sagot ni Isabel. “Hindi maaari at hinding-hindi ko ‘yun gagawin. Dahil si Mang Roger ang dahilan kung bakit buhay pa ako ngayon. At kahit anong sabihin niyo, mas karapat-dapat siyang igalang kaysa sa kahit sinong kilala ko.”

Natahimik ang kanyang mga kaibigan. Hindi nila akalaing maririnig nila ang ganitong mga salita mula kay Isabel. Ang dating kilalang mapagmalaki at palaging nakataas ang kilay ngayon ay napakabuti na. Sa mga sumunod na araw, napatunayan ng lahat na hindi lamang sa salita ang pagbabago ng dalaga.

Ang Pagsasakripisyo

Si Isabel na dating kilala sa kanyang kayabangan ay naging simbolo ng pagbabago at kababaang loob. At sa tuwing tinatanong siya ng mga tao kung paano nagsimula ang lahat, ang lagi niyang sagot ay, “Dahil sa isang taong minsan kong hinamak, ngunit siya palang magiging pinakamahalagang guro ng aking buhay.”

Makalipas ang ilang taon, ang pangalan ni Isabel Velasco na dating kilala bilang matapobreng anak ng mga may-ari ng ospital ay naging tanyag. Hindi dahil sa kayamanan ng kanilang pamilya kundi dahil sa mga proyektong kanyang itinatag para sa kapakanan ng mga mahihirap. Naging bukang bibig sa kanilang bayan ang Isabel Foundation, isang organisasyong nagbibigay ng libreng edukasyon, pagkain, at tulong medikal sa mga nangangailangan.

Kasama niya rito ang kanyang mga magulang na buong pusong sumusuporta sa kanya. Ngunit hindi niya kailanman kinalimutan kung saan nagsimula ang lahat. Ang sakripisyo ni Mang Roger.

Ang Huling Pagsasakripisyo

Isang hapon habang ginaganap ang isa sa kanilang feeding program sa isang liblib na barangay, lumapit si Isabel sa mga bata at personal na nag-abot ng pagkain. “Hindi na ako anghel, anak. Ang Diyos ang tunay na nagpadala ng biyaya. Ako’y instrumento lamang,” sabi niya sa isang batang payat na nakatanggap ng kanin at ulam.

Sa likod ng kanyang isip, naaalala niya ang unang pagkakataon na nakaramdam siya ng tunay na kahinaan. Ang gabing muntik na siyang mamatay at si Mang Roger ang nagligtas ng kanyang buhay.

Samantala, si Mang Roger ay matanda na at hirap na sa paglalakad pero patuloy pa ring naninilbihan sa pamilya Velasco. Ngunit sa ibang paraan, hindi na siya itinuturing na simpleng driver kundi isa na siyang miyembro ng pamilya.

Ang Pagsasama

Madalas siyang nakikita sa veranda ng mansyon. Pinapainom ng kape ni Isabel at kinakausap patungkol sa mga plano ng foundation. “Mang Roger,” minsang sabi ni Isabel habang magkasama silang nagkakape. “Kung hindi dahil sa inyo, baka hanggang ngayon ay hindi ko pa rin naiintindihan ang tunay na kahulugan ng buhay. Kayo ang unang nagturo sa akin kung paano maging tao. Hindi bilang anak ng mayaman, kundi bilang kapwa.”

Napangiti ang matanda. “Señorita, wala akong ginawa kung hindi mahalin ka na parang anak. Ang pagbabago ay nasa iyo na mula pa noon. Kailangan lang ng pagkakataon para lumabas.”

Ang Pagsasakripisyo at Pagbawi

Dumating ang panahon na pumanaw na si Mang Roger. Lahat ng tao sa kanilang bayan mula sa pinakamataas hanggang sa pinakamahirap ay dumalo sa kanyang libing. Hindi siya iniwan ni Isabel. Siya mismo ang nag-organisa ng lahat. At sa harap ng puntod ng matanda, nangako muli si Isabel.

“Hindi ako titigil, Mang Roger. Ang lahat ng gagawin ko mula ngayon ay magiging ala-ala ng kabutihan mo sa pamamagitan ng pagtulong sa kapwa. Mananatili kang buhay sa puso ko at ng lahat ng natulungan natin.”

At tunay ngang natupad ang pangakong iyon. Habang tumatagal, mas lalo pang lumalawak ang foundation, mas maraming kabataan ang nakapag-aaral, at mas maraming pamilya ang nabigyan ng pag-asa. Si Isabel na dating kilala sa kanyang kayabangan ay naging simbolo ng pagbabago at kababaang loob.

Konklusyon

Ang kwento ng matandang driver na si Mang Roger at ng kanyang amo na si Isabel ay isang patunay na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa materyal na bagay kundi sa kabutihan ng puso at malasakit sa kapwa. Ang kanilang relasyon, mula sa paghamak hanggang sa pagkilala, ay nagbigay ng inspirasyon sa lahat na ang bawat tao, anuman ang estado sa buhay, ay may mahalagang papel sa lipunan.

Sa huli, ang tunay na pagbabago ay nagsisimula sa ating mga puso at isipan. Si Isabel ay naging simbolo ng pag-asa at pagkilala sa mga sakripisyo ng mga tao sa kanyang paligid, lalo na kay Mang Roger, ang matandang driver na nagbigay sa kanya ng ikalawang pagkakataon sa buhay.