Kaya Ko Nang Palakading Muli ang Anak Mo Sabi ng Batang Pulubi – Hindi Nakapagsalita ang Milyonaryo!

.

.

Kaya Ko Nang Palakading Muli ang Anak Mo: Part 1

Isang batang pulubi, pitong taong gulang, ang lumapit sa isang milyonaryong lalaki na umiyak sa tabi ng kaniyang anak na babae sa Wilche. “Sir, kaya kong patakbuhin muli ang iyong anak,” sabi ng bata. Tumigil ang oras. Umambad kay Mar Santos ang mata ng bata, puno ng tapang at hiwaga. Paano posible at ano ang susunod na mangyayari?

Si Mr. Santos ay kilalang negosyante sa Maynila. Mayaman, maimpluwensya, at halos lahat ng nais niya ay nakakamtan niya. Ngunit sa kabila ng kanyang yaman, may isang bagay na hindi niya matanggal sa kanyang puso: ang pangungulila at sakit ng hindi nakakalakad na anak niyang si Angel. Si Angel ay pitong taong gulang, masayahin at matalino. Ngunit dahil sa isang aksidente noong siya’y tatlong taong gulang, siya’y nasa wheelchair.

Araw-araw, nakaupo siya sa balkonahe ng kanilang malaking bahay. Pinapanood ang mga batang naglalaro sa kalye at lihim na naiinggit sa kanila. Si Mr. Santos, kahit gaano kaabala sa negosyo, ay laging naroon upang magbigay ng pagmamahal, ngunit ramdam din niya ang kakulangan.

Isang hapon, habang naglalakad si Mr. Santos sa gilid ng parke sa kanilang barangay, napansin niya ang isang maliit na bata na nakaupo sa tabi ng kalsada. May kalat na mga bote sa paligid at hawak ang maliit na karton na may nakasulat na “Tulong po.” Ang bata ay marupok, manipis, ngunit may kakaibang kislat sa kanyang mga mata. Lumapit ang bata sa kanya ng may tapang. “Sir,” wika ng batang pulubi, “kaya kong patakbuhin muli ang iyong anak.”

Napahinto si Mr. Santos at tumalikod. Tinitingnan ang batang nakatayo sa kanya ng walang pagkabahala. “Patawarin mo. Anong sinabi mo?” Bungad niya. Halos hindi makapaniwala. “Kaya kong patakbuhin muli si Angel. Sir, kailangan ko lang ng pagkakataon,” patuloy ni Jun, ang batang pitong taong gulang. Ang simpleng pahayag ay nagdulot ng kakaibang lamig sa katawan ni Mr. Santos. Tila huminto ang oras.

Sa loob ng maraming taon, naghanap siya ng gamot, therapy, at espesyalista ngunit walang resulta. At ngayon, isang batang pulubi ang nagsasabing kaya niyang gawin ito. “Bata ka lang,” sagot ni Mr. Santos, nanginginig ang boses. “Paano mo magagawa yon? Hindi mo ba alam na…” Tumigil siya sa pagsasalita, nahiyaang kapusin ang kanyang pangungusap. Ang kislap sa mga mata ni Jun ay nagpapaalala sa kanya ng isang bagay na matagal na niyang nakalimutan: ang pag-asa.

“Sir, ang paniniwala ang pinakamahalaga. At ako naniniwala na kaya kong tulungan si Angel,” malakas at matatag na sabi ni Jun. Huminga ng malalim si Mr. Santos at tumingin kay Angel na nakaupo sa wheelchair. Sa kanyang mga mata, nakita niya ang isang kakaibang tiwala. Isang pag-asa na matagal niyang hinahanap. Mula sa araw na iyon, nagbago ang lahat sa buhay nila.

Si Jun ay hindi lang basta batang pulubi. Parang siya’y may dalang liwanag, isang misteryo, at isang pangako na mababago ang kadhahanan ni Angel. Ngunit alam ni Santos, kahit gaano siya kabilis maniwala, kailangan niyang subukan. Kailangan niyang magtiwala sa batang iyon.

Sa loob ng munting silid ni Angel, habang si Jun ay tumayo sa harap ng maliit na wheelchair, nagsimula ang isang kakaibang proseso. Isang proseso na puno ng hiwaga, pag-asa, at mga luha. Ngunit hindi lahat ay magiging madali. Maraming tao ang magdududa, maraming puso ang matatakot, at maraming pag-aalinlangan ang susubok sa kanilang paniniwala.

Ngunit si Jun, kahit na maupok ang katawan at simpleng bata lamang, ay may kakaibang determinasyon. Sa bawat titig niya kay Angel, tila sinasabi niya, “Hindi ka nag-iisa. Akayanin natin ito.” At si Angel, sa kanyang maliit na boses, ay ngumiti. Ang unang ngiti na walang takot, walang lungkot, isang ngiti ng pag-asa.

At sa unang sandali, si Mr. Santos ay nagulat ng makita ang kanyang anak na kumikislap ang mga mata sa tuwa. Ilang beses na siyang nagdadasal para sa pag-galing ni Angel, ngunit ngayon, tila may bagong pag-asa na nag-aalab sa kanyang puso. Kinabukasan, maagang bumangon si Mr. Santos, puno ng pag-asa. Hindi pa rin siya mapanatag mula sa mga salitang binitiwan ni Jun: “Kaya kong patakbuhin muli ang anak niyo.” Paulit-ulit itong umuukit sa isip niya.

Paglabas niya ng bahay, nadatnan niyang si Jun ay naroon na sa labas ng gate. Nakaupo sa sementong gilid ng kalsada. “Sir, masigla niyang bati. Pwede po ba akong makapasok ngayon kay Angel?” Natigilan si Mr. Santos. “Ang aga mo, bata. Wala ka bang pamilya? Saan ka umuwi?” tanong niya. Umiling si Jun at sumulyap sa langit. “Wala na po. Sa bangketa po ako madalas natutulog. Pero ayos lang po kasi ngayon may mahalaga po akong gagawin.”

May kung anong kumusok sa puso ni Mr. Santos. Tinawag niya ang guwardiya. “Papasukin mo siya.” At sa unang pagkakataon, isang batang pulubi ang tumawid sa loob ng malaking tarangkahan ng mansyon ni Mr. Santos. Isang lugar na puno ng mamahaling kotse, magagarbong halaman, at katahimikan. Pagpasok nila, sinalubong sila ni Angel. Nakaupo sa wheelchair at may maliit na stuffed toy na paborito niya, isang puting kuneho.

“Papa, siya po ba ‘yung batang sinasabi mo kahapon?” masiglang tanong ni Angel. “Ana, siya si John,” tugon ni Mr. Santos sa ngiti. “Hello po,” bati ni John sabay ngiti rin. “Ang ganda mo pala.” Namula si Angel at tawa ng mahina. “Salamat po. Pero sabi ni papa, tutulungan mo raw akong maglakad.”

Tumango si Jun at sa unang pagkakataon, lumapit siya sa harap ng wheelchair ni Angel. “Angel, pero kailangan mo munang maniwala kasi kapag naniwala ka, yung katawan mo makikinig sa puso mo.” Napatingin si Mr. Santos. “Bata, anong ibig mong sabihin?” Ngumiti si Jun. “Minsan po, lahat ng paggaling ay galing sa gamot. Minsan galing po yan sa puso. Kapag tinanggap ng katawan na kaya niyang gumaling, doon po nagsisimula ang himala.”

Hindi maintindihan ni Mr. Santos kung anong ibig sabihin ng bata. Ngunit sa mga mata ni Jun, may kung anong lalim. Parang may karanasang lampas sa edad niya. “Angel,” patuloy ni Jun. “Pikitin mo muna ang mata mo.” Sumunod si Angel. “Ngayon, isipin mong tumatakbo ka. Isipin mong nilalaro mo yung mga kaibigan mo sa parke. Ramdamin mo ‘yung hangin. Huwag kang matakot. Ahimik kang paligid.”

Si Mr. Santos, bagamat’t may halong pagdududa, ay hindi makapaniwalang nakikinig siya sa isang batang pulubi na tila may kakayahang magpatigil ng oras. Pagkatapos ng ilang sandali, bumukas ang mga mata ni Angel at may luha itong tumulo. “Jun!” mahina sabi ni Angel. “Parang may naramdaman akong kakaiba sa paa ko.”

Nanlaki ang mga mata ni Mr. Santos. “Anong ibig mong sabihin, Ana?” “Para po bang may kumikiliti sa paa ko?” sagot ng bata, nanginginig sa emosyon. Mabilis na lumuhod si Mr. Santos at hinawakan ang mga paa ni Angel. “Angel, kaya mo bang igalaw kahit kaunti?” Ahimik si Angel sa loob ng ilang segundo hanggang sa marahan niyang igalaw ang kaliwang daliri ng paa. Kaunti lang pero gumalaw ito.

“Anak, gumalaw!” Halos mapasigaw si Mr. Santos. Napaluha si Angel at si Jun naman ay ngumiti lamang. “Sabi ko po sa inyo, sir, kailangan lang po nating maniwala.” Kinabukasan, mas lalo pang naging interesado si Mr. Santos kay Jun. Dinala niya ito sa loob ng bahay. Pinakain, pinapaliguan, at binigyan ng bagong damit.

“Bata!” sabi niya habang sabay silang kumakain ng almusal. “Saan mo natutunan ang mga ganitong bagay? May nagturo ba sa’yo?” Umiling si Jun. “Wala po. Pero minsan po, kapag nakakatulog ako, may nagtuturo sa akin sa panaginip. Isang matandang lalaki po. Sinasabi niya, ‘Gamitin mo ‘yung mabuting puso mo para tumulong.’ Kaya po, tuwing may nakikita akong may sakit, sinusubukan ko lang pong tulungan.”

Natigilan si Mr. Santos. “Panaginip,” tanong niya. Pero hindi na siya nagtanong pa. “Baka mas mabuting pakinggan muna ang bata kaysa husgahan.” Sa mga sumunod na araw, araw-araw na nagkikita sina Jun at Angel, gumagawa sila ng mga simpleng ehersisyo, naglalaro, at minsan ay nagdarasal sabay. Bawat araw, mas lalo pang gumaganda ang kondisyon ni Angel. Unti-unti pero malinaw, nakakagalaw na siya ng puhod.

At sa bawat pagngiti ni Angel, nakikita ni Santos ang pagbangon ng kanyang sariling pag-asa. Ngunit hindi lahat ay natuwa. Isang gabi, habang nakaupo siya sa veranda, lumapit ang kanyang business partner na si Mr. Robles. “Tony,” sabi nito. “Narinig kong may batang pulubi kang kinapasok sa bahay. Hindi maganda ‘yan. Baka scam lang yan. Hindi mo siya kilala, Robles?” Sagot ni Mr. Santos. “May kakaiba sa batang iyon. Parang siya ang sagot sa panalangin ko.”

Ngunit ngumisi si Robles. “O sagot siya sa problema mo. Tony, huwag kang magpadala sa emosyon. Kung gusto mo, ipa-check natin yang bata. Baka ginagamit ka lang.” Hindi kumibo si Mr. Santos. Ngunit sa loob niya may halong pagdududa. Tama ba si Robles? O baka naman si Jun ay isang himala na hindi lang niya lubos maunawaan?

Kinabukasan, napansin nilang si Jun ay mukhang matamlay. “Jun, ayos ka lang?” tanong ni Angel. “Opo,” sagot ng bata. Pero ramdam ng lahat ang panghihina niya. “Siguro po kasi kahapon sobrang saya ko. Nakalimutan kong kumain.” “Abat’t hindi pwede ‘yan,” sabi ni Mr. Santos. “Simula ngayon, dito ka natitira. Wala ka ng isipin na bangketa o gutom.”

Ngumiti si Jun. “Salamat po, sir. Pero baka po hindi ako magtagal.” Napakunot ang noon ni Mr. Santos. “Anong ibig mong sabihin?” Ngumiti lang si Jun at tiningnan si Angel na masigla na ngayong nag-iinsayo maglakad sa tulong ng walker. “Kapag po natuto na siyang lumakad ulit, aalis na po ako kasi may iba pa po akong kailangang tulungan.”

At sa sandaling iyon, parang may malamig na hangin na dumampi sa likod ni Mr. Santos. Tila ba alam ni Jun ang higit pa sa ipinapakita niya. At sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit siya sa isang katotohanang magpapayanig sa puso ng milyonaryo. Isang lihim na magpapabago sa kanyang buhay magpakailanman.

Part 2

Mabilis lumipas ang mga araw. Sa bawat umaga, maagang dumarating si Jun sa silid ni Angel. Dala ang kanyang maliit na bag na puno ng mga pinagtagpitagping papel at mga tinapay na minsan ay ibinibigay ni Mr. Santos. Sa bawat araw na magkasama sila, parang may kakaibang liwanag na bumabalot sa bahay. Parang muling nagkaroon ng buhay ang mga halakhakan at musika sa mga dingding na dati puro katahimikan at lungkot.

“Jun, tingnan mo. Kaya ko nang tumayo ng tatlong segundo,” masayang sigaw ni Angel isang umaga habang nakahawak sa walker. Napangiti si Jun at mabilis na lumapit. “Galing mo, Angel. Sabi ko sa’yo, huwag kang sumuko.” Sa gilid ng kwarto, naluha si Mr. Santos habang pinapanood ang kanyang anak. Hindi siya makapaniwala. Sa loob ng tatlong taon ng pagod, pagdarasal, at pagastos sa mga ospital sa ibang bansa, walang nakapagpagaling kay Angel. Pero ngayon, isang batang pulubi lang ang dahilan kung bakit unti-unti na itong nakakatayo.

Isang gabi, habang nagdiriwang silang tatlo sa maliit na tagumpay ni Angel, napansin ni Santos ang isang kakaibang marka sa braso ni Jun. Maliit na parang tatsulok na may liwanag kapag tinatamaan ng ilaw. “Jun, ano ‘yan sa braso mo?” tanong niya. Agad tinakpan ni Jun ang marka. “Ah, dati pa po ‘yan. Sabi ng nanay ko, regalo raw po ‘yan ni Lord.” “Regalo?” tanong ni Santos, nagtataka. “Opo. Sabi niya po kapag tumulong ka ng tapat sa puso, ilaw raw po ‘to. Pero matagal ko na pong hindi nakikita yang umiilaw. Hanggang ngayon lang uli.”

Nanahimik si Mr. Santos. May malamig na kilabot siyang naramdaman. Hindi niya alam kung anong paliwanag pero alam niyang may kakaibang hiwaga sa batang ito. Kinabukasan, habang nag-iinsayo si Angel, dumating si Dr. Miranda, ang personal na doktor ng pamilya. “Tony,” sabi niya kay Mr. Santos. “May balita ka bang gusto kong i-verify? Totoo bang nakakatayo na si Angel?”

Ngumiti si Mr. Santos. “Hindi ko rin maipaliwanag, pero tingnan mo na lang.” Pagpasok nila sa kwarto, nagulat si Dr. Miranda nang makita si Angel na marahang naglalakad gamit ang walker. “Oh my God,” sabi ng doktora. “Hindi ito posible. Ayon sa mga resulta, permanenteng paralisado ang lower nerves niya.” Lumapit si Jun ng mahinahon. “Doc, minsan po, hindi lang katawan ang kailangang gamutin, puso rin po.”

Napatingin sa kanya si Dr. Miranda. Parang gusto sanang sumagot ng siyensya pero hindi niya magawa. Nakita niya mismo ang milagro. Mula noon, kumalat sa mga tao sa paligid ang kwento ng batang pulubi na nagpapagaling ng mga may sakit. May mga kapitbahay na kumakatok sa gate, umaasang matulungan din sila ni Jun, ngunit ayaw ni Santos na pagdiskitahan ang bata.

“Jun, ayokong mapagod ka. Bata ka pa,” sabi niya. “Opo, sir,” mahinahon niyang tugon. “Pero gusto ko pong tumulong hangga’t kaya ko. Kasi po, sabi ni nanay, ‘yung kabutihan daw po kapag itinago, mawawala.”

Isang gabi, habang natutulog si Angel, narinig ni Mr. Santos si Jun na nagsasalita mag-isa sa labas ng veranda. Maingat siyang lumapit at pinakinggan ito. “Salamat po, Nanay,” bulong ni Jun habang nakatingala sa langit. “Natupad ko na po yung pangako ko. Napalakad ko na si Angel.” Tumigil si Mr. Santos, biglang kinabahan. “Jun, anong ibig mong sabihin?” “Pangako sa nanay mo,” sagot ni Jun.

Nagulat si Jun pero ngumiti. “Sir, matagal na pong wala si nanay. Noong namatay siya, humingi ako ng isang hiling sa langit. Sabi ko, ‘Gusto kong makapagligtas ng kahit isang bata.’” Napuno ng emosyon si Mr. Santos. “At mula noon, binigyan po ako ni Lord ng kakayahan. Pero bakit beses pong ginagamit ko to, humihina po ako.”

Nanlaki ang mga mata ni Mr. Santos. “Anong ibig mong sabihin? Humihina ka?” Ngumiti si Jun. “At sa liwanag ng buwan, nakita ni Mr. Santos ang pamumutla ng kanyang balat. At ang liwanag sa marka sa kanyang braso ay bahagyang nagdilim. “Kada gumagaling po ang isang tao, may kapalit. Pero ayos lang po sa akin, sir. Kasi kapag nakikita kong gumagaling sila, parang gumagaan ang mundo ko.”

Hindi napigilan ni Santos ang luhang pumatak sa kanyang pisngi. Nilapitan niya si Jun at niyakap ito ng mahigpit. “Jun, hindi mo kailangang isakripisyo ang sarili mo. Bata ka pa.” Ngumiti lang ang bata. “Sir, minsan po, yung mga bata tinuturuan lang ng mundo kung paano magmahal ng totoo.”

Kinabukasan, isang nakakaantig na tagpo ang nasaksihan ni Mr. Santos. Si Angel, walang tulong, unti-unting tumayo at nakalakad ng tatlong hakbang. Tumili si Angel sa tuwa. “Papa, nakalakad ako!” Napaluhod si Mr. Santos sa saya at niyakap ang anak ng mahigpit. “Anak, hindi ko alam kung anong milagro ito. Pero salamat sa Diyos.”

Ngunit sa likuran nila, si Jun ay nakaupo sa sahig, hawak ang dibdib at nanghihina. “John, ayos ka lang?” lumapit si Angel. “Opo,” sagot ni Jun, pilit na ngumingiti. “Masaya lang po ako kasi natupad ko na po yung pangako ko.” Napaluha si Angel at si Mr. Santos. Hinawakan ni Angel ang kamay ni Jun. “Huwag kang mawawala ha.” Ngumiti si Jun. “Hindi po ako mawawala. Basta po, tuwing tatakbo ka, isipin mo na andiyan ako.”

Sa sumunod na araw, hindi na nila nakita si Jun sa bahay. Hinanap nila siya sa kalsada, sa parke, sa mga lumang eskinita. Ngunit wala. Parang hangin lang siyang naglaho. Isang linggo ang lumipas, isang matandang pulubi ang dumating sa gate at iniabot ang isang lumang papel kay Mr. Santos. “Sabi po ni Jun, kapag gumaling na si Angel, ibigay ko po ito sa inyo.”

Binuksan ni Mr. Santos ang papel at doon niya nabasa ang sulat kamay ni Jun. “Sir, salamat po sa lahat. Hindi po ako ordinaryong bata. Isa lang po akong kaluluwang nagbalik para tuparin ang pangako ko kay nanay. Ang magpagaling ng isa pang bata bago ako bumalik sa kanya. Salamat po sa pagpayag ninyong maging parte ako ng pamilya. Ngayon po, masaya na ako. Sabihin niyo kay Angel, tumakbo siya para sa akin.”

Nang matapos basahin ni Santos ang sulat, napahawak siya sa kanyang puso. Sa sandaling iyon, ramdam niya ang malamig na hangin na dumampi sa pisngi niya. At sa di kalayuan, parang narinig niya ang boses ni Jun. Mahina ngunit puno ng ngiti. “Sir, salamat po.”

At mula noon, tuwing makikita ni Mr. Santos si Angel na tumatakbo sa hardin, may isa siyang laging sinasabi sa hangin. “Salamat, Jun. Hindi mo lang pinalakad ang anak ko. Pinalakad mo rin ang puso kong matagal ng natigil.”

Pagkalipas ng ilang linggo matapos mawala si Jun, tila nag-iba ang takbo ng buhay sa mansyon ni Mr. Santos. Ang dating bahay na puno ng katahimikan at kalungkutan ay ngayon puno ng kawanan, musika, at bagong pag-asa. Si Angel, sa edad na pitong taon, ay tuluyan nang nakakalakad. Minsan ay nababagsak pa siya, pero sa bawat pagtayo niya, palaging may ngiti sa labi.

Parang may tinig na bumubulong sa kanya. “Kaya mo ‘yan.” Araw-araw pumupunta siya sa hardin kung saan siya unang pinatayo ni Jun. Doon siya tumatakbo, umiikot sa mga bulaklak at tinatanaw ang langit. “Jun,” bulong niya minsan. “Nakikita mo ba ako? Nakakalakad na ako.”

At sa bawat dampi ng hangin, pakiramdam ni Angel ay naroon siya, nakangiti at nagbabantay. Si Mr. Santos naman ay nagbago. Ang dating abala sa negosyo ngayon ay mas madalas sa bahay. Ipinasara niya ang ilang sangay ng kanyang kumpanya at binuksan ang isang foundation na ipinangalan niya kay Jun: The John Foundation for Children with Disabilities. Layunin nitong tumulong sa mga batang may sakit, kapwa sa pisikal at emosyonal.

Isang araw, habang pinipirmahan ni Mr. Santos ang ilang papeles para sa foundation, dumating si Dr. Miranda, ang doktor ni Angel. “Tony,” sabi niya. “May gusto akong ipakita sa’yo.” Inabot niya ang isang brown envelope. “Ito ang huling resulta ng test ni Angel. Gusto ko lang sabihin, walang paliwanag dito. Ang mga nerve endings na dati ay patay, ngayon ay aktibo.”

Walang makitang dahilan sa medical pero may nakita akong kakaibang marka sa paa ni Angel. Pareho sa nakita mong marka noon sa braso ni Jun. Napatigil si Mr. Santos, nabitawan ang hawak na papel. “Ano ka mo?” tanong niya, naguguluhan. “Isang maliit na tatsulok na bahagyang kumikislap kapag tinatamaan ng araw,” sagot ng doktora. “Hindi ko alam kung anong ibig sabihin noon pero siguro isang tanda.”

Ahimik si Mr. Santos. Ngunit sa loob niya, parang may sumiklab na damdamin. Isang tanda ng himala. Marahan niyang hinaplos ang sulat ni Jun na itinago niya sa kanyang bulsa mula pa noon. Sa bawat salitang nakasulat doon, naramdaman niyang parang buhay pa ang bata.

Kinabukasan, isinama niya si Angel sa lumang parke kung saan unang lumapit si Jun sa kanya. Parehong lugar, parehong simoy ng hangin. “Papa,” sabi ni Angel. “Dito po ako unang nakita ni Jun.” “Bakit anak?” sagot ni Mr. Santos at ngumiti. “Hindi ko akalaing dito rin magsisimula ang lahat.”

Habang nakaupo sila sa damuhan, napansin ni Angel ang isang maliit na batang lalaki sa dulo ng parke. Nakaupo sa ilalim ng puno, may hawak na lumang kahon ng tinapay. “Papa, tingnan mo po. Parang si Jun.” Napalingon si Mr. Santos. At totoo nga, ang bata ay nakangiti, payat at nakatingin ng diresto sa kanila.

Umayos si Angel, inakbuhan ito. Ngunit paglapit niya, wala na roon ang bata. Ang naiwan lang ay isang maliit na papel na nakatusok sa lupa. Kinuha niya ito at ibinigay sa kanyang ama. Nakalagay sa sulat, “Sir, hindi po lahat ng himala ay kailangang makita. Minsan nararamdaman lang. Huwag niyo pong kalimutan basta may mabuting puso, may pag-asa.”

Niyakap ni Santos ang kanyang anak at sabay silang napaluha, hindi dahil sa lungkot kundi dahil sa saya at pasasalamat. Sa sandaling iyon, alam nilang hindi lang nila naalala si Jun; naroon pa rin siya sa bawat galaw ng hangin, sa bawat ngiti ni Angel, at sa bawat batang natutulungan ng kanilang foundation.

Lumipas ang mga taon. Lumaki si Angel bilang inspirasyon ng maraming bata. Madalas siyang nagkukwento sa mga outreach program ng John Foundation. “Alam niyo ba?” wika niya sa mga bata. “May isang batang pulubi na tinuruan akong maniwala na kaya kong maglakad. Ang pangalan niya ay Jun.”

At kahit wala na siya rito, dala ko pa rin ang kanyang kabutihan. Minsan habang naglalakad si Angel sa tabi ng dagat, napahinto siya at napatingala sa langit. May nakita siyang liwanag na tila kumikislap sa mga ulap. Isang pamilyar na ngiti. Ngumiti siya at mahina niyang bulong, “Salamat Jun, dahil sa’yo, natutunan kong kumayo kahit gaano kasakit at tumakbo kahit takot akong bumagsak.”

At sa malayo, sa gitna ng liwanag ng dapithapon, may aninong batang nakatayo, nakangiti at kumakaway. Parang sinasabi, “Angel, magpatuloy ka kasi sa bawat mabuting gawa mo, doon ako nabubuhay.” Bumalik si Angel sa kanyang ama. Niakp ito ng mahigpit. “Papa, naramdaman ko po si Jun,” sabi niya.

Ngumiti si Mr. Santos, pinahid ang luha. “Anak, siguro nga hindi lang siya basta bata. Isa siyang himalang ipinadala para turuan tayong magmahal.” At mula noon, sa tuwing may batang natutulungan ng kanilang foundation, sa bawat ng mga batang muling nakakalakad o nakakangiti, palaging naroroon sa larawan ng kanilang opisina ang isang maliit na frame.

Larawan ng batang pulubi na may ngiti sa labi at sa ilalim nito ang nakasulat, “Sir, kaya kong patakbuhin muli ang anak niyo.” At sa bawat pagtingin ni Mr. Santos sa larawang iyon, palaging bumabalik sa kaniya ang sandaling iyon sa parke kung saan unang tumigil ang oras at nagsimula ang himala.

Lumipas ang 10 taon mula ng unang lumapit si Jun sa parke. Bitbit ang mga salitang hindi kailanman malilimutan ni Mr. Santos. “Sir, kaya kong patakbuhin muli ang anak niyo.” Ngayon, ang dating batang nakaupo sa wheelchair ay isang dalagang kinikilala sa buong bansa. Si Angel Santos, founder at motivational speaker ng The John Foundation.

Nakasuot siya ng puting bestida habang naglalakad sa entablado ng isang malaking auditorium, libo-libong tao ang nakaupo. Tahimik na nakikinig habang nagsisimula siyang magsalita. Sa harapan, nakaupo si Mr. Santos. Maputi na ang buhok ngunit ang mga mata ay puno pa rin ng parehong damdaming naramdaman niya noon: pagmamalaki at pag-ibig.

“Alam niyo,” panimula ni Angel habang ngumingiti. “Nung bata ako, akala ko po, hindi ko alam kung makakalakad pa ako. Pero isang araw, may batang pulubi ang lumapit sa amin ni papa. Sabi niya, kaya daw niyang patakbuhin muli ako. Akala namin biro lang. Pero alam niyo, totoo pala ang mga himala.”

Tahimik ang buong bulwagan. Lahat ay nakikinig. Bawat mata ay nakatutok sa kanya. “Ang batang iyon ang nagturo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng pag-asa. Tinuruan niya akong maniwala kahit wala na akong dahilan para maniwala. Tinuruan niya akong kumayo kahit lahat ng tao sinasabing hindi ko na kaya.”

Huminga ng malalim si Angel. Sa kanyang kamay, hawak niya ang lumang papel. Ang sulat ni Jun na binigay ng matandang pulubi noon. “Hanggang ngayon, dala ko pa rin itong sulat niya,” sabi niya habang pinapakita ito sa mga tao. “At gusto kong basahin sa inyo ang huling mensahe niya.”

Binasa niya ito ng dahan-dahan, bawat salita puno ng damdamin. “Sir, salamat po sa lahat. Hindi po ako ordinaryong bata. Isa lang po akong kaluluwang nagbalik para tuparin ang pangako ko kay nanay. Ang magpagaling ng isa pang bata bago ako bumalik sa kanya. Sabihin niyo kay Angel. Tumakbo siya para sa akin.”

Bumaba ang tinig ni Angel. Sa kanyang mga mata kumikislap ang mga luha ngunit nakangiti siya. “At simula noon, hindi lang ako kumakbo para kay Jun. Tumatakbo ako para sa lahat ng batang nawawalan ng pag-asa. Dahil kung may natutunan ako sa kanya, iyon ay ang kabutihan. Kapag ipinasa, nagiging walang hanggan.”

Umayo ang buong audience at nagpalakpakan. Si Mr. Santos, hindi na napigilang mapaluha. Sa loob ng kanyang puso, alam niyang kahit wala na si Jun, naroon pa rin ito sa bawat batang tinutulungan nila, sa bawat ng ng mga batang muling nabubuo.

Pagkatapos ng programa, pumunta si Angel sa lumang parke kung saan unang nagtago ang lahat. Nakatayo siya sa ilalim ng parehong puno. Ngayon ay may maliit na plake sa lupa na nakasulat, “Dito unang nagtago sina Angel at Jun, isang himala ng pag-asa at kabutihan.”