ISANG MILYONARYO ANG UMUWI PARA SA HAPUNAN AT NAKITA ANG BAGONG YAYA KASAMA ANG KANYANG MGA QUA…

.
.

PART 1: ANG YAYA NA NAGBALIK NG LIWANAG

Kabanata 1: Ang Pag-uwi ng Milyonaryo

Maagang dumating si Ramon de Villa sa mansyon sa Alabang. Sa labas, ang mga puno ng palma ay sumasayaw sa hangin, tila ba nagbubunyi sa kanyang pagbabalik. Ngunit sa puso ng negosyante, walang saya—tanging pagod at lungkot ang naroon. Tatlong taon na ang lumipas mula nang pumanaw si Isabel, ang kanyang asawa, sa panganganak sa kanilang quadroplets, at simula noon, ang bahay ay tila nawalan ng kulay.

Bumaba siya mula sa sasakyan, bitbit ang laptop at isang maliit na bag. Sa loob ng bahay, sinalubong siya ng katahimikan—ibang-iba mula sa dati, kung saan ang bawat sulok ay puno ng tawanan at sigawan ng mga bata. Ngayon, ang mga quadroplets—sina Bea, Briel, Bella, at Betina—ay nagkukulong sa sarili nilang mundo, at ang mga yaya, parang mga multo lang na dumaraan.

“Sir Ramon,” bati ni Manang Zenny, ang mayordoma, “kumusta po ang biyahe niyo?”

“Mabuti naman, Manang. Nasaan ang mga bata?” tanong ni Ramon, pilit na ngumiti.

“Nasa kwarto po, nag-aaral. May bagong yaya na po sila—si Luisa Santos. Kakadating lang kahapon.”

Tango lang ang isinukli ni Ramon. Napakarami nang yaya ang dumaan sa bahay na ito, at lahat ay sumuko. Ngunit sa isang iglap, nagbago ang lahat nang marinig niya ang tawa ng kanyang mga anak mula sa kusina—isang tunog na matagal na niyang hindi narinig.

Kabanata 2: Ang Bagong Yaya

Si Luisa Santos ay isang simpleng babae mula Batangas. May malalim na mga mata, mahaba ang buhok, at may ngiting kayang magpainit ng malamig na kwarto. Sa unang araw niya sa mansyon, agad niyang napansin ang bigat ng atmospera—parang may ulap na nakatabon sa bawat dingding.

Ngunit hindi siya nagpatinag. Sa halip, nilapitan niya ang mga bata habang nag-aalmusal.

“Magandang umaga, mga bata. Ako si Ate Luisa, ang bagong yaya. Pwede ba akong sumali sa inyong almusal?”

Tahimik ang apat. Si Bea, ang panganay, ang unang nagsalita. “Ika-labing tatlo ka na. Sabi ni Manang Zenny, malas daw ang trese.”

Ngumiti si Luisa. “Hindi ako naniniwala sa malas, anak. Naniniwala ako sa swerte na tayo ang gumagawa.”

Nagpalitan ng tingin ang mga bata. Si Briel, ang pinakapilyo, ay nagtanong, “Matatakutin ka ba sa gagamba?”

“Hindi,” sagot ni Luisa, “sa bukid namin, kaibigan ko ang mga gagamba. Alam niyo ba na sila ay gumagawa ng pinakamagandang sapot sa mundo?”

Nagulat ang mga bata. Mula noon, parang may nausog na harang. Sa unang pagkakataon, may yaya silang hindi natakot, hindi nagalit, hindi nagmamadaling umalis.

Kabanata 3: Mga Patibong at Unang Laban

Ngunit hindi pa tapos ang pagsubok. Sa mga sumunod na araw, sinubukan ng mga bata ang bagong yaya. Nilagyan nila ng asin ang asukal, naglagay ng balde ng tubig sa pinto, at nagkalat ng pekeng gagamba sa kama ni Luisa.

Ngunit sa halip na magalit, ginawang laro ni Luisa ang lahat.

“Ang galing ng patibong niyo! Pero alam niyo ba, sa science, kapag pinaghalo ang suka at baking soda, puputok ito! Gusto niyo bang subukan?”

Nagliwanag ang mga mata ng mga bata. Sa halip na maging away, naging science experiment ang bawat patibong. Unti-unti, natutunan nilang magtiwala. Unti-unti, natutunan nilang tumawa muli.

Kabanata 4: Ang Unang Gabi ng Bagyo

Isang gabi, bumuhos ang malakas na ulan. Ang hangin ay humahampas sa mga bintana, at ang kulog ay nagpapayanig sa buong bahay. Sa kwarto ng mga bata, nagtipon ang apat. Tahimik si Bella, nanginginig sa takot. Si Bea, pilit na nagpapakatatag.

Pumasok si Luisa, may dalang mga kumot at flashlight. “Camping tayo! Gagawa tayo ng tent mula sa mga kumot, tapos magku-kwento ako ng alamat tungkol sa mga prinsesang tagapagbantay ng bagyo.”

Nagsiksikan ang mga bata sa ilalim ng tent. Habang umiikot ang ilaw ng flashlight, nagsimula si Luisa, “Noong unang panahon, may apat na prinsesa, bawat isa ay may kapangyarihan—lupa, tubig, apoy, at hangin…”

Habang lumalakas ang ulan, nabighani ang mga bata sa kwento. Unti-unting nawala ang takot. Sa unang pagkakataon matapos ang maraming bagyo, natulog sila ng mahimbing—magkakayakap, may ngiti sa labi.

Kabanata 5: Ang Pagbabalik ng Ama

Kinabukasan, nagulat si Ramon nang makita ang mga anak na masigla, nagkukulitan, at nagtutulungan maghanda ng almusal. Si Luisa, tahimik lang na nagmamasid, ngumiti sa kanya.

“Magandang umaga, Sir,” bati ni Luisa.

“Magandang umaga,” sagot ni Ramon, hindi maitago ang tuwa. “Salamat sa ginagawa mo para sa mga bata.”

“Wala po iyon, Sir. Ginagawa ko lang po ang aking trabaho,” sagot ni Luisa, ngunit may lihim na saya sa kanyang mga mata.

Kabanata 6: Mga Lihim ng Mansyon

Habang lumilipas ang mga araw, napansin ni Luisa ang mga lihim ng mansyon. May drawer si Bea na puno ng liham para kay Mama sa langit. Si Bella ay may mga guhit ng isang babaeng may gintong buhok at asul na mata. Si Briel ay nagtatago ng mga bato at kabibe—mga alaala ng huling lakad kasama si Isabel. Si Betina ay laging may hawak na lumang teddy bear.

Isang gabi, nadatnan ni Luisa si Ramon sa veranda, nag-iisa, hawak ang isang lumang larawan ni Isabel.

“Ang hirap pala, Luisa,” bulong ni Ramon. “Akala ko, pag mayaman ka, madali ang lahat. Pero hindi pala kayang bilhin ng pera ang pagmamahal, o ang paghilom ng sugat.”

Tahimik lang si Luisa, nakikinig. “Hindi po kayo nag-iisa, Sir. Lahat tayo, may sugat. Pero ang mahalaga, may mga taong handang samahan ka sa paghilom.”

Kabanata 7: Pagkakaisa

Dumating ang araw ng school play. Ang mga bata ay gaganap bilang mga snowflake. Si Ramon, sa unang pagkakataon, ay nandoon—naka-upo sa unang hilera, hawak ang kamay ni Luisa at Manang Zenny.

Sa entablado, kumanta at sumayaw ang mga bata. Sa dulo ng palabas, sumigaw si Bea, “Para kay Papa at kay Tita Luisa! Mahal namin kayo!”

Nagpalakpakan ang buong audience. Tumulo ang luha sa mata ni Ramon, at sa unang pagkakataon, naramdaman niyang buo ulit ang kanyang pamilya.

PART 2: ANG BAGONG SIMULA AT MGA LIWANAG SA DULO NG BAGYO

Kabanata 8: Mga Alaala at Pagpapatawad

Pag-uwi mula sa school play, nagtipon ang pamilya sa sala. Binuksan ni Ramon ang lumang photo album. Isa-isa nilang tiningnan ang mga larawan ni Isabel—ang kasal, ang pagbubuntis, ang unang birthday ng mga bata.

“Si Mama ay parang araw,” sabi ni Bea, “kahit wala na siya, ramdam pa rin natin ang init niya.”

“Tama ka, anak,” sagot ni Ramon. “At sa bawat araw na magkasama tayo, pinipili nating gawing mas maliwanag ang mundo.”

Kabanata 9: Ang Lihim na Hardin

Isang Sabado, inimbitahan ni Luisa ang mga bata sa hardin. “Gagawa tayo ng lihim na hardin para kay Mama. Bawat isa magtatanim ng paborito niyang bulaklak.”

Nagtrabaho ang lahat—nagbungkal ng lupa, nagtanim ng rosas, sampaguita, at sunflower. Si Ramon ay naglagay ng maliit na upuan sa tabi ng mga bulaklak.

“Tuwing gusto niyong kausapin si Mama, pwede kayong pumunta rito,” sabi ni Luisa.

Naging sagrado ang hardin. Tuwing may problema, tuwing may saya, doon nagtitipon ang magkakapatid, nagkukuwento, nagdarasal.

Kabanata 10: Ang Bagong Simula

Lumipas ang mga buwan. Unti-unti, bumalik ang kulay sa mansyon. Ang dating malamig na silid ay napuno ng tawanan, musika, at kwento. Si Ramon ay naging mas present, mas mapagmahal. Si Luisa, mula sa pagiging yaya, ay naging kaibigan, tagapayo, at kalaunan—isang bahagi ng pamilya.

Isang gabi, habang nagdi-dinner, biglang nagtanong si Briel, “Papa, pwede bang dito na lang tumira si Tita Luisa magpakailanman?”

Nagkatinginan si Ramon at Luisa, parehong nagulat, parehong may ngiti.

“Kung gusto ni Tita Luisa, syempre,” sagot ni Ramon.

Ngumiti si Luisa, “Habang kailangan niyo ako, hindi ako aalis.”

Kabanata 11: Ang Unang Birthday ni Ramon na May Liwanag

Dumating ang kaarawan ni Ramon. Sa unang pagkakataon, nagplano ang mga bata ng surpresa. Gumawa sila ng card, nagluto ng pancake na hugis puso, at naghandog ng kanta.

“Happy birthday, Papa! Salamat sa lahat! Salamat sa pagmamahal!” sigaw ng apat.

Niyakap sila ni Ramon ng mahigpit. “Kayo ang buhay ko. Kayo ang dahilan kung bakit ako lumalaban araw-araw.”

Sa likod, tahimik lang si Luisa, hawak ang camera, pinipigilan ang luha ng saya.

Kabanata 12: Pagsubok at Katatagan

Ngunit hindi palaging madali ang lahat. Isang araw, nagkasakit si Betina. Kinailangan siyang dalhin sa ospital. Sa unang pagkakataon, nagpanik si Ramon. Ngunit si Luisa, kalmado, matatag.

“Sir, malalampasan natin ito. Hindi tayo pababayaan,” sabi ni Luisa.

Sa ospital, nagbantay sila buong gabi. Nang gumising si Betina, ang una niyang hinanap ay si Tita Luisa.

“Tita, natatakot ako. Pwede mo ba akong kwentuhan ng tungkol sa mga prinsesang tagapagbantay?”

Habang nagkukuwento si Luisa, nakatulog si Betina ng mahimbing. Kinabukasan, bumuti na ang lagay ng bata.