Inutusan ng Asawang Yumao na Tumira sa Puno—At ang Lihim na Natuklasan ng Biyuda’y Nakakakilabot!

.

Part 1: Ang Huling Habilin ni Daniel

Ang amoy ng ospital ay parang lason na dahan-dahang gumagapang sa sistema ni Melissa. Isang nakasusulasok na halo ng antiseptic gamot at ang hindi maikakailang samyo ng paparating na kamatayan. Sa bawat pagtunog ng makina na nakakabit kay Daniel, tila isang piraso ng kanyang puso ang natatanggal.

Nakaupo siya sa tabi ng kama, hawak ang kamay ng kanyang asawa. Ang kamay na dati’y mainit at malakas, na kayang buhatin ang kanilang mga anak at yakapin siya ng mahigpit, ay ngayon malamig na at nanginginig sa ilalim ng manipis na puting kumot. Ang mga mata ni Daniel na dati puno ng kislap at buhay, ngayon ay malalim at mayroong matinding takot na hindi pa nakikita ni Melissa kailanman.

Sinubukan nitong magsalita ngunit isang marahas na ubo ang pumigil dito. “Dugo.” May bahid ang dugo sa gilid ng kanyang labi. Mabilis itong pinunasan ni Melissa gamit ang isang tissue, pilit na itinatago ang panginginig ng sarili niyang mga kamay.

“Huwag ka ng magsalita, mahal ko,” bulong niya, ang bawat salita ay tila tinik sa kanyang lalamunan. “Mag-ipon ka ng lakas. Magpagaling ka.”

Umiling si Daniel at sa isang huling pagsisikap, hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Melissa. Ang kanyang boses ay lumabas na parang isang garal na bulong, tuyo at puno ng pangamba.

“Melissa, makinig ka sa akin. Wala na. Wala nang oras.”

“Daniel, ano ba ang sinasabi mo?”

Nagsimula nang mamuo ang luha sa mga mata ni Melissa. “Pangako,” pagpapatuloy nito. “Kapag wala na ako, kailangan mong umalis. Dalhin mo ang mga bata sa Quezon. Hanapin mo ang matandang puno ng balete sa gubat kung saan tayo unang nagkita.”

Napakunot ang noo ni Melissa. Ang puno ng balete, ang lugar kung saan sila nagkakilala limang taon na ang nakalipas. Isang lugar na puno ng masasayang alaala. Bakit niya ito binabanggit ngayon, doon sa loob?

“May kweba,” humihingal si Daniel. “Inihanda ko na ang lahat para sa inyo. Huwag kang magtitiwala kahit kanino dito sa Maynila. Kahit kanino, Melissa.”

Pangako. Ang titig niya ay puno ng desperasyon, isang tahimik na pagsusumamo na tumagos hanggang sa kaluluwa ni Melissa. Gusto niyang magtanong kung bakit? Anong panganib? Sino ang mga hindi niya dapat pagkatiwalaan?

Ngunit bago pa man niya maibuka ang kanyang bibig, pumikit na si Daniel. Ang kanyang paghinga ay naging mababaw. Ang mahigpit na hawak sa kanyang kamay ay unti-unting lumuwag. Isang nakabibinging tunog ang pumuno sa silid, isang tuloy-tuloy na ingay mula sa makinang sumusubaybay sa tibok ng kanyang puso.

Sumigaw si Melissa. Dumating ang mga nurse at doktor ngunit huli na ang lahat. Sa loob ng ilang sandali, ang lalaking kanyang minahal, ang ama ng kanyang mga anak, ay wala na.

Naiwan si Melissa sa isang malamig at tahimik na silid, yakap ang mga salitang hindi niya maintindihan at isang pangakong hindi niya alam kung paano tutuparin.

Ang libing ay ginanap sa isang maulap na hapon. Ang langit ay kulay abo na tila nakikidalamhati sa bigat na nararamdaman ni Melissa. Nakatayo siya sa harap ng hukay, yakap ang kanyang dalawang anak.

Si Leya, sa edad na labing-isa, ay pilit na nagpapakatatag para sa kanyang ina at nakababatang kapatid. Ngunit ang pamumula ng kanyang mga mata ay hindi maikukubli ang sakit. Si Nico, walong taong gulang, ay nakakapit ng mahigpit sa palda ng kanyang ina, ang mukha ay nakasubsob dito, nalilito at takot.

Habang ibinababa ang kabaong ni Daniel, naramdaman ni Melissa ang mga mata na nakatitig sa kanila. Hindi ito ang mga mapag-arugang titig ng mga kaibigan at kamag-anak. Ito ay iba, malamig, mapanuri, at walang emosyon.

Dahan-dahan niyang inilibot ang kanyang paningin. Sa di kalayuan, malapit sa isang malaking puno ng akasya, nakatayo ang tatlong lalaking nakaitim na barong. Hindi niya sila kilala. Ang isa sa kanila, isang lalaking may peklat sa kilay, nakatitig ng diretso sa kanya. Ang tingin nito ay matalim, nanunuot, na nagdulot ng malamig na kaba sa kanyang dibdib.

Hindi sila lumapit para makiramay. Hindi sila nag-alay ng bulaklak. Nagmamasid lang sila, na parang mga boytreng naghihintay.

Nang magsimulang mag-alisan ang mga tao, nanatili sila roon, mga aninong nakatayo sa ilalim ng madilim na langit. Habang naglalakad si Melissa palayo kasama ang mga bata, ramdam niya ang kanilang mga titig na nakasunod sa kanyang likuran, parang mga karayom na tumutusok sa kanyang balat.

Pag-uwi nila sa kanilang bahay sa Maynila, ang katahimikan ay tila isang mabigat na kumot na bumalot sa kanila. Ang bahay na dati’y puno ng tawanan ni Daniel at sigawan ng mga bata ay tila naging malamig at walang laman.

Pinatulog niya ang mga bata sa kanilang silid, kapwa pagod mula sa maghapong pag-iyak. Nang masiguro niyang mahimbing na ang mga ito, bumalik siya sa sala na naupo sa dilim at hinayaan ang sarili na umiyak nang walang tunog.

Ilang oras ang lumipas bago niya napilit ang sariling tumayo. Kailangan niyang maging matatag para kina Leya at Nico.

Part 2: Ang Lihim sa Puno ng Balete

Kinabukasan, habang papunta sila sa paaralan, napansin ni Melissa ang isang itim na sedan na may tinted na mga bintana na nakaparada sa kanto, mga limang pulgada lang mula sa kanilang bahay. Parehong sasakyan ito na napansin niya noong mga nakaraang araw. Pilit niyang itinago ang kanyang pagkabahala at sinubukang ituon ang atensyon sa mga kwento ng kanyang mga anak.

Ngunit ang presensya ng sasakyan ay parang isang anino na sumusunod sa kanila, malamig at nagbabanta. Sa mga sumunod na araw, naging isang ehersisyo sa pagpapanggap ang kanilang buhay. Sa umaga, siya ang mapag-arugang ina; kapag umalis ang mga bata, nagiging bilanggo siya sa sarili niyang bahay. Paulit-ulit niyang sinisilip ang bintana mula sa likod ng kurtina. Nandoon pa rin ang itim na si Dan, hindi gumagalaw, parang isang buwiteng matiyagang naghihintay.

Nagsimula na ring magbago ang pakikitungo ng kanilang mga kapitbahay. Ang dating mainit na pagbati ni Aling Nena ay napalitan ng mga pilit na tango at malamig na sulyap. Pakiramdam ni Melissa ay unti-unti siyang hinihiwalay, isang pader ang itinayo sa paligid niya na hindi niya kayang sirain.

Isang hapon, habang naglalabas siya, narinig niya ang mga bulungan mula sa kabilang bakod. “Kawawa naman si Melissa pero nakakatakot,” sabi nila. “May malaking utang daw si Daniel sa mga masasamang tao.”

Ang mga salita ay tumusok sa puso ni Melissa na parang mga bubog. Hindi lang sila nag-iisa sa kanilang pagluluksa, kundi kinatatakutan at iniiwasan na rin.

Isang gabi, habang mahimbing nang natutulog ang mga bata, nagtimpla si Melissa ng kape at naupo sa kusina. Ang kanyang isip ay ligalig. Kailangan nilang umalis. Ang mga huling salita ni Daniel ay umuulit-ulit sa kanyang isipan na parang sirang plaka: “Dalhin mo ang mga bata sa Quezon. Hanapin mo ang puno ng balete.”

Ngunit paano? Saan sila kukuha ng pera? Ano ang naghihintay sa kanila doon?

Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Isang hindi rehistradong numero. Nag-atubili siyang sagutin, ngunit may kung anong nagtulak sa kanya na pindutin ang berdeng button.

“Hello,” sabi niya, ang boses ay mahina.

Isang sandali ng katahimikan ang sumunod, na sinundan ng isang boses ng lalaki, malamig, kalmado, at walang anumang emosyon, isang boses na mas nakakatakot kaysa sa isang sigaw.

“Si Melisa ba ito, ang biyuda ni Daniel?” tanong ng boses.

Kilala niya ang boses na iyon kahit hindi pa niya ito naririnig dati. Ito ang boses na katugma ng malamig na titig ng lalaking may peklat.

Hindi siya sumagot. Ang kanyang lalamunan ay biglang nanuyo.

“Huwag ka nang magkunwari,” pagpapatuloy ng lalaki na may bahid ng pagkayamot. “Alam kong nakikinig ka. Simple lang ang gusto namin. May kinuha ang asawa mo na hindi sa kanya, isang bagay na napakahalaga sa amin.”

“Wala. Wala akong alam sa sinasabi mo,” nanginig na sagot ni Melisa.

Isang tuyong tawa ang narinig niya mula sa kabilang linya. “Huwag tayong maglokohan, Melissa. Ang libro de kwenta, ang listahan ng lahat ng transaksyon. Alam naming nandoon yan. Ibinili niya sa’yo bago siya namatay.”

“Libro de kwenta?” tanong ni Melisa, na hinalughog na ang lahat ng gamit ni Daniel ngunit wala siyang nakita.

“Ibigay mo sa amin ang libro,” utos ng lalaki, ang boses ay tumigas. “Itutulak namin ang isang maliit na digital recorder sa gitna ng mesa. Ang audio recording ng pag-amin at pagtatangkang pananakit ni Ctherine kanina sa ospital.”

Pinindot niya ang play. Ang matinis at galit na sigaw ni Katherine: “Dapat namatay ka na! Dapat lang sa’yo ‘yan!”