Iniwan Niya Ako Dahil Mahirap Ako… Pero Ako ang Bumalik Bilang CEO

.
.

Part 1: Ang Ulan ng Nakaraan

Sa gitna ng madilim na gabi, umuulan nang malakas. Ang mga patak ng ulan ay tila mga luha na bumabagsak mula sa langit, nagdadala ng sakit at alaala ng mga nakaraang panahon. Nakatayo ako sa ilalim ng isang mabuhangin na tulay, hawak ang isang butas na payong, at nag-iisip tungkol sa mga desisyong nagdala sa akin sa puntong ito. Iniwan niya ako sa ulan, sa gitna ng kawalang-sigla at pagdududa. Ang puso ko ay basang-basa, hindi lamang sa ulan kundi sa mga luha na hindi ko na mapigilan.

Si Ella, ang babaeng minahal ko ng buong-buo, ay nasa harapan ko. Nakayuko siya, at ang kanyang mga mata ay puno ng luha. “Mark, hindi ko na kaya,” sabi niya, ang boses niya ay puno ng sakit. “Pagod na akong mamuhay sa hirap. Gusto kong maramdaman kung paano maging masaya.” Ang mga salitang iyon ay parang mga patalim na tumagos sa aking puso. Ang mundo ko ay parang sumabog, at ang aking mga pangarap ay naglaho sa harap ng aking mga mata.

Lumaki kami sa magkaibang mundo. Ako, anak ng isang tricycle driver at tindera ng kakanin. Si Ella, anak ng mayayamang negosyante. Sa simula, hindi ito naging hadlang sa aming pagmamahalan. Ang aming mga ngiti at tawanan ay tila sapat na upang pagtagumpayan ang lahat. Ngunit habang tumatagal, unti-unting nagbago si Ella. Naging abala siya sa mga bagong kaibigan sa kolehiyo, mga anak ng mayayaman na nagdadala ng mga mamahaling gamit at nagkakaroon ng mga karangyaan na hindi ko maibigay.

Nang dumating ang panahon na hindi na siya makatingin sa akin ng may pagmamalaki, doon ko naramdaman na unti-unti akong nawawala sa kanyang puso. Isang gabi, tinawag niya ako. “Mark, mag-usap tayo.” Ang mga salitang iyon ay parang pangungusap ng pagtatapos. “Hindi kita kayang mahalin dahil mahirap ka,” ang kanyang mga salita ay umuukit sa aking isipan. “Gusto kong sumigaw. Gusto kong sabihin na kakayanin ko. Nababawi ako. Pero wala siyang pakialam.” Sa ilalim ng ulan, iniwan niya ako.

Makalipas ang ilang linggo, parang wala nang kulay ang mundo. Hindi ako pumasok sa paaralan, hindi ako nagtrabaho. Ang mga pangarap kong dati kong pinanghahawakan ay parang abo na tinangay ng hangin. Pero isang araw, naglalakad ako pauwi nang makita ko si Tatay. Nakangiti siya, kahit na pagod at nangingitim ang mga kamay. “Anak, hindi tayo mayaman pero hindi tayo talo. Ang talo’yung sumusuko.” Doon ako natauhan. Simula noon, nagtrabaho ako ng doble.

Nag-deliver ng tubig sa umaga at nag-aaral sa gabi. Nag-ipon kahit barya-barya lang. Walang araw na hindi ko naalala ang mga salitang iniwan niya sa akin. “Hindi kita kayang mahalin dahil mahirap ka.” Ginawa ko ang sakit na iyon bilang gasolina ng aking pangarap. Pagkalipas ng ilang taon, nagtrabaho ako bilang encoder sa isang maliit na kumpanya. Tahimik lang ako habang lahat ay abala sa social media. Ako ay abala sa pag-aaral ng mga bagong kasanayan online: coding, business management, at marketing.

Unti-unti, napansin ako ng boss ko. Pinromote ako at binigyan ng pagkakataon na mag-manage ng maliit na team. Mula roon, nagsimula akong mangarap ng mas malaki. Lumipas ang pitong taon. Nakaipon ako ng sapat para magtayo ng sarili kong startup. Isang simpleng API lang noon, ngunit sa pagsisikap at tamang tao, lumago ito hanggang sa naging milyonaryo ako sa edad na dalawampu’t dalawa.

Isang gabi, bumalik ako sa Pilipinas mula sa abroad. Iba na ako. Hindi na ako yung Mark na iniwan niya sa ulan. Ako na si Mark Villarial, CEO ng isa sa pinakamabilis lumaking tech company sa bansa. Hanggang isang gabi sa isang Business Gala, narinig ko ulit ang pangalan niya. “Ella Ramos.” Paglingon ko, siya nga, nakangiti pero may lungkot sa mga mata. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—galit ba, paghihiganti, o awa?

Lumapit siya sa akin. “Mark,” mahina niyang sabi. Tumango lang ako. Ang dating confident na Ella, ngayon parang takot na magsalita. “Ang laki ng pinagbago mo,” sabi niya. “I’m proud of you.” Ngumiti ako pero ramdam kong nanginginig ang kamay ko. “Salamat,” sabi ko. “Kumusta ka na?” Napayo ko siya.

“Hindi ko alam. Akala ko magiging masaya ako sa pinili kong landas. Pero mali ako. May asawa akong mayaman pero laging wala. May bahay pero walang tahanan. May luho pero walang saya.” Naramdaman ko ang sakit sa kanyang mga salita. Nakatayo ako roon, nag-iisip kung anong dapat kong sabihin. Naramdaman ko ang mga alaala ng nakaraan, ang mga oras na magkasama kami, ang mga pangarap na aming pinagsaluhan.

Part 2: Ang Pagbabalik ng Liwanag

“Alam mo, Ella, minsan kailangan nating maranasan ang sakit upang matutunan ang tunay na halaga ng buhay,” sagot ko. “Natutunan kong ang tunay na tagumpay ay hindi lamang nasusukat sa yaman kundi sa kakayahang bumangon mula sa mga pagkatalo.” Tumulo ang luha niya. “Mark, mahal pa rin kita,” sabi niya. Ngumiti ako. “Siguro nga. Pero minsan, ‘yung mga pusong nagtagpo, hindi na talaga para magtagal.”

Minsan, ang mga alaala ng nakaraan ay nagiging gabay sa ating mga hakbang sa hinaharap. Ngayon, natutunan kong mahalin ang sarili ko. Ang mga pagkakataon na ako ay nalugmok ay nagbigay sa akin ng lakas upang ipagpatuloy ang laban. “Minsan, Ella, ‘yung mga taong iniwan natin ay nagiging dahilan upang matutunan natin ang mga aral na hindi natin natutunan habang kasama sila.”

Pagkatapos ng ilang linggo, nagdesisyon siyang umalis. Nagtrabaho siya sa isang NGO sa probinsya, tumutulong sa mga batang mahihirap. Bago siya umalis, iniwan niya ako ng maliit na sulat. “Mark, salamat sa pangalawang pagkakataon. Hindi para muling mahalin ako kundi para iparamdam na kaya pa rin ang taong nasaktan ang magmahal ng walang kapalit.”

Nang mabasa ko iyon, napangiti ako. Tumingala ako sa langit, maulan na naman. At sa bawat patak ng ulan, ramdam ko ang katahimikan sa puso ko. Hindi na ako galit, hindi na ako malungkot. Dahil sa dulo ng lahat, ako na yung lalaking dati niyang iniwan. Pero ngayon, marunong ng magpatawad at magpasalamat.

Lumipas ang mga taon at tuluyan ng naging tahimik ang buhay ko. Sa bawat pagkakataon na may batang lalapit sa akin para humingi ng tulong o advice, isa lang ang sinasabi ko, “Huwag mong hayaan na ang kahirapan ang magdikta sa iyo. Hindi mo kailangang patunayan ang sarili mo sa mga taong hindi naniwala sa iyo. Ipanalangin mo sa sarili mo na kaya mo.”

Minsan, dumadaan talaga tayo sa sakit para matutong tumayo mag-isa. At minsan, kailangang mawala ang taong mahal mo para mahanap mo yung taong matagal nang naghihintay. Ikaw din pala ‘yon. Ngayon, tuwing tinitingnan ko ang ulan, hindi ko na ito tinatakbuhan. Hinahayaan ko na lang siyang bumagsak sa mukha ko. Dahil ang bawat patak ay paalala na kahit gaano kasakit noon, kaya mong bumangon, kaya mong magmahal ulit.

Makalipas ang ilang buwan, naging mas abala ako sa trabaho. Lumago ang kumpanya, dumami ang empleyado, at sa bawat taong tinutulungan ko, parang may parte ng sarili kong nakabawi sa mga panahong lugmok ako sa hirap. Isang araw, habang nasa opisina, pumasok ang secretarya ko. “Sir, may bisita po kayo sa lobby.” Sabi niya, importante raw. Tumango ako, hindi alam kung sino.