Ang Babaeng Scout Ranger: Bagyo ng Katarungan

PART 1: Ang Babae sa Gitna ng Katiwalian

Umaga sa Maynila. Ang amoy ng basang aspalto ay nananatili pa matapos ang magdamag na ulan. Sa isang siksikang kalsada, lumakad ang isang babaeng nakaitim na jacket. Hindi siya pansin ng karamihan, ngunit ang kanyang tindig ay matikas, ang mga mata ay malamig at disiplinado—siya si Kapitana Isabela Reyz, miyembro ng elite Scout Rangers ng AFP.

Sa araw na iyon, naka-leave si Isabela mula sa isang matinding misyon sa Mindanao. Wala siyang balak magpakilala; gusto lang niyang kumuha ng bagong lisensya sa Land Transportation Office, tulad ng ordinaryong mamamayan. Pagpasok niya sa gusali, sinalubong siya ng amoy ng lumang papel, panis na kape, at bigat ng hangin na nagpapahirap huminga. Sa mga plastic na silya, nakaupo ang mga tao, tahimik na naghihintay—isang eksena ng pasensya at pagod.

Kumuha si Isabela ng numero at tumayo malapit sa counter. Pinagmamasdan niya ang empleyadong abala sa cellphone, walang pakialam sa pila. Lumipas ang kalahating oras; walang usad ang serbisyo. Sa wakas, lumapit ang isang lalaking nakauniporme, pawisan, may ngiti na parang patibong.

“Miss, kung gusto mong mapabilis, may express line tayo,” bulong nito. “Magdagdag ka lang ng kaunti.”

Tinitigan ni Isabela ang lalaki. “Gaano kalaki ang kaunti?” tanong niya, malamig ang boses.

“Wala, 500 lang, miss. Makukuha mo na agad ngayon.” Kampante ang tono—parang normal lang ang lagay.

Napansin ni Isabela ang malaking tarpaulin sa likod ng counter: “Serbisyong publiko na walang kotong at lagay.” Isang pangungutya. “Sir, ayoko ng express lane. Ang gusto ko ay tamang proseso,” sagot niya, may diin sa bawat salita.

Nagbago ang mukha ng lalaki. “Hoy, huwag kang magmalinis dito, miss. Alam ng lahat ang patakaran dito. Kung ayaw mong magbayad, maghintay ka hanggang susunod na linggo. Baka ipendin ko pa ang mga papeles mo.”

Tahimik si Isabela, ngunit sa likod ng kanyang mga mata, nag-aalab ang galit. Sa kanyang isipan, umikot ang panunumpa ng isang sundalo—ipagtanggol ang katarungan, itaguyod ang katotohanan.

Napansin ng mga tao sa paligid ang komprontasyon. Isang batang ina ang bumulong sa asawa, “Naku, may nagmamatapang.” Umiling ang asawa, “Siya rin ang mahihirapan sa huli.” Napuno ng tensyon ang dating tahimik na pila.

Malakas na pinalo ng empleyado ang mesa, nagliparan ang mga papel. “Sino ka ba sa akala mo? Tuturuan mo pa ako sa trabaho ko?” Hindi natinag si Isabela. Humakbang siya paabante, tinitigan ang lalaki ng matalim.

“Isa lang akong mamamayan na ayaw magpaloko sa sarili niyang gobyerno,” sagot niya.

Nanigas ang lalaki. “Sumama ka sa akin ngayon. Sa loob natin ‘to ayusin.” Walang takot na sumunod si Isabela. “Sige, pero tandaan mo, nag-imbita ka ng bagyo.”

Dinala siya sa likod, sa isang madilim na silid na may dalawang pulis na nagyoyosi, nakaupo sa bakal na silya. “Heto na yung nagmamalinis. Ayaw daw magbayad,” sabi ng opisyal. Isa sa mga pulis, senior master sergeant, ay umayos ng upo at tiningnan si Isabela mula ulo hanggang paa. “Maganda pala!” sabi niya, nakangisi. “Sayang, matalas ang dila.”

Tumayo si Isabela, nakakuyom ang mga kamay. “Pumunta ako rito para kumuha ng lisensya, hindi para pagtawanan.” Nanginginig sa galit ang boses niya.

“Akala mo ba coffee shop ito?” sigaw ng sergeant.

“Hindi ako upo hangga’t hindi ko nalalaman kung bakit ako dinala rito,” mariing sagot ni Isabela.

Lumapit ang sergeant, mas bumagsik ang mukha. “Nasa istasyon ka ng pulis, babae. Ako ang gumagawa ng patakaran.”

“Patakaran o kasakiman?” tanong ni Isabela, parang latigo ang dating.

Sinubukang paupuin ng sergeant si Isabela, itinulak ang balikat niya—pero hindi gumalaw ang babae. Nakatayo siyang matatag, parang batong hinahampas ng alon.

Dahan-dahang hinubad ni Isabela ang kanyang itim na jacket. Sa ilalim, isang t-shirt na may emblem ng Scout Rangers. Naguluhan ang mga pulis. “Alam niyo ba kung ano ang ibig sabihin ng sagisag na ito?” malamig na tanong niya.

Nagbago ang atmosphere. Sinubukan pa rin ng sergeant na magmatigas. “Hoy, huwag mong dalhin ang pagiging sundalo mo rito. Teritoryo namin ito.”

“Sa kasamaang palad, ang tunay na tagapagtanggol ng bayan ay walang kinikilalang teritoryo. Kung saan may inaaping mamamayan, doon nagsisimula ang aking tungkulin.”

Pinalo ng isa sa mga pulis ang mesa. “Kung wala lang tayo sa opisina, nabugbog na kita!”

Humakbang si Isabela, halos magkadikit na sila. “Kung gusto ninyong maging marahas, siguraduhin ninyong handa kayo sa kahihinatnan.”

Nagkatinginan ang mga pulis. Mabilis na isinara ang pinto—naging arena ang silid, walang saksi. Tiningnan ni Isabela ang bawat galaw nila. Alam niyang hindi maiiwasan ang laban.

Nagpakawala ng unang suntok ang sergeant, mabilis na sinangga ni Isabela, kinandado ang siko at ipinihit sa likod. Narinig ang tunog ng nabaling buto, sigaw ng sakit. Sumugod ang dalawa pa—nagliparan ang mga upuan, tumaob ang mesa. Tinuhod ni Isabela ang tiyan ng isa, sinalag ang suntok ng pangalawa at sinipa ang panga gamit ang tumpak na sipa.

Lahat ng ito, nangyari sa loob ng ilang segundo. Nang matapos, nakahando ang tatlo sa sahig, pilit bumabangon ang isa, hawak ang nabaling braso. “Baliw ka!” sigaw nito.

Lumapit si Isabela, malamig ang mga mata. “Sundalo ako, hindi baliw. Pero hindi ako mananahimik habang sinisira ninyo ang bansang ito mula sa loob.”

Mula sa labas ng pinto, may narinig na yabag. Dalawa pang pulis ang lumitaw, namutla nang makita ang tatlong kasamahan na walang kalaban-laban.

“Katarungan,” sagot ni Isabela. “Kakatapos ko lang itaguyod.”

Ang aura ng babae ay napakalakas—kahit ang hangin ay tila sumusunod sa kanyang determinasyon. Sinubukan pa siyang hulihin, pero tumayo si Isabela sa gitna ng pasilyo, kalmado, hindi nawalan ng awtoridad.

“Gusto niyo akong hulihin? Sige, pero hulihin niyo muna ang krimen na nasa loob ng silid na iyon,” itinuro niya ang pinto kung saan nakahando ang mga pulis.

Lumapit ang isang captain. “Inatake mo ang mga pulis. May karapatan kaming arestuhin ka.”

“Ipinagtanggol ko lang ang sarili ko mula sa pangingikil,” sagot ni Isabela.

Nagsimula ang pag-atake. Limang pulis ang sumugod, may dalang kalasag at batuta. Sa bilis ng kilos ni Isabela, napabagsak niya sila isa-isa. Nag-iwan ng gulo, sigawan, at takot—hindi siya ordinaryong tao.

Sa gitna ng kaguluhan, lumitaw si Major Emilio Ramos, pinuno ng unit ng lagayan para sa lisensya. “Tigilan mo na iyan, kapitana. Kung gusto mo ng gyera, ako mismo ang lalaban sayo.”

Nagharap sila sa gitna ng bakuran. Sa isang iglap, naglaban sila—bakal na tubo laban sa Scout Ranger. Sa brutal na mano-manong labanan, natalo ni Isabela si Ramos, binaliktad ang posas, kinapos ang hininga ng major.

“Huminahon po kayo, sir. Hahanapin ko kung sino ang may pakana nito. Pangako,” bulong ni Isabela.

Ngunit sa likod ng tagumpay, isang mas malaking bagyo ang paparating. Sa labas, nagsimulang umalingawngaw ang mga sirena—dumarating na ang tulong, ngunit para kay Isabela, ito ay tawag sa digmaan.

PART 2: Bagyo sa Isla Perdido

Sa Camp Aguinaldo, dinala si Isabela para sa imbestigasyon. Sa harap ng Council of Generals, tinanong siya ni General Hilario, dating commander niya: “Alam mo bang ang ginawa mo ay maaaring magdulot ng hidwaan sa pagitan ng mga ahensya?”

“Kumilos po ako dahil nakita ko ang paglabag sa batas, sir. Nangingikil ang mga pulis sa opisina na iyon para sa pagkuha ng lisensya. Hindi ko kayang manahimik.”

“Kung ang batas ay hindi na pumapanig sa katotohanan, ano pa ang silbi ng unipormeng suot natin?” sagot ni Isabela, mariin.

Ngunit ang media ay kumalat na ang video ng bakbakan. Ang Department of Interior ay humihiling na isuko si Isabela para sa proseso. Alam niyang gagawin siyang scapegoat para manahimik ang lahat.

“Kung para sa katatagan ng bansa ay kailangan akong isakripisyo, tatanggapin ko. Pero hindi ko babawiin ang aking ginawa. Nilabanan ko ang kabulukan, hindi ang batas. Kung iyon ay mali, hayaan na ang kasaysayan ang humusga.”

Habang ini-secure siya sa kampo, isang convoy ang bumyahe patungo sa internal security facility. Sa daan, inatake sila ng mga armadong kalaban—isang planadong pagpatay. Sa gitna ng ulan at putik, lumaban si Isabela, tumakas, at nakaligtas kasama ang hard drive ng ebidensya.

Nagpunta sila sa Cebu City, sa isang lumang safe house. Gamit ang night vision, pinasok ni Isabela ang regional headquarters ng pulisya. Sa loob ng ilang minuto, nakuha niya ang orihinal na data—mga pangalan ng opisyal, negosyante, lahat sangkot sa pambansang network ng korupsyon.

Ngunit natuklasan ng mga kalaban ang kanyang presensya. Sa gitna ng paghabol, tumakas si Isabela at Marco gamit ang motorsiklo, helicopter, at mga smoke grenade. Sa isang brutal na laban, winasak nila ang kalahati ng pwersa ng mga pulis.

Sa isang lumang isla, nagtagpo ang mga tapat na sundalo. “Hindi na tayo bahagi ng sistema. Tayo ang anino na puputol sa ugat ng kabulukan mula sa loob,” sabi ni Isabela.

Ngunit natunton sila ng elite unit ni Del Leon. Sa isang madugong labanan sa isla, ginamit ni Isabela ang lahat ng taktika—landmine, granada, sniper—hanggang sa nagtagumpay sila sa defensa. Ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban.

Nagdesisyon si Isabela: “Darating ako para sa iyo, Del Leon. At ngayong gabi susunugin ko ang lahat ng kabulukan mo.”

Pinasok niya ang headquarters ni Del Leon sa Maynila gamit ang imburnal. Sa loob ng madilim na pasilyo, isa-isang pinabagsak ang mga bantay. Hanggang sa harapin niya si Del Leon sa control room. Sa brutal na mano-manong laban, natalo niya ang dating hari ng kotong.

“Tapos na,” sabi ni Isabela, lumalabas mula sa nasusunog na gusali. Ngunit alam niyang simula pa lang ito.

Sa huling gabi, umalis si Isabela sa Pilipinas, dala ang hard drive ng ebidensya. Sa katahimikan ng dagat, naglakad siya patungo sa bagong buhay, dala ang pangakong babalik kapag handa na ang bayan.

Sa mga balita, isang alamat na lamang si Kapitana Isabela Reyz—ang babaeng Scout Ranger na winasak ang sistema mula sa loob. Walang pangalan, walang mukha, ngunit ang apoy ng katarungan ay buhay sa bawat hakbang ng mga taong handang lumaban para sa bayan.

WAKAS NG UNANG KABANATA.