Dose-dosenang siga lumuhod sa harap ng malupit na heneral ng AFP — nakakakilabot ang ending!

.
.

Dose-dosenang Siga: Ang Alamat ng Katarungan

Simula ng Labanan

Sa isang makipot na eskinita sa palengke ng Kinta, ang araw ay kasalukuyang sumisikat, nagdadala ng liwanag sa mga nagtitinda at mamimili. Ang hangin ay puno ng amoy ng sariwang gulay, ngunit ang masiglang kapaligiran ay biglang napuno ng tensyon. Limang lalaking may matitipunong katawan ang pumasok na mayabang at puno ng kahambugan. Ang kanilang mga mukha ay puno ng tattoo, at ang mga mata nila ay nag-aapoy sa galit.

“Magbayad ng tong!” sigaw ng isa sa kanila, ang kanyang boses ay parang tunog ng bakal na kinalagkad sa kalsada. Ang mga tindera ay nanginginig sa takot habang ang mga goons ay walang habas na sinisira ang mga pwesto, sinisipa ang mga mesa at naniningil ng “protection money.”

Sa isang sulok ng palengke, isang matandang lalaking may pilak na buhok, si Tenente General Mateo Reyz, ang tahimik na nakaupo. Bagamat siya ay retirado na, ang kanyang presensya ay puno ng kapangyarihan. Sa kabila ng kanyang edad, ang kanyang katawan ay matipuno at ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon.

Ang Pagsiklab ng Katarungan

Habang ang gulo ay patuloy, si Mateo ay hindi makapagpigil. Ang kanyang mga mata ay kasing talas ng bagong hasang espada. Nakikita niya ang kawalang katarungan na nagaganap sa harap niya. Ang mga maliliit na mamamayan na dati niyang ipinagtatanggol ay ngayon pinaglalaruan ng mga goons. Ang kanyang kamao ay humigpit sa ibabaw ng mesa, at ang kanyang puso ay kumakabog sa galit.

“General, huwag na po kayong makialam,” pabulong ng may-ari ng kapehan. “Marami na silang binugbog na lumaban.”

Ngunit hindi siya nakinig. Sa kanyang isip, ang katahimikan ay hindi nangangahulugang kaligtasan. “Minsan, ang isang maliit na hakbang ay kayang yuman sa buong mundo,” mahina niyang sinabi sa kanyang sarili.

Ang Unang Hakbang

Dahan-dahan siyang tumayo. Ang ingay ng kanyang upuan ay nagbigay pansin sa mga tao sa paligid. Ang kanyang mga hakbang ay kalmado ngunit puno ng layunin. Ang kanyang tingin ay diretso sa grupo ng mga goons na tinututukan ang isang matandang tindero ng gulay. Ang mga tao sa paligid ay nagbulungan, nagtataka kung sino siya at kung bakit siya lumapit.

“Sinaktan ninyo ang matatanda,” sabi ni Mateo, ang kanyang boses ay mababa ngunit matalim. “Kinikikilan ninyo ang mahihina. Para sa akin, hindi ito problema ng palengke. Isa itong paglapastangan sa sangkatauhan.”

Ang paligid ay tahimik. Ang mga goons ay nagkatinginan, naguguluhan sa kanyang mga salita. Isang goon ang marahas na nagwasiwas ng tubo patungo kay Mateo. Ngunit sa isang iglap, ang kamay ni Mateo ay mabilis na kumilos, sinunggaban ang tubo bago pa ito tumama sa kanya.

Ang Labanan

“Gusto ninyong makipag-away?” tanong ni Mateo ng mahinahon. “Kung gayon, siguraduhin ninyong handa kayong mawalan ng higit pa sa inyong yabang.”

Ang tensyon ay mabigat sa hangin. Napigil ng mga tindera ang kanilang hininga habang ang mga goons ay nagsimulang umatras. Sa mga mata ni Mateo, iisa lamang ang layunin: itaguyod ang karangalan kahit na laban sa buong mundo.

Isang goon ang sumugod muli, ngunit si Mateo ay handa. Ang kanyang mga galaw ay mabilis at puno ng disiplina. Sa loob ng isang minuto, ang mga goons ay nagkalat sa lupa, at ang mga tao sa paligid ay nagsimulang maghiyawan ng tuwa at ginhawa.

Ang Pagsisimula ng Bagyo

Ngunit sa kabila ng tagumpay, alam ni Mateo na ang laban ay hindi pa tapos. Mula sa malayo, isang lalaki na nakasuot ng itim na leather jacket ang naglakad patungo sa kanya. Siya si Berto Buwaya Aguilar, ang hari ng palengke na matagal nang naghahasik ng takot. Ang kanyang mga tauhan ay agad na nagbigay-daan sa kanya.

“Ikaw pala ang naglakas loob na guluhin ang teritoryo ko,” sabi ni Berto, ang kanyang boses ay mabigat. “Wala kang karapatang mag-utos dito.”

Ngunit hindi natitinag si Mateo. “Hangga’t inaapin ninyo ang mga tao, may karapatan akong tumayo rito,” sagot niya. Ang kanyang mga salita ay puno ng determinasyon.

Ngunit sa likod ng ngiti ni Berto ay ang banta ng mas malaking laban. “Dose-dos ng mga tauhan ko ang nandito,” sabi niya, at ilang sandali pa, ang mga goons ay lumabas mula sa iba’t ibang direksyon, may dalang iba’t ibang sandata.

Ang Huling Labanan

Ang palengke ay naging isang arena ng laban, puno ng sigawan at ingay. Si Mateo ay nakatayo sa gitna ng gulo, ang kanyang katawan ay puno ng alikabok at dugo. Ngunit ang kanyang mga mata ay nag-aapoy pa rin. “Sige, kung ito ang pinili ninyo,” mahina niyang bulong.

Ang mga goons ay sumugod, ngunit si Mateo ay hindi umatras. Ang kanyang mga galaw ay mabilis at puno ng disiplina. Ang bawat hampas ng kanyang tubo ay nagreresulta sa pagbagsak ng katawan. Sa loob ng ilang minuto, halos kalahati ng mga goons ay nakahandusay na.

Ngunit si Berto at Rahman, ang pinakamalupit na goon, ay hindi pa natitinag. Sinalubong ni Mateo si Rahman sa isang brutal na laban. Ang bawat suntok at sipa ay nagdudulot ng sakit at galit. Ngunit si Mateo ay hindi sumusuko. Ang kanyang determinasyon ay nagbigay inspirasyon sa mga tao sa paligid.

Ang Pagsasakripisyo

Sa gitna ng laban, si Mateo ay nakaramdam ng sakit. Isang bala ang tumama sa kanyang binti, ngunit hindi siya nagpatinag. “Hindi pa tapos!” sigaw niya. Ang kanyang mga mata ay puno ng galit at determinasyon. “Patuloy akong lalaban para sa mga tao!”

Ngunit sa isang malupit na pagkakataon, isang grupo ng mga bayarang mamamatay-tao ang sumugod. Sa gitna ng kaguluhan, si Mateo ay nahulog. Ngunit sa likod ng kanyang mga sugat at pagod, ang kanyang diwa ay hindi kailanman nagwagi. “Para sa bayan at karangalan,” bulong niya sa sarili.

Ang Pagbabalik

Nang sumikat ang araw, ang mga tao sa paligid ay nagtipon. Ang balita tungkol sa kanyang laban ay kumalat. “Si General Mateo ay buhay!” sigaw ng mga tao. Ang kanyang pangalan ay naging simbolo ng pag-asa at katapangan.

Ngunit si Mateo, sa kabila ng kanyang tagumpay, ay nanatiling tahimik. Alam niyang ang laban ay hindi pa tapos. Ang tunay na kalaban ay hindi ang mga goons kundi ang mga nasa likod ng kapangyarihan. Ang kanyang laban para sa katarungan ay nagsimula pa lamang.

Ang Pagsisimula ng Bagong Digmaan

Sa isang lihim na lugar, nagtipon ang mga dating sundalo. Si Rico, ang kanyang matalik na kaibigan, ay nagbigay ng impormasyon tungkol sa mga natitirang kasamahan ni Vargas. “Kailangan nating harapin sila,” sabi ni Mateo. “Hindi tayo titigil hanggang sa makuha natin ang katarungan.”

At sa araw na iyon, nagsimula ang isang bagong digmaan. Isang digmaan laban sa korupsyon at katiwalian. Si Mateo, ang alamat, ay muling bumangon. Ang kanyang mga mata ay puno ng apoy, handang ipaglaban ang mga tao at ang kanilang karapatan.

Konklusyon

Ang kwento ni General Mateo ay hindi lamang kwento ng isang sundalo. Ito ay kwento ng katapangan, pagkakaisa, at ang laban para sa katarungan. Sa bawat hakbang na kanyang tinahak, ipinakita niya na ang tunay na lakas ay hindi nagmumula sa armas kundi sa puso ng isang tao na handang lumaban para sa kanyang kapwa.

Ang kanyang alamat ay hindi natatapos. Sa kabila ng mga hamon at panganib, ang kanyang diwa ay mananatili sa puso ng bawat Pilipino na naniniwala sa katarungan at sa karapatan ng bawat isa. Ang laban ni Mateo ay laban ng lahat, at sa kanyang mga mata, ang laban ay hindi kailanman natatapos.