DALAGA, PUMASOK SA MANSYON BILANG PRIVATE NURSE NG BATA! PERO PAG DATING NA DOON DI PALA BATA ANG…

.
.

Bahagi 1: Sa Likod ng Mansyon

I. Simula ng Pangarap

Si Rizel ay isang masipag at mabait na private nurse. Ang tanging hangarin niya sa buhay ay mabigyan ng magandang kinabukasan ang kanyang pamilya. Bilang panganay at breadwinner, halos wala na siyang oras para sa sarili—puro na lamang trabaho at pag-aalaga sa mga kapatid. Marami na siyang natulungan na bata bilang pribadong nurse, at bawat pasyente ay parang sariling kapatid ang turing niya.

Isang araw, habang abala siya sa kanyang mga gawain sa ospital, bigla siyang pinatawag ng head nurse. Pagpasok niya sa opisina, magalang siyang bumati, “Magandang umaga po ma’am, ano pong kailangan niyo?”

Nakatingin sa isang folder ang head nurse bago nagsimulang magsalita. “Rizel, meron kang bagong pasyente. Hindi siya nakakalakad at nasa wheelchair lamang. Kailangan niyang mag-maintenance medication for his bones, at mag-undergo ng therapy.”

Napatingin si Rizel sa folder, seryosong nakikinig. “Noted po ma’am. Can I have his information at kailan po ako magsisimula?”

“Ito yung mga impormasyon, narito ang medical records at address. Magsisimula ka bukas sa bahay nila. Lumapit ka lang sa akin kung may problema,” sagot ng head nurse habang iniabot ang folder.

Kinuha yun ni Rizel at magalang na nagpasalamat, “Maraming salamat po. Sisiguraduhin ko pong aalagaan ko siya ng mabuti.”

Matapos ang mahabang araw, umuwi si Rizel na pagod pero hindi nakalimutang bilhan ng pasalubong ang mga kapatid. Pagpasok niya sa bahay, sinalubong siya ng bunso niyang kapatid, si Angel. “Ate Rizel, miss na miss na kita!” sigaw ni Angel habang yumakap sa kanya.

Natawa si Rizel, iniabot ang dalang fried chicken. “Nagkita naman tayo kahapon, Angel. Para sa inyo ito, dapat ubusin mo yan ha.”

“Thank you, Ate!” masayang sagot ng bata at nagtungo na sa kusina.

Lumapit ang ina, nag-aalala sa pagod na anak. “Anak, huwag ka nang mag-abala pang bumili ng ulam. Alam kong pagod ka na at dagdag gastos pa.”

Ngumiti si Rizel, hinawakan ang kamay ng ina. “Mama, gusto ko pong magdala ng pasalubong sa inyo. Huwag na po kayong mag-alala, masaya ako kapag napapasaya ko kayo.”

Bumuntong hininga ang ina at inaya siyang kumain. Naroon rin ang istriktong ama, tahimik lamang habang kumakain. Nang makita siyang umupo, nagsalita ito, “Kumusta ang trabaho mo, Rizel?”

“Okay naman po, Papa. Medyo nakakapagod lang pero kaya ko naman po,” sagot ni Rizel.

Maya-maya, nagsalita ang ina, “May bago kang pasyente, anak?”

“Opo Mama, may bago po akong aalagaang bata simula bukas.”

II. Sa Mansyon ng Mga Dela Cruz

Maagang gumising si Rizel kinabukasan para simulan ang bagong trabaho. Habang iniinom ang kape, muli niyang tinignan ang address ng bagong pasyente—mukha itong pamilyar sa kanya, ngunit dahil ayaw niyang ma-late, nagmamadali na siyang umalis.

Ilang minuto sa biyahe, nakarating siya sa mansyon. Napahinto siya saglit at napatingin sa paligid. Bigla niyang naalala kung bakit pamilyar ito—ito ang bahay ng taong kinamumuhian niya, ang pamilya ng dating kasintahan.

Tinignan niya ulit ang address, tama naman ito. Huminga siya ng malalim bago pinindot ang doorbell. Ilang sandali lang ay bumukas ang gate at isang maid na may magandang ngiti ang sumalubong.

“Magandang umaga po ma’am, ano pong kailangan nila?” tanong ng maid.

Tinignan ni Rizel ang medical record, binasa ang pangalan ng pasyente. “Ako po si Nurse Rizel, ang bagong private nurse ni Harvey.”

Tumango ang maid, ngumiti. “Ah, kayo na po pala yan ma’am. Pasok po kayo, nasa loob si Master Harvey. Sumunod po kayo sa akin.”

Habang naglalakad sila papasok, hindi maiwasan ni Rizel ang mamangha sa loob ng bahay—napakaganda, mataas ang ceiling, napakapresko ng hangin. Kahit naging kasintahan niya noon si Clyden, hindi niya kailanman nagawang makapasok rito. Nahihiya siyang humarap sa mga magulang nito, lalo na nang malaman niyang ayaw nila sa kanya dahil mahirap lamang siya.

Maya-maya, nang makarating sila sa sala, napanganga siya sa laki ng lugar. “Ma’am, paki-upo muna rito, tatawagin ko lamang po ang amo ko,” sabi ng maid.

Ilang minuto lang ay bumalik na ang maid, kasama ang isang babaeng nasa late 40s o early 50s. Nang makita siya nito, agad nag-iba ang ekspresyon ng mukha.

“Anong ginagawa mo rito?” mataray na tanong ng babae.

Napayuko si Rizel, magalang na sumagot, “Ako po yung private nurse na in-assign para alagaan po si Harvey.”

Sinipat siya ng babae mula ulo hanggang paa. “Nurse ka na pala ngayon?”

Tumango si Rizel, tila nahihiya. Biglang tumawa ng peke ang babae, “What a small world. Sa dinami-rami ng private nurses, ikaw pa talaga ang na-assign dito.”

Nakayuko lamang si Rizel, hindi na kumibo pa. Narinig niya ang mabigat na buntong hininga ng babae bago ito muling nagsalita, “Wala na akong magagawa. Ang gusto ko lang ay mapagaling ang anak ko at makapaglakad siyang muli. Pero tandaan mo, kahit nurse ka na ngayon, hindi nito binabago ang katotohanan—mahirap ka pa rin. Don’t even think na magbabago ang pagtingin ko sa isang katulad mo.”

Napatingin si Rizel sa babae, may hinahon siyang sumagot, “Gagawin ko po ang lahat ng makakaya ko para gumaling po ang anak niyo.”

Umirap ang babae, lumingon sa maid, “Ihatid mo na siya sa guest room. Doon siya matutulog.”

Tumango ang maid, “Opo Ma’am, sumunod po kayo sa akin, Nurse Rizel.”

Tahimik na sumunod si Rizel. Pagdating ng guest room, namangha siya sa laki nito—halos kasing laki na ng sala nila sa bahay. “Salamat po, ang ganda po ng kwarto,” wika niya.

Napansin ng maid ang bagyong awa sa mukha bago ito ngumiti at lumabas ng kwarto, isinara ang pinto sa likuran. Naiwan si Rizel na mag-isa sa loob ng silid, huminga ng malalim at naupo sa gilid ng kama.

“Mukhang isa ito sa pinakamahirap kong magiging trabaho… hindi lang dahil sa alaga ko, kundi dahil nasa bahay ako ng ex ko, kasama ang kanyang matapobreng ina na ayaw na ayaw sa akin,” bulong niya sa sarili.

Ngunit sa kabila ng lahat, hindi siya magpapadala sa emosyon. Isa siyang propesyonal, hindi nito hadlang ang kanyang tungkulin bilang mahusay na private nurse. Ngayon, mas determinado siyang ipakita na hindi basihan ng yaman para maging mabuting tao.

III. Unang Pagkikita

Bitbit ang health kit box, lumabas siya ng kwarto at agad na napaisip, “Nakalimutan kong itanong kung saan ang kwarto ng pasyente ko.” Palinga-linga siya sa paligid, hindi naman pwedeng isaisahin niya ang mga kwarto sa mansyon—baka madatnan pa niya ang malditang ina ng ex-boyfriend na si Clyden at muling pagsalitaan ng masasakit na salita.

Huminga siya ng malalim, nagdesisyong maghanap ng kasambahay upang doon magtanong. Habang naglalakad sa hallway, nagtungo siya sa sala ngunit wala siyang nakita kahit isang kasambahay.

“Nasaan na kaya sila?” tanong niya sa sarili.

Isang malalim na boses ang nagsalita mula sa likuran, “Sino ang hinahanap mo?”

Agad siyang napalingon, nakita ang isang lalaking nakaupo sa mamahaling sofa, mukha itong kasing edad lamang niya at may kaunting pagkakahawig kay Clyden. Napayuko siya ng bahagya bago bumati, “Magandang umaga po, ako po si Rizel, ang bagong private nurse po dito. Hinahanap ko po ang pasyente kong bata na si Harvey.”

Kumunot ang noo ng lalaki, nagtaka, “Bata?”

Tumango si Rizel, “Opo, hinahanap ko po yung batang si Harvey. Wala po kasi akong makita ni isang kasambahay para itanong kung nasaan po siya.”

Umiling ang lalaki, napabuntong hininga bago muling nagsalita, “Ako si Harvey.”

Napakunot ang noo ni Rizel, tila hindi agad naintindihan ang sagot ng lalaki. “Hindi ko po naintindihan, ano pong ibig niyong sabihin?”

Muling bumuntong hininga ang binata, ipinaliwanag, “Ako ang pasyente mo—Harvey Dela Cruz ang pangalan ko. 25 years old.”

Laki ang mga mata ni Rizel, mabilis na ibinaba ang tingin sa medical record na hawak niya. Doon niya lamang napansin na 25 years old nga pala ang pasyente niya—halos masabunutan niya ang sarili, hindi pala na-check kagabi ang kumpletong impormasyon dahil sa sobrang pagod.

“Akala ko po kasi bata ang aalagaan ko…” nautal niyang sabi.

Napailing si Harvey, bahagyang natawa, “So akala mo naalagaan mo ay isang 10 taong gulang na bata?”

Napayuko si Rizel sa matinding kahihiyan, “Pasensya na po talaga, hindi ko po kasi na-check ng mabuti kagabi.”

“I’m so disappointed on you. First day mo pa lamang pero ito na ang nangyayari. Mukhang magiging masaya ako sa pag-aalaga mo sa akin,” sarkastikong sagot ni Harvey habang umiiling.

Upang mabawi ang pagkakamali, agad lumapit si Rizel at sinimulan ang checkup. Kinuha ang stethoscope, pinakinggan ang tibok ng puso ng binata.

“Malakas po ang tibok ng puso niyo, normal naman po ang paghinga,” ani Rizel habang sinusulat sa notebook ang obserbasyon.

Sunod niyang ininspeksyon ang mga tuhod ni Harvey, dahan-dahang hinimas upang hanapin kung may pananakit. Nang marating niya ang kaliwang tuhod, napangiwi ito sa sakit.

“Masakit po ba dito?” tanong niya habang mas maingat na hinaplos ang parte kung saan may kirot.

“Oo,” sagot ni Harvey, napapapikit pa. “Parang may tumutusok na kirot yan.”

Tumango si Rizel, kinuha ang ilang gamot mula sa health kit. “Kailangan niyo po itong inumin araw-araw bilang maintenance, makakatulong ito sa pagpapalakas ng inyong buto.”

Kinuha ni Harvey ang gamot, nilunok. “Mabuti pa, umasa na lamang tayo na epektibo yang gamot mo,” aniya habang bahagyang nakangiti.

Matapos ang pagsusuri, inayos ni Rizel ang gamit, nagpaalam, “Aalis na po ako, babalik po ako mamaya para sa therapy session natin. Dapat po simulan na nating unti-unti ang paggalaw upang mapanumbalik na po ang lakas ng inyong mga binti.”

Tumango si Harvey, ngunit bago tuluyang makaalis si Rizel, bigla siyang tinanong, “Ano nga pala ang pangalan mo?”

Ngumiti si Rizel, “Pwede niyo po akong tawagin bilang Nurse Rizel.”

“Okay, Nurse Rizel,” ani Harvey habang tinitingnan siya. “Mukhang magiging interesting ang mga susunod na araw natin ah.”

Nahihiyang ngumiti si Rizel, marahang tumango, “Sana nga po, at sana rin po makiisa po kayo sa treatment para mas mapabilis ang inyong pagaling.”

Habang naglalakad siya pabalik sa kwarto, napapikit siya sa kaba. Alam niyang hindi magiging madali ang trabaho, lalo pa’t nasa bahay siya ng dating kasintahan at ang ina nito ay hindi siya gusto. Ngunit sa kabila ng lahat, determinado siyang gampanan ng maayos ang tungkulin bilang nurse.

IV. Sa Gitna ng Pagsubok

Isa lang ang tiyak niya: hindi niya hahayaang hadlangan siya ng kahit anong bagay sa pagbibigay ng tamang pag-aalaga kay Harvey.

Habang nakaupo sa kanyang wheelchair, tahimik na pinagmamasdan ni Harvey ang papalayong pigura ni Rizel. “Kakaiba siya,” bulong ng binata sa sarili.

Matapos ayusin ni Rizel ang gamit sa kwarto, bumalik siya sa sala para sa therapy ng pasyente, ngunit nang makabalik siya roon, wala na ang binata. Hindi niya alam kung saan ito pumunta—malaki ang mansyon, hindi niya kaagad mahanap. “Sir Harvey, nasaan po kayo?” mahina niyang tawag habang maingat na naglalakad sa paligid.

Napunta siya sa malaking garden, natigilan sa ganda at laki nito. “Grabe ang yaman talaga nila,” bulong niya sa sarili. Kitang-kita sa lugar ang kayamanan ng pamilya. Bigla niyang naalala ang nakaraan, noong sila pa ni Clyden. Ngayon lang niya lubos na naiintindihan na malayo talaga ang agwat ng estado nila sa buhay.

“Tama ang sinabi ng mama niya noon, hindi talaga kami bagay…” mahina niyang bulong, masakit isipin na kahit mahal mo ang isang tao, kung hindi talaga kayo tinadhana, wala ka nang magagawa pa.

Nadama ni Rizel ang bigat sa kanyang puso, tumalikod at nagpasya nang bumalik sa loob ng bahay. Ngunit bigla siyang nabangga sa isang matigas na dibdib ng binata.

“Aray!” gulat niyang sabi, napahawak sa noo. Unti-unti niyang iniangat ang tingin upang makita kung sino ang nabangga niya—napatigil siya, laki ang mga mata.

“Clyden…” mahina niyang usal.

Nagulat rin ang binata nang makita siya, “Rizel? Anong ginagawa mo rito?”